ตอนที่ 136 เจ้าชายขี่ม้าขาว

ต๭นที่ 136 เจ้าชายขี่ม้าขาว กวินยืนงงไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมา ได้เเต่ยืนมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า " ผีอ่ะ ！" ยังไม่ทันให้กวินได้ร้องบ้างเลย หญิงผู้นั้นก็รีบหันกลับไปวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างเร็ว จนเกือบจะตกบันได อะไรนะ ？เขาเนี่ยนะผี ? กวินมองตามขึ้นไปตรงบันไดที่เธอวิ่งขึ้นไป แต่กลับไม่รู้ตัวเลยว่าบันไดลายฉลุเกี่ยวเข้ากับกระโปรงของตัวเอง ต่อให้ออกเเรงวิ่งจนหน้าดำหน้าแดง ก็ไม่ยอมขยับ กวินยังไม่ทันได้อ้าปากร้อง " เฮ้ยยย ผี " แต่กลับกลายเป็นว่า " ผี " กลับร้องตะโกนใส่เขา เเล้วก็วิ่งเผ่นไปแบบนี้ก็ได้เหรอ ？？ กวินเอามือบลูบๆใบหน้าหล่อเหลาคมคายของตัวเอง ใช้เงาสะท้อนของตู้เย็นมาส่องทำเป็นกระจก หล่อขนาดนี้ จะเป็นผีไปได้ไงกัน ？ตาถั่วจริงๆ ！ คิดๆดู กวินหยิบเอานมเปรี้ยวเเล้วก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไป เเล้วก็ได้เห็นหญิงคนนั้นพยายามดิ้นรนกระเสือกระสนตัวเองไปข้างหน้า ในขณะที่กระโปรงยังเกี่ยวอยู่กับบันไดไม้ลายฉลุนั้น เห็นได้ชัดว่ามันๆไปต่อไม่ได้ ก็ยังจะดันทุรังอยู่อย่างนั้น ฉากนี้มันช่างน่าขบขันซะจริงๆ กวิน ซึ่งเข้าใจว่าตัวเองก็เป็นหนุ่มน้อยตัวกลมน่ารักจิตใจดี มีความกล้าหาญ เสมือนดั่งเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยเจ้าหญิง ！ ถึงเเม้ว่า คนที่จะไปช่วยนั้นกลับเป็นผีสาวจอมเพี้ยนก็เหอะ …… กวินก้มตัวลงไปดึงกระโปรงของเธอออกจากไม้ลายฉลุที่เกี่ยวกระโปรงเธออยู่ หญิงคนนั้นไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เเต่ก็ยังคงไม่หยุด แล้วเธอก็ล้มลงไปข้างหน้าเสียงดังตุ๊บ " เธอไม่ใช่ …… " ใบหน้ากลมๆน่ารักเปื้อนยิ้มของกวิน กำลังจะอ้าปากพูดกับหญิงสาวคนนั้น เเต่ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกเธอขัดจังหวะไว้ซะก่อน " อย่าเข้ามานะ ！ผี ผี ！" ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าแผ่นแปะมาส์กหน้าของตัวเองหลุดออกไปตั้งเเต่เมื่อไหร่ เป็นทีนาร์นั่นเอง ตอนที่ทีนาร์เห็นกวินมาโผล่อยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกกลัวจะเเย่อยู่เเล้ว ยิ่งกวินยื่นหน้ามาใกล้ๆก็ยิ่งกลัวหนักกว่าเก่า ก่อนจะหวีดร้องด้วยความตกใจวิ่งกระโจนขึ้นบันได้ไป รีบวิ่งจนแทบจะสะดุดล้ม กวินเอามือลูบๆจมูกตัวเอง เริ่มรู้สึกไม่ปกติละ วิญญาณดวงน้อยๆของเขาถูกรังเเก เขาต้องการคนปลอบใจ ！ หลังจากสงบจิตสงบใจลงได้เเล้ว กวินวางนมเปรี้ยวลง ก่อนจะรีบวิ่งหน้าตื่นไปเปิดประตูห้องของทาวัต พาขาสั้นๆของตัวเองวิ่งเข้าไปในห้อง " หม่ามี้ ！หม่ามี้ ！" เขาวิ่งไปตะโกนเรียกไป ราวกับคนกำลังตกใจวิ่งหนีมาอะไรยังไงยังงั้น ถึงเเม้ว่าทาวัตกับวรินทรจะนอนบนเตียงเดียวกัน เเต่กลับนอนแยกกันคนละฝั่ง โดยตรงกลางมีผ้าห่มกั้นเอาไว้ ทาวัตกำลังจะลุกจากเตียงพอดี หันไปเห็นเงาเล็กๆตะคุ่มๆค่อยๆมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มของวรินทร เสียงคลานกระดึ้บๆๆค่อยเคลื่อนตัวจากปลายเตียงขึ้นมายังหัวเตียง ก่อนจะมุดเข้าไปอยู่ในวงเเขนของวรินทร " หม่ามี้ หนูเห็นผีผู้หญิงด้วยอ่า ！" กวินเเทรกตัวเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมเเขนของวรินทร กอดเธอแน่น กระพริบตาปริบๆท่าทางขวัญหนีดีฝ่อ มองไปที่วรินทรอย่างน่าสงสาร ร้องไห้แงๆแบบพูดไปร้องไห้ไป " ผีผู้หญิง ？ผีที่ไหนกัน ？" พอวรินทรได้ยิน ก็ทำหน้ายู่ คิ้วยิ่งขมวดแน่น เห็นทาวัตที่อยู่ตรงหน้า กำลังมองมาที่ตัวเอง วรินทรก็พูดกับเขาว่า " ผีที่ไหนกันล่ะเนี่ย ？” " หนูเห็นจริงๆนะ ผู้หญิงชุดสีขาวผมยาวๆ ！จะมาจับตัวหนู ！" กวินเขยิบตัวเข้าไปในอ้อมเเขนของวรินทร กอดเธอแน่นอนไม่ยอมปล่อย ในมุมที่ทาวัตกับวรินทรมองไม่เห็น เด็กน้อยแอบยิ้มที่มุมปาก ดูท่าทางเจ้าเล่ห์เยี่ยงจิ้งจอกน้อยไม่มีผิด " ผีที่ไหนกัน ？ตอนกลางคืนในคฤหาสน์ก็มีคนคอยลาดตระเวนอยู่เเล้ว ฉันเองก็อยู่ที่นี่มาตั้งห้าปีเเล้วนะ มันจะมีผีไปได้ยังไงกัน ？" ทาวัตขมวดคิ้ว เขานั่งลงก่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ " บอกว่ามีก็ต้องมีสิ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้หนูจะนอนกับหม่ามี๊ ！" กวินมองวรินทรน้ำตาคลอเบ้า ทำให้วรินทรปฏิเสธสายตาเว้าวอนนั้นไม่ได้ วันนี้ใครบอกนะว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ！ จิ๊ จิ๊ จิ๊ จิ๊ วรินทรหัวเราะหึหึ พลางกอดตัวนุ่มๆของกวินไว้เเน่น " มีหม่ามี้อยู่ทั้งคนต่อให้อุลตร้าแมนมาก็จับหนูไปไม่ได้ " เพราะว่าข้างๆเธอเองก็มีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่อยู่เเล้วตัวนึง ทาวัตหรี่ตามอง เห็นกวินโผล่เข้ามาแบบนี้ก็เซ็งๆ ใจคอรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะว่าคนเเรกที่กวินนึกถึงก็คือหม่ามี้ของเขา ทั้งๆที่อ้อมกอดของป่ะป๊าต้องอบอุ่นกว่าไม่ใช่เหรอ ？ " เด็กน้อย " เขาพูดเสียงทุ้ม ก่อนจะเอนตัวนอนลงไป ตาก็มองจ้องไปที่กวินตัวน้อยที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของวรินทร รู้สึกแอบอิจฉาเล็กๆ เมื่อไหร่กวินถึงจะคุ้นเคยกับเขามากกว่านี้นะ แต่จะทำไงได้ ใครใช้ให้เขาพลาดชีวิตวัยเด็กของลูกไปล่ะ ？ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา " ลูกรัก มาหาป่ะป๊ามาลูก " ทาวัตอดไม่ได้ที่จะกวักมือเรียกกวินให้เข้ามาหาตัวเอง " ได้ " กวินตอบรับเสียงหวาน เขาค่อยๆคลานเขยิบตัวเล็กๆของเขาเข้าไปหาอ้อมแขนของทาวัต ตัวนุ่มๆของกวินในอ้อมกอดของเขา ทำให้ทาวัตรู้สึกปลื้มปริ่มจนเผลอยิ้มออกมา กอดกวินไว้เเน่น วรินทรอมยิ้มที่มุมปาก ได้เห็นอาการปลาบปลื้มของทาวัตแบบนั้น ก็แอบรู้สึกงงๆเล็กน้อย วรินทรเริ่มรู้สึกว่าเขาคงจะชอบกวินจริงๆ ไม่ใช่เสเเสร้ง " หม่ามี๊ หม่ามี๊อยู่ไกลหนูไปแล้วนะ เข้ามาใกล้ๆหน่อยได้มั๊ย " กวินหันไปหาวรินทร กวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ๆ เขามองหน้าเธออย่างมีความหวัง วรินทรยกมุมปากขึ้นหน่อยๆ ใจก็คิดว่าเด็กน้อยนี่ขออะไรแปลกๆ " เค่อะ เค่อะ " ทาวัตทำเสียงกระแอมไอเบาๆ ทำหรี่ๆตา ท่าทีเเสดงถึงเห็นด้วยกับกวิน ตามองจับจ้องไปทางหญิงสาว วรินทรแอบลังเลอยู่หน่อยๆ ใจก็คิดว่ามีกวินนอนคั่นอยู่ตรงกลาง เขาคงไม่คิดจะทำอะไรกับเธอหรอกมั๊ง ？ ก่อนจะค่อยๆขยับๆตัวเข้าไป กวินนอนแผ่หราลงไป มือหนึ่งคล้องเเขนวรินทร อีกมือคล้องเเขนทาวัตไว้ ก่อนจะหลับตาพริ้ม กวินรู้สึกเหมือนว่า เขาเป็นเด็กน้อยที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้เเล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการต้องสบตากับทาวัต วรินทรเลยจำต้องข่มตาหลับ ต่อให้นอนไม่หลับเเล้วต้องนับซาลาเปาในใจก็ต้องยอม เธอช่างเป็นจอมวางแผนซะจริงๆ เธออยากกลับไปอยู่อพาร์ทเมนต์ของเธอ ที่นั่นคืออาณาจักรของเธอ ถ้าเกิดทีนาร์ไปที่นั่นเเล้วกล้ามาแตะต้องของๆเธอแม้แต่นิดเดียว เเน่นอนว่าเธอจะไม่มีวันอ่อนข้อให้แน่ๆ วรินทรแอบถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าทีนาร์จะรังควานเธอไปถึงเมื่อไหร่ ถึงจะยอมปล่อยเธอไปดีๆ ค่ำคืนอันเเสนเยือกเย็น บนเตียงใหญ่มีสามคนพ่อแม่ลูกนอนอยู่พร้อมหน้ากัน กวินนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข หลังจากพยายามข่มตาหลับ วรินทรก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ก็ไม่รู้เเล้วว่าทาวัตกำลังคิดๆอะไรอยู่ อยู่กันอย่างสงบๆแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็คงดีไม่น้อย แต่ในสถานการณ์สงบๆแบบนี้ คือเขามโนเองล้วนๆ เเต่ถ้าเป็นวรินทรนะ เธอจะต้องบอกด้วยความจองหองว่า อะไรคือความสงบสุข มันกินได้มั๊ย ？ เพราะว่ากวินต้องไปโรงเรียน ทำให้ต้องตื่นเเต่เช้า พอเขาตื่นทาวัตก็เลยตื่นพร้อมกับเขา สองพ่อลูกพากันเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแปรงฟัน ออกจากห้องน้ำมาปรากฏว่าวรินทรยังไม่ตื่นเลย