​ตอนที่ 128 อย่ามาหน้าด้านอยู่ที่นี้

ต๭นที่ 128 อย่ามาหน้าด้านอยู่ที่นี้ “นี้เธอพูดเองนะ！พอถึงเวลาอย่ามาหน้าด้านอยู่ที่นี้ละกัน！”ทีนาร์ได้ผลที่ตนเองอยากได้ เห้อะใส่เธอดังๆ หันตัวจากไป วรินทรมองล่าง มองความรู้สึกข้างในไม่ออก แต่ว่าไม่ยากที่จะสัมผัสได้ ความหนาวเย็นบนตัวเธอ เธอคิดว่าตนเองสามารถดูแลรักษาหัวใจของตนได้ ก็จะสามารถไม่ได้รับแผลในใจอีก คิดไม่ถึง ทาวัตจะมากกว่าเธอหนึ่งขั้น วรินทร บอกว่าเธอโง่ก็ยังจะมีเหตุผลแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ วรินทรจึงจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ นี้ก็ถึงตอนกลางคืนแล้ว ขยี้ตาที่ปวดเมื่อย เธอนำไม้กระดานวาดรูปวางบนเก้าอี้อาบแดด เตรียมตัวลงไปชั้นล่าง “พี่ชาย ปีที่ผ่านๆมาที่ฉันไม่อยู่ พี่คิดถึงฉันไหม？”ทีนาร์กอดคอของทาวัตอย่างสนิทสนม อ้อนเหมือนเด็กเลย “จะไม่คิดถึงได้ไงหล่ะ？พี่มีแกเป็นน้องสาวแค่คนเดียวนะ”ทาวัตยื่นมือไปจับจมูกๆของเธอ พูดด้วยความรักใคร่ ความรักของทาวัต ส่วนมากก็แบ่งให้กับวรินทร แต่ว่าสำหรับน้องสาวคนนี้คนเดียว เขาก็รักมากๆเลย ไม่ว่าทีนาร์ขออะไร เขาก็จะยิ้มแล้วตกลง “ฮ่าฮ่า พี่ชายดีที่สุดเลย”ทีนาร์แสดงรอยยิ้มที่กว้างมากออกมายิ้มห้าพันเลยแหละ ได้ใจ ถ้าเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไปก็ง่ายขึ้นไปอีกขั้นแล้วหล่ะ วรินทรขยี้ตาแล้วเดินลงบันได เห็นทีนาร์กับทาวัตท่าทางสนิทสนมไม่รู้ว่าพูดคุยอะไรกันอยู่ ใบหน้าน้อยๆค่อนข้างซีด มองรวมๆแล้วเหมือนไม่สบาย ทาวัตเห็นวรินทรเดินลงมา สายตาไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าที่ขาวซีดของเธอ ขมวดคิ้ว“ไม่สบายหรอ？” ทีนาร์แอบได้ใจเบาๆ รู้ว่าเดี๋ยวจะโดนเธอไล่ออกไป กำลังแกล้งทำเป็นสำออย！อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วเธอจะใจอ่อน！ “ไม่เป็นไร”วรินทรเดินไป เลือกที่นั่งที่ไกลจากพวกเขาแล้วนั่งลง ทาวัตเห็นเธอตั้งใจนั่งห่างจากเขาไปไกลๆ ในแววตามีความไม่ชอบใจ มองใบหน้าที่ขาวซีดของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง รู้สึกหงุดหงิด“นั่งไกลขนาดนั้นทำไม มานี้” “ไม่ต้องละ ฉันนั่งที่นี้ดีแล้ว”วรินทรหน้าก็ไม่เงยขึ้นมามองแต่อาหารที่อยู่ในจานของตน ไม่มีอารมณ์ทานอาหารเลย นี้เป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์มากสำหรับนักกินจุ มองอาหารที่อยู่เต็มโต๊ะแต่กลับทานไม่ลง แต่ว่าวรินทรทานไม่ลงจริงๆอะ！ “ไม่มีมารยาท อยู่บ้านคนอื่นแล้วยังจะเรื่องมากอีก”ทีนาร์จ้องเธอด้วยความไม่พอใจไปทีหนึ่ง แล้วหันหน้าไปมองทาวัต พูดด้วยความอ่อนโยนขี้อ้อน“พี่ชาย ฉันรังเกียจเธอ ไล่เธอออกไปได้ไหมคะ？” ทีนาร์รังเกียจวรินทร นี้ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นวันสองวันนะ ถึงแม้ว่าตอนเด็กพวกเขาจะเคยเล่นด้วยกัน ความสัมผัสของวรินทรกับทีนาร์ก็ถือว่าเข้ากันได้ดีนะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ทีนาร์ก็ชอบขัดวรินทรไปทุกเรื่อง วรินทรก็ไม่ใช่คนที่อ่อนแอและยอมคนอื่น ถึงจะอยู่ต่อหน้าทาวัตก็เห้อะ เธอก็กล้าตบกับทีนาร์ เพราะระยะเวลาที่นาน ทาวัตคิดว่านี้เป็นแค่การทะเลาะกันเล่นๆไม่ได้คิดอะไรมาก ทีนาร์นิสัยยังเด็กเท่านั้น ผ่านมานาน ขนาดทาวัตยังเกือบลืมเลย เมื่อก่อนทีนาร์ชอบตามก้นของวรินทรแล้วเรียกว่า“พี่สาว”และก็จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขนาดไหน “นาร์นาร์ อย่าไร้สาระ”ทาวัตพูดด้วยความเบื่อทำอะไรไม่ได้ ทีนาร์เกลียดวรินทร นี้เป็นเรื่องใหญ่นะ ทีนาร์รีบเบะปากด้วยความน้อยใจ สายตาที่มองทาวัตมีความกล่าวโทษ “ฉันไม่ได้ไร้สาระนะ ก็ฉันเกลียดเธอนิ่！” วรินทรนั่งมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบสงบ แล้วหยิบน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มช้าๆ “ถ้าพี่ไม่ไล่เธอออกไป งั้นฉันจะไปเอง！”ทีนาร์เห็นทาวัตไม่สนใจอะไร สุดท้ายก็สบัดมือเขาทิ้งอย่างอารมณ์เสียแล้วลุกขึ้น ชักตาขวางใส่วรินทรไปทีหนึ่ง ทาวัตขมวดคิ้วแน่น มองตำแหน่งที่นั่งของวรินทรซ้ำๆ แต่กลับเห็นสีหน้าของเธอที่เฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สนใจคำพูดของทีนาร์แม้แต่นิดเดียว เทียบกับปกติแล้ว เงียบสงบไปเยอะเลยนะ แต่ว่าความเงียบแบบนี้ กลับทำให้ใจของทาวัตไม่สบายใจ เหมือนกับว่าตนกำลังจะเสียเธอไปในเร็วๆนี้ “แบบนี้ก็ดีนะ แกกลับไปอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวพี่ให้พี่ลิงไปดูแลแกเอง”ทาวัตพูดอย่างใจเย็น อะไรนะ ？ ทีนาร์มองทาวัตด้วยความไม่น่าเชื่อ แล้วค่อยมองวรินทร ไม่คิดว่าพี่ชายเธอจะให้เธอไปเพราะผู้หญิงคนนี้？ เธอไม่เข้าใจว่าวรินทรมีดีตรงไหน ทำให้พี่ชายเธอต้องหลงรักขนาดนี้！ “พี่ชาย~~”ทีนาร์เดินไปดึงมือของทาวัตไว้ โยกไปมาด้วยความอ้อน “รินรินไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าแกไม่ชอบเธอ แกกลับบ้านธัมรุจินันท์ไปได้นะ”ทาวัตรู้นิสัยของน้องสาวคนนี้ดี แต่ก็ยังคงจะเลือกยืนฝ่ายของวรินทร วรินทรเงยหน้าขึ้น มองทาวัตที่อยู่ตรงหน้าตนด้วยความตะลึง สีหน้าของเขาจริงจังมาก ไม่เหมือนกำลังหยอกล้อเล่น แต่นี้กลับทำให้ใจวรินทรสับสนวุ่นวายและทรมานไปหมดทั้งใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำเพื่อเธอ ปฏิเสธคำขอของน้องสาวคนเดียวของเขา “พี่ชาย！เธอยังไม่ใช่พี่สะใภ้ของฉันนะ พี่ก็ช่วยเธอแบบนี้ ตกลงความสัมพันธ์ของใครกันแน่ที่สนิทกันมากกว่า！”ทีนาร์ไม่ยอมแล้ว เบะปากแล้วจับมือของทาวัตไว้ ชักสายตาใส่วรินทรแรงๆอีกครั้ง เพราะผู้หญิงคนนี้นี้แหละ ไม่งั้นพี่ชายจะเอาแต่คิดไล่เธอไปทำไม？ วรินทรกระพริบตาด้วยความไม่รู้เรื่อง อารมณ์ก็ดีขึ้นกระทันหัน มองอาหารที่อยู่ตรงหน้าตนอยู่ๆก็อยากทานขึ้นมา หยิบซ้อมมีดขึ้นมาทานไปไม่กี่คำ แล้ววางลงต่อ ต้องเป็นเพราะคืนนี้กวินไม่อยู่แน่ๆเลย เธอจึงทานอะไรไม่ค่อยลง ก่อนหน้านี้กวินโทรมา บอกว่าอยู่กับเอฟ คืนนี้ไม่กลับ วรินทรไว้ใจเอฟ เพราะฉะนั้นก็เลยตามใจกวินไป “นาร์นาร์ อย่าหาเรื่องได้ไหม”ทาวัตขมวดคิ้วเบาๆ ดวงตาที่แคบยาวดำเสมือนหมึกดำประกายความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้ออกมา แต่สายตาก็อยู่ที่วรินทรตลอด เปลี่ยนไปเป็นเมื่อก่อน ทีนาร์ไร้สาระและชอบหาเรื่องแบบนี้ เธอเถียงตั้งนานแล้ว แต่ว่าคืนนี้ เธอไม่แสดงอาการไม่พอใจออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว จะบอกว่าเธอใจเย็นเกินไปหรือบอกว่าเธอหมดคำพูดแล้วจริงๆ แววตาของทาวัตมืดมิดคมลึกไปหมด อ่านไม่ออกสิ่งที่ลอยอยู่ในแววตา เหมือนพายุ ที่หมุนอยู่รอบตัวของวรินทรไม่หยุด “ฉันหาเรื่องตรงไหน？”ทีนาร์กระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจไปหนึ่งที ดวงตาที่สง่ามีความน้อยใจและโมโหลอยขึ้นมา“พ่อกับแม่ไม่อยู่พี่ก็ไม่รักฉันแล้วใช่ไหม？” “บ้านหลังนี้ ถ้ามีฉันต้องไม่มีเธอ！เธอไม่ไปใช่ปะ？งั้นฉันไปเอง！”ทีนาร์เครียดจนพูดเสียงดังโดยไม่รู้ตัว แล้วหยิบกระเป๋าของตนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้น เดินออกไปข้างนอกด้วยความโมโห