ตอนที่18 ฆ่าหนึ่งเพื่อเตือนร้อย(คน)

ต๭นที่18 ฆ่าหนึ่งเพื่อเตือนร้อย(คน) พูดแล้ว เซี่ยอีอีหันหลังไปมองเซี่ยชิงหลันที่ยืนอยู่ในห้อง“ได้ยินมาว่าอีกไม่กี่วันพี่สามก็จะแต่งงานแล้วใช่ไหม? คิดไม่ถึงเลยว่าท่านยายจะมาเสียไปก่อน ตระกูลเซี่ยของเรามีแต่เรื่องมงคล ช่างเถอะ พวกท่านพี่ใครควรแต่งงานก็แต่งงาน ใครจะดูแลครรภ์ก็ดูแลครรภ์ ต่อไปเรื่องที่ต้องกตัญญู น้องสาวคนนี้จะรับเอาไว้เอง พวกท่านพี่เองหากไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องลำบากกลับกันมาบ่อยๆ” ผู้อาวุโสเสียชีวิตต้องเฝ้าสุสารสามปี เรื่องนี้เด็กสามขวบยังรู้เลย เซี่ยวี่เสวียนตั้งครรภ์ เรื่องนี้หลบเลี่ยงไม่ได้ แต่เซี่ยชิงหลันกลับเลือกที่จะแต่งงานในตอนนี้ถือว่าไม่กตัญญู เซี่ยอีอีไม่ได้ขวางคนในบ้าน ถือเป็นความใจกว้างของนาง ส่วนประโยคหลังที่นางพูด ถึงแม้จะทำให้คนในตระกูลเซี่ยสงสัยบ้าง แต่ลูกสาวแต่งงานก็เหมือนน้ำที่สาดออกไปแล้ว พวกนางถือเป็นคนนอก ดังนั้น คำพูดของนางก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไร เมื่อเห็นทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไป เซี่ยอีอีก็ยิ้ม ห้าปีมาแล้ว นางคิดว่าคนในบ้านตระกูลเซี่ยจะร้ายกาจ แต่ตอนนี้ดูแล้ว ก็เท่านั้นเอง ใต้ต้นไม้ที่เรือนหนานเหวียน มีเงาๆหนึ่งนอนอยู่บนแปลต้นไม้ท่าทางสบายตา อีกด้านหนึ่ง ตงวี่กำลังต้มชาที่มีกลิ่นหอมอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ใต้แดดอันร้อนแรง มีคนประมาณเจ็ดแปดคนคุกเข่าเป็นแถวยาวอยู่ เหงื่อออกท่วมเสื้อไปหมด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าน่าจะคุกเข่ามาแล้วประมาณหลายชั่วโมงแล้ว ครู่เดียว คนที่ปิดตาอยู่บนแปลก็เอ่ยปาก“ตงวี่ ซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อยังไม่กลับมาอีกหรอ?” “คุณหนู ตอนนี้ยังไม่เที่ยง คุณชายหวินเทียนบอกไว้ว่า พวกเขาจะกลับมาตอนกินข้าวเที่ยง เด็กสองคนนั้นมีคุณชายหวินเทียนดูแล คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็พูดว่า“กลัวว่าท่านพี่จะเอาเจ้าสองแสบไม่อยู่น่ะสิ” ตงวี่ยิ้มเบาๆ“คุณหนูท่านพูดผิดแล้ว คุณชายสามารถนำทัพทหารนับพันนับหมื่น คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยก็แค่ซนนิดหน่อยเอง คุณชายหวินเทียนรับมือได้แน่ๆ” ทันใดนั้นเอง เสียงดังตุ๊บ สาวใช้คนหนึ่งทนไม่ไหวสลบลงกับพื้น ส่วนคนอื่นๆก็ช่วยกันพยุงขึ้นมา ตงวี่เห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า“ใครบอกให้พวกเจ้าพยุง?” คนพวกนั้นได้ยินดังนั้นก็ตกใจ รีบปล่อยมือ ทำให้คนที่สลบนอนล้มไปกับพื้นอีกครั้ง“คุณหนูสี่ เราสำนักผิดแล้ว เราก็แค่รับคำสั่งมาถึงได้ทำแบบนี้ คุณหนูสี่ปล่อยเราไปเถอะนะ!” เซี่ยอีอีหลับตาแต่ไม่พูดอะไร เหมือนกับไม่ได้ยิน ตงวี่หันหน้าแล้วลุกขึ้น แล้วเดินไปที่คนที่พูดอยู่แล้วมองหน้านางจากมุมสูง “ปล่อยพวกเจ้างั้นหรอ? พวกเจ้ากล้าวางยาพิษในอาหารของนายน้อย ก็น่าจะคิดได้ว่าจะต้องมีจุดจบแบบนี้ คุณหนูแค่ให้พวกเจ้าคุกเข่าเท่านั้น พวกเจ้ายังกล้าขอให้เห็นใจงั้นหรอ? พวกเจ้าคิดว่าคุณหนูยังเป็นคุณหนูคนเดิมเมื่อห้าปีที่แล้วหรือไงที่จะปล่อยให้พวกเจ้าพูดอะไรก็ได้?” “ตงวี่” ขณะที่ตงวี่กำลังโมโหอยู่ ก็ได้ยินเสียงเรียบๆของเซี่ยอีอีดังขึ้น เมื่อนางหันกลับไป ก็เห็นเซี่ยอีอีกำลังลุกขึ้นมาด้วยความขี้เกียจ “คุณหนู ท่านคงไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปหรอกใช่ไหม?”ตงวี่ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจ เซี่ยอีอีไม่ได้ตอบ แล้วหันไปที่โต๊ะเล็กที่ต้มชาไว้“กลิ่นชามันหายไปแล้ว ทำไมไม่มาต้มใหม่” เซี่ยอีอีมีความชอบแปลกๆ ชอบดมกลิ่นหอมของชา นางจะให้ตงวี่ต้มชาตรงหน้านางในทุกๆวัน ชาพวกนี้มีไว้สำหรับต้มเท่านั้น แค่ดมกลิ่นชาแล้วก็ทิ้งไป ต่อให้เป็นชาที่แพงแค่ไหน นางก็ไม่เอาเข้าปาก ตงวี่มองไปที่กาน้ำชาเล็ก กำลังจะเดินไปเปลี่ยน ก็เห็นเซี่ยหวินเทียนพาเด็กแสบสองคนเดินเข้ามา “ท่านแม่”หลังเสียงนุ่มนิ่มนั้น เงาเล็กๆก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของเซี่ยอีอี เซี่ยอีอียิ้ม แล้วค่อยๆลูบไปที่ใบหน้าแดงๆของเซี่ยวี่ซื่อ “ออกไปซะนานเลย เชื่อฟังท่านลุงหรือเปล่า?” เซี่ยวี่ซื่อพยักหน้าเบาๆ “อืม ซื่อเอ๋อเชื่อฟัง” เซี่ยหวินเทียนจูงเซี่ยเฉินวี่เดินเข้ามา ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น“พวกเขามาทำไมยังอยู่ตรงนี้? ทำไมอีอีไม่ไล่พวกเขาออกไป?” “ซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อของเรายังต้องการคนดูแล ตงวี่คนเดียวดูแลไม่ไหว คนพวกนี้จริงๆก็ควรไล่ไป แต่ใครจะรู้ว่าไล่ไปแล้วจะมีใครถูกส่งมาใหม่อีกไหม? ในบ้านหลังนี้มีคนอยากจะเอาชีวิตข้ากับลูก หน้าที่ของข้าไม่ใช่แค่คุ้มครองให้พวกเขาปลอดภัยแค่ตอนนี้เท่านั้น ยังจะต้องเชือดไก่ให้ลิงดูด้วย หากข้าปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไป พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าข้าเซี่ยอีอีคนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว!” เซี่ยอีอีก้มหน้าจับใบหน้าของลูกสาวเบาๆ แล้วก็ยิ้ม“คุกเข่าสักสิบสองชั่วยาม โบยจนขาหัก แล้วจับโยนออกไป” เมื่อได้ยินดังนั้น คนพวกนั้นก็ตกใจและหวาดกลัว ทั้งร้องไห้ทั้งตะโกนร้องขอความเห็นใจ“คุณหนูสี่ไว้ชีวิตด้วย พวกเราไม่กล้าแล้ว คุณหนูสี่ไว้ชีวิตด้วย ......” วิธีการลงโทษของเซี่ยอีอีเป็นวิธีที่เซี่ยหวินเทียนคาดไม่ถึง เขามองไปบ่าวไพร่ที่อยู่บนพื้น แล้วพูดว่า“พูดมา ใครสั่งให้เจ้าวางยาวี่ซื่อกับเฉินวี่?” “คุณชาย เรา เราพูดไม่ได้?”สาวใช้คนหนึ่งพูดน้ำตานองหน้า “พูดไม่ได้ อะไรคือพูดไม่ได้? ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากจะอยู่แล้วมั้ง”ได้ยินดังนั้น เซี่ยหวินเทียนก็โมโห เซี่นอีอียิ้มเบาๆ เงยหน้ามองไปที่เซี่ยหวินเทียน“ท่านพี่อย่าโกรธไปเลย พวกเขาพูดไม่ได้ แสดงว่าคนที่สั่งพวกเขามามีอำนาจมากกว่าเราสองคน วิธีการที่ใช้ก็เหี้ยมโหดกว่าเรา ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้กลับมาห้าปีแล้ว แต่บรรยากาศในบ้านยังคงเหมือนห้าปีก่อนไม่มีผิด มีคนเดียวเท่านั้นที่สามารถสั่งการทุกอย่างได้ตามใจ” เซี่ยอีอีพูดสื่อถึงคนๆหนึ่ง เซี่ยหวินเทียนก็รู้ในทันทีว่าเป็นใคร แต่ไม่มีหลักฐาน เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก“อีอีที่เจ้าพูดมาข้าเข้าใจ แต่เรื่องนี้มันต้องมีหลักฐาน เราจะพูดโดยไม่มีหลักฐาน ไปยันอะไรกับนางไม่ได้หรอกนะ” “ยันงั้นหรอ? ข้าไม่เคยคิดจะไปยันกับนางเลยนะ” คำพูดนี้ยิ่งทำให้เซี่ยหวินเทียนงงเข้าไปใหญ่“เจ้าจะไม่เอาเรื่องหรอ?” เซี่ยอีอียิ้มแล้วก็ลุกขึ้น สีหน้าท่าทางคาดเดาไม่ได้“ท่านพี่ผิดแล้ว ไม่ยันไม่ได้หมายความว่าจะไม่เอาเรื่องสักหน่อย ข้าก็ไม่ใช่ คนใจกว้างขนาดนั้น ใครติดค้างอะไรข้าไว้ ข้าต้องเอาคืนแน่นอน” “ท่านแม่ ท่านแม่” เซี่ยวี่ซื่อเกาะขาของเซี่ยอีอี แล้วก็เขย่า เซี่ยอีอีก้มหน้ามองนาง“เป็นอะไรไป?” เซี่ยวี่ซื่อยื่นหน้าเล็กๆมา สีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า“ท่านแม่ ลูกสวะคืออะไร?” เมื่อได้ยินดังนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป แล้วหันไปมองเซี่ยเฉินวี่ที่มีสายตาไม่พอใจอย่างมาก “ซื่อเอ๋อ ลุงบอกแล้วใช่ไหม อย่าไปใส่ใจคำพูดคนพวกนั้น”เห็นเซี่ยอีอีสีหน้าเปลี่ยนไป เซี่ยหวินเทียนเริ่มไม่ค่อยสบายใจ สักครู่หนึ่ง เซี่ยอีอีก็ยิ้มแบบเย็นชา แล้วดึงเซี่ยวี่ซื่อกับเซี่ยเฉินวี่มาตรงหน้า“สองคำนี้ก็เป็นคำที่ให้พวกเจ้าไว้ใช้ฉีกปากของนางไง ต่อไปหากได้ยินสองคำนี้อีก ก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใคร เข้าใจไหม?” “อีอี พวกเขายังเป็นเด็กอยู่นะ เจ้าไม่ควรสอนพวกเขาแบบนี้” เซี่ยหวินเทียนได้ยินดังนั้นก็เริ่มกังวล เด็กสองคนนี้เพิ่งจะสี่ขวบ จะรับเรื่องเปื้อนเลือดแบบนี้ได้ยังไงกัน? “ท่านพี่ลืมไปแล้วหรอ ข้าเคยบอกท่านแล้ว ท่านไม่ควรเห็นพวกเขาเป็นแค่เด็กธรรมดาทั่วๆไป ไม่งั้น สักวันมุมมองโลกของท่านพี่ก็จะพังไป”