ตอนที่ 3 รับเธอเป็นภรรยา มันไม่เหมาะสม

ตอนที่ 3 รับเธอเป็นภรรยา มันไม่เหมาะสม ในห้องของโรงแรม ร่างกายของสุมิตรเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ครึ่งตัว ขมวดคิ้วแล้วมองตรงไปยังด้านนอกของหน้าต่าง “สมชัย” เมื่อได้ยินเสียงเรียก ชายหัวโล้นใส่ชุดสูทคนหนึ่งได้เดินเข้ามาจากทางด้านนอกของประตู พูดด้วยความเคารพ “บอส ท่านฟื้นแล้ว” “ตรวจสอบชัดเจนแล้วครับ คือสุชัญญาจากบริษัทปินเฮกรุ๊ป” สมชัยกล่าวด้วยสีหน้าที่อึมครึม พูดอย่างโมโหว่า “ครั้งที่แล้วเขากับบริษัทของเราได้แข่งขันกันประมูลโครงการจัดซื้อของรัฐบาลล้มเหลว คงจะวางแผนให้ท่านมีเรื่องอื้อฉาว ครั้งนี้คงมีคนใส่ยาปลุกเซ็กลงไปในแก้วไวน์ของท่าน และหาโอกาสเพื่อที่จะใส่ร้ายท่าน” “เจ้าพวกนั้นยังจัดเตรียมนักข่าวไว้เตรียมพร้อมอย่างดี แค่รอพาดหัวข่าวของวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะทำลายบริษัทตะวันกรุ๊ปของพวกเรายังดีที่ท่านไม่ได้เป็นไปตามทางของมัน ออกมาจากห้องที่ถูกจองไว้ล่วงหน้า ปล่อยให้ไอ้สารเลวนั่นดีใจเก้อ” มุมปากกระดกขึ้นอย่างชั่วร้ายอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของสุมิตร มันช่างเป็นสีที่อึมครึมเป็นอย่างมาก “ชุชัญญาคนนี้ไม่ใช่เพิ่งเข้ามาโลกของธุรกิจที่โสมม คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าวางแผนใส่ร้ายฉัน ถ้าไม่จัดการมันสักหน่อย เขาก็จะคิดจริงๆว่าฉันสุมิตรคนนี้เป็นคนธรรมมะธรรมโมล่ะซิ หึ” สมชัยแหงนหน้าขึ้นมามองสุมิตร “บอส ท่านจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรครับ” ค่อยๆลูบวนบนแหวนที่อยู่บนนิ้วโป้งอันเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจ มุมปากของสุมิตรยิ้มกระดกขึ้นมาด้วยท่าทางที่ดูอันตราย พูดอย่างเย็นชา “ให้มันจบไปเลย” สำหรับวิธีการที่โหดร้ายในการจัดการกับผู้คนเช่นนี้ เหมือนกับว่าสมชัยจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี เขาพยักหน้าตอบครับ “ครับ” พูดจบ สมชัยคิดออกอะไรขึ้นมาทันที จึงพูดอย่างเร่งรีบ “ บอสครับ ผู้หญิงที่ท่านต้องการนั้น ตระกูลวีระนนท์ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว และเซ็นสัญญาลงในเอกสารเรียบร้อยแล้วครับ” สมชัยพูดไปพลางส่งมอบเอกสาร ฉบับหนึ่งให้ สุมิตรกวาดสายตามองอย่างเยือกเย็น แต่ไม่ได้รับเอาไว้ มือของเขาถือเสื้อเชิ้ตพาดเอาไว้อยู่บนร่างกายของตนเอง เขาพูดออกคำสั่ง “ไปตรวจสอบให้หน่อยว่าใครเป็นคนจองห้องพัก A308ห้องนี้ ฉันต้องการหาผู้หญิงคนนั้น” “ครับ” หลังจากที่สมชัยได้รับคำสั่งและออกไป สุมิตรจึงพบว่ามีเหรียญหยกโบราณอยู่ใต้หมอน เนื้อเป็นสีเขียวมรกต ไร้ตำหนิ มองดูเพียงครู่เดียวก็สามารถรู้ได้ว่ามันมีคุณภาพที่ดีเยี่ยม สุมิตรก้มตัวลงหยิบยกโบราณขึ้นมา แล้วมองดูอย่างใจจดใจจ่อ ริมฝีปากยกขึ้นมายิ้มอยู่เล็กน้อย จากนั้นจึงเก็บมันเอาไว้ นี่คงเป็นของผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ พอคิดดู เขาก็นึกถึงหญิงสาวคนนั้นได้ขึ้นมาทันที รสชาติของเธอช่างวิเศษจริงๆเลย เขาจะต้องหาเธอให้พบอย่างแน่นอน หลังจากออกจากโรงแรม สุมิตรได้พบชายหนุ่มรูปงามในชุดลำลอง เขากำลังพิงประตูรถเฟอร์รารี่และโบกมือให้ตนเอง ยักคิ้วขึ้นแล้วยิ้มออกมา สุมิตรเดินไปอยู่ข้างๆธนภาค ยกมือขึ้นมาแล้วตบไปยังไหล่ของเขา พูดอย่างสนิทสนม “นายกลับประเทศมาตอนไหนเนี่ย ไม่บอกฉันสักคำ” “พึ่งจะลงจากเครื่องวันนี้ตอนเช้า ได้ยินมาว่านายอยู่ที่นี่ ก็เลยมาดูสักหน่อย” ต่างจากความเยือกเย็นและโหดร้ายของสุมิตร บนใบหน้าที่หล่อเหลาของธนภาค มักจะแขวนไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เป็นมนุษย์ที่บริสุทธิ์ สงบและสง่างาม จนทำให้เกิดความรู้สึกที่ดีออกมาโดยไม่รู้ตัว ฝากคำสั่งให้คนข้างหลังเสร็จ สุมิตรก็ได้ขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตเฟอร์รารี่ของธนภาค แล้วพูดจาหยอกล้อออกมาด้วยรอยยิ้ม “มิลินยังโหยหานายอยู่นะ นายกลับมาอย่างนี้ ไม่กลัวว่าเธอจะรีบตามมาหาหรือไง” “นายล้อฉันเล่นอีกแล้ว” ธนภาคคาดเข็มขัดนิรภัย พร้อมด้วยพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม “ว่าแต่นายเถอะ ฉันได้ยินเรื่องของนายมาแล้ว ว่ากันว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเร้าใจมาก” “น่าเร้าใจแน่นอน” สุมิตรยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย “ฉันไปพบกับแมวป่าตัวหนึ่งเข้า มันมีทั้งฟันและเขี้ยวเล็บ แต่ความรู้สึกนั้น ... มันช่างวิเศษมาก” แต่ไหนแต่ไรมาข้างกายของสุมิตรก็ไม่เคยที่จะขาดสาวสวยอยู่แล้ว แต่เห็นได้อย่างยากยิ่งที่เขาจะสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้กลับเกิดความสนใจต่อผู้หญิง ทำให้ธนภาครู้สึกแปลประหลาดจริงๆ แต่ทว่า พอคิดถึงแผนการของสุมิตรแล้ว ธนภาคจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “นายจะจัดการกับคุณหนูของบ้านวีระนนท์อย่างไง นายมีแผนที่จะรับเธอเป็นภรรยาจริงๆงั้นหรอ” “รับเธอเป็นภรรยา” สุมิตรยิ้มออกมาอย่างเย็นชา พูดอย่างเหยียดหยาม “ลูกสาวของนางแพศยานั่น ไม่มีทางคู่กันได้” เสียงของเครื่องยนต์ดังตามมาติดๆ รถสปอร์ตออกจากท่าไปแล้ว ทั้งสองมือของธนภาคประคองพวงมาลัยอยู่ พูดอย่างเอาจริงเอาจัง “บุญคุณความแค้นของคนรุ่นก่อน ทำไมจะต้องทำต่อกันมาด้วยคุณหนูของบ้านวีระนนท์ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย เธอเป็นผู้บริสุทธิ์ และฉันได้ยินมาว่า เธอเป็นนักเรียนระดับท๊อป บริสุทธิ์เป็นอย่างมาก และไม่เป็นอย่างที่นายจินตนาการเอาไว้เลย” “ลูกสาวของนางแพศยาจะไปมีความบริสุทธิ์ตรงไหนกัน” สุมิตรมองไปที่ทิวทัศน์ที่หลบอยู่ด้านนอกหน้าต่างไม่หยุดหย่อน สีหน้าไร้ซึ่งอารมใดๆ แต่ความเย็นชาในน้ำเสียงกลับทำให้ดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง“มีแม่เป็นอย่างนี้ลูกก็ไม่แตกต่างกันหรอก แม้จะเป็นสาวบริสุทธิ์ ก้ไม่น่าสงสาร”