​ตอนที่17 นิสัยโหดเหี้ยม

ต๭นที่17 นิสัยโหดเหี้ยม จวนตระกูลเซี่ย ถ้วยชาประณีตที่ถูกชนแตกทำลายบรรยากาศความเงียบลง เซี่ยอีอีค่อยๆเปิดฝาถ้วยชาออก ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนที่มองมา เมื่อวางถ้วยชาลง เซี่ยอีอีก็ยังคงไม่เอ่ยปากพูดอะไร นางหันไปพูดกับตงวี่ที่อยู่ข้างๆ“ไปที่เรือนของเรา แล้วทำความสะอาดสักหน่อย ให้คนจัดห้องให้ซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อด้วยนะ” “ได้ คุณหนู”หลังคำตอบรับ ตงวี่ก็ไป เซี่ยหวินเทียนไม่รู้ว่านางจะกลับมา ส่วนเฉินซื่อตั้งใจไม่บอกให้ใครทำความสะอาดห้องให้คนที่สติไม่ดี คำพูดของเซี่ยอีอีถึงแม้จะดูไม่มีอะไร แต่กลับทำให้เซี่ยเหวียนฉีกับเฉินซื่อรู้สึกลำบากใจ ลูกสาวกลับมาบ้านในรอบหลายปี กลับไม่มีแม้แต่ห้องที่ทำความสะอาดไว้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ก็จะทำให้บ้านตระกูลเซี่ยเสื่อมเสียชื่อเสียงแน่ๆ เซี่ยเหวียนฉีรู้สึกเสียหน้ามาก จึงมองจ้องไปที่เฉินซื่อ“อีอีหลายปีมานี้อยู่ที่เมืองหวินเฉิงสบายดีไหม?” เซี่ยอีอีหันไปมองเซี่ยเหวียนฉั แล้วยิ้ม“ขอบคุณท่านพ่อที่เป็นห่วง อีอีสบายดี” ถึงแม้คำพูดจะดูเรียบๆง่ายๆ แต่ จากสายตาของนาง เซี่ยเหวียนฉีเหมือนจะฟังออกว่ามันมีความหมายแฝง สีหน้าท่าทางถึงกลับแข็งไป เหมือนขะเขินทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยคิดวว่าลูกสาวที่สติไม่ดีของเขาจะมีวันที่กลับมาพูดจาแบบนี้ได้ ห้าปีที่ผ่านมา เขาไม่รู้ว่านางจะเป็นตายร้ายดียังไง ยิ่งไม่รู้ว่านางหายบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ยิ่งไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้มาจากไหน คำว่า‘เป็นห่วง’ของนาง มันเหมือนไม่ไว้หน้าของเขาเลย เห็นท่าทางของเซี่ยเหวียนฉี เซี่ยอีอีก็รู้ทันทีว่าเขารู้ว่านางหมายถึงอะไร ไม่เสียแรงที่เป็นพ่อแท้ๆ ที่เข้าใจว่าลูกสาวคิดอะไร! “เพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวง ก็ก่อเรื่องวุ่นวาย เป็นตัวซวยจริงๆเลย”เฉินซื่อที่นิ่งเงียบมานานทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากพูด น้ำเสียงท่าทางการพูดจา ยังคงเหมือนเมื่อหลายปีก่อนไม่มีเปลี่ยน เซี่ยเฉินวี่ได้ยินดังนั้นก็จ้องไป ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาโดดลงมาจากเก้าอี้ แต่กลับถูกเซี่ยอีอียื่นมือไปปลอบ นางใช้มือลูบไปที่ศีรษะของลูกชาย แทบจะไม่มองเฉินซื่อเลยแม้แต่นิดเดียว“แม่เล็กพูดถูก ข้าเพิ่งกลับมาเมืองหลวงก็ก่อเรื่องแล้วจริงๆ แต่ว่า เรื่องนี้มันเรื่องเล็ก พี่ชายพูดสองสามคำเรื่องนี้ก็จบแล้ว เหมือนจะไม่ได้ทำให้ท่านแม่เล็กเดือดร้อนนะ” คำว่าแม่เล็กเรียกจนเฉินซื่อแทบโกรธเป็นไฟ หลายปีมานี้นางแทบลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นเมียน้อย ถึงแม้หลายปีมานี้เซี่ยเหวียนฉีจะไม่ได้แต่งงานใหม่ แต่ก็ไม่ได้ยกนางขึ้นมาเป็นเมียเอก ในสายตาของคนอื่นนางคือฮูหยินคนเดียวของตระกูลเซี่ย แต่ในความเป็นจริงแล้วนางกลับถูกคนที่ตายไปแล้วกดทับตำแหน่งไว้ โดยไม่มีทางเปลี่ยนแปลง ตั้งแต่ข้ามาในจวน เซี่ยอีอีเอ่ยปากพูดไม่ถึงสามครั้ง แต่ทุกครั้งที่พูดก็ทำให้คนรู้สึกอึดอัดใจ เฉินซื่อโกรธจนแทบทนไม่ไหว เซี่ยเหวียนฉีกลับไม่คิดจะช่วยนางพูดเลย แต่ก่อนเฉินซื่อหาเรื่องเซี่ยอีอีตลอด เขาไม่ใช่ไม่รู้ หลายปีมานี้ที่เขาไม่ยกเฉินซื่อขึ้นมาเป็นเมียเอก ก็เพราะเขาเคยรับปากแม่ของเซี่ยอีอีเอาไว้ว่า ไม่ว่ายังไงก็ตาม ก็ไม่ให้ใครมาแย่งชิงตำแหน่งลูกสาวเมียเอกไปจากเซี่ยอีอีเด็ดขาด เซี่ยอีอีเกิดมาก็สติไม่ดี แต่กลับถูกอดีตฮ่องเต้พระราชทายงานแต่งให้ ราชโองการไม่อาจขัดได้ เพื่อไม่ให้ลูกสาวโดนดูถูกไปมากกว่านี้ ตำแหน่งลูกสาวเมียเอกจำเป็นจะต้องรักษาไว้ เซี่ยเหวียนฉีก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจ ในตอนนั้นลูกสาวของเฉินซื่อชิงตำแหน่งพระชายาไปจากเซี่ยอีอีแล้ว เขาเองก็เสียคำพูดกับแม่ของเซี่ยอีอีไปแล้ว ตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็ตามจะให้นางเสียตำแหน่งลูกสาวเมียเอกไปไม่ได้เด็ดขาด “อีอี อาการป่วยของเจ้าเป็นยังไงบ้าง”เซี่ยเหวียนฉีควบคุมอารมณ์เอาไว้ แล้วถามอย่างอ่อนโยน “ตอนที่ลูกไปที่เมืองหวินเฉิง ได้พบกับท่านหมอเทวดาท่านหนึ่งโดยบังเอิญ นางรักษาลูกจนหายดี” เซี่ยเหวียนฉีพยักหน้าเบาๆ แล้วก็มองไปที่เด็กน้อยสองคนที่นั่งเงียบๆอยู่“งั้น ...... เด็กสองคนนั้นคือ ......” “ซื่อเอ๋อ วี่เอ๋อ คารวะท่านตาเร็ว” เซี่ยวี่ซื่อกับเซี่ยเฉินวี่เดินมาตรงหน้าของเซี่ยเหวียนฉี ยื่นหน้าตาน่ารักน่าชังไป แล้วพูดพร้อมกันว่า“คารวะท่านตา” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยเหวียนฉีก็ตกใจ จริงๆเขาเองไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเด็กที่นางคลอดเอง แต่คำว่าท่านตา กลับทำให้เขาเชื่ออย่างสนิทใจ “อีอี เจ้า พ่อของเด็ก ......” “พ่อของเด็กไม่อยู่แล้ว ดังนั้นเด็กสองคนนี้ก็เลยให้ใช้แซ่เซี่ยของข้า ท่านพ่อ ลูกรู้สึกเหนื่อยแล้ว มีเรื่องอะไรไว้ค่อยพูดกันเถอะนะ” เซี่ยอีอีตั้งใจเปลี่ยนประเด็น พ่อของเด็กคือใคร ไม่ใช่ว่านางไม่อยากพูดถึง แต่ต่อให้นางพูดออกไปก็ไม่คิดว่าจะมีคนเชื่อ ในเมื่อเป็นอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องใส่ตัว! “ซื่อเอ๋อวี่เอ๋อ พวกเจ้าไปเล่นกันเองนะ”เด็กน้อยทั้งสองนั่งเฉยๆจนเบื่อมากแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นก็กระโดดโลดเต้นเป็นกระต่ายเลย หันหลังแล้วก็ไป เซี่ยอีอีหันไปหาเซี่ยหวินเทียน“ท่านพี่ ห้องของอีอีน่าจะยังทำความสะอาดอยู่อีกสักพัก ถ้าไงไปนั่งที่ห้องของท่านก่อน อีอียังมีเรื่องจะคุยกับท่านพี่เยอะแยะเลย!” เซี่ยหวินเทียนพยักหน้า เพิ่งจะลุกขึ้นก็ได้ยินเสียงโมโหดังมาจากด้านนอก“เด็กป่าเถื่อนที่ไหนกัน? เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย” เสียงดังมาก จนทุกคนที่อยู่รอบๆต้องมองไปที่ประตู เซี่ยอีอีเห็นคนๆนั้นอุ้มท้องของตัวเองด่าทอคนไม่หยุด สายตาก็หลี่จนเป็นเส้นเดียว เด็กป่าเถื่อนงั้นหรอ? ได้! ดวงตาดำราวกับหมึกดูมีเสน่ห์สดใส ปากแดงๆเด่นนั้นยิ้มออกมา สามารถชิงหัวใจของคนได้ เมื่อนางเอ่ยปากพูด ทั้งอ่อนโยนทั้งอ่อนนุ่ม ไม่เหมือนคนสติไม่ดีเมื่อห้าปีก่อนเลย“ไม่เจอกันหลายปี ท่านพี่ยังคงใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะ” ได้ยินดังนั้น เซี่ยวี่เสวียนก็เงยหน้าขึ้นมา เห็นคนที่บอบบางแต่ไม่ยอมคนที่อยู่ตรงหน้า เท้าก็สะดุดไปเล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้น เฉี่ยวเอ๋อที่อยู่ด้านหลังรีบเข้ามาพยุงเอาไว้ แล้วพูดด้วยความตกใจว่า“คุณหนูระวัง” เซี่ยวี่เสวียนมองเซี่ยอีอีด้วยความตกใจ กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็นานพอควร“เจ้า ...... เจ้าจริงๆหรอ?” เซี่ยอีอีคลายคิ้วแล้วยิ้ม“ดูเหมือนว่า ท่านพี่จะเจอข้าแล้วล่ะสิ?” เซี่ยวี่เสวียนยืดตัวแล้วผลักการพยุงของเฉี่ยวเอ๋อออก แล้วค่อยๆรวบรวมสติ อยากจะเดินขึ้นหน้าไป แต่ก็สะดุดตากับเด็กน้อยสองคนซะก่อน เมื่อเห็นท่าทางของเด็กน้อยสองคนนั้นแล้ว เซี่ยวี่เสวียนก็ตกใจ สิ่งแรกที่นางนึกถึงคือเรื่องเมื่อห้าปีก่อนที่นางกับเหว่ยเฉินทำร้ายนางกับอ๋องหยง “เด็กสองคนนี้ หรือว่าจะเป็น ......”เซี่ยวี่เสวียนยังไม่ทันพูดจบ เซี่ยอีอีก็หัวเราะเบาๆ นางเดินขึ้นหน้าไป ยื่นมือไปลูบที่ท้องของนาง เซี่ยวี่เสวียนกลับตกใจแล้วหลบ รอยยิ้มของเซี่ยอีอียิ่งล้ำลึกเข้าไปอีก แล้วก็เก็บมือที่ลอยค้างอยู่ในอากาศ“ได้ยินมาว่าท่านพี่ตั้งครรภ์ ข้ายินดีกับท่านพี่ด้วย ข้าเป็นคนที่เคยตั้งครรภ์มาก่อน ได้ยินมาว่าคนที่ตั้งครรภ์จะต้องทำใจให้สบาย หากพูดอะไรผิดหรือทำอะไรผิด มันจะมีผลต่อท้องของท่านนะ ถึงเวลานั้นเสียใจก็สายไปแล้ว” เมื่อได้ยินดังนั้น มือของเซี่ยวี่เสวียนที่จับท้องอยู่ก็สั่นไม่หยุด ถูกต้อง เด็กสองคนตรงหน้านี้น่าสงสัยก็จริง แต่นางไม่มีหลักฐาน เรื่องเมื่อตอนนั้นอ๋องหยงก็ยังไม่พบตัวคนร้ายเลย เกิดนางพูดออกไป งั้นนางก็เท่ากับยอมรับว่านางเป็นคนทำร้ายเขา ตอนนี้นางตั้งครร์อยู่ เรื่องอันตรายเช่นนี้นางไม่ควรลงมือ เมื่อเห็นเซี่ยวี่เสวียนไม่พูดอะไรอีก เซี่ยอีอีก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย“ในเมื่อท่านพี่แต่งงานไปแล้ว ตามความเห็นของข้า ต่อไปก็ไม่ควรกลับมาที่บ้านอีก เดินทางไปๆมาๆหากเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง ข้าเป็นห่วง”