ตอนที่ 133 ธารีกับทีนาร์

ต๭นที่ 133 ธารีกับทีนาร์ ทีนาร์ยืนขมวดคิ้ว มองดูปกเกศที่เพิ่งโผล่มาด้วยสายตาเย็นชา ชายหนุ่มกรอบหน้าสมดุลชัดหล่อคมเข้ม มาดเท่ อีกทั้งยังดูสุขุม เยือกเย็น เเต่กลับทำให้หัวใจของทีนาร์เต้นเร็วเเรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล เขามาอยู่นี่ได้ไง ？ " แก แกเป็นใครวะ ？" ชายคนนั้นหันมาเห็นปกเกศที่อยู่ๆก็โผล่มา เเละเจ็บแปลบตรงเอวที่ถูกบิดโค้งไปด้านหลัง อาการโมโหเมื่อกี้ บัดนี้กลายเป็นความก้าวร้าว อันธพาล " แกรู้มั้ยว่าเธอเป็นใคร ？เเตะต้องเธอ ชีวิตแกต้องไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่ " ปกเกศพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาบีบมือเเรงขึ้นอีก จนข้อมือของชายคนนั้นเกิดเสียงดัง " กร๊อกกก " เสียงเหมือนกระดูกที่กำลังถูกบิด ชายคนนั้นดูเหมือนจะเจ็บปวดมากจนพูดอะไรไม่ออก ได้เเต่จ้องเขม็งมองดูมือตัวเองกำลังโดนบิด เเละยิ่งไปกว่านั้นก็คือ มือที่กำลังโดนบิดอยู่ เป็นมือข้างที่เขาเพิ่งใช้ฉุดกระชากดึงหญิงสาวไปเมื่อกี้นี้ ทีนาร์แอบอมยิ้ม สายตาที่เธอมองปกเกศที่กำลังบิดไปที่ข้อมือชายคนนั้น ดูเคลิบเคลิ้มหลงใหล พร้อมยิ้มหวานที่มุมปาก " คุณหนู จะให้จัดการกับไอ้หมอนี่ยังไงดีครับ ？" ปกเกศหันมาทางทีนาร์ซึ่งกำลังอมยิ้มหวานอยู่ เเต่เสียงของเขาก็ยังคงเย็นชาอยู่แบบนั้น เหมือนทองที่ไม่รู้จักหลอมละลาย ถึงกระนั้น ทีนาร์ก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ " ปล่อยเขาไป ไปกันเถอะ " ทีนาร์เหลือบไปมองดูชายที่กำลังนอนตัวงออยู่ตรงมุมนั้น เอามือกุมข้อมือตัวเองที่เพิ่งโดนบิดแทบหักไปเมื่อกี้ พลางเลิกคิ้วมองดูเขาด้วยความสะใจ ก่อนจะดึงปกเกศออกไป ฝ่ามืออุ่นๆนั้น ทำให้รอยยิ้มที่มุมปากของทีนาร์ฉีกกว้างขึ้นอีก ใช่เเล้ว เธอแอบชอบปกเกศ แอบชอบมานานเเล้วด้วย ตั้งเเต่ตอนเป็นสาววัยเเรกรุ่นที่เพิ่งจะรู้จักความรัก ก็แอบชอบเขามาจนถึงตอนนี้ เมื่อตอนที่เธออยู่อิตาลี วันๆเธอก็ได้เเต่มองดูรูปถ่ายเพียงใบเดียวของเขาอยู่อย่างนั้น เเต่ความลับนี้ ก็มีเเต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ก็เหมือนกับที่เมื่อก่อน ทำไมจู่ๆความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับวรินทรถึงได้ขาดสะบั้นลงได้แบบนั้นล่ะ ก็มีเเค่เธอเท่านั้นที่รู้ ปกเกศอยู่เป็นเพื่อนทีนาร์ที่ผับอยู่ราวๆสองสามชั่วโมง ทีนาร์ดื่มเหล้าเข้าไปจนเริ่มหนักหัว กรึ่มๆ มึนๆเเล้ว ไม่มีทางเลือก ปกเกศคงต้องพาเธอกลับไปที่บ้านธัมรุจินันท์ก่อน รอจนเธอฟื้นเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน ———— หลายวันมานี้อยู่แต่ในคฤหาสน์ อาการบาดเจ็บที่ไหล่และภูมิแพ้ของวรินทรดีขึ้นเยอะมากเเล้ว ตามที่สเลเตอร์บอกว่า ไม่ต้องยกของหนักเเละต้องไม่ออกกำลังกายหักโหม ก็คงไม่ทำให้อาการบาดเจ็บกำเริบขึ้นมาอีก ช่วงนี้ทาวัตเองก็ไม่รู้เป็นอะไร ดูเหมือนจะว่างจัด วรินทรนอนตื่นขึ้นมาทีไรก็มักจะเจอเขานอนอยู่ข้างๆเสมอ ณ จุดนี้ อาการที่วรินทรเเสดงต่อเขา มันเปลี่ยนจากอาการอกสั่นขวัญแขวน ไปเป็นด้านชาไร้ความรู้สึกไปแล้ว ต่อต้านขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ต่อกรไปก็เสียแรงเปล่าๆ วรินทรคนนี้ไม่ใช่คนประเภทที่ชอบทำอะไรให้เสียเเรงเปล่า พลังเเรงของเธอเอาเก็บไว้กินอาหารอร่อยๆซะยังดีกว่า เเต่ทว่าทุกๆเช้าพอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ต้องได้เห็นใบหน้าหล่อๆกำลังหลับพริ้มของทาวัตอยู่ทุกวี่วัน ทำให้เธอเริ่มสร้างภาพลวงตาขึ้นมาว่าสองคนรักกัน นอนหลับไปด้วยกัน มันก็เเค่ภาพลวงตา นี่ก็เกือบๆจะเที่ยงเเล้ว วรินทรเกือบร่างแบบภาพสเก็ตเสร็จเเล้ว ยังขาดก็เเต่ลงสีเเละใส่รายละเอียดภาพ เเล้วก็ต้องเอาลงในคอมส่งไปให้คุณประภาพอีกที ยังเหลือเก็บรายละเอียดขั้นตอนสุดท้ายอีกนิดหน่อยก็เรียบร้อย เธอหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ใส่รองเท้าเเตะสำหรับเดินในบ้าน ผมหางม้าสะบัดไปมาตามก้าวเดินของเธอ เเล้วเธอก็เดินลงมาที่ชั้นสอง ทันใดนั้น ทันที่ที่เธอเดินก้าวลงบันไดมา ก็พลันต้องหยุดชะงักมองไปที่ด้านล่าง เมื่อได้เห็นธารีกับทีนาร์ ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟา จู่ๆก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมา เหล่าเทพยดาช่างเมตตากับเธอจริงๆ ช่างจงใจส่งคนที่รังเกียจเธอให้มาอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้ได้ ทีนาร์เห็นวรินทรเดินลงบันไดมา ก็เริ่มชักสีหน้าดูถูกเธอ พลางขยับเข้าไปจับมือของธารี " ดูซินั่นใครอ่ะ อยู่บ้านเค้า กินๆนอนๆไปวันๆ ทำยังกะตัวเองตบเเต่งเข้าบ้านเค้าแล้วยังงั้นแหละ " วรินทรไม่สนใจคำพูดเธอ ประหนึ่งเหมือนคำพูดนั้นเป็นเพียงอากาศที่ลอยมาเเล้วก็ลอยไป ก่อนจะเดินห่างออกไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโซฟา ธารียังคงมีท่าทางยิ้มแย้ม ดูไม่หลงเหลือท่าทีอึดอัดโศกเศร้าเสียใจ เหมือนในงานวันเกิดทาวัตในตอนนั้น ใบหน้าเรียวเล็กส่งยิ้มหวานก่อนจะทักทายวรินทรอย่างสุภาพ " คุณวรินทร ไม่เจอกันนานเลยนะคะ " " อืม " วรินทรพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย หยิบเอานิตยสารแฟชั่นจากโต๊ะมาเปิดอ่าน ธารียิ้มเจื่อนๆ พอสงบสติลงได้ก็กลับมาทำหน้าตายิ้มแย้มน่ารัก " เธอไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังมีแขกอยู่ตรงนี้ ？ไม่ไปนั่งให้ไกลๆหน่อยเหรอ ？" ทีนาร์ทำหน้าพยักเพยิด มองดูวรินทรที่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ก็เลยทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุไร้ตัวตนไปซะ ก็เเค่ผู้หญิงที่พี่ชายของเธอชอบก็เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร วรินทรนั่งอิงโซฟา วางนิตยสารอยู่บนหน้าตัก นั่งเอามือท้าวคางก้มหน้าอ่านนิตยสาร พอได้ยินทีนาร์พูดขึ้นมา ก็เลยเงยหน้าหันไปมองเธออย่างขี้เกียจๆ " แขกของเธอ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉัน " ประโยคง่ายๆสั้นๆเเต่เเรง จนทำให้ท่าทางอันหยิ่งยโสโอหังของทีนาร์นั้น หล่นฮวบลงมาทันที ทีนาร์กัดฟันกรอดๆ จ้องไปที่เธอ พอกำลังจะอ้าปากพูด ก็หันไปเห็นทาวัตที่มือหนึ่งกำลังถือโทรศัพท์ อีกมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง กำลังเดินมุ่งไปทางพวกเธอ " พี่ทาวัต ！" ทีนาร์ตะโกนเรียกพี่ชายด้วยความดีใจ มองดูพี่ชายที่กำลังเดินเข้ามา เเต่พี่ชายกลับเดินไปนั่งอยู่ข้างๆวรินทร วรินทรเงยหน้าขึ้นมามองเขาเเวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าอ่านนิตยสารต่อ " ทาวัต " ธารีเริ่มรู้สึกอีดอัดที่ต้องนั่งอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกกังวลว่าจะทำให้ทาวัตไม่พอใจ ครั้งก่อนทาวัตก็พูดกับเธอชัดเจนเเล้วว่า ถ้าไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องมาที่คฤหาสน์อีก เเต่ว่าตอนนี้ …… ทาวัตเห็นว่าธารีมาอยู่ที่นี่ เเววตาก็เริ่มไม่มีความสุขนัก เเต่ก็พยายามไม่แสดงท่าทางออกมา ได้เเต่ขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ธารีรู้สึกอึดอัดจนเริ่มดึงชายกระโปรงตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรในตอนนี้ เมื่อทีนาร์ได้เห็นท่าทางอัดอัดใจของธารี ก็อดไม่ได้ที่จะอธิบายให้พี่ได้ฟัง " พี่ทาวัต ตอนที่ฉันกำลังจะกลับมา พอดีเจอธารีเข้าก็เลยพาเธอกลับมาด้วย พี่คงไม่ว่าฉันใช่มั๊ย ？" ทาวัตยิ้มแบบไม่มีทางเลือก เหลือบไปมองดูธารีที่นั่งนิ่งเรียบร้อยอยู่ตรงนั้น ก่อนจะพูดกับทีนาร์ว่า " ไม่เป็นไร " " ดีจังเลย อย่างงี้น้องก็จะได้มีเพื่อนคุย จะได้ไม่ต้องอยู่เบื่อๆเซ็งๆเเล้ว " ทีนาร์กุมมือธารีไว้เเน่น ท่าทางดูเหมือนจะชอบธารีเอามากๆ ธารีส่งยิ้มหวานให้ทีนาร์ " เป็นเกียรติของธารี ที่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนทีนาร์ " วรินทรหัวเราะเสียงดังอยู่ในใจ เพิ่งจะรู้จักกันไม่ทันไร นี่ถึงขั้นเรียกชื่อเล่นกันเเล้วเหรอเนี่ย เหอๆๆ กลไกในการป้องกันตัวของทีนาร์ก็งั้นๆแหละ " ถ้างั้นต่อไปเธอก็มาอยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่ทุกวันเลยนะ วันๆเห็นคนหน้าเหยเก เเล้วมันหงุดหงิดรำคาญใจ " ทีนาร์พูดกระแทกแดกดัน สายตาเพ่งเล็งไปทางวรินทร