ตอนที่16 ทำชั่วได้ชั่ว

ต๭นที่16 ทำชั่วได้ชั่ว เซี่ยอีอีรินน้ำชาให้เซี่ยหวินเทียนแบบไม่รีบร้อน แล้วก็พูดว่า“ก็คลอดออกมานะสิ ไม่งั้นจะให้ไปเก็บมาจากที่ไหนกันล่ะ?” เซี่ยหวินเทียนขมวดคิ้ว“งั้น พ่อของเด็กล่ะเขา ......” เซี่ยอีอีเงยหน้าไปมอง ยังคงยิ้มอยู่“ท่านพี่ ข้ากลับมาถึงก็ก่อเรื่องเดือดร้อนให้ท่าน ท่านไม่โกรธข้าหรอ?” การพูดเปลี่ยนเรื่องไป เซี่ยหวินเทียนฟังรู้แน่นอน นางยังไม่ได้แต่งงาน แต่กลับมีลูกแล้วสองคน คิดว่านางคงไม่อยากพูดถึง ไม่เจอกันตั้งหลายปี เขาเองก็ไม่อยากจะบีบคั้นอะไรมากมาย เขาถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง“อีอี เจ้าสองคนนั่นที่บ่อนจะฆ่าเจ้าจริงๆหรอ?” สายตาที่เรียบเฉยมองไปที่เซี่ยหวินเทียน เซี่ยอีอีส่ายหน้า“ไม่” เซี่ยหวินเทียนตกใจ“ไม่? แล้วเจ้าไปร้องทุกข์ทำไมกัน?” เซี่ยอีอีเบะปาก“เพราะซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อเป็นคนฆ่าพวกเขา” “อะ อะไรนะ?”เซี่ยหวินเทียนมองเซี่ยอีอีด้วยความตกใจ “ท่านพี่ฟังไม่ผิดหรอก สองคนนั้นถูกซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อฆ่าตาย” “เป็นไปได้ยังไง พวกเขาเป็นแค่เด็กเล็กนะ ทำไมถึงฆ่าคนได้ล่ะ?”เซี่ยหวินเทียนยังคงไม่เชื่อ หรือ อาจจะเป็นว่าไม่อยากจะเชื่อมากกว่า เห็นเซี่ยอีอีกระตุกมุมปากขึ้นมา รอยยิ้มแฝงด้วยเล่ห์เลี่ยม“ทางที่ดีท่านพี่ไม่ควรเห็นพวกเขาเป็นแค่เด็กทั่วไปนะ พูดง่ายๆก็คือ เรื่องนี้มันเป็นเพราะข้าเป็นต้นเหตุ หวังว่าท่านพี่จะช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ด้วย” เซี่ยอีอีรู้แต่แรกอยู่แล้วว่าคุกไม่มีทางมีวาสนากับตัวนาง ต่อให้ไม่มีคนของบ่อนสองคนนั่น นางก็ไม่ได้คิดจะให้เมืองหลวงอยู่อย่างสงบอยู่แล้ว นางไม่ได้กลับมาตั้งหลายปี หากไม่ทิ้งร่องรอยให้คนจดจำ ใครจะรู้ว่าคุณหนูสี่กลับมาแล้วล่ะ! “อีอีวางใจเถอะ เรื่องนี้พี่จัดการเอง ขอแค่ข้าเซี่ยหวินเทียนยังอยู่ จะไม่มีใครกล้าแตะต้องเจ้าแน่นอน”แต่ก่อนเขาไม่อาจคุ้มครองนางได้อย่างเต็มที่ ทำให้นางต้องจากเขาไปหลายปี แต่ตอนนี้ เขาไม่มีทางให้นางต้องลำบากอีก เซี่ยอีอีได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม แล้วก็ดันถ้วยชาไป“ท่านพี่ดื่มชา” เซี่ยหวินเทียนรับถ้วยชามา แต่ไม่มีอารมณ์จะดื่ม เขามองไปที่นางแล้วพูดว่า“อีอี เจ้ากลับมาทำไม? ข้าส่งจดหมายให้เจ้า เจ้าไม่ได้รับหรอ?” เซี่ยอีอียังคงดื่มชาต่อไป ครู่หนึ่ง ก็วางถ้วยชาลง แล้วใช้ปลายนิ้วลูบไปที่ขอบถ้วยชา สีหน้าของนางยังคงนิ่งเช่นเดิมไม่เปลี่ยน “ได้รับแล้ว แต่เพราะว่าได้รับแล้วถึงต้องกลับมา ท่านพี่ อีอีจากเมืองหลวงไปตั้งหลายปี จริงๆไม่อยากจะยุ่งเรื่องในเมืองหลวงอีก แต่เพราะตระกูลเซี่ยไม่ยอมปล่อยข้าไปซะที เพราะฉะนั้น ท่านอยากจะให้ข้าทนต่อไปแบบนี้หรอ? ท่านยายเสียไป ตระกูลเซี่ยไม่มีใครไปเฝ้าสุสาร ตามหลักแล้วการที่ข้ากลับมาก็สมควรอยู่ แต่ข้าไม่ชอบการถูกบังคับ ในเมื่อพวกเขาอยากให้ข้ากลับมา ทำไมข้าจะไม่ทำตามล่ะ ก็ดีเหมือนกันพวกเขาจะได้รู้ ว่าข้าเซี่ยอีอีไม่ใช่คนสติไม่ดีเหมือนตอนนั้นแล้ว” คำพูดของเซี่ยอีอีทำให้เซี่ยหวินเทียนไม่รู้จะต้องตอบยังไง ในห้าปีที่ผ่านมา นางเปลี่ยนไปเยอะมาก สายตาของนาง รอยยิ้มของนาง ทั้งหมดมันเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเขา เขารู้ดีว่า น้องสาวของเขาไม่ใช่คนอ่อนแออย่างแต่ก่อนแล้ว “ในเมื่อกลับมาแล้ว ทำไมไม่กลับบ้าน?”สิ่งที่เซี่ยอีอีพูดมา เซี่ยหวินเทียนรู้สึกจนปัญญา ในเมื่อนางกลับมาแล้ว ตอนนี้จะไปต่อว่า ก็คงไม่มีประโยชน์ “ซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อเพิ่งเคยมาเมืองหลวงครั้งแรก ข้าอยากพาพวกเขาไปเที่ยวเล่น หากกลับบ้านแล้ว คิดว่าจะมีเวลาหรอ?” คำพูดเรียบง่ายของเซี่ยอีอี เหมือนจะไม่ได้สนใจเรื่องในบ้านตระกูลเซี่ยเลย ท่าทีแบบนี้ ทำให้เซี่ยหวินเทียนเบาใจไม่น้อย ก่อนหน้านี้ เขาเห็นนางหวาดกลัวตลอดเวลาทำให้เขาเจ็บปวดใจมาก ตอนนี้นางเย็นสงบไปไม่น้อย ทำให้เขารู้สึกว่า น้องสาวของเขาไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆแล้ว ------------ หน้าที่ว่าการศาล เซี่หวินเทียนยังไม่ลงจากม้า ไต้เท้าหลิวก็รีบมาต้อนรับ เมื่อเขาเห็นด้านหน้าของเซี่ยหวินเทียนมีเด็กน้อยนั่งมาด้วย ไต้เท้าหลิวก็รู้ในทันทีว่า เรื่องนี้มีข้อสรุปแล้ว “ไต้เท้าหลิว เรื่องที่น้องสาวข้าเจอเมื่อวาน หวังว่าไต้เท้าหลิวจะมีคำตอบให้ข้า ในเมืองหลวง ทำไมถึงมีคนกล้าแตะต้องน้องสาวของข้าได้ ไต้เท้าหลิว เรื่องนี้ควรจัดการยังไง ข้าคิดว่าท่านน่าจะรู้ดีนะ” จริงๆแล้วเซี่ยหวินเทียนไม่อยากจะจัดการเรื่องนี้อีก เขาตั้งใจจะรับเซี่ยอีอีกลับจวนไป แล้วปล่อยให้เรื่องนี้จางหายไปเอง แต่เซี่ยอีอี นางกลับไม่อยากให้เรื่องนี้ไม่มีต้นมีปลายแบบนี้ ในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว หากไม่ทำให้จบ มันจะกลายเป็นภัยในภายหลังได้ “ทราบแล้ว ท่านแม่ทัพเซี่ยโปรดวางใจ ข้าน้อยจะตั้งใจจัดการเรื่องนี้อย่างเต็มที่”ไต้เท้าหลิวโค้งคำนับให้ เซี่ยหวินเทียนนำทัพมานานหลายปี ขอแค่ปั้นหน้านิดหน่อย ก็ดูดุมากแล้ว ใครเห็นก็กลัวทั้งนั้น ในตอนนี้เอง เซี่ยวี่ซื่อก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า“ท่านลุง ตัดหัวเมื่อไหร่?” เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากนาง ไม่เพียงแค่ไต้เท้าหลิว แม้แต่เซี่ยหวินเทียนก็ตกใจ เห็นเซี่ยหวินเทียนมีท่าทีที่ตกใจมาก เซี่ยวี่ซื่อก็พูดด้วยความผิดหวังว่า“ไม่ตัดหัวหรอ? ท่านแม่บอกว่า ทำชั่วจะได้ชั่ว ที่แท้ก็โกหกซื่อเอ๋อ” “ซื่อเอ๋อ คนทำชั่วจะรับกรรมชั่วแน่นอน แต่โทษของคนๆนั้นมันไม่ถึงตายนะ”เซี่ยหวินเทียนก้มหน้าไปมองเด็กน้อยแล้วพูดกับนางอย่างอ่อนโยน เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยวี่ซื่อก็ทำหน้าสงสัย“แล้วทำยังไงเขาถึงจะถูกประหารล่ะ? หรือว่าต้องรอเขามาฆ่าข้ากับท่านแม่ก่อน?” เด็กพูดอะไรไม่มีพิษมีภัย คำพูดของเซี่ยวี่ซื่อ มันทำให้เซี่ยหวินเทียนหมดคำพูด ไต้เท้าหลิวสีหน้าเจื้อนไป หลังจากนั้นชาวบ้านที่อยู่รอบๆก็เริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ จริงๆแล้ว หากไม่ใช่ว่าคนของบ่อนสองคนนั้นตายไป คนที่เกิดเรื่องในวันนี้ก็คือเซี่ยอีอีกับเด็กทั้งสองคน ถึงแม้ว่าเซี่ยหวินเทียนจะไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้สังหารคนได้ด้วยวิธีไหน แต่เขากลับเชื่อว่าพวกเขานั้นพลั้งมือไป คำพูดของเซี่ยวี่ซื่อ ไม่เพียงทำให้เซี่ยหวินเทียนรู้สึกหวาดกลัว เขาไม่กล้าคิดเลยว่า หากวันนี้คนที่เกิดเรื่องเป็นเซี่ยอีอีกับเด็กสองคนนี้ ตอนนี้เขาจะเป็นยังไง“ไต้เท้าหลิว ปิดแล้วตรวจสอบบ่อนนั่นอย่างละเอียด ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบ่อนนั่นจับเข้าคุกให้หมด ส่วนเรื่องอื่น คงไม่ต้องให้ข้าบอกเจ้าน่าจะรู้ว่าควรทำยังไง”เมื่อพูดจบ เซี่ยหวินเทียนก็บังคับม้าไปโดยไม่อยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว ในรถม้า นิ้วอันเรียวงามก็เปิดม่านหน้าต่างออกมา ใบหน้างดงามมีร้อยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ทุกคนเห็นทุกอย่างชัดเจน ยิ่งมองด้วยความขลาด คุณหนูสติไม่ดีของตระกูลเซี่ยเคยหมั้นหมายกับองค์ชายสี่ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ถูกส่งออกจากเมืองหลวงไป หลังจากนั้นก็เป็นพี่สาวต่างมารดาของนางไปแทนที่ในตำแหน่งพระชายาแทน ผ่านไปห้าปี นางกลับมาเมืองหลวงอีกครั้งและก่อเรื่องจนใหญ่โต ดูท่าแล้วคุณหนูสี่ของตระกูลเซี่ยคนนี้ยังคงเป็นประเด็นไปอีกพักใหญ่