​ตอนที่ 129 คุณวิ่งไปตามเธอเถอะ

ต๭นที่ 129 คุณวิ่งไปตามเธอเถอะ วรินทรสีหน้าเฉยชาแล้ววางแก้วคริสตัลบนมือลง มองทีนาร์ที่ขนาดหลังยังมีความโมโหไปทีหนึ่ง คิดอยู่ในใจว่าถ้าโยนไฟเข้าไปบนนั้นก็สามารถลุกร้อนแรงจนเป็นหลุมได้เลยอะ ที่จริงตอนที่เผชิญหน้ากับทีนาร์ วรินทรก็ใจเย็นและสงบอารมณ์ถึงขั้นสูงสุดแล้ว นอกจากตอนแรกๆที่เจอเธอความแค้นนั้น ก็ไม่ได้มากอะไรขนาดนั้นแล้ว เธอไม่เกลียดเธอตั้งนานแล้ว แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไปเป็นมิตรกับเธอเด็ดขาด ทหารปิดกั้นน้ำและครอบคลุมดินแดน เธอจะรอดู ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว ทีนาร์จะใช้แผนปัญญาอ่อนเดิมๆเหมือนเมื่อก่อนมาโจมตีเธอไหม แน่นอน เธอก็ไม่ใช่วรินทรคนเดิมแล้วที่จะอ่อนแอและไร้น้ำยาเหมือนเมื่อก่อน “ฉันอิ่มแล้ว”วรินทรดันจานที่อยู่ตรงหน้าไปข้างหน้า ยืนขึ้น มองทาวัตด้วยแววตาที่ราบลื่นไม่มีคลื่นใดใด“คุณวิ่งไปตามเธอเถอะ” พูดจบก็หันตัวแล้วเดินขึ้นบันได ทาวัตนิ่งไปสักพัก สุดท้ายก็ยกมือขึ้นมานวดที่ใจกลางคิ้ว“ปกเกศ” “คุณชาย”ปกเกศที่แต่งกายชุดดำเสมือนร่างของวิญญาณผีปรากฏอยู่ที่ด้านหลังของทาวัต ก้มหน้าลงแล้วตอบ “ตามคุณหญิงไป ถ้าเธอมีคำสั่งอะไร ก็ตอบเธอไป” “ครับ” ข้างหลังไม่มีใครแม้แต่คนเดียว แม่บ้านในคฤหาสน์ต่างก็ยุ่งงานของตนเอง โคมไฟที่แขวนลงจากเพดานก็ประกายแสงที่อบอุ่น ส่องที่บนร่างกายของทาวัต ส่องลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่เหนื่อยล้า เพิ่มความขี้เซาไปนิดหน่อย ทีนาร์ขัดวรินทรไปซะทุกๆเรื่อง นี้เป็นปัญหาใหญ่ แต่ว่าสำหรับน้องสาวคนนี้ของตนแล้ว ทาวัตก็รักมากๆ บวกทั้งตั้งแต่เด็กจนโตพ่อกับแม่ก็รักและลำเอียงเธอ ทีนาร์โตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยสัมผัสความรู้สึกหรือเรื่องที่ว่ากันว่าอุปสรรคชีวิตเลย ข้อยกเว้นจากนี้ ก็คือวรินทร ทีนาร์โตมาขนาดนี้ มีบ้านธัมรุจินันท์เป็นแบล็คหลัง และยังมีพี่ชายที่โด่งดังในเมืองCอย่างทาวัต บอกได้ว่าเป็นเจ้าหญิงของเมืองCเลยแหละ ทำให้เธอน้อยใจและโมโหได้ ก็มีแค่วรินทร ที่จริงแล้ว เมื่อก่อนทีนาร์ชอบวรินทรมากเลยนะ เดินตามก้นวรินทรอยู่ตลอด ซ้ายก็ “พี่สาว”ขวาก็“พี่สาว”เรียกได้สนิทสนมหวานกันแบบไม่เลี่ยนเลย แล้ววรินทรก็จะแบ่งเค้กเกาลัดที่ทาวัตซื้อให้ ให้กับทีนาร์ครึ่งหนึ่ง ทั้งสองก็กระโดดโลดเต้นแล้ววิ่งไปห้องทาวัตไปกลิ้งกันเหมือนไข่ผัดบนเตียงของทาวัต ขนาดทาวัต ยังต้องถอนหายใจ กับผีน้อยสองคนนี้ แต่ว่าทาวัตทำอะไรพวกเธอไม่ได้เลย เพราะถ้าคนใดคนหนึ่งโดนว่า อีกคนก็จะก้าวออกมาตลอด ทาวัตตามใจและรักวรินทร ทีนาร์ก็ชอบเธอมากๆ แต่ว่า ไม่รู้เมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็แตกแยกกันไปแล้ว ทีนาร์โวยวายและอาละวาดในบ้านธัมรุจินันท์ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ ร้องไห้ไปหนึ่งคืนเต็มๆ เกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่เคยแสดงสีหน้าที่ดีต่อวรินทรเลยสักครั้ง ใครก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทาวัตเองก็ไม่รู้ มีแค่ทีนาร์คนเดียวที่รู้ ไม่นาน วรินทรก็ได้หายตัวไป ไม่รู้เหมือนกันว่านั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารไปนานเท่าไหร่ ทาวัตยื่นขาที่ชาขึ้น ยืนขึ้นมา เดินขึ้นไปชั้นบน ตอนที่เขาเปิดประตูเข้าไป กลับไม่เจอวรินทรอยู่ในห้อง ดวงตามองรอบๆห้อง มีเสียงน้ำแพร่เข้ามาที่หู อาบน้ำอยู่ ทาวัตยิ้มด้วยความผ่อนคลาย ทีแรกคิดว่าเธอจะโมโหแล้ววิ่งขึ้นมาเก็บข้าวของสัมภาระออกไป สงสัยคิดมากไปเองแหละ เขาเดินไปข้างเตียง แต่กลับเห็นกระดานวาดภาพที่วรินทรโยนวางไว้ด้านบน ข้างบนมีกระดาษสีคลุมไว้ไม่กี่แผ่น ข้างๆมีดินสอวางไว้ เขาเดินไปหยิบภาพขึ้นมาดูอย่างละเอียด ก็เห็นด้านบนเป็นรูปวาดของร่างคน แต่ว่าลายเส้นข้างหลังก็เริ่มวุ่นวายและพันกันไปหมด แลดูแล้วเสมือนจับดินสอไม่แน่นแล้ววาดบนกระดาษอย่างไร้เรี่ยวแรง สุดท้ายแล้วก็คงวาดต่อไปไม่ลงแล้วแหละ ใช้แรงแทงบนกระดาษทะลุไปไม่กี่รู เขายิ้มอ่อนที่มุมปาก รอยยิ้มที่หลากหลายอารมณ์ นี้เป็นสไตล์ของวรินทรแหละ แต่ว่าภาพที่วาดไว้นี้ ก็น่าจะเป็นชุดน้ำหอมที่เธอเตรียมไว้ มือของเธอยังไม่หายดี วาดไม่ได้ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลนะ งั้นก็ ยกเลิกโปรเจคให้เธอไปเลย？ ทาวัตทำตาเข้มแล้วคิดวิเคราะห์ นึกภาพสีหน้าหลังจากที่วรินทรรู้ ต้องกระโดดขามากัดเขาแน่ๆ？ “โอ้ย！”กำลังอยู่ในช่วงที่คิดอยู่ วรินทรที่อยู่ในห้องอาบน้ำก็ส่งเสียงกรี๊ดออกมา แล้วก็มีเสียงของตกพื้นแพร่ออกมา เสียงดังพิงพิงพาพา ทาวัตแววตาประกายเบาๆ โยนภาพลงแล้วเดินก้าวใหญ่ไปที่หน้าประตูห้องอาบน้ำ เคาะประตูแรงๆ“วรินทร？เป็นอะไรหรือเปล่า？” วรินทรที่อยู่ในห้องอาบน้ำก็เริ่มกัดปากกัดฟันมองขวดที่ตนชนหล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ แขนก็ชนโดนกำแพง เจ็บจนถึงแผลที่หัวไหล่ เหงื่อเย็นออกที่หน้าโดยตรงเลย แล้วก็ได้ยินเสียงของทาวัตที่ใจร้อนแพร่มาจากข้างนอกประตู มองร่างกายของตนเองไปแวบหนึ่ง วุ่นวายกระทันหัน น้ำเส้นมีความตื่นตัว“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้เป็นอะไร！” ตื่นตัวแบบนี้ ส่วนที่วรินทรไปชนก็ยิ่งเจ็บกว่าเดิมอีก “ไม่เป็นไรจริงๆหรอ？”น้ำเสียงของทาวัตมีความสงสัย ยืนอยู่นอกประตูไม่ได้ไปไหน วรินทรรีบจับกำแพงไว้แล้วยืนขึ้นให้มั่นคง และไม่กล้าอาบต่อแล้ว หยิบเสื้อผ้าที่แขวนไว้รีบสวมใส่ แล้วพูดทางด้านประตูไปด้วยว่า“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ ทำไมคุณรุงรังอย่างนี้เนี่ย？” เธอกัดปลายลิ้นไว้ไม่กล้าส่งเสียงเจ็บ กลัวว่าตนร้องออกมาอีกทีทาวัตจะพังประตูเข้ามา สีหน้าทาวัตที่อยู่นอกประตูมืดทันที อะไรนะ？เขารุงรัง？ โถ่ผู้หญิงบ้า ฟังไม่ออกเลยหรือไงว่าเขาเป็นห่วงเธอ？สมองของเธอโดนหมูกินแล้วหรือไง？！ ทาวัตพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้ ให้ตนไม่ต้องถีบประตูเข้าไป วางมือไว้บนประตู พูดด้วยน้ำเสียงที่คมลึก“คุณรีบออกมา” วรินทรสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็ไม่ห่วงแล้วว่าทรมานแค่ไหน จัดเสื้อให้ดีแล้วเดินมาที่ข้างประตู เปิดประตู เห็นทาวัตยังคงยืนอยู่ที่ข้างประตูก็สะดุ้งทันที วรินทรเห็นสีหน้าเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าตน มีความไม่กล้าพูดอะไร “คุณแอบทะลึ่งปะ？”ตาที่โตมองตาที่เล็กไปนาน วรินทรจึงหลุดปากพูดออกมาหนึ่งประโยค สีหน้าของทาวัตแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดเลย “หุบปาก！”ทาวัตตะโกนใส่เธอด้วยน้ำเสียงที่โหดร้าย แล้วดึงคอเสื้อหลังเธอขึ้นมา ยกเธอไปวางไว้บนเตียงอย่างชิวๆ วรินทรหดคอลง จะดุเธอทำไม เธอไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย “ทำไมไม่เป่าผมให้แห้ง？”ทาวัตเห็นผมเธอยังคงเปียก ขมวดคิ้วแน่น มองเธอด้วยความไม่พอใจ “อ๋อ？ลืม”วรินทรกลืนน้ำลาย มองผมที่เปียกของตนไปแวบหนึ่ง แอบคิดในใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาวิ่งมา เธอจะวิ่งออกมาอย่างไม่ได้เป่าผมได้ไง？ ทาวัตไม่เข้าใจความคิดวรินทรจริงๆ หาไดร์เป่าผมออกมาจากลิ้นชักอีกข้าง เสียบปลั๊ก รอให้อุณหภูมิพอดีแล้วจึงเริ่มเป่าผมให้เธอ