ตอนที่ 127 พี่ชาย ฉันกลับมาแล้ว！

ต๭นที่ 127 พี่ชาย ฉันกลับมาแล้ว！ เอาคัตเตอร์บัตออกมาจากถุงไม่กี่อัน ทาวัตนั่งอยู่บนเตียง ระยะค่อนข้างที่จะใกล้วรินทร ก็กำลังจะไปดึงเสื้อส่วนหัวไหล่ของเธอ “เดี๋ยวก่อน ฉันเอง”วรินทรรีบจับเสื้อของตนไว้ทันที น้ำเสียงอ่อนหวาน มีความรู้สึกอายนิดหน่อย เธอมองหน้าทาวัตท่าทางรอเธอถอดแต่ก็ไม่ได้มีแววตาที่ทะลึ่งหรือโรคจิตอะไร รู้สึกว่าตนเองคิดมากไปจริงๆแหละ ทาวัตคงไม่ใช่คนที่ชอบโฉยโอกาสคนอื่นหรอกมั้ง？ ที่จริงแล้วคุณวรินทร คุณเชื่อผิดไปแล้วแหละ ทาวัตเป็นคนที่ชอบโฉยโอกาสคนอื่นมากๆ แต่แค่ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นเท่านั้นเอง เจ้านายคนนี้ที่ดำทั้งไส้ รู้จักปล่อยเชือกยาวตกปลาใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอมีโอกาสปุ๊ป คุณอยากจะวิ่งยังวิ่งไม่ทันเลย ก็โดนกลืนกินเข้าไปก่อนแล้ว วรินทรหันหน้าทรงไข่ไปอีกทาง ไม่ไปมองหน้าทาวัตที่เสมือนปีศาจแต่ก็หล่อ เหมือนหัวใจกำลังตีกลอง พูธงพูธง เต้นจนเธอตั้งตัวไม่ได้ ภูมิต้านทานของเธอสามารถต้านทานผู้ชายที่หล่อเสมือนเทวดาได้ แต่ว่ากับทาวัตเธอทำอะไรไม่ได้เลย “ทาวัต”วรินทรพูดขึ้นมากระทันหัน หันหน้าไปมองทาวัต ดวงตาประกาย เหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง “อื้ม？”เขาตอบไปคำหนึ่ง ยักคิ้วมองเธอ เสียงต่ำมีเสน่ห์ ท่าทางดึงดูดคนจนทนไม่ไหว แก้มของวรินทรแดงอมชมพู ปากจู๋ ใบหน้าท่าทางอ้อนวอน“คุณนั่งทับขาฉัน ชาเลย......” มือที่ถือคัตเตอร์บัตก็กระตุกไปที คิ้วเต้นไปไม่กี่ที เขาไม่ควรคาดหวังว่าเธอจะพูดคำโรแมนติกให้เข้ากับบรรยากาศตั้งแต่แรก! วรินทรกระพริบตา มองทาวัตที่สีหน้าเริ่มแย่ลงลุกขึ้นยืน เธอพูดอะไรผิดหรอ? “เรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านพูลสวัสดิ์ เป็นฝีมือคุณใช่ไหม？”วรินทรจัดเสื้อที่ไหล่ดีดี ทุบขาที่ชาไปด้วยแล้วถามเขาไปด้วย แววตาทาวัตประกายเบาๆ โยนคัตเตอร์บัตเข้าไปในถังขยะ“ไม่ใช่” ห้ะ ไม่ใช่หรอ？ วรินทรขยับมุมปากไปมา นอกจากทาวัตเธอคิดไม่ออกจริงๆว่าใครเป็นคนทำ แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ทาวัตจะโกหก งั้นคนที่ระเบิดบ้านพูลสวัสดิ์ทิ้งคือใคร? หรือว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ? บาดแผลของวรินทรรักษาไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆถึงจะมีผลที่ชัดเจนออกมาหน่อย ถึงแม้ว่ายังคงเจ็บอยู่ แต่ก็ยังดีกว่าช่วงก่อนที่ขยับแค่นิดเดียวก็เจ็บจนต้องกัดปากกัดฟัน ดีขึ้นเยอะเลย โชคดีนะที่งานออกแบบออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้ว แค่เพิ่มเติมนิดหน่อย ก็สามารถทำสำเร็จได้แล้ว ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่แผลของวรินทรอยู่ที่ไหล่ขวา มือขวาอยากจะจับดินสอ ก็ไม่ง่ายเลยนะ พาทา วรินทรนั่งอยู่บนเก้าอี้อาบแดดที่ระเบียง มองดินสอที่หล่นลงพื้นซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีอารมณ์ไปเก็บมันขึ้นมาแล้ว เหลือระยะเวลาที่สันติกำหนดไว้ให้แค่หนึ่งอาทิตย์ วรินทรรู้ดี ถึงจะให้เวลาสองอาทิตย์ เธอก็ไม่สามารถหายดีหมด แต่ว่า เธอก็รู้สึกไม่อยากปล่อยโอกาสครั้งนี้ไป สำหรับชุดน้ำหอมนั้น เธอก็มีความมั่นใจมากนะ ถอนหายใจหนึ่งที วรินทรก้มหลังลง ใช้มือซ้ายเก็บดินสอขึ้นมา มองลายเส้นที่วุ่นวายบนกระดานวาดภาพอย่างยอมชีวิต ชั้นล่าง มีร่างหนึ่งร่างเดินลงมาจากรถเฟอร์รารี่สีแดง เชิดหน้าแล้วมองคฤหาสน์ที่อยู่ตรงหน้า “คุณหญิง”ในขณะที่พี่ลิงเห็นทีนาร์ก็ตะลึงจนนิ่งไปสักพัก แล้วรีบไปต้อนรับ ในมือของทีนาร์มีแว่นตาดำหนึ่งอัน ยี่ห้อเดียวกันกับกระเป๋าที่เธอถือไว้ กอดพี่ลิงด้วยความสนิทสนม“พี่ลิง ไม่เจอตั้งนาน” “คุณหญิงหาที่นี้เจอได้ไงคะ？”พี่ลิงกอดกับทีนาร์ไปครั้งหนึ่ง แล้วพาเธอเข้าไป ตอนที่ทีนาร์ไปอิตาลี ก็คือตอนที่วรินทรไปได้ไม่นาน สวนคฤหาสน์ก็สร้างขึ้นหลังจากที่วรินทรไป ตามหลักการแล้วทีนาร์ต้องไม่รู้สิ่ว่าคฤหาสน์อยู่ที่ไหน “ฉันโทรหาพี่ชายฉัน เขาบอกให้ฉันมาที่นี้”ทีนาร์เดินวนที่ห้องโถงไปมาหลายรอบแล้ว มองดูรอบๆ แลดูท่าทางเหมือนว่าจะชอบที่นี้มาก “โอเครค่ะ คุณหญิงเชิญนั่งก่อน เดี๋ยวดิฉันไปเติมน้ำผลไม้มาให้นะคะ”พี่ลิงพูดจบด้วยความยิ้มแฉ่ม กลับหลังแล้วเดินจากไป “ขอบคุณจ้าพี่ลิง”ทีนาร์แลบลิ้นอย่างดื้อ แล้วเดินขึ้นไปทางบันไดโค้ง เดินไปตามขั้นบันได้จนถึงชั้นสอง ไม่รู้ว่าห้องของพี่ชายคือห้องไหนนะ ทีนาร์หมุนแว่นตาที่อยู่บนมือ แล้วยื่นมือไปเปิดประตูห้องหนึ่งห้องที่ชั้นสองเดินเข้าไป “ใช่ที่นี้แน่นอน！”ในขณะที่ทีนาร์เห็นการดีไซน์ของห้องนี้ก็รู้เลย ที่นี้เป็นห้องนอนของทาวัตแน่นอน เพราะการดีไซน์ของตรงนี้ เหมือนกับห้องนอนของเขาที่บ้านธัมรุจินันท์เป๊ะเลย ทีนาร์เดินเข้าไปข้างใน ยิ้มอ่อนด้วยความดีใจ มองรอบๆ แล้วก็เห็นเก้าอี้นอนที่หน้าระเบียงเสมือนมีคนนอนไว้บนนั้น เป็นทาวัตแน่นอน！ มั่นใจมาก ทีนาร์เดินไปที่ระเบียง น้ำเสียงที่กลมกล่อม“พี่ชาย ฉันกลับมาแล้ว！” วรินทรที่กำลังเคร่งเครียดก็ตกใจเสียงของเธอ แล้วหันหน้าไปมอง ทีนาร์ ถึงแม้ว่าจะเคยเจอกันตอนเด็กๆ แต่ว่าเธอก็ยังคงจำเธอได้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอกลับประเทศตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งมาเจอเธอวันนี้ ทีนาร์ตกใจตะลึงจนตาโต จ้องวรินทรด้วยท่าทางที่เหมือนไม่อยากจะเชื่อ เช่นเดียวกันเธอก็ยังคงจำได้ “ไม่เจอกันนาน ทีนาร์”วรินทรยิ้มอ่อนที่มุมปาก ใช้สายตาที่เฉยๆมองเธอ “เธอ เธออยู่ที่นี้ได้ยังไง？！”ทีนาร์ดึงสมาธิกลับมา เดินไปตรงหน้าวรินทร ครึ่งตะลึงครึ่งวุ่นวายแล้วมองเธอ “นี้เป็นที่ที่เธอควรมาหรอ？ทำไมเธอต้องมาเกาะแกะพี่ชายฉันไม่ปล่อยสักที？”สีหน้าของทีนาร์เบี้ยวบูด จ้องวรินทรด้วยความไม่ชอบใจ “เห้อะๆ”วรินทรห้ามไม่ได้ที่จะขำออกมา เธอเกาะแกะทาวัต？เธออยากจะหลบหนีเขายังไม่ทันเลยจะไปเกาะแกะเขาเนี่ยนะ？คนของบ้านธัมรุจินันท์มีความคิดที่เหมือนกันตั้งแต่เกิดทุกคนเลยใช่ไหม คิดว่าไม่ว่าใครเข้าใกล้พวกเขาก็มีเป้าหมายไปหมดงั้นหรอ？ แน่นอนคนพวกนี้ที่แลดูสูงส่งดูแพงสง่า ที่จริงแล้วร้ายกาจกว่าคนทั่วไปซะอีก “เธอหัวเราะอะไร？”ทีนาร์เชิดหน้าขึ้นด้วยความโอ้อวด ใช้สายตาที่่รังเกียจดูถูกมองวรินทร “ใช่ฉันหรือเปล่าที่เกาะแกะพี่ชายเธอ เธอควรไปถามเขาเองนะ！แค่เขาบอกให้ฉันไป ฉันรับประกันว่าจะไปจากที่นี้ตอนนี้เลย”วรินทรสามารถนึกภาพออกแล้ว ภาพที่ตอนทีนาร์เห็นกวินแล้วตกใจหนักกว่าเก่าจะเป็นยังไง