ตอนที่ 137 มุ่งมั่นไม่ย่อท้อ

ต๭นที่ 137 มุ่งมั่นไม่ย่อท้อ ทาวัตกับกวินไม่ยอมปลุกวรินทร เเต่สองพ่อลูกพากันเดินลงไปกินอาหารเช้าข้างล่าง " ป่ะป๊า หม่ามี๊ชอบขี้เกียจ ป่ะป๊าอย่าถือสาหม่ามี๊เลยนะ " กวินสะพายกระเป๋าเดินลงมาข้างล่างกับทาวัต ตอนที่เห็นวรินทรกำลังนอนหลับลึกอยู่อย่างงั้น ก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า ต่อให้เเผ่นดินไหวก็คงปลุกเธอไม่ตื่นล่ะมั๊ง ที่กวินบอกว่าอย่าถือสา จริงๆเเล้วก็หมายถึงว่า ถ้าเกิดปลุกวรินทรเเล้วเธอไม่ตื่นก็ปล่อยให้เธอนอนหลับไปเรื่อยๆจนตื่นขึ้นมาเอง ไม่งั้นเธอก็คงไม่ตื่นง่ายๆเเน่ ถ้าเกิดวรินทรได้ยินเข้า ต้องหอมแก้มกวินหลายๆฟอดเป็นเเน่ พอมีลูกแล้วเธอจะยังต้องการอะไรอีกล่ะ ？ " หม่ามี๊ของลูก ไม่ต้องให้ใครไปปลุกหรอก " ทาวัตจูงมือน้อยๆของกวินเดินลงบันไดมาด้วยกัน ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหาร " อ๋าาา ？หมายความว่ายังไงอ่า ？" " เดี๋ยวพอหม่ามี๊เธอหิว เดี๋ยวก็ตื่นเองเเหละ " พอพูดถึงตรงนี้ มุมปากของทาวัตกระตุกเเล้วกระตุกอีก อย่าถามว่าทำให้เขาถึงได้รู้ใจเธอได้ขนาดนั้น ก็เป็นเพราะว่าสมัยที่วรินทรเด็กๆ เเล้วไปยึดเตียงนอนเขาในตอนนั้น เเน่นอนว่าไม่มีใครสามารถปลุกเธอให้ตื่นได้ เว้นเเต่ว่าเธอจะหิว จำได้ว่า ครั้งหนึ่งที่เธอตื่นขึ้นมาเเล้วก็ทำท่าน่าสงสารมองหน้าเขาเหมือนคนจะร้องไห้เเต่ก็ร้องไม่ออก มือก็ลูบไปที่ท้องร้องหิวๆๆ ในตอนนั้นทาวัตเกือบจะได้โยนเธอออกไปข้างนอก ด้วยความโมโหเลยรีบไล่ให้เธอกลับบ้านไป วันรุ่งขึ้น ในห้องเขาจะมีพวกหุ่นโมเดลต่างๆที่หามาจากทั่วทุกมุมโลก ก็โดนวรินทรเอาไปโยนทิ้งในสระว่ายน้ำทั้งหมดนั่น เเล้วโมเดลพวกนั้นก็มีเเต่หนักๆ พอโยนลงไปก็ไม่รู้ว่าจมอยู่ใต้น้ำไปนานแค่ไหน พอเอาขึ้นจากน้ำมาได้ก็ปรากฏว่าหมดสภาพไปเรียบร้อย ทาวัตเป็นคนที่ชอบความเพอร์เฟกต์เป็นที่สุด เเน่นอนว่าเขาไม่มีทางจะเก็บโมเดลพังๆพวกนั้นไว้เเน่ เเต่ว่าโมเดลพวกนั้นเป็นของสะสมหายาก ทั้งโลกมีอยู่แค่ไม่กี่ชิ้น เขาก็เลยจับตัววรินทรเอาไว้ เเล้วก็ตีก้นเธอไปแรงๆ สุดท้าย …… กลายเป็นเขาที่ถูกตี ถูกใครตี ？ก็ต้องเป็นวรินทรตัวเเสบไร้เหตุผลแน่นอน ในตอนนั้นบ้านธัมรุจินันท์ไม่มีใครอยู่ ยัยตัวเเสบรู้ตัวดีว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็เลยลงมือด้วยตัวเองซะเลย พอมานึกขึ้นได้ในตอนนี้ ทาวัตยังจำความรู้สึกเจ็บแปลบที่ตัวเองโดนกรงเล็บยัยตัวเเสบข่วนเอาที่หน้าได้อยู่เลย หลังจากนั้นมา ทุกๆครั้งที่วรินทรตื่นขึ้นมาบนเตียงของเขา เมื่อลืมตาก็จะได้เห็นเค้กเกาลัดวางอยู่ข้างเตียงเสมอ ก็เลยไม่ค่อยได้ร้องงอเเงเพราะหิวเเล้ว คุณชายทาวัตเลยรู้สึกว่าโล่งหูไปเยอะ จนไปๆมาๆกลายเป็นว่าติดเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว พอเวลานานๆไป มาคิดๆดูเเล้ว ความรู้สึกมันช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ถ้าถามว่า เขายังชอบวรินทรอยู่รึเปล่า คำตอบก็คือไม่ เพราะว่าเขาเลิกชอบเธอไปนานเเล้ว เพราะว่าเขายังคงหลงรักปักใจอยู่กับยัยบ๊องตัวเเสบที่ชื่อว่าวรินทรคนนั้น เธอไม่รู้ก็ไม่เป็นไร หากแต่ว่าวันหนึ่ง เธอจะต้องยอมรับในตัวเขา เเละยอมรับความรักจากเขาให้ได้ หลังจากมีกวินเข้ามาในชีวิต ทาวัตเองก็ไม่ได้มีนิสัยเหมือนเเต่ก่อน เเค่ขอให้เธอมีความสุขก็พอใจเเล้ว เขาเลิกพยายามหาวิธีให้เธอมารักเขา คิดๆดูเเล้ว ตอนนี้เขาไม่ใช่เขาคนเดิมอีกแล้ว เมื่อรักเเล้ว ชีวิตนี้ก็คงมีรักได้เเค่ครั้งเดียว หัวใจของเขามอบให้กับวรินทรไปแล้ว ไม่เหลือให้ใครอื่นได้อีกแล้ว ถ้าเธอจะรับก็รับ ไม่รับก็ไม่เป็นไร ไปจดทะเบียนสมรสเอาไว้ก่อน ที่เหลือค่อยว่ากัน ทาวัตเม้มริมฝีปากบางๆของเขา แววตาดูมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ ทาวัตกับกวินเดินเข้าไปในห้องอาหาร ก็เจอเข้ากับทีนาร์ ที่นั่งอยู่ที่นั่นมาได้พักหนึ่งเเล้ว แต่ทว่า ใบหน้าเธอดูซีดเซียว มือหนึ่งถูๆไปที่ขมับ ตรงหน้ามีโทรศัพท์รุ่นบางเฉียบวางอยู่ เธอดูท่าทางเหนื่อยล้ามาก " เมื่อคืนไม่ได้นอนรึไง ？" ทาวัตเดินเข้าไปเอามือเเตะๆที่หัวเธอ พอทีนาร์เงยหน้าขึ้นก็เลยได้เห็นว่าขอบตาเธอคล้ำมาก ท่าทางเธออิดโรยจนเเทบจะลืมตาไม่ขึ้นเเล้ว กวินนั่งประจำที่ของตัวเอง มองจ้องไปที่ทีนาร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตัวเอง เขาสะดุ้งตกใจที่ได้เห็นเธอ ทำไมเป็น " ผีผู้หญิง " คนที่เจอเมื่อคืนนี้ ？ดูเหมือนจะรู้จักกับป่ะป๊าด้วยอ่ะ " เปล่าค่ะพี่ เมื่อคืนน้องเจอผี " ทีนาร์พูดพลางเอามือถูๆที่ขมับ เธอพยายามทำให้ตาเธอหายเจ็บ เเต่ว่าดวงตาคู่สวยของเธอบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเหมือนเส้นเลือดฝอยที่เยื่อบุตาแตก ก็เมื่อคืนนอนไม่หลับไปทั้งคืน เพราะวิตกจริตมากไป กลัวจนนอนไม่หลับ เมื่อคืนเธอเปิดไฟทุกดวงในห้อง เเต่ก็ยังไม่ช่วยให้ความกลัวของเธอลดลงได้ จนเธอเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่จนต้องหนีออกไปหาปกเกศ เเต่คิดไปคิดมา ทำแบบนั้นก็จะดูบุ่มบ่ามเกินงาม กลัวจะทำให้ปกเกศรู้สึกไม่ดีในตัวเธอ ก็เลยไม่ได้ทำแบบนั้น สุดท้ายเลยต้องเอาผ้าห่มคลุมโปงอย่างงั้นไว้ทั้งคืน เล่าเอาไม่ได้นอนเลยทีเดียว ความหวาดกลัวของเธอในครั้งนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ช่างทุกข์ทรมาน ทีนาร์ไม่อยากเผชิญเหตุการณ์แบบนั้นอีกแล้ว แต่กระนั้นเธอก็ยังพอจำมันได้ลางๆว่า ใบหน้าเล็กๆนั้นช่างน่ารักเอามากๆ …… " เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปพักผ่อนซะหน่อยนะ " ทาวัตนั่งลง พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล " พี่หลิง จัดอาหารเช้าได้เลย " " ค่ะ คุณผู้ชาย " พี่หลิงเดินกลับเข้าไปในห้องครัว ครู่ต่อมา บรรดาคนรับใช้ก็เดินออกมาพร้อมสำรับอาหาร จัดขึ้นโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย แต่ไหนแต่ไร ทาวัตเป็นคนไม่กินอาหารที่เย็นชืด เพียงเเค่อาหารมีอุณหภูมิเปลี่ยนไปเขาก็สามารถรับรู้ได้ทันที เพราะฉนั้นอาหารจึงจะเสิร์ฟก็ต่อเมื่อเขานั่งประจำที่อยู่ที่โต๊ะอาหารเเล้วเท่านั้น ทีนาร์ขยับเอามือถือออกไป พอเธอเงยหน้ามองดูบนโต๊ะอาหารว่าเช้านี้มีอะไรให้กินบ้าง ก็ได้เห็นกวินที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ " อ๊าาาา ！" ทีนาร์กรีดร้องออกมา มือชี้ไปที่กวิน เมื่อคืนนี้เพราะเเสงไฟมันสลัวๆเธอก็เลยมองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เเต่เมื่อเทียบๆกับหน้าของกวินเเล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นคนๆเดียวกัน " พี่ พี่ เขาเป็นใคร ？เขานี่เเหละที่ทำฉันตกใจแทบตายเมื่อคืนนี้ ！" ทีนาร์พูดพลางดึงที่เเขนเสื้อของพี่ชาย เเต่ทำไมกวินกลับทำหน้าแปลกๆอย่างงั้น ทีนาร์มองไปที่กวินก่อนจะสตั๊นไปห้าวินาที ทำไมรู้สึกว่าคุ้นๆหน้ามากเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ทันใดนั้น เธอก็ตบโต๊ะไปทีนึงเเบบนึกอะไรขึ้นมาได้ มือชี้ไปที่กวิน " พี่ ทำไมเขาหน้าคล้ายพี่เลย ？！" เหมือนถอดแบบพี่ชายเธอตอนเด็กๆมาไม่มีผิด ！ นี่มันอะไรกันเนี่ย ？ ทาวัตวางแก้วกาแฟที่เพิ่งหยิบขึ้นมาเมื่อกี้ลง ชำเลืองมองไปที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนพูดว่า " พี่ว่าจะเเนะนำอยู่พอดี นี่หลานชายของเธอ ชื่อจริงชื่อว่าพิษณุกร ชื่อเล่นชื่อกวิน ลูกรัก นี่คืออาของลูก คุณอาทีนาร์ " กวินหันไปมองที่ทีนาร์ ค่อยๆประติดประต่อเรื่องที่วรินทรพูดถึงเมื่อคืนนี้ เเวบเดียวก็เข้าใจเเจ่มเเจ้ง ที่แท้คนที่ตัดเสื้อผ้าหม่ามี๊จนขาดวิ่น ก็คืออาแท้ๆของเขานี่เอง ！ จะว่าไปแล้ว ป้าของเขาไม่ชอบเเม่ของเขาอย่างงั้นเหรอ ？ เเล้วทีนี้จะทำยังไง ？ " สวัสดีครับ ผมชื่อกวินครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ " กวินหันไปยิ้มทักทายทีนาร์ด้วยความสุภาพนอบน้อม " นี่ฉันมีหลายชายเเล้วเหรอเนี่ย ？" ทีนาร์มองดูกวินอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง จนลืมเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวเมื่อคืนไปสนิท ยิ่งมองดูใบหน้าเล็กๆนุ่มนิ่มๆของกวินเธอก็ยิ่งชอบเขา เด็กน่ารักๆคนนี้ ที่เเท้ก็เป็นลูกของพี่ชายเธอเองนั่นเอง ！ ยีนส์ของพี่ชายเธอดูแล้วก็เหมือนพวกสุขุมเยือกเย็น เเต่ลูกกลับดูสุภาพนุ่มนวล ได้ยีนส์มาจากแม่รึไง ？