ตอนที่ 131 ผู้ชายคนนี้อันตรายสุดๆ

ต๭นที่ 131 ผู้ชายคนนี้อันตรายสุดๆ ถึงแม้เธอเองก็อยากจะหลบหนีออกไป เเต่ก็จนปัญญาที่จะหนี ก็ที่นี่มันถิ่นของเขา คำพูดของเขามันก็เหมือนราชโองการดีๆนี่เอง ในอ้อมกอดอันเเสนนุ่มนวล บวกกลิ่นกายหอมละมุนนั้น ยิ่งกระชั้นชิดตัวเขาเข้ามาทุกที ทาวัตรู้สึกว่าเขาเริ่มควบคุมตัวเองได้ยากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นหอมอ่อนๆตลบอบอวลลอยขึ้นมาเเตะจมูก เหมือนดั่งกรงเล็บแมวกำลังขีดข่วนไปที่เขา เริ่มจะไม่ไหวเเล้ว ทาวัตเดินไม่กี่ก้าวก็กลับเข้าไปถึงในห้อง มุ่งตรงไปที่เตียงใหญ่ วรินทรทำหน้ายู่ วันนี้จะต้องโดนจิ้งจอกยักษ์ขย้ำเอาจริงๆเหรอเนี่ย ？ " คุณทาวัต เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวๆๆๆๆ " วรินทรออกอาการมือไปไวกว่าสมองสั่งการซะอีก มือคว้าหมับไปที่มือของทาวัต มองเขาเเบบกังวลใจทำอะไรไม่ถูก ทาวัตเองก็พยายามอดกลั้นอารมณ์ไว้ อยากเข้าไปจัดการในห้องน้ำให้มันรู้เเล้วรู้รอด เเต่ถูกเธอมาขัดขืนแบบนี้ เขาเริ่มชักสีหน้ามองจ้องเธอเขม็ง " คุณเองก็รู้ดีว่าจะจัดการเรื่องนี้มันมีหลายวิธีนะ ใช่ว่าจะต้องเป็นผู้หญิงเสมอไปซะหน่อย " สายตาเขาจับจ้องมาที่เธอ วรินทรนิ่งสะกดกลั้นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหลุดปากพูด แบบผีเจาะปากมาพูดชัดๆ ：" ยิ่งไปกว่านั้นนะ ฉันเองก็ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งหลายวันเเล้ว ปล่อยๆฉันไปเหอะ " ภายใต้ความกระวนกระวายนั้น คำพูดที่วรินทรพูดออกไปแต่ละอย่างมันช่าง …… แสนจะงี่เง่าสิ้นดี ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันเนี่ยอ่ะนะ ？แล้วมะกี้ที่อยู่ในห้องน้ำ ทำอะไร ？ว่ายน้ำอยู่รึไง ？ รอยยิ้มของทาวัตกระตุกที่มุมปากเล็กน้อย ตาจดจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้า ที่เเท้เธอก็เข้าใจว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกับเธองั้นรึไง ？ เเต่ถ้าทำได้จริงๆล่ะก็ เขาก็อยากจะทำอย่างนั้นซะจริงๆ ！ ทั้งหมดนี้ มันก็เเค่สิ่งที่เธอคิดไปเองคนเดียว ไม่อย่างงั้นเขาคงต้องรู้สึกผิดกับตัวเองถ้าเขาทำอะไรลงไป ？ เเต่ทว่าทาวัตในตอนนี้กลับไม่คิดจะปล่อยวรินทรซะเเล้ว คิดๆ ตัวเขาทับอยู่บนตัวของเธอ ใช้สายตาอันเว้าวอน มองเธอด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า " งั้นเธอลองบอกซิ ว่ามีวิธีจัดการยังไงบ้าง " มีความหวังละเว้ย ！ เเววตาของวรินทรดูมีประกายขึ้นมาทันที ขอแค่ไม่ใช่เธอ วิธีไหนมันก็ดีทั้งนั้นแหละ ！ วรินทรเอียงหัวคิดไปคิดมา ไม่งั้นก็หาผู้หญิงมาให้เขาสักคนดีมั๊ย ？ " รึว่าให้ฉันหาสาวๆมาให้คุณสักคนดีมั๊ย ？" วรินทรกระพริบตามองเขาปริบๆ ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ดูพอใจกับไอเดียที่ตัวเองพยายามนำเสนอสุดๆ เเต่ดูท่าจะไม่ใช่อย่างงั้นซะเเล้ว สีหน้าของทาวัตเปลี่ยนเป็นดำคล้ำขึ้นมาทันที ในความมืดมนอย่างที่สุดนั้น ร่างนั้นแผ่ซ่านลมหายใจที่เยือกเย็นชวนขนลุก ผ่านทะลุเสื้อพริ้วบางเบา วรินทรสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นที่ส่งผ่านจากตัวเขา มันช่างเย็นยะเยือกราวกับ จะทำให้แข็งตายได้ภายในเสี้ยววินาที ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านอย่างฝืนไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น ？ ทาวัตมองดูหญิงสาวที่กำลังขดๆตัวอยู่ใต้ตัวเขา ริมฝีปากบางโค้งได้รูป นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้สัมผัสไปที่แก้มของวรินทร น้ำเสียงเย็นเยียบเย้ายวน ทว่าเป็นความเยือกเย็นที่ไม่มีวันสิ้นสุด พุ่งจู่โจมไปที่วรินทร " อยากผลักไสผมให้ผู้หญิงคนอื่นมากอย่างงั้นเหรอ ？" วรินทรใจเต้นโครมคราม รู้สึกวูบวาบในอก เขาโกรธเข้าให้แล้ว เธอรู้ดี ยิ่งถ้าเขายิ้มใจละลายเเบบนั้น ก็ยิ่งจะอันตรายขึ้นทุกที แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ วรินทรก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเธอไปยั่วโมโหให้เขาโกรธตอนไหนกัน ？ " มันก็เป็นอีกทางออกหนึ่ง ที่จะแก้ปัญหาได้ไง " วรินทรพูดเสียงงุ้งงิ้งเหมือนยุงบิน ไม่กล้าสบตาเขา ลมหายใจที่เเผ่ซ่านลงมาจากกายเขา ช่างเยือกเย็นเเละอันตราย เหมือนมีพลังบางอย่างทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเผชิญหน้าล่องลอยอยู่ทุกหนทุกเเห่ง ปกคลุมไปทั่วอณูร่างกายของวรินทร วรินทรเริ่มตระหนักได้ทันทีว่า ผู้ชายคนนี้ช่างอันตรายสุดๆ เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะแสดงท่าทีว่ารักใคร่เอ็นดู เเต่แล้วอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ต้องถูกเขาผลักตกลงไปในวังวนของความอึดอัดคลุมเครือ ด้วยน้ำมือของเขาเอง " ทางออกงั้นเหรอ ？" ทาวัตหัวเราะหึหึ ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวเล็กงดงามผุดผ่อง เเววตาสะท้อนด้วยความโกรธ " ให้ผมเเสดงให้คุณดู ว่าทางออกจริงๆมันต้องจัดการยังไง " พูดจบ เขาก็ขยับหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว กระซิบข้างหูเธอเบาๆประหนึ่งว่ากำลังกระซิบกระซาบกับคนรัก ทว่าคำพูดที่พูดออกมานั้น กลับฟังดูอันตรายจนถึงแก่ชีวิตได้เลย " คุณจะช่วยผมหาทางออกไม่ใช่เหรอ ？หืม ？" วรินทรรู้สึกเหมือนว่าตัวเธอขยับไม่ได้เลยสักนิด เเล้วเธอก็ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน จู่ๆทาวัตก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางขึ้นมาแบบนี้ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกกลัว เป็นความกลัวที่ผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ เพราะเธอไม่รู้เลยว่า เขากำลังคิดจะทำอะไรต่อจากนี้ ทางเดียวที่ทำได้ คือพยายามหว่านล้อมประนีประนอม เอาตัวรอดจากสายตาอันครุกรุ่นครั่นคร้ามนี้ให้จงได้ ถ้าหวังว่าเขาจะยังมีความดีหลงเหลืออยู่ในตัวเอง เเล้วยอมปล่อยเธอไป เเต่คิดว่านายทาวัตจะเป็นคนดีได้เยี่ยงนั้นหรอกหรือ ？ เเน่นอนว่าไม่ใช่ ！ " ก็เเค่มอบตัวเธอเองให้ฉันซะ เเค่นี้ก็จบเเล้ว ไม่ใช่รึไง ？" ทาวัตกระซิบด้วยเสียงทุ้มแผ่วเบา มือเชยคางของเธอขึ้นมา มองดูใบหน้าที่กำลังตื่นกลัวของหญิงสาว เมื่อได้เห็นริมฝีปากบางๆของเขากลับทำให้พูดอะไรไม่ออก จิตใจพลุ่งพล่านสับสนอลหม่านไปหมด ยัยเด็กบ๊อง คิดจะผลักไสฉันไปให้ผู้หญิงคนอื่นอย่างงั้นรึ ？ ในสายตาของเธอ ฉันมันดูน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ？หรือเป็นเพราะว่า ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลยสักนิด ถึงได้พูดออกมาแบบไม่ใส่ใยดีขนาดนี้ ？ ความโกรธเกรี้ยว ขุ่นเคือง สับสน ผสมปนเปผูกติดอยู่ในห้วงความคิดของทาวัต ทันใดนั้น ความรู้สึกเศร้าโศกก็ปรากฏขึ้นในส่วนลึกของจิตใจชายหนุ่ม ที่แท้เธอก็ไม่เคยมีใจให้เขาเลย หรือเธอจะคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอ ? วรินทรได้ยินที่เขาพูด ก็รู้สึกกระวนกระวาย ใบหน้าเรียวเล็กแดงระเรื่อเหมือนเชอรี่ที่กำลังสุกกล่อมเย้ายวนให้เด็ดชิม " เป็นฉันไม่ได้หรอก คุณหาคนอื่นดีกว่านะ ฉัน …… เอ่อ ！" ยังไม่ทันพูดจบ ปากน้อยๆที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วของวรินทร ก็ถูกทาวัตประกบทาบเอาไว้ เขากลัวว่ายิ่งได้ยินเธอพูดต่อไป ตัวเองจะอดใจไม่ไหวจนบีบคอเธอตายไปซะก่อน ！ วรินทรจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากเขาช่างอุ่นร้อน กำลังโลมไล้สำรวจริมฝีปากเรียวบางของเธอ ก่อนจะจู่โจมด้วยความหิวกระหาย เอาจริงเหรอเนี่ย ？ วรินทรทำหน้าย่น ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกขมขื่น เธออุตส่าห์เสนอความคิดดีๆให้ เเล้วทำไมเขากลับต้องมาทำปู้ยี่ปู้ยำใส่เธอ ？ ริมฝีปากถูกประกบแนบไว้สนิท วรินทรได้เเต่อึดอัดหน่วงๆอยู่ในใจ ลมหายใจที่ผ่านเข้าจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นเปปเปอร์มิ้นอ่อนๆจากกายเขา ใบหน้าเรียวยาวนั้นร้อนผ่าวๆ มือน้อยๆทุบตีไปที่แผงอกกว้างของเขา ทันใดนั้น ริมฝีปากก็รู้สึกเจ็บแปลบ วรินทรเพิ่งรู้ตัวว่าโดนทาวัตลงโทษโดยการกัดปากเข้าให้ ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆเอ่อคลอ ช่างดูเย้ายวนน่ารักไร้เดียงสา จนมิอาจละสายตาไปจากเธอได้ หลังจากจูบที่หนักหน่วงเร่าร้อน วรินทรเนื้อตัวอ่อนระทวยจนน้ำเจิ่งนองแบบไม่รู้ตัว เธอหอบหายใจเบาๆพลางจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มด้วยความโมโห เสื้อผ้าถูกดึงหลุดรุ่ยลงมาถึงหัวไหล่ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียด ฮึ่ย ! วรินทรสบท ฮึ่ย ! ออกมาอย่างดัง ยังไม่ทันที่ทาวัตจะลงมืออีก เธอรีบโดดหนีไปบนผ้าห่ม กลิ้งไปกลิ้งมา เอาผ้าห่มห่อพันตัวเองอยู่หลายรอบจนแน่น เหลือไว้ก็เเต่หัวน้อยๆจ้องเขม็งมาที่ชายหนุ่ม ตากลมโตนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ที่ริมฝีปากยังมีรอยบวมแดง ตรงที่โดนกัดยังคงปรากฏเป็นรอยฟันอยู่เลย วรินทรไม่พอใจอย่างเเรง เพราะเธอถูกเขากัด เเต่เธอดันไม่ได้กัดเขาคืน ใบหน้าหล่อคมเข้มของทาวัต จ้องเขม็งขมวดคิ้วยุ่งใส่เธอ พลางดึงผ้าห่มที่พันหนารอบตัวเธอออก " ออกมานี่ " " ไม่ ！" รอบนี้วรินทรตอบอย่างเเข็งกร้าว มองจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างไม่ลดละ " นี่เธอ ！" ทาวัตสีหน้าท่าทางขึงขัง ความร้อนรุ่มที่ไหลผ่านช่องท้อง ทำให้บัดนี้ เหมือนมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในดวงตาคู่นั้นของเขา จู่ๆเขาก็หรี่ตาลง หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังเบะปากเล็กๆของเธอ เเววตาเต็มไปด้วยความคับข้องใจกับพฤติกรรมที่เขาเพิ่งทำกับเธอ ยังไงก็ไม่ยอมมองหน้าเขา