ตอนที่ 7 เจ้าสาวจอมมารยา

ตอนที่ 7 เจ้าสาวจอมมารยา เมื่อดูจากสีหน้าและการพูดจาของธวลิตแล้ว เธอกลับฟังไม่ค่อยเข้าใจนัก ทว่าเมื่อก้มลงอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยของเจ้าของร่างเดิมก็ถลึงตาโตเท่าไข่ห่าน ใบหน้าแสดงออกถึงอาการตกตะลึงอย่างไม่คิดที่จะเชื่อ ภายในรูปนั้นล้วนเป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังร่วมรักกับผู้หญิงคนหนึ่งบนเตียง นี่ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ! เพราะผู้หญิงที่อยู่ในรูปทุกรูปนั้นล้วนเป็นคนคนเดียวกัน และใบหน้านั้นก็เป็น... ดารุหันมามองตัวเองในกระจก ไม่ผิดแน่ ผู้หญิงในรูปทั้งหมดนั่นคือเธอเอง! เป็นไปได้ยังไงกัน ก็ในเมื่อเธอยังไม่... อีกทั้งผู้ชายในรูปเธอก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลยด้วยซ้ำไป! ดารุรู้สึกปั่นป่วนได้อย่างยากลำบากถึงเพียงนี้ เธอเอนตัวโค้งไปหยิบรูปแต่ละใบขึ้นพลางพลิกไปมา เพื่อยืนยันแต่ละใบให้แน่ว่า รูปทุกรูปที่เห็นหน้าได้อย่างชัดเจนนั้นล้วนเป็นเธอทั้งสิ้น! มือของเธอเริ่มสั่นเทา เธอให้เกียรติกับตัวเองมาโดยตลอด ขนาดแฟนสักคนเธอยังไม่เคยมีมาก่อนเลยนะ! “รูปภาพหลังจากที่ถ่ายแล้วน่ะ ล้วนผ่านขั้นตอนการปรับแต่งเฉพาะจุดมาก่อนได้ทั้งนั้น ดังนั้นรูปที่เธอเห็นทั้งหมดนี้ก็ถือว่าทำได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยล่ะ และที่แปลกไปกว่านั้นก็คือ ถ้าเธออยากจะเปลี่ยนรูปให้เป็นหน้าใคร คุณก็สามารถที่จะเปลี่ยนให้เป็นหน้าคนนั้นได้ นี่แหละเป็นสกิลของคอมพิวเตอร์ที่สุดยอดไปเลย....”ดารุพลันนึกถึงคำพูดของเมธารีขึ้นมา เมื่อตอนที่เธอได้เป็นผู้ช่วยให้กับงานถ่ายภาพของเขา เขาบอกกับเธอแบบนั้น ถ้าเธอทายไม่ผิดล่ะก็ ต้องมีคนตัดต่อรูปเธอในโฟโต้ช็อปเพื่อเอามาใส่ร้ายเธอแน่ แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ ใบหน้าที่มุ่งร้ายของพี่สองกับรอยยิ้มอ่านยากก่อนที่เธอจะหายตัวไปนั้น ดึงสติเธอขึ้นมา เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของเธอแน่ๆ! ท่าทีเงียบขรึมและคิดหนักของดารุนั้น ทำให้ธวลิตมองว่าเป็นการยอมรับในเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว และอาการสั่นเทาของเธอก็คงเป็นเพราะเธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาบ้างแล้วนั่นเอง ซึ่งนั่นยิ่งกระตุ้นให้เขารู้สึกโกรธแค้นเข้าไปอีก เขาก้าวเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว พลางใช้มือหนึ่งจับปลายคางเรียวเล็กของดารุ แล้วบังคับให้เธอช้อนสายตาขึ้นมาสบประสานกับตน ดารุรู้สึกได้เพียงแต่ความรู้สึกเจ็บอย่างมหาศาลจนต้องผละตัวเองออก สักพักจึงร้องโอดครวญขึ้นมา หยาดน้ำตารื้นขึ้นที่ขอบตาจากอาการเจ็บแปลบนั้น เธอพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะควบคุมหยดน้ำตาเหล่านี้ให้อยู่ภายในเอาไว้ และไม่ให้มันไหลออกมาได้อีก ทุกคนล้วนออกไปกันหมดก่อนหน้านี้แล้วด้วยน้ำมือของเธอเองแท้ๆ ประตูสีขาวบานนั้นถูกปิดล็อกอย่างแน่นหนามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ภายในห้องที่ดูกว้างขวางนั้น ณ ตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนที่เหลืออยู่ และเธอถึงกับได้ยินเสียงหายใจรัวเร็วที่มาจากอารมณ์คุกรุ่นของเขาด้วย ใบหน้าของธวลิตขยายใหญ่ขึ้นยามเมื่อเขาเขยิบเข้ามาอยู่ข้างหน้าเธอ เธอเห็นได้ถึงรังสีอำมหิตที่กลืนกินเธอให้จมลงไปได้ ร่างเล็กๆที่น่าเวทนาของเธอนี้ตกอยู่ภายใต้สายตาของเขา “เจ้าสาวของผม คุณนี่มันมารยาเสียจริงๆนะ!”คำพูดนั้นเกือบจะพูดลอดผ่านไรฟันออกมา ใบหน้าของธวลิตฉายชัดไปด้วยความรู้สึกรังเกียจ เขาใช้ฝ่ามือผลักเธอออกอย่างรู้สึกขยะแขยง และแรงมากจนกระทั่งเธอล้มลง แผ่นหลังของเธอกระแทกเข้ากับเก้าอี้ด้านหลัง นำมาซึ่งความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ดูเหมือนหลังเธอจะปวดระบมเอาเสียแล้ว ดารุเริ่มที่จะเย็นชาลงบ้าง เธอนั่งอยู่บนพื้น ตากลมโตที่เป็นประกายหล่อเลี้ยงไปด้วยหยาดน้ำตาที่สะท้อนแสงระยิบระยับไปมานั้น มองตรงเผ็งไปที่ธวลิต พลางเปิดเผยความรู้สึกออกมาอย่างไม่ยอมที่จะลดความหยิ่งผยองลง “ฉันเปล่า….” ริมฝีปากแดงที่เผยอออกอย่างมั่นคงราวกับริมฝีปากของเด็ก ที่แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ยังคงความสวยสะพรั่งไม่สร่าง เธอยืดเอวขึ้น ไหล่บางยังตั้งตรงอย่างมั่นคง ทุกเสียงที่ประสานกันออกไปนั้น ล้วนกำลังแสดงออกถึงความบริสุทธิ์ใจ ธวลิตไม่อาจที่จะเชื่อเธอได้อยู่แล้ว สีหน้าเขาหม่นหมองลงไปอีกขั้นหนึ่ง ราวกับวันฟ้ามืดครึ้มก่อนที่จะเกิดพายุฝนฟ้าคะนองขึ้น และเหมือนกับว่าจะทำให้จมดิ่งลึกลงไปได้ตลอดเวลา “เอาตัวมันเข้ามาให้ฉัน!”เสียงที่เหมือนกับปีศาจของเขา ผสมเข้ากับความกรุ่นโกรธพลันตะโกนออกไปที่หน้าประตู ทว่าสายตากลับมองตรงมายังร่างของดารุอย่างไม่ละสายตา ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยาที่เล็กน้อยเพียงใดก็ตาม ประตูสีขาวที่เหมือนกับเป็นประตูทางเข้าของปีศาจ เปิดออกอย่างไร้ซึ่งเสียง ชายในชุดดำสองคนแบกร่างของชายคนหนึ่งเข้ามาอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก