ตอนที่ 141 จะช้าจะเร็วก็ต้องได้รับ

ต๭นที่ 141 จะช้าจะเร็วก็ต้องได้รับ “นี่........” ผู้อำนวยการถลึงตามองหมอคนนั้นอย่างโหดๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้าพูดกับคุณชนุตร์ได้ขนาดนี้ คงไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วสินะ “คุณชนุตร์ กรุณานำเพื่อนของคุณมากับผมเพื่อตรวจร่างกายและผมจะเอาคนที่ไม่มีความสามารถออก” ผู้อำนวยการโค้งร่างของเขาพร้อมยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อเป็นการเชื้อเชิญ “ประคองฉันก็พอแล้วฉันเดินเองได้” วรินทรมองค้อนชนุตร์เพื่อไม่ให้เขาอุ้มเธอขึ้น มือเล็กจับอยู่ที่ข้อพับของเขาเดินตามอย่างทุลักทุเลออกไป หมอคนนั้นมองพวกเขาจากไปอย่างงงๆ ปฎิกริยาที่รู้สึกหลังจากนั้นคือนี่เขาถูกปลดออกแล้วหรือ จริงๆแล้ว เขาควรจะยินดีด้วยซ้ำที่ครั้งนี้คนที่นำวรินทรมาไม่ใช่ทาวัต ไม่อย่างนั้นแล้วคำพูดเมื่อกี้นี้ก็อาจจะทำให้เขาไม่มีที่ยืนอยู่ในประเทศCเลยก็ว่าได้ สำหรับทาวัตน่ะ คนอื่นสร้างความเดือดร้อนให้เขาได้แต่ว่าถ้าสร้างความเดือดร้อนให้กับวารินทรแล้วล่ะก็ เขาจะไม่ปรานีเลยทีเดียว ตอนที่วารินทรนอนอยู่ที่ห้องวีไอพีท้ายระเบียงทางเดินที่ค่อนข้างเงียบสงบและเหมาะสมแก่การดูแลรักษาตัวซึ่งผู้อำนวยการได้ตั้งใจจัดหามาให้นั้นจิตใจก็รู้สึกเหมือนหมดอะไรตายอยาก นี่มันเพิ่งจะไม่นานมานี้เอง ครั้งก่อนทาวัตเพิ่งจะพาเธอออกจากโรงพยาบาลไปยังไม่ทันไรก็กลับมาอีกแล้ว หรือไม่นี่จะสอดคล้องกับคำว่าไม่ว่าจะช้าจะเร็วก็ต้องได้รับอย่างนั้นหรอ เมื่อไหร่เธอจะตาสว่างเสียที เห็นเข่าขาข้างซ้ายพันไว้อย่างดีในส่วนแผลที่ถลอกนั้นก็จัดการเรียบร้อยแล้วยังมีความรู้สึกเจ็บอยู่ตรงแผลที่ราดแอลกอฮอล์ เธอดูเหมือนจะบาดเจ็บอะไรได้ง่าย คนที่บาดเจ็บได้ง่ายนั้นจะเปลี่ยนเป็นคนที่เข้มแข็งยิ่งขึ้นจากจำนวนครั้งที่ได้รับบาดเจ็บ นี่คือคำพูดที่แม่เคยพูดกับเธอเอาไว้ ก่อนหน้านี้วารินทรอาจจะไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจ แต่ว่าตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว ก็กลับเป็นอย่างที่แม่ว่าจริงๆ ตอนนี้เธอเข็มแข็งขึ้นมากขึ้น แม้ว่าทีนาร์บอกเธอว่าทาวัตมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุที่เขาเข้าใกล้เธอและก็คงไม่ได้มีความรู้สึกเสียใจขนาดนั้น เธอเคยพูดว่าแค่เราติดอาวุธให้ตัวเอง ถึงแม้จะได้รับบาดแผลอย่างน้อยก็จะไม่เจ็บ ทาวัตเป็นจุดความเจ็บปวดของชีวิตเธอที่ถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว ชนุตร์ผลักประตูเดินเข้ามากลับเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังเอียงหน้าอย่างหงอยเหงาและทุกข์ระทมใจ ชนุตร์อึ้งไปนิดนึง เขาดูเหมือนไม่เคยจะเข้าใจอะไรเธอเลย …… ที่บ้านสวน ในที่ลานจอดรถของที่บ้านนอกจากรถของทาวัตแล้วยังมีรถเฟอร์รารี่สีแดงเพิ่มมาด้วย ครั้งนี้ทีนาร์ไม่ได้ไปข้างนอกตลอดทั้งคืนเป็นครั้งแรกแต่กลับมาบ้านก่อนเวลา ในใจนั้นมีความกังวลอยู่บ้าง เธอถือโทรศัพท์เครื่องนั้นอยู่มือ ข้างในนั้นยังมีรูปภาพที่เธอถ่ายในวันนี้ เธอรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดี ถ้านำเรื่องนี้ไปบอกทาวัต วารินทรก็จะไม่มีโอกาสอีกเลย พี่ชายของเธอมีนิสัยที่รักความสะอาดที่เกินไปมาก ไม่ว่าจะกับตัวเองหรือกับความรู้สึกต้องดีและสมบูรณ์แบบ แต่เขาเป็นประเภทที่ว่าดูถูกความเย็นชา โดยความเป็นจริงแล้วนั้นข้อเรียกร้องที่จะให้สมบูรณ์แบบค่อนข้างที่จะบ้าไปสักหน่อย ถ้าให้เขาเห็นว่าวารินทรอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่สนิทสนมกันอย่างนี้ถ้าเขาชอบวารินทรขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะก็คงจะโกรธเป็นแน่ แต่ว่าขนาดตัวทีนาร์เองยังไม่รู้ แต่ทำไมในใจนั้นยังมีความลังเลอยู่ถึงขนาดที่ว่าจะเอารูปให้ทาวัตดูจะดีหรือเปล่า ในบ้านนั้นเงียบมาก เมื่อทานาร์กลับมาถึงบ้านกลับพบว่าทาวัตนั่งอยู่ในห้องรับแขก ขาทั้งสองไขว่กัน ยกถ้วยกาแฟขึ้นด้วยท่าทางที่สบายๆ แก้วเครื่องลายครามสีขาวอยู่ระหว่างนิ้วมือที่เรียวยาว ไอความร้อนกำลังพัดไปตามลม สายตาของเขาไม่รู้ว่าไปวางไว้จุดไหน ในสายตานั้นไม่มีความร้อนรนใด ทั่วร่างนั้นเต็มไปด้วยท่าทางที่ส่อถึงความเป็นผู้ดี “กลับมาแล้วหรอ” ทาวัตมองทีนาร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตัวเองพร้อมรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก ทีนาร์อกผายไหล่ผึ่งเดินเข้าไปนั่งข้างๆทาวัต พอนั่งลงแล้วเธอก็เอาโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะ หยิบหมอนที่มองอยู่บนโซฟาขึ้นมากอดพร้อมพยักหน้า ไม่รู้ว่าสาเหตุเป็นเพราะเมื่อกี้เธอเพิ่งส่งรูปให้ธารีหรือเปล่า ตอนนี้เธอเริ่มไม่ความมั่นใจจนไม่กล้ามองสายตาของทาวัต “ครั้งที่แล้วเธอไม่ใช่เอะอะโวยวายอยากจะได้เครื่องประดับชุดไข่มุกสีชมพูที่เจิดจรัสในงานประมูลไม่ใช่หรอ พี่ให้คนส่งมันไปที่ห้องเธอเรียบร้อยแล้ว ไปดูนะว่าชอบหรือเปล่า” ทาวัตไม่เห็นความผิดปกติของเธอ เขาวางแก้วกาแฟไว้อีกด้านหนึ่งพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล ว่ากันว่าในการประมูลชุดไข่มุกสีชมพูที่เจิดจรัสนั้นมูลค่าเป็นหลักสิบล้าน เคยเป็นเครื่องประดับสุดรักของเจ้าหญิงราชวงศ์หนึ่ง เม็ดไข่มุกสีชมพูวงกลมแวววาว มีทั้งหมดสี่ชุด แต่ก่อนทีนาร์เคยเห็นการถ่ายทอดสดในโทรทัศน์ก็เอะอะโวยวายอยากจะได้แต่ว่าเนื่องจากเครื่องประดับชุดนี้มีคนประมูลไปได้แล้ว ดังนั้นทาวัตจึงเสียเงินไปเยอะเพื่อซื้อมันมาจากคนนั้น ของที่ซื้อมาครั้งที่สองราคามักจะสูงขึ้นหลายเท่าแต่ว่าทาวัตยังคงตั้งใจซื้อมันมาไว้ แน่ล่ะว่าจะต้องใช้อำนาจสักหน่อยเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ สิ่งเหล่านี้ทาวัตไม่ได้เก็บมาใส่ใจ สายตาของทีนาร์สว่างไสวขึ้นฉับพลัน มองทาวัตที่เหยียดแขนไปมาหลังจากนั้นก็จุ๊บลงบนใบหน้าของเขา“ขอบคุณนะพี่หนุรู้ว่าพี่นั้นดีที่สุดเลย เดี๋ยวหนูจะไปดูเดี๋ยวนี้” พอพูดจบเธอก็วิ่งไปยังบรรไดเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจเหมือนกับเด็ก เครื่องประดับนั้นเธอจ้องตาเป็นมันมานานมากและไม่เห็นว่าทาวัตจะเอ่ยปากว่าอะไร เธอยังคงคิดว่าไม่มีโอกาสแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับเซอร์ไพร์เสียขนาดนี้ ทาวัตเผยรอยยิ้มจางๆออกมา สายตานั้นเย็นชาก็น้องสาวตัวเองอ่ะเนอะถ้าเขาไม่ดีกับเธอแล้วใครจะดีกับเธอล่ะ เขาจัดการวางท่าทีใหม่นั่งไขว่ขาโค้งตัวกำลังจะหยิบกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่เหมือนกำลังสั่นอยู่ของทีนาร์ที่วางอยู่บนโต๊ะเขามองว่าคนที่โทรมานั้นเป็นธารี ทาวัตหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา พิงตัวไปยังโซฟาที่อ่อนนุ่มหรี่ตามองไปยังบรรไดไปมา ป่านนี้ทีนาร์คงตื่นเต้นดีใจอยู่แหละ ชั่วโมงสองก็คงยังไม่ลงมาหรอก มือสไลด์ไปยังหน้าจอโทรศัพท์ รับสายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “สวัสดี” ฝั่งธารีนั้นคิดไม่ถึงว่าจะเป็นทาวัตรับสาย หัวใจเต้นเร็วขึ้นมาฉับพลันพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เต้นเร็วและทำเสียงตัวเองนั้นคงที่และอ่อนหวาน“ทาวัต ทีนาร์ไม่อยู่หรอ” “อืม” ทาวัตตอบแล้วก็พูดต่อว่า “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ถึงแม้ว่าจะรู้ว่านิสัยของเขาจะเย็นชาแต่ว่าท่าทีเย็นชาของเขายังคงทำให้ธารีเสียใจอยู่บ้างอาจจะเป็นเพราะว่าท่าทีของทาวัตนั้นอยู่ที่ว่าในใจของเขานั้นเธอสำคัญมากพอหรือเปล่า สำหรับชายผู้เยือกเย็นคนนี้ ความอ่อนโยนของเขามีแต่จะทำให้ใจนั้นสั่น