ตอนที่ 143 กลับไปกับฉัน

ต๭นที่ 143 กลับไปกับฉัน ความเสียใจทำให้พวกเขาเปลี่ยนไปไม่ใช่ตัวของตัวเอง แม้พูดว่าหายกันแล้ว แต่ว่าสิ่งที่ชยุตกับณัฐพิชาได้รับไปนั้นกลับน้อยไปด้วยซ้ำ ชนุตรเห็นมือชยุตวางไว้นอกผ้าห่ม ดังนั้นก็เลยเดินเข้าไปช่วยจัดผ้าห่มให้เขา ตัวของเขาไปยืนบังที่กล้องวงจรปิด หลังจากคลุมผ้าห่มให้ชยุตเรียบร้อยแล้วชนุตรก็ลุกขึ้น มองออกไปข้างนอกพูดกับวรินทรอย่างเหม่อลอยว่า “ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไปตอนนี้คงมีหมอกับพยาบาลเข้ามาเป็นแน่ เห็นเข้าก็จะไม่ดี” วารินทรรับรู้ถึงความกังวลของชนุตร บวกกับที่เธอเข้ามานั้นก็แค่จะมาดูว่าพวกเขานั้นตายหรือยัง พอได้ยินเขาพูดอย่างนี้ก็ให้เขาเข็นรถเข็นออกจากห้องคนไข้ไป เมื่อประตูห้องคนไข้ปิดลง นิ้วมือของณัฐพิชาก็กระดิกขึ้นมา วารินทรกับชยุตรไม่รู้เรื่องเพราะกำลังเดินกลับห้องผู้ป่วย “รอก่อน”วารินทรเดิมทีสายตายังเมินเฉยแต่กลับเห็นร่างที่อยู่ตรงปากประตูของผู้ป่วยก็รู้สึกไม่คงที่ หัวใจเหมือนจะกระโดดออกมาเสียอย่างนั้น มองเขาอย่างไม่รู้จักรับมือยังไงดี เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง เธอกลัวว่าเขาจะหาเจอ เลยปิดมือถือแล้วก็ไม่ได้บอกพี่ลิงไว้ด้วยว่าเธอไปไหน ทำไมถึงยังหาเจอได้ เกิดอะไรขึ้น จิตใจก็ยิ่งว้าวุ่น สมองของวารินทรกลับคิดถึงทีนาร์ขึ้นมาทันที เพราะนอกจากเธอแล้ววารินทรก็ไม่ได้พบคนอื่นเลย จะพูดได้ว่านอกจากทีนาร์แล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก ใบหน้าของวารินทรไม่สู้ดีนัก แย่แล้วๆครั้งนี้ แย่แล้วๆ ทาวัตเห็นวารินทรถูกเข็นกลับมายังห้องโดยชนุตร สายตาที่เย็นชาก็กลับมืดดำขลับขึ้นชั่วขณะและค่อยๆเดินเข้ามาใกล้วารินทร “กลับไปกับฉัน” เสียงของเขาเย็นชาเสมือนเป็นคำสั่งที่ไม่สามารถปฎิเสธได้ “คุณทาวัตไม่เห็นหรอว่าเธอได้รับบากเจ็บอยู่” ชนุตรคิ้วขมวดมองไปยังเขาด้วยสายตาที่ไม่ชื่นชม ในความรู้สึกของชนุตรนั้น ทาวัตก็เหมือนกษัตริย์และเป็นกษัตริย์ที่ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครขัดขืนคำสั่งได้ และความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้น เขาคือทาวัตที่เป็นใหญ่ของเมืองCแห่งนี้ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าโต้แย้งเขาง่ายๆแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถหักหลังเขาหรือใช้เขาเป็นเครื่องมือแล้วจะหลุดรอดไปได้ง่ายๆ เขามีใบหน้าที่สามารถทำให้ผู้หญิงทั่วไปนั้นแย่งชิงเขาได้ มีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่รวมไปถึงความสามารถเฉพาะตัวของเขา ผู้ชายแบบนี้เกิดมาเพื่อทำให้โลกสั่นสะเทือนโดยแท้ ใครก็ปฎิเสธอำนาจของเขาในเมืองCนี้ไม่ได้ และไม่มีใครปฎิเสธได้ว่าถ้าเมืองนี้ไม่มีเขาก็จะล่มพังพินาศกลับมายืนใหม่ไม่ได้อีก เมืองนี้มีคนนับไม่ถ้วนที่พึ่งพาCRเพื่อความอยู่รอด พึ่งพาผู้ชายคนนี้เพื่อความอยู่รอด แม้จะมีคนไม่พอใจที่เขาครอบครองเมืองนี้ไปครึ่งหนึ่งอยู่ลับๆแต่ว่าเขาก็เป็นเทพที่ทำให้ผู้คนนั้นเชื่อฟังได้ อย่างไม่มีข้อยกเว้น ทาวัตฟังคำของชนุตรแล้วคิ้วก็ขมวดอย่างเบาๆสายตานั้นเย็นชาไม่อารมณ์ขึ้นแต่อย่างใดเหมือนวันธรรดาทั่วๆไป แต่ว่าชนุตรมองเห็นในตาดำลูกนั้นว่ามีสิ่งที่ไม่เหมือนเดิม สายตาของทาวัตหยุดอยู่ที่ร่างของวารินทรสังเกตและพินิจเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความกังวลใจ “เกิดอะไรขึ้น” วารินทรใจสั่นไม่กล้าสู้สายตาของเขาเลยรีบหลบสายตา กลัวว่าเขานั้นจะมองอารมณ์เศร้ารันทดที่อยู่ในสายตาเธอออก ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกทอดทิ้ง แต่ว่าทีนาร์พูดนั้นก็ไม่ผิด ตอนแรกทาวัตไม่ต้องการเธอจริงๆ รอยยิ้มที่ขื่นขมค่อยๆปรากฎที่มุมปากของเธอ เธอเลยแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร เงยหน้ามองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าพูดว่า “ถูกรถชนน่ะ แต่ว่าไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร” ถูกรถชนหรอ ทาวัตกวาดสายตาไปมองที่ชนุตร ความรู้สึกบอกเขาว่าต้องเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้แน่ ไม่อย่างนั้นแล้ววรินทรคงไม่อยู่กับเขาที่โรงพยาบาลหรอก ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธมากมายขนาดไหน แต่ว่ายังมีเหตุมีผลอยู่ ถ้าชนุตรกับวรินทรมีอะไรจริงๆ อย่างนั้นแล้วตอนที่วรินทรพบเขาก็คงจะขาดความเชื่อมั่นแต่ว่าสิ่งนี้ไม่มีปรากฎในสายตาของเธอเลย เพราะสิ่งนี้ ทาวัตจึงเชื่อเธอ “ไม่หนักหนาอะไร ก็กลับบ้านกับฉัน” ทาวัตยื่นมืออกไปจับเธอหน้าตาอ่อนโยนกว่าที่เคยเป็นเยอะมาก ความเย็นชาน้อยลงทำให้วรินทรรู้สึกว่าตัวเองถูกภาพลวงตานั้นหลอกอยู่ เธอมองมือขวาที่ยื่นมาของเขา ฝ่ามือของเขานั้นกว้าง นิ้วมือเรียวยาวเห็นกระดูกชัดเจน ข้อต่อของนิ้วกลางยังพันด้วยพลาสเตอร์บางๆ นี่คือรอยที่เหลือไว้จากการที่เขาทำเอกสารมาตลอดทั้งปี ถ้าจะถามว่าทาวัตเริ่มเป็นบอสใหญ่ของCRตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็หลังจากที่วารินทรจากไปปีนั้นแหละ เพื่อให้ลืมความเจ็บปวดของก้นบึ้งหัวใจ มีเพียงแค่พึ่งความยุ่งๆเท่านั้น ช่วงเวลาในตอนนั้นเจ็บที่สุด ทาวัตถึงขนาดเกือบกระเพาะทะลุจนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล บ้านธัมรุจินันท์เพิ่งจะค้นพบความบ้าคลั่งของเขาเลยหยุดงานทั้งหมดที่อยู่ในมือเขาโดยมีพ่อของเขาจัดการเองชั่วคราว แต่ว่าพอหายแล้วเขากลับทำงานทั้งวันทั้งคืน ไม่มีใครหยุดเขาได้ ก็คนที่หยุดเขาได้ได้จากเขาไปแล้ว วารินทรเพ่งมองที่ฝ่ามือของเขาด้วยอาการเหม่อลอยนิดๆ ไม่มีการตอบสนองกลับ จนกระทั่งฝ่ามือของทาวัตจับอยู่ที่ข้อมือของเธอ เธอจึงได้รู้สึกตัว “ฉันไม่กลับ.....”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ซึมเศร้าแต่กลับแฝงไว้ด้วยความดื้อรั้น จริงๆแล้ว จำนวนครั้งที่วารินทรปฎิเสธทาวัตนั้นมีไม่เยอะ ส่วนใหญ่แล้ววารินทรไม่มีความกล้าที่จะปฎิเสธเขา แล้วก็ไม่เคยปฎิเสธคำสั่งของเขาอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ เธอได้แต่ก้มหัว น่าจะโอเคกว่าถ้าให้เขามองศรีษะของตัวเธอเอง สายตาที่มองเธอเหมือนจะเอาความจริง ทำให้ในใจเธอนั้นกลัว เธอมียังเคราะห์ดีอยู่บ้าง ทาวัตอาจจะเห็นแก่ลูกเลยไม่จับเธอกลับไป ทว่าเคราะห์ดีเกินไป บอสใหญ่ไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้น การก้าวเดินของทาวัตนั้นเปลี่ยนก็ตอนที่ชนุตรนึกว่าตอนที่เขาจะกลับออกไปแต่เขากลับเลี้ยวมาทางข้างกายของวารินทรพร้อมกับอุ้มร่างของเธอขึ้น เตรียมที่จะออกไป “รอก่อน ของของวรินยังอยู่ที่ห้องผู้ป่วย” ชนุตรรู้ว่าไม่อาจขัดขวางได้แล้วก็ไม่คิดที่จะขัดขวางด้วย คิดได้ว่าของของวรินทรยังอยู่ในห้องผู้ป่วยเลยพูดเตือนขึ้นมา คำว่า วรินนั้นทำให้ทาวัตหยุดเดิน หันมามองว่าพร้อมพูดว่า “ขาของวรินคุณเป็นคนชนหรอ”