ตอนที่ 8 รอยตำหนิ

ตอนที่ 8 รอยตำหนิ ในแววตาของดารุ มีหมอกเจือจางอยู่บางเบา หลังจากที่ได้เห็นชายทั้งสามคนนั้น เธอก็มีแต่ความรู้สึกว่างเปล่า “เงยหน้าขึ้น”เสียงราวกับปีศาจดังขึ้นอีกครั้ง ไม่มีร่องรอยแห่งอารมณ์ความรู้สึกของเขาเลย ชายคนตรงกลางที่ถูกหามเข้ามาผงกหัวขึ้นอย่างระแวดระวัง“อ้าว!”ดารุตกตะลึงจนต้องร้องออกมา ผู้ชายคนนั้นเป็นตัวละครหลักในภาพพวกนั้นนี่ เขามาทำอะไรกัน ชายคนนั้นหลังจากที่มองเห็นดารุ เขาก็ลอบกลืนน้ำลาย นัยน์ตานั้นฉายแววไหววูบ แต่สุดท้ายก็ยังเรียกเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ “ดารุ ดารุของผม คุณเป็นของผม คุณจะแต่งงานกับเขาไม่ได้นะ” ขอโทษทีนะ แต่เพื่อเธอแล้ว เขาจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้! ไตรทศคิดอยากจะถอยกลับอยู่วูบหนึ่งเหมือนกัน แต่ไหนๆเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาคงต้องช่วยพริมพรให้ถึงที่สุด! “คุณ...คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ”หลังจากที่ช็อกไปพักหนึ่ง ดารุก็รู้สึกสงสัยในตัวของไตรทศขึ้นมา เธอควานหาข้อมูลในหัว ว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้ชายไม่กี่คนที่เธอเคยรู้จักมาก่อนหรือไม่ ซึ่งก็ไม่มีคนอย่างเขาอยู่แล้ว “ดารุ เรามีความรักที่อบอุ่นให้กันกันมานานตั้งเท่าไหร่แล้ว คุณจะบอกว่าไม่รู้จักก็คือไม่รู้จักไม่ได้นะ! ผมไตรทศไง คุณยังเคยบอกด้วยว่าจะไม่แยกจากผมไปตลอดชั่วนิรันดร์น่ะ!”บทพูดนี้พริมพรได้ตระเตรียมมาให้ก่อนหน้าแล้วเป็นอย่างดี เขาก็แค่ต้องเล่นไปตามน้ำเท่านั้นเอง “ฉันไม่รู้จักคุณค่ะ”ดารุเอ่ยอย่างมั่นใจมาก และเธอก็เป็นผู้บริสุทธิ์ พลันย้ายสายตาไปยังร่างของธวลิต และพูดต่อหน้าเขาอย่างกล้าหาญว่า“ฉันไม่ได้รู้จักเขา” ไตรทศรู้สึกได้ถึงความปั่นป่วนชั่วขณะหนึ่ง นายธวลิตนี่ก็ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้ายอยู่เสียด้วย ถ้าหากรู้ว่าเขาโกหก ผลที่ตามมา...คงจะน่าสังเวชมากแน่ๆ... ทันใดนั้นเขาก็ฉุกคิดขึ้นได้ ถึงส่วนสำคัญที่น่าจะมีประโยชน์อยู่มากพอ ซึ่งพริมพรได้กล่าวถึงเอาไว้ “ดารุ คุณจะไม่รู้จักผมได้ยังไง เพราะตอนที่เราร่วมรักกัน ผมมักจะประทับจูบลงไปบนปานแดงที่อยู่ตรงท้องของคุณ แล้วก็ให้คำสาบานต่อคุณด้วยว่า ชั่วชีวิตนี้ผมจะ...” “หุบปาก!”ทั้งดารุและธวลิต ต่างก็ตวาดใส่ไตรทศให้หยุดโดยพร้อมเพรียงกันอย่างมิได้นัดหมาย คนต้นเรื่องนั้นสีหน้าซีดเผือดลง รอยตำหนินี้มีเพียงแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะสามารถรู้ได้ เรื่องส่วนตัวแบบนี้ครั้นจะให้คนที่แสดงละครอย่างเขาพูด ก็ดูจะแปลกพิลึก ส่วนคนถัดมานี้ก็ถึงกับหน้าถอดสีราวกับปีศาจที่กระหายเลือด และลมหายใจเย็นเยือกที่แผ่ซ่านออกมา ก็ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณของห้องแต่งตัวนี้ “ออกไป!”เสียงทุ้มต่ำปีศาจที่คำราม ราวกับดังขึ้นมาจากใต้พื้นพิภพ ทำเอาทุกคนถึงกับสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้ เขาเดินย่างกรายไปข้างหน้า จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าดารุ ใบหน้าของเขาเหมือนกับใบมีดอันคมกริบก็ไม่ปาน รังสีเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมา รวมไปถึงโหนกแก้มที่เด่นชัดราวกับปั้นแต่งนั้น ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก เขาพ่นลมหายใจที่เป็นไอเย็นนั่นออกมาจากโพรงจมูก เพราะความรังเกียจที่เขามีต่อเธอ ใบหน้าสวยวาดเป็นเส้นโค้งเว้าที่งดงามนั้นออกมา นิ้วเรียวยาวยื่นมาจนถึงด้านหน้าของอกงามทว่าก็อันตราย! “คุณ....อย่านะ!”แคว่ก! ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตา เดรสงานแต่งราคาแพงถูกกระชากออก เผยให้เห็นเกาะอกสีขาวสะอาดด้านใน รวมไปถึงผิวพรรณอันละเอียดงดงามจนทำให้ตาพร่า เรือนร่างที่อยู่ถัดจากเกาะอกลงมานี้ มีรอยตำหนิเป็นปานสีแดงเล็กๆคล้ายกับรูปหัวใจอยู่ จนทำให้ความกรุ่นโกรธนั้นเข้ามาบังตา “ใช่เลย เหมือนกันอย่างไม่มีผิด”ปีศาจร้ายเอ่ยอย่างคุกรุ่น พลางแสยะยิ้ม มุมปากดูเหมือนจะยกขึ้นค้างและแม้แต่เลือดภายในร่างกายก็ยังร้อนระอุขึ้นมาได้ด้วยเช่นกัน! ดารุรีบดึงชุดเดรสกลับมาอย่างรวดเร็ว และพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะปกปิดเรือนร่างไว้ ใบหน้าเรียวเล็กของเธอซีดเซียวเพิ่มเข้าไปอีก ขนาดสีเลือดฝาดบนริมฝีปากก็ยังไม่มี พลางตัวสั่นเทาอย่างไม่รู้จะควบคุมมันไว้ได้อย่างไร เธอโตถึงขนาดนี้แล้ว เป็นครั้งแรกที่ต้องมาเจอกับคนที่ทำให้ต้องขายหน้า แล้วจะให้เธอนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไรกัน! ธวลิตเข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็นการยืนยันความจริงจากเธอแล้ว เขาหัวเราะเย้ยหยัน พลันกวาดสิ่งของต่างๆที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งลงไปอยู่ใต้โต๊ะ เสียงแกรกๆแสบแก้วหูก็ดังขึ้นมาจากการที่เศษแก้วนั้นกระทบกัน และแผลบนมือของเขาที่ถูกเศษแก้วบาดนั้น ก็มีเลือดไหลเอื่อยออกมาอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด ความโกรธของเขานี้เป็นความโกรธที่มีต่อตัวเขาเอง เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ที่คิดมาตลอดว่าตนนั้นเก่งกาจที่สุดบนโลกใบนี้ ไม่มีอะไรที่เขาจะทำไม่ได้อย่างธวลิตนั้น จะถูกผู้หญิงที่ภายนอกดูไร้เดียงสาหลอกลวงเอาเสียได้ ถึงขนาดที่ว่าคิดอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอไปจนแก่เฒ่าเสียด้วยซ้ำไป! เขาคงจะทำงานหนักมากจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ!