ตอนที่15 เจอคุณอา

๕อนที่15 เจอคุณอา เมื่อได้ยินข่าวของเซี่ยอีอี เซี่ยหวินเทียนก็ไม่ได้ต้องเสียเวลานาน ก็รีบตรงดิ่งไปที่โรงเตี๊ยม เมื่อเห็นในโรงเตี๊ยมเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ เซี่ยหวินเทียนก็รู้สึกหงุดหงิด แต่คำพูดที่โมโหเหล่านั้นยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็เห็นตงวี่วิ่งออกมาจากด้านใน “คุณชาย” ตอนแรกเซี่ยหวินเทียนมีความสงสัยอยู่ เพราะคนที่เจ้าหน้าที่ศาลบรรยายให้ฟังนั้น มันไม่เหมือนกับเซี่ยอีอีที่เขารู้จัก แต่ในตอนนี้เมื่อเขาได้เห็นตงวี่ เขาก็รู้ทันทีว่าน้องสาวที่เขาไม่ได้พบหน้ามาห้าปีนั้นได้กลับมาแล้ว เขาเดินขึ้นหน้าไป แล้วถามว่า:“เป็นพวกเจ้าจริงๆ อีอีล่ะ?” “คุณหนูอยู่ที่ห้องเทียนจื่อที่ชั้นสาม”เมื่อสิ้นเสียง เขาก็รีบไปทันที เซี่ยหวินเทียนขึ้นไปถึงชั้นสาม กลับมีเด็กแสบสองคนจากไหนก็ไม่รู้โผล่ออกมาขวางเขาไว้ เซี่ยหวินเทียนไม่อยากจะไปสนใจ แต่เด็กน้อยสองคนกลับไม่ยอมให้เขาผ่านไป “เจ้าเป็นใคร?”เซี่ยเฉินวี่เงยหน้ามองเขา ถามด้วยความเย็นชา เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่มีความเกรงใจ เซี่ยหวินเทียนก็ขมวดคิ้ว “คุณชายน้อย คุณหนูเล็ก พวกท่านมายืนขวางทำไมตรงนี้? รีบให้คุณชายเข้าไป”ตงวี่เดินตามเซี่ยหวินเทียนไปติดๆ ก็เห็นภาพบรรยากาศที่อยู่ตรงหน้า เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยหวินเทียนก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม“คุณชายน้อย? คุถณหนูเล็ก? ตงวี่ เด็กสองคนนี้ ......” เมื่อจบบทสนทนา ก็ได้ยินเสียงอ่อนนุ่ม หวานๆถามว่า“ท่านคือท่านลุงหรอ?” เซี่ยหวินเทียนก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เขามองไปที่หัวเล็กๆอย่างประหลาดใจ สาวน้อยที่รอคอยคำตอบอยู่ ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าใช่หรือไม่ ตงวี่เดินขึ้นมา แล้วนั่งยองๆลงไปต่อเด็กน้อยทั้งสอง ยิ้มแล้วพูดว่า“ถูกแล้ว เขาคือท่านลุงของพวกท่าน เขามาเยี่ยมคุณหนู พวกท่านให้เขาเข้าไปได้ไหม?” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยหวินเทียนถึงกลับงง“ตงวี่ ท่านลุงอะไรกัน? เด็กสองคนนี้เป็นใครกัน?” ตงวี่เงยหน้าไปมองเซี่ยหวินเทียน ยิ้มแล้วพูดว่า“คุณชาย พวกเขาเป็นลูกของคุณหนู ก็คือหลานแท้ๆของท่าน” ตงวี่ตั้งใจเน้นย้ำไปที่คำว่า“หลานแท้ๆ”หลายปีมานี้ในจดหมายนางไม่เคยเอ่ยถึงเด็กสองคนนี้เลย แต่ตอนนี้กลับมีเด็กน้อยอายุสี่ขวบสองคนมายืนอยู่ตรงหน้าเขา เกรงว่าเขาจะรับไม่ได้ “ท่านลุง ท่านมาเยี่ยมพวกเราหรอ?”เซี่ยวี่ซื่อถามด้วยความอ่อนหวาน “ข้า ......” เซี่ยหวินเทียนไม่รู้จะต้องตอบว่าอะไร “ท่านลุงมีของขวัญามาด้วยหรือเปล่า?”เซี่ยวี่ซื่อถามอีก “เอ่อ ......”เขาไม่คิดว่าจะมีเด็กสองคนนี้ด้วย จะเตรียมของขวัญมาก่อนได้ยังไงกันล่ะ? “เขาไม่มีแน่นอน เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นใคร จะเตรียมของขวัญได้ยังไงล่ะ?”เซี่ยเฉินวี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พูดซะจนเซี่ยหวินเทียนรู้สึกทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้จริงๆว่ามีพวกเขา แต่เมื่อถูกเด็กพูดมาแบบนี้แล้ว เขากลับรู้สึกเหมือนว่าเขาทำผิดอะไรไป เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยวี่ซื่อก็ก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง ทำไม้ทำมือแบบเด็กน้อยไม่ประสา ตงวี่เห็นดังนั้น ก็อดดึงริมฝีปากขึ้นไม่ได้ นางเข้าใจเด็กสองคนนี้ดี พวกเขาทำอะไรมีต้นมีปลายตลอด เมื่อพวกเขาพูดเงื่อนไขมาแล้ว ก็ไม่มีทางให้เขาเข้าไปเปล่าๆแน่นอน หากไม่ทิ้งอะไรให้พวกเขาพอใจแล้วล่ะก็ เกรงว่าวันนี้ คุณชายหวินเทียนนคงเข้าไปไม่ได้ ระหว่างที่คิด ตงวี่ก็เหลือบไปเห็นแผ่นป้ายที่เอวของเซี่ยหวินเทียน เขาค่อยๆดึงแขนเสื้อของเซี่ยหวินเทียน แล้วแอบพูดเสียงเบาๆไม่ให้เด็กน้อยสองคนได้ยิน เมื่อได้ยินตงวี่พูดแล้ว เซี่ยหวินเทียนขมวดคิ้วอีกครั้ง ขณะที่หันตัวกลับไป เขาก็ปลดแผ่นป้ายที่เอวยื่นให้เซี่ยวี่ซื่อ“นี่เป็นป้ายคำสั่งเข้าออกค่ายทหาร ตอนนี้ในตัวข้ามีแค่ของสิ่งนี้เท่านั้น เอาแทนของขวัญชั่วคราวได้ไหม?” สาเหตุที่เซี่ยหวินเทียนขมวดคิ้วก็เพราะว่า ตงวี่บอกว่าป้ายคำสั่งทหารนั้นสามารถซื้อตัวเด็กแสบสองคนนี้ได้ แต่ในสายตาของเขา พวกเขายังเป็นแค่เด็กน้อยไม่ประสาเท่านั้น ถึงขั้นต้องใช้แผ่นป้ายทหารซื้อตัวกันเลยหรอ? สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจมากไปกว่านั้น ก็คือขณะที่เขายื่นป้ายทหารให้เซี่ยวี่ซื่อ เซี่ยเฉินวี่ที่ยืนหน้านิ่งเป็นน้ำแข็งอยู่ใน กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาซะอย่างนั้น เซี่ยเฉินวี่เงยหน้ามองไปที่เซี่ยหวินเทียน แล้วค่อยๆพูดว่า“ขอบคุณท่านลุง” คำว่าท่านลุงนี่ได้มายากเย็นจริงๆ ตงวี่ยิ้ม“เอาล่ะ ตอนนี้จะให้คุณชายเข้าไปได้หรือยัง?” เซี่ยวี่ซื่อยิ้มกว้าง ชอบป้ายทหารที่อยู่ในมือมาก เซี่ยเฉินวี่ก็พยักหน้า จากนั้นก็ดึงมือเซี่ยวี่ซื่อหลบออกมา ในตอนนี้ เซี่ยหวินเทียนสงสัยอีกครั้ง ถึงแม้เขาจะไม่เข้าเด็กๆ แต่ในความรู้สึกของเขา เด็กน้อยจะต้องชอบของเล่นของกิน แต่นี่เป็นแค่ป้ายเข้าออกทหาร แต่ทำไมเด็กสองคนนี้ถึงได้ชอบมันนัก? เมื่อผลักประตูเข้าไปในห้อง เซี่ยหวินเทียนเห็นผู้หญิงสวมชุดขาวนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ร่างกายซูบผอม แต่ภาพที่ดูสงบนั้น มันไม่เหมือนน้องสาวคนเสียสติของเขาเลย “อีอี?”เซี่ยหวินเทียนเดินเข้าไปสองสามก้าว แล้วลองเรียกดู เซี่ยอีอีได้ยินก็หันหน้ากลับมา รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า“ท่านพี่มาแล้วหรอ?” นางเดินเข้ามาใกล้ ส่วนเซี่ยหวินเทียนยืนตกใจอยู่กับที่ เซี่ยอีอีเห็นดังนั้น ก็ยิ้ม แล้วก็หัวเราะออกเบาๆ“ท่าทีของท่านพี่ เหมือนจะไม่รู้จักอีอีซะแล้ว” คนที่อยู่ตรงหน้า เซี่ยหวินเทียนกลับไม่กล้ายอมรับ ใบหน้าที่เขาคุ้นเคย แต่กลับไม่คุ้นเคย ห้าปีก่อนหน้าตาของนางยังดูเหมือนเด็กอยู่เลย แต่ตอนนี้นางกลับทำให้คนตกใจ ไม่เหลือความโง่เขลาอีกแล้ว สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความหยิ่งและเสน่ห์ “อีอี ทำไมเจ้าถึงได้ ......” เซี่ยอีอียิ้มเบาๆ“ข้าไม่บ้าแล้ว ท่านพี่ไม่ดีใจหรอ?” เซี่ยหวินเทียนส่ายหน้าด้วยความตกใจ แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นพยักหน้าแทน“ดีใจ ดีใจสิ แต่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ...... ทำไมตงวี่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ในจดหมายเลย?” เซี่ยอีอีหยิบป้ายหยกออกมา แล้วพูดว่า“หากข้าบอกท่านพี่ไป ว่าตอนที่ท่านให้แผ่นหยกชิ้นนี้กับข้า ข้าก็ไม่ได้บ้าแล้ว ท่านพี่จะเชื่อข้าไหม?” เซี่ยหวินเทียนมองดูแผ่นหยกผ่านทางในมือของนาง แล้วก็ยิ้มเบาๆ“จริงๆแล้ว ตอนนั้นข้าเองก็สงสัย วันนั้นเจ้าดูไม่เหมือนเจ้าที่เคยเป็น ก่อนหน้านี้เจ้าชอบทำหน้าเหม่อๆเวลาอยู่ต่อหน้าข้า แต่วันนั้นเจ้าไม่พูดอะไรเลย จนจากไปแล้ว ก็ไม่พูดอะไรกับข้าเลยสักคำ” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็ยิ้มกว้าง หันหลังแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ“สมแล้วที่เป็นท่านพี่ ไม่มีอะไรปิดท่านได้จริงๆ” เซี่ยหวินเทียนเดินตามเข้ามา แล้วก็ถามต่อว่า“ในเมื่อตอนนั้นเจ้าหายดีแล้ว ทำไมยังจากไปอีกล่ะ? แล้วหลายปีมานี้เจ้าอยู่กันยังไง? ยังมีเด็กสองคนนั้นอีก ตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เมื่อพูดถึงเด็กสองคน เซี่ยอีอีก็ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า“ท่านพี่เข้ามาได้ยังไง? เจ้าเด็กแสบสองคนนั้นไม่น่าจะรับมือได้ง่ายขนาดนั้น” เห็นนางไม่ตอบแถมยังถามกลับ เซี่ยหวินเทียนก็ถอนหายใจ“ข้าเอาป้ายคำสั่งทหารให้พวกเขาไป พวกเขาก็เลยให้ข้าเข้ามา” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็ยิ้ม“มิน่าล่ะ ข้าก็ว่าอยู่ เจ้าแสบสองคนนั้นไม่น่าจะยอมไปง่ายๆ” “อีอี ตกลงแล้วเรื่องเด็กสองคนนั่นมันอะไรกันแน่? เจ้ามีลูกได้ยังไงกัน?”เมื่อพูดถึงเด็กๆ เซี่ยหวินเทียนสงสัยมากๆ ผ่านไปห้าปี จู่ๆโผล่มาก็มีเด็กน้อยมาสองคน แถมยังเรียกเขาว่าท่านลุงเต็มปากเต็มคำ จะไม่ให้เขาตกใจได้ยังไงกัน?