ตอนที่ 126 ผู้หญิงหน้าโง่

ต๭นที่ 126 ผู้หญิงหน้าโง่ กวินกระพริบตามองเธอด้วยความไม่เข้าใจ “ม๋ามี๊ มีเรื่องดีๆทำไมต้องสั่งเอฟด้วย？ให้ลูกจัดการก็ได้แล้วป่ะ？” “แกยังเด็กเกินไป รอโตกว่านี้ค่อยว่ากันเนาะ”วรินทรขยับไปที่ข้างหูของกวิน บอกเรื่องดีๆนั้นให้กับเขาไป กวินฟังไปด้วยและพยักหน้าไปด้วยพร้อมๆกัน ฟังจบแล้วรู้สึกพูดอะไรไม่ออก ที่แท้เรื่องดีที่ม๋ามี๊บอกก็คือให้เอฟไปสืบว่าอาการของชยุตกับณัฐพิชาเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนเขามองพวกเอฟระเบิดบ้านพูลสวัสดิ์ทิ้งด้วยตนเองเลยนะ ชยุตอยู่ในรถ ในขณะนั้นกำลังจะจากไป กวินพยายามทำเวลาให้พวกเอฟตั้งระเบิดให้ทันพอดี ถ้าตอนนั้นชยุตตัดสินใจกลับคฤหาสน์ เกรงว่าตอนนี้ก็ไม่ใช่เพียงแค่บาดเจ็บแล้วแหละ กวินจำคำของวรินทรได้ จึงเก็บชีวิตของชยุตไว้ ไม่เช่นนั้น เพียงแค่ตบหน้าและโดนไม้เท้าฟาดไปทีหนึ่งนั้น เขาก็ไม่ปล่อยพวกเขาไปหรอก “เอ่อใช่ แดดดี๊แกละ？”วรินทรเงยหน้ามองดูเวลา เพิ่งจะบ่ายโมงเอง น่าจะกำลังทำงานอยู่？ “แดดดี๊ยังคุยโทรศัพท์อยู่เลยครับ เดี๋ยวก็มา”ตอนที่กวินมา ได้ยินเกี่ยวกับพวกงานโปรเจคหรือการประสานงานร่วมมือต่างๆ คาดว่าจะลงมือกับบริษัทเอซิกิแล้วแหละ วรินทรปากชะงัก ไม่ได้ไปทำงานหรอ？ รู้สึกว่าตอนนี้ทาวัตไปบริษัทน้อยครั้งมากยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง ทำอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆCRจะไม่ล้มละลายหรอ？ “เอ่อใช่ม๋ามี๊ครับ！มีคุณลุงคนหนึ่งให้ผมเอานี้ให้ม๋ามี๊”กวินนึกได้กระทันหัน เมื่อคืนตอนที่กำลังจะไปจากบ้านธัมรุจินันท์ มีผู้ชายสวมแว่นดำคนหนึ่งเอาสิ่งของนี้มาให้เขา บอกเขาว่าให้เอาให้วรินทร หลังจากที่เอาของให้กวินแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็หายไปเลย กวินเป็นห่วงว่าของสิ่งนี้อาจจะมีปัญหาอะไร จึงตั้งใจให้เอไปสืบสวนมาแล้ว ปรากฏว่าไม่ได้มีปัญหาอะไรใดใดทั้งสิ้น เป็นดอกBLUELOVERหนึ่งดอก วรินทรขมวดคิ้ว แววตาที่ไม่เข้าใจ มองกวิน“ใครเป็นคนให้？” ดอกBLUELOVERไม่ใช่ดอกที่เธอชอบนิ เธออยู่ที่เมืองก็ไม่ค่อยสนิทกับใครนะ คิดไม่ออกว่าจะมีใครเอาดอกไม้มามอบให้เธอ อีกอย่าง ให้มาแค่หนึ่งดอก แปลกๆไปนะ แปลกกว่านี้ก็คือ ให้กวินเอามามอบให้เธออีก คนคนนั้นรู้ได้ไงว่ากวินรู้จักเธอ？ “ไม่รู้ครับ คุณลุงคนนั้นยังบอกว่า ให้ม๋ามี๊ดูแลตัวเองดีดี เขาจะกลับมาอีก”ใบหน้าที่นุ่มนิ่มและแบ๊วของกวินก็ได้เย็น คนคนนั้นมองเห็นชัดๆว่าเป็นพวกเขาเองที่ระเบิดบ้านพูลสวัสดิ์ทิ้ง แต่กลับไม่พูดอะไรเลย มีอีกอย่างเขาคือลูกชายของวรินทร งั้นคนคนนี้ เป็นใครกันแน่？ “อย่างงี้นี้เอง”วรินทรพยักหน้า หยิบดอกไม้BLUELOVERนั้นขึ้นมาดูซ้ำๆ แล้วก็วางกลับไปในกล่อง ให้กวินวางไว้ตามใจ กวินรับกล่องมา แล้วหาที่เก็บนำกล่องไปเก็บไว้ กำลังจะก้าวขาเดินกลับไปหาวรินทร คอเสื้อหลังก็โดนมือที่ใหญ่หิ้วขึ้น “นั้นคืออะไร？”ทาวัตบีบแก้มของกวิน เห็นกล่องที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ จึงถาม กวินกัดฟันทำแก้มตุ้ยๆ มองกล่องไปแวบหนึ่ง ยิ้มเขี้ยวลากดิน“นั้นคือดอกไม้ที่ได้จากคนที่มาจีบม๋ามี๊อะ แดดดี๊ ตำแหน่งของแดดดี๊เริ่มเสี่ยงแล้วนะ” “ใครให้？”ทาวัตหยิบกล่องขึ้น เปิดมาดู ยิ้มเจ้าเล่ห์“ยุคสมัยไหนแล้ว ยังจะส่งดอกไม้อีก ทิ้งไป” “แดดดี๊ อยากเอาใจสาวๆดอกไม้เนี่ยจำเป็นมากเลยนา แดดดี๊ไม่เคยมอบดอกไม้ให้ม๋ามี๊ใช่ป่ะ？”กวินมองการกระทำของทาวัตที่โยนกล่องเข้าไปในถังขยะอย่างหล่ออะ เหมือนคิดอะไรได้ลืมตาโตแล้วถาม ที่กวินรู้ นอกจากพ่อบุญธรรมประภาพของเขา ยังมีคนที่จีบม๋ามี๊อีกมากมายที่มอบดอกไม้ให้ม๋ามี๊ ทุกครั้งม๋ามี๊ก็จะนำดอกไม้พวกนั้นออกไปขาย แล้วก็จะซื้อขนมลูกอมมากมายกลับมาให้เขา เพราะฉะนั้นกวินไม่เกลียดดอกไม้เลยแม้แต่นิด ทาวัตแววตาประกายแล้วมองไปทางอื่น รู้สึกเหมือนจะไม่เคยให้จริงๆด้วย แววตาที่กวินมองทาวัตก็เปลี่ยนไปทันทีเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่รังเกียจ“แดดดี๊ ไม่คิดว่าแดดดี๊จะไม่เคยมอบดอกไม้ให้ม๋ามี๊ แบบนี้เป็นไปได้สูงนะที่ม๋ามี๊จะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น” “เพื่อดอกไม้เน่าๆดอกเดียวไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นเธอก็มีสมองอยู่แค่เท่านั้นแหละ”ทาวัตเบะปากแล้วพูดด้วยความไม่พอใจ แต่ว่าลองคิดดูใหม่ คนอื่นให้ดอกไม้ก็กะล่อนไปตามก้นเขาแล้ว ก็คือวรินทรนี้แหละ “คุณว่าใครไม่มีสมอง？”ทีแรกวรินทรเห็นเขาเข้ามาก็รีบปิดตาแกล้งทำเป็นนอนหลับ พอได้ยินทาวัตว่าเธอว่าไม่มีสมองก็รีบลืมตาขึ้นทันที อะไรคือเพื่อดอกไม้เน่าๆดอกเดียวไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นเธอก็มีสมองอยู่แค่เท่านั้นแหละ？ “ม๋ามี๊ แดดดี๊บอกว่าม๋ามี๊ไม่มีสมองครับ！”กวินพูดอย่างไม่เกรงใจเลย นี้เขากำลังเทน้ำมันลงในกองไฟ มือของทาวัตรีบไปหยิกบนก้นของกวินทันที เด็กดื้อ ขี้ฟ้องจังนะ “ลูกบอกเขาไปสิ่ ว่าอย่างน้อยฉันก็ดีกว่าคนที่ไม่มีดอกไม้และหลงตัวเองแล้วยังอยากจะบังคับคนอื่นไปจดทะเบียนสมรสด้วย”วรินทรพูดกับทาวัตด้วยความที่ไม่ยอมแพ้และชักตาขวางใส่ กวินหันหน้าไปมองทาวัต กระพริบตาไปไม่กี่ที ไม่รู้ว่าควรจะบอกต่อดีไหม ทาวัตวางกวินลง กวินก็รีบมุดผ่านข้างกายของทาวัตไป ก้าวขาที่สั้นๆแล้ววิ่งออกไปนอกประตู ทีแรกเขาอยากจะปิดประตู ทันใดนั้นก็เหมือนว่าคิดอะไรได้สักอย่าง เลี้ยวโค้งไปหนึ่งโค้ง ชะโงกศีรษะเข้าไปในประตู จ้องที่ทาวัต“แดดดี๊ แผลม๋ามี๊ยังไม่หายดี ตีก้นก็เบาๆหน่อยนะ” พูดจบจึงรีบปิดประตูทันที ไอ่เด็กนี้ ไอ่ทรยศ！ วรินทรทำหน้าเคร่งเครียด ไม่ช่วยม๋ามี๊แกไม่ว่า ยังจะให้ไอ่ปีศาจนี้ตีเธอเบาๆหน่อย？！ เสียดายที่เลี้ยงมาจริงๆ！ ทาวัตยิ้มอ่อนด้วยอารมณ์ที่ร่าเริง สองมือไว้ในกระเป๋า เดินไปที่โต๊ะตรงข้ามวรินทร ดึงลิ้นชักออก หยิบยาพวกนั้นออกมา “คุณอยากทำอะไร？วางยาฆ่าฉันหรอ？”วรินทรเห็นเขาไม่ได้ลงมือ แต่กลับเอายาออกมา ตกใจจนเกือบกระโดดขึ้นมา ผลที่ได้ก็คือไหล่ชนกับกำแพง เจ็บจนเธออ้าปากกัดฟันแทบไม่ทัน “ไม่อยากเจ็บจนตายก็นั่งดีดี ใครสั่งให้ดิ้น”ทาวัตขมวดคิ้ว ดีดหน้าผากที่สว่างของเธอไปทีหนึ่ง ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเจ็บก็ยังจะขยับไปมาเหมือนลิงอยู่นั้นแหละ เจ็บไม่พอว่างั้น？ “คุณจะทำอะไร？”วรินทรไม่กล้าขยับอีกแล้ว ทำหน้าเคร่งเครียด คิดในใจว่าถ้าเธอหายดีเมื่อไหร่ละก็ ตีไม่ไหวก็จะกัดเขาให้ตายไปเลย ก็นะฟันของเธอคมอะ “ทายา”ทาวัตหยิบยาน้ำออกมาหนึ่งขวด เหมือนกับยาแก้แพ้ของวรินทรครั้งก่อนเลยที่เป็นขวดแก้วมองทะลุน้ำยาข้างในได้ แอบคิดว่าสเลเตอร์นี้เข้าใจผู้หญิงมาก สีใสมองทะลุได้ยังไงก็ดูดีกว่าพวกที่หลากหลายสี แต่ว่าอาการแพ้ก็ยังไม่หายดี ก็มีแผลใหม่เพิ่ม วรินทรรู้สึกตนเองซวย ซวยจนอัพขั้นใหม่ได้ แต่ว่าที่จริง ยาพวกนี้ทาวัตตั้งใจให้สเลเตอร์ผสมเอง เพื่อที่จะให้แผลดูดีมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง