ตอนที่ 140 หมอ เมียผมแท้งลูก

ต๭นที่ 140 หมอ เมียผมแท้งลูก " อย่าเพิ่งขยับ เดี๋ยวผมพาคุณไปส่งโรงพยาบาล " เสียงนั้นดังมาจากข้างๆหูเธอ เเต่เธอกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบโต้เขา เธอหันไปมองชายที่กำลังขับรถคนนั้น นานเเล้วที่เธอไม่ได้ยินเสียงของชนุตร์ " นี่คุณขับรถไม่เป็นหรือยังไง ？ขับรถแบบนี้ถึงขั้นชนคนตายได้เลยนะ ไม่รู้รึไง ？" ทีเเรกวรินทรไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร เเต่พอได้เห็นหน้าเขาเท่านั้นก็โกรธขึ้นมาทันที ก็เพราะดันเป็นคนที่เธอรู้จักนี่แหละ จะไม่ให้โกรธได้ยังไงกัน ชนุตร์ลูบๆจมูกตัวเอง ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสำนึกผิดขอโทษวรินทร " ต้องขอโทษจริงๆ เมื่อกี้ผมเเค่เผลอขยี้ตาหน่อยเดียว คิดไม่ถึงว่ารถจะแฉลบออกนอกเส้นทางแบบนั้น " ฟ้าดินเป็นพยาน เขาเองก็คาดไม่ถึงว่ารถมันจะพุ่งไปแบบนั้น แล้วที่พุ่งไปชนก็ดันไม่ใช่คนอื่นคนไกล วรินทรนั่นเอง เอ่อ ถือซะว่าฟ้าดินดลบันดาล ให้เขาได้พบกับวรินทรที่ไม่ได้เจอกันมานานก็เเล้วกัน ！ " ขับไม่เป็นยังจะริอาจขับรถเเรงอีก ！ไม่คู่ควรเอาซะเลย ！ใบขับขี่นี่ซื้อมารึเปล่าเนี่ย ？จิ๊ จิ๊ จิ๊ คนมีเงินก็นะ อะไรๆก็ซื้อได้หมด เเล้วนี่ตัวจริงรึเปล่าเนี่ยหรือว่าตัวปลอม ！" วรินทรมองดูเเผลถลอกที่ข้อมือตัวเอง เเล้วก็หันไปมองค้อนใส่ชนุตร์ ชนุตร์ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างรู้สึกผิด ถึงจะโดนวรินทรด่าเเต่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด กลับทำหน้ายิ้มแหยๆใส่เธออีก " เหอะๆๆ ฉลาดจริงๆ เเต่ดูสิ จะเจอเธอแต่ละทีมันง่ายซะที่ไหน ？ยังไงก็อย่าถือโทษโกรธเคืองกันเลยนะ " " ใครอนุญาตให้คุณเรียกชื่อเล่นฉันห๊ะ ？ใครใช้ให้คุณมาหาฉัน ？ฉันไม่ใช่ทอม มาหาฉันก็ไม่มีประโยชน์ " เพื่อจะเจอเธอ ถึงขั้นต้องขับรถชนเธอจนกระเด็นเลยรึไง ？ ฮ่าๆๆๆๆ วรินทรอยากจะหัวเราะจนตัวงอ เเต่พอเธอเริ่มหัวเราะก็ลามไปเจ็บแผลอีก ประเด็นก็คือหัวไหล่เธอเพิ่งจะหายเมื่อไม่นานมานี้เอง กลับมาโดนซ้ำอีก จริงๆแล้วเธอไม่ได้กลัวเจ็บหรอก เเต่กลัวว่าตามร่างกายเธอจะมีแผลเป็นต่างหาก สำหรับผู้หญิงเเล้ว เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องยากที่สาวๆจะยอมรับได้ " ฉันไม่ใช่ทอม จริงๆ ！จะให้ฉันทำยังไงถึงจะเชื่อฉัน ？" ทุกครั้งที่วรินทรพูดแบบนี้ ชนุตร์ต้องรู้สึกอ่อนปวกเปียกทุกครั้งไป เขาจะพิสูจน์ยังไงดี ？ เรื่องนี้จริงๆมันก็พิสูจน์กันยาก อันดับแรกคือต้องมีแฟน ใช่เเล้ว ต้องมีแฟน ถ้าไม่มีแฟน มันก็เท่านั้น …… พอถึงโรงพยาบาล ชนุตร์รีบโดดลงจากรถลงไปเปิดประตู จังหวะที่วรินทรไม่ทันระวัง เขาก็อุ้มเธอเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล " คุณคิดว่าขาฉันหักรึไง ？ฉันเดินเองได้ " วรินทรมองจ้องหน้าเขา รู้สึกแปลกๆชอบกล พยายามดิ้นรนให้เขาวางเธอลง ชนุตร์ไม่เพียงเเต่ไม่ยอมปล่อยเธอลง แต่กลับกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก เขาแอบอมยิ้มที่มุมปาก ทำตาหยีๆ รีบก้าวอาดๆๆเข้าไปข้างในโรงพยาบาล ทีนาร์ที่ขับตามหลังมา พอลงจากรถได้ก็ทันเห็นภาพนั้นพอดี ก็เลยรีบหยิบมือถือเปิดโหมดถ่ายรูป ถ่ายรูปพวกเขาเอาไว้ได้ …… " หมอๆ ช่วยด้วยครับ ！เมียผมแท้งลูก ！！" พอชนุตร์เข้าไปด้านในห้องฉุกเฉินได้ ก็รีบตะโกนร้องเรียกหมอ จนทำให้คนที่ต่อคิวอยู่ข้างหน้าพากันหลีกทางให้ ทีเเรกคนเหล่านั้นก็โมโห เเต่พอได้ยินที่เขาร้องเรียก ก็พากันหลีกทางให้เขา แท้งลูก ？ แท้งลูก ？ วรินทรออกอาการมึนตะลึง ไม่คิดว่าจะเจอใครหน้าด้านได้ขนาดนี้มาก่อน ！ เวรเอ๊ย ใครเป็นเมียนายเนี่ย ？ วรินทรยื่นมือออกไปหยิกชนุตร์อย่างแรง " หมอ ฉันไม่ใช่เมียเขานะคะ เเต่ฉันเจ็บจริงค่ะ ！" วรินทรโดดลงจากอ้อมแขนเขา เธอประมาทอาการบาดเจ็บของเธอมากเกินไป พอลงมาที่พื้นได้ก็ทำเอาเธอเข่าอ่อน โชคดีที่จับโต๊ะของหมอที่อยู่ตรงหน้าไว้ได้ทัน ไม่งั้นคงได้ล้มลงไปกองเเน่ๆ " นี่เธอระวังๆหน่อยได้มั๊ย เดี๋ยวถ้าเจ็บกว่านี้อีกจะทำยังไง ？" ชนุตร์เห็นเธอทำแบบนั้นก็ยิ่งเป็นห่วงเธอ เขารีบคว้ามือเธอไว้ พอได้ฟังประโยคนี้ คนฟังก็เลยพาลเข้าใจผิด หมอมองดูพวกเขาทั้งสองเเบบเซ็งๆ ก่อนจะพูดกับวรินทรว่า " ที่นี่คือแผนกกระดูกเเละข้อ ถ้าแท้งลูกก็ต้องไปที่สูตินรีเวช ！" เออใช่ ！ บรรดาผู้คนที่หลีกทางให้เขาเมื่อสักครู่นี้ เหมือนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในชั่วพริบตา เเท้งลูกกลับไม่ไปที่แผนกสูตินรีเวช เเต่ดันมาที่แผนกกระดูกและข้อเนี่ยนะ ？ " ใช่ กระดูกและข้อนี่แหละ เมื่อกี้เธอเพิ่งโดนรถชน หมอช่วยตรวจดูให้เธอหน่อยว่ามีกระดูกตรงไหนหักรึเปล่า ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการมั๊ย " ชนุตร์พาวรินทรนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูหน้าหมออย่างร้อนใจ หมอแสดงท่าทีรังเกียจ ดูถูกเขาอย่างออกนอกหน้า เหมือนกับกำลังมองดูผู้ป่วยโรคจิตยังไงยังงั้น " ไม่เห็นรึไงว่าข้างหลังมีคนต่อคิวอยู่เยอะเเยะ ？ไปต่อคิวซะไป ！" ชนุตร์ทำตาโตแบบตะลึงงัน คิดไม่ถึงว่าหมอจะพูดแบบนี้ แต่ก่อนเวลาเขาป่วย เขามักจะเข้าโรงพยาบาลที่ตัวเองมีคอนแทรคด้วย ไม่มีที่ไหนให้เขาต้องไปต่อคิวซักที่ ที่สำคัญก็คือ อาการของวรินทรนั้นรอช้าไม่ได้ " ไป ไปเรียกผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาพบฉันหน่อย " ชนุตร์ยิ้มหรี่ตาอย่างรวดเร็ว ยื่นมือไปเคาะๆบนโต๊ะ " คุณเป็นใคร ？มันเรื่องของฉันที่จะรักษาหรือไม่รักษาให้ใคร ถ้าฉันจะไม่รักษาก็คือไม่ ไปไหนก็ไปซะ ！" หมอมองดูเขาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาไม่รู้จักเจียมตัว วรินทรขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากสีชมพูเหมือนเชอรี่ของเธอ ก่อนหันไปจับมือของเขาพูดว่า " ช่างมันเหอะ พวกเราไปต่อแถวเหอะ " ชนุตร์ทำท่านิ่งขรึม เขากุมมือวรินทรไว้ ประหนึ่งบ่งบอกว่าให้เธอวางใจเขาเถอะ หลังจากนั้นก็หยิบมือถือออกมาโทร พวกคนที่ต่อคิวอยู่ด้านหลังพากันอยากรู้อยากเห็น เรื่องหาหมอเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้อยากดูว่าสุดท้ายเเล้วชนุตร์จะมีพาวเวอร์ซักแค่ไหนกัน ถึงได้กล้าสั่งให้ผู้อำนวยการออกมาหาได้ จะทำให้ผู้อำนวยการออกมาหาได้หรือไม่ นี่แหละคือปัญหา " มีคนบางจำพวก ที่ชอบเสเเสร้งว่าตัวเองมีพาวเวอร์ ทำเป็นเก๊กท่าเข้ามากร่างในโรงพยาบาล " หมอคนนั้นกรอกตาบน มองดูชนุตร์ที่กำลังคุยโทรศัพท์ ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนเป็นลูกผู้ดีมีเงิน เเค่ดูก็รู้ว่าพยายามอยากจะโชว์พาวเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงเเค่นั้นเเหละ คงไม่ได้มีปัญญาทำอะไรได้เองหรอก ผู้อำนวยการออกจะยุ่งขนาดนั้น คิดว่าเเค่โทรกริ๊งเดียวก็จะทำให้เขาออกมาได้อย่างงั้นรึ ？ ชนุตร์วางสายไปได้สักสองนาที ผู้อำนวยการก็ออกมาจริงๆ ！ " มาตรวจร่างกายเหรอครับคุณชนุตร์ ？" ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยืนบิดมือไปมา มองดูชนุตร์อย่างกังวลใจ นี่มันอะไรกัน ？！ หมอคนนั้นก็รู้สึกคาดไม่ถึง ว่าท่านผอ.จะรีบออกมาจริงๆ เเละท่าทางก็ดูต่างไปจากปกติ ที่มักจะเเข็งกร้าวดุดัน หมอเริ่มรู้สึกเหมือนมองไม่เห็นเงาหัวตัวเองขึ้นมาทันที คุณชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ อาจจะทำให้เขาต้องตกงานก็เป็นได้ …… " ผมพาเพื่อนมาหาหมอน่ะครับ เเล้วหมอท่านนี้ก็ดูเหมือนไม่เต็มใจรักษาพวกเรา ไล่พวกเรา นี่มันเป็นจรรยาบรรณของหมออย่างงั้นเหรอ ？" ชนุตร์หันไปยักคิ้วหลิ่วตาใส่ ทำหน้าเชิดใส่หมอ แอบยิ้มเบาๆ