ตอนที่ 138 กวิน มือปราบผู้หญิง

ต๭นที่ 138 กวิน มือปราบผู้หญิง " ฉันคือป้าของคุณ กวิน ！" พอได้เห็นใบหน้าเล็กๆน่ารักของกวิน กวิน ทีนาร์อดไม่ไหวที่จะเรียกชื่อหลานออกมา ก่อนจะรีบเดินไปนั่งข้างๆกวิน กวินส่งยิ้มหวาน ท่าทางที่ดูว่านอนสอนง่ายของเขา ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดู ทีนาร์เอื้อมือไปหยิกแก้มเขาเบาๆ " นุ่มจังเลย …… " เป็นครั้งเเรกที่ทีนาร์ได้หยิกแก้มของเด็กน้อย เธอรู้สึกว่ามันช่างนุ่มมากๆ โดยปกติแล้วเธอเป็นคนไม่ชอบเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่ชอบร้องไห้งอเเง น้ำมูกไหลเยิ้ม หรือเด็กที่ชอบเล่นเลอะเทอะสกปรก เเต่ทว่า ทันทีที่เธอได้เห็นกวิน เธอก็รู้สึกเอ็นดู รู้สึกถูกชะตา เธอหมั่นเขี้ยวกวิน ก็เลยหยอกล้อเขาด้วยความเอ็นดู ที่เเท้ใบหน้าเล็กๆ นุ่มๆของกวิน ก็คือมือปราบผู้หญิงดีๆนี่เอง กวินก็ไม่ได้ต่อต้าน ยังคงยิ้มหวานปล่อยให้ทีนาร์หยิกเเก้มเล่น " พี่ เเล้วใครเป็นแม่ของกวินคะ ？" จู่ๆทีนาร์ก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา คนที่ให้กำเนิดเด็กน้อยน่ารักๆแแบบนี้ได้ จะต้องเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบมากแน่ๆ ก่อนจะกลับมาที่นี่ ทำไมฉันถึงไม่ได้ยินข่าวคราวเลยล่ะ ？ ทีนาร์รู้สึกภาคภูมิใจอยู่ไม่น้อย ดูซิว่าวรินทรจะยังคงหยิ่งผยองยังไงได้อีก ต่อให้พี่ชายจะยังชอบเธออยู่ เเต่ในเมื่อมีเเม่ของกวินอยู่ทั้งคน ตำเเหน่งคุณผู้หญิงของบ้านธัมรุจินันท์จะไม่มีวันตกเป็นของวรินทรแน่นอน ！ ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวทำให้กวินตกใจล่ะก็ ทีนาร์จะต้องร้องโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง เเล้วก็วิ่งไปพูดจาเยาะเย้ยใส่วรินทรเป็นแน่เเท้ ！ คุณผู้หญิงของบ้านธัมรุจินันท์จะเป็นใครก็ช่าง ขอให้ไม่ใช่วรินทรก็พอ ！ ตราบใดที่มีทีนาร์อยู่ที่นี่เเม้แต่วันเดียว วรินทรก็อย่าได้คิดที่จะมาเป็น คุณผู้หญิงของบ้านธัมรุจินันท์ ！ วรินทรเป็นเหมือนที่ทาวัตพูดเอาไว้ไม่มีผิด ตื่นขึ้นมาได้เพราะหิว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าทาวัตกับกวินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นอนจนท้องหิวนี่ก็ไม่ใช่สไตล์ของวรินทร เธอลุกไปอาบน้ำแปรงฟัน ในตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเสื้อผ้าแฟชั่นทันสมัย ส่วนเสื้อผ้าที่ถูกทีนาร์ตัดขาดกระจุยก็ไม่รู้มีคนเอาไปเก็บทิ้งให้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ คงจะเป็นคำสั่งของทาวัตล่ะมั๊ง วรินทรกวาดตามองในตู้เสื้อผ้า นอกจากชุดสีขาวเเละดำก็ยังมีอีกหลายสีสันให้เลือก เธอเลือกๆดูก่อนจะหยิบเอาไปเปลี่ยนในห้องอาบน้ำ วรินทรกำลังจะเดินออกจากประตู เดินก้มตาก้มตาไม่ได้สนใจทางข้างหน้า มือก็มัดผมไปด้วย ใครจะไปรู้ว่ามีอีกคนกำลังเดินออกมาตรงบันได เเล้วก็ชนเข้ากับพี่หลิงที่กำลังจะขึ้นบันไดมาพอดี " ไอ้หยา ！" พี่หลิงก็ไม่คิดว่าจู่ๆจะมีคนเดินเข้ามา ในมือของพี่หลิงถือถาดอาหารเช้าเตรียมจะเอามาให้วรินทร ตามคำสั่งของทาวัต เเต่บัดนี้อาหารเช้าทั้งหมดของเธอหกลงไปกองอยู่บนพื้นซะเเล้ว นมหกกระเซ็น เลอะเทอะเต็มพื้นไปหมด " พี่หลิง " วรินทรโดนชนจนกระเด็นถอยหลังไปสามสี่ก้าว เห็นพี่หลิงที่ถือถาดอาหารโดนตัวเองชนเข้าอย่างจัง เลยรีบไปช่วยเธอเก็บทำความสะอาด " คุณวรินทร เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ ระวังจะโดนบาดมือเอาค่ะ " พี่หลิงเห็นเธอเอื้อมมือมาเก็บเศษเเก้วบนพื้นก็ตกใจ รีบเบรคเธอ " เดี๋ยวฉันไปเอาไม้กวาดก่อนค่ะ คุณผู้หญิงอย่าใช้มือเก็บเศษเเก้วเป็นอันขาดนะคะ " วรินทรปัดๆเศษฝุ่นบนมือออกก่อนจะลุกขึ้นยืน ค่อยๆเดินหลบไปอีกฝั่งหนึ่งอย่างระมัดระวัง พี่หลิงเดินไปหยิบไม้กวาดมา เก็บกวาดเศษซากบนพื้น ก่อนจะเอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดนมที่หกเต็มพื้น รีบขอโทษขอโพยวรินทรเป็นการใหญ่ " ทางนี้เดี๋ยวไว้ฉันจัดการต่อเอง คุณผู้หญิงลงไปกินอาหารเช้าข้างล่างเถอะค่ะ " " อืมได้ " วรินทรพนักหน้ารับ ปัดๆเศษที่เก็บไปมะกี้ ก่อนจะเดินลงบันไดไป เมื่อกี้ตอนเธออยู่ข้างบนก็มัวแต่ทำอะไรโอ้เอ้ชักช้า พอลงมาข้างล่าง ทาวัตก็ขับรถออกไปส่งกวินที่โรงเรียน ทีนาร์ก็เพิ่งออกไป รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก หลังอาหารเช้า วรินทรไม่คิดจะอยู่ในคฤหาสน์ต่อไปอีกแล้ว เเต่ก็ปฏิเสธที่จะพี่หลิงที่จะให้คนรถขับไปส่งเธอ เธอสะพายกระเป๋าเป้ออกจากคฤหาสน์ไป จากคฤหาสน์กับถนนใหญ่ห่างกันประมาณหนึ่งวรินทรใช้เวลาราวๆยี่สิบนาที กว่าจะเดินถึงถนนใหญ่ ก่อนจะเรียกรถเข้าเมืองไป เธอเอามือลูบๆไปที่กระเป๋าสะพายด้านหลัง เเววตาดูมีประกายพร้อมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงแม้ว่ากระเป๋าเธอจะใบเล็กเเค่นี้ ถือว่าโชคดีที่ทีนาร์ตัดเสื้อผ้าเธอจนขาดวิ่นไปหมดเเล้ว ก็เลยทำให้ " กระเป๋าเดินทาง " ของเธอก็ใบเล็กลงด้วย ที่อยู่ในกระเป๋านี้หลักๆก็เป็นของใช้ที่ใช้อยู่เป็นประจำ ที่คฤหาสน์อะไรๆก็มีหมด ตั้งเเต่เมื่อตอนที่วรินทรเข้าไปที่นั่นใหม่ๆ เธอก็ไม่ได้เอาของอะไรเข้าไปมากนักอยู่เเล้ว ส่วนกวิน รอให้เธอหาเเหวนวงนั้นให้เจอซะก่อน เเล้วเธอจะกลับมารับเขาไปสองเเม่ลูกบินไปฝรั่งเศส อยู่ให้ห่างจากที่นี่ไว้ ไปจากที่นี่เหรอ ？ รอยยิ้มที่มุมปากของวรินทรค่อยๆหดหายไป เเต่ยังคงเม้มปากสีชมพูไว้เเน่น เเววตาดูว่างเปล่า เธอจะเเยกจากทาวัตได้จริงๆเหรอ ？ เธอจะเเยกจากคาร่าได้จริงๆเหรอ ？ วรินทรเองก็ไม่รู้ ในหัวเธอมีแต่ภาพของทาวัตที่วนเวียนเข้ามา รอยยิ้มอ่อนๆแบบนั้น คิ้วขมวดๆเหมือนคนครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น ท่าทางขี้โมโหแบบนั้น ท่าทางเย็นชาแบบนั้น ท่าทางสุภาพอ่อนโยนแบบนั้น …… วรินทรรู้สึกใจหายแวบนึง พลันมือน้อยๆของเธอกระชับจับสายกระเป๋าจนเเน่นโดยไม่รู้ตัว ฟันกัดเม้มเเน่นอยู่ที่ริมฝีปากล่าง เธอทำไมถึงจดจำเรื่องราวของเขาได้ชัดเจนขนาดนั้น ？ บ้าจริงๆ ในหัวทำไมมีเเต่เรื่องของเขา ？！ เธอยื่นมือออกไปเคาะหัวตัวเอง จิตใจสับสนวุ่นวายไปหมด " ถึงเเล้ว " เสียงแท็กซี่ตะโกนบอก วรินทรตื่นจากภวังค์ จ่ายเงินให้เเท็กซี่เเล้วก้าวลงจากรถ ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอยู่ในที่ของเธอ กำลังคิดว่าจะไปเดินเล่นรอบๆซะหน่อย เเล้วเสียงโทรศัพท์ก้ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ลังเลอยู่ชั่วครู่ วรินทรตัดสินใจรับสายด้วยความสงสัย " ฮัลโหล ？" " นี่ฉันเองทีนาร์ " น้ำเสียงเย่อหยิ่งของทีนาร์ดังลอดมาตามสาย วรินทรเหงื่อซึม มือไม้เย็น พูดไปเดินไป " มีอะไร ？" " ตอนนี้ฉันอยู่ที่ ‘ ร้านกาแฟ Time Coffee ’ ตรงถนนกล้วยไม้ เธอมานี่สิ เราจะได้คุยกัน " น้ำเสียงของทีนาร์เต็มไปด้วยความหยิ่งจองหอง ราวกับเธอคิดไว้อยู่เเล้วว่าวรินทรต้องไปให้ได้ วรินทรหัวเราะเบาๆ ทำไมต้องมั่นใจว่าฉันจะไปด้วย ？จะให้เธอไป เเต่เธอไม่อยากไป " ฉันไม่ไป ถ้าไม่มีอะไรเเล้วฉันวางนะ " พูดจบก็วางสายไปดื้อๆ " เดี๋ยวก่อน ！" เสียงทีนาร์ลอดมาตามสายด้วยความรีบร้อน " ฉันบอกว่าเดี๋ยวก่อน ！" " ฉันให้ 30 วินาที รีบๆพูดๆมา " สงสัยจะอยู่ใกล้ทาวัตนานเกินไป จนเริ่มติดนิสัยอารมณ์ร้อนตามเขาละ คิ้วเริ่มขมวดแน่น เริ่มจะค่อยๆหมดความอดทน ทีนาร์ทุบโต๊ะด้วยความโมโห ขนาดวรินทรยังได้ยินเสียงทุบโต๊ะของเธอ " ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ เธอต้องอยากฟังเเน่ๆ ！ถ้าเธออยากรู้งั้นก้มาที่ร้านกาแฟ ความอดทนฉันมีไม่มาก " ทีนาร์พูดจบก็รีบวางหูไป วรินทรได้ยินเสียงที่ดูร้อนรนแบบนั้น เธอขมวดคิ้วคิดๆสักครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับ เดินไปที่ถนนกล้วยไม้