ตอนที่ 59 ปลอดภัย

ต๭นที่ 59 ปลอดภัย เมื่อเดินเข้ามาในผาเมฆ เซี่ยอีอีไม่ได้รู้สึกว่ามันแตกต่างกับภูเขาลูกอื่นยังไง แต่ว่าต้นไม้ขึ้นหนาทึบ อากาศค่อนข้างชื้น ดูแล้วค่อนข้างลึกลับสักหน่อย เมื่อแสงแดดกำลังจะหมดไป ความชื้นจากพื้นก็ลอยขึ้นมา ความชื้นจากบึงของที่นี่เป็นพิษ เว่ยหมิงเป็นห่วงเซี่ยอีอีว่านางจะไม่คุ้นเคย แต่ใครจะคิดว่านางเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรเลย เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆ “ที่นี่ก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่เจ้าว่าเลย ไม่เห็นมีสัตว์ร้ายอะไรเลย นอกจากเจ้า สิ่งมีชีวิตที่หายใจได้สักตัวข้าก็ไม่เห็น” พูดจบ เซี่ยอีอีก็หันไปมองเว่ยหมิง จากนั้นก็ยิ้มหัวเราะ “ตอนนี้เจ้าเองก็ไม่หายใจแล้วหรอ” เว่ยหมิงเห็นนางไม่รู้เรื่องอะไรสำคัญ ก็ขมวดคิ้ว: “อากาศที่นี่มีพิษ เจ้าอย่ากลืนมันเข้าไปเชียว ไม่งั้นรีบกลั้นหายใจซะ เจ้าก็กลับไปเดี๋ยวนี้เลย” เซี่ยอีอีไม่ได้สนใจเขา ยังคงเดินต่อไป มองเขาด้วยสายตาแบบไม่สนใจ แล้วยื่นมือไป ในมือมีถั่วเขียวเม็ดเล็กๆเต็มไปหมด “สักเม็ด?” เว่ยหมิงขมวดคิ้วแล้วมองไปที่มือของนาง เขาเดินข้างๆนางตลอดทาง ไม่รู้ว่านางไปเอาจากไหนตอนไหน เห็นเขาไม่หยิบ เซี่ยอีอีก็ยื่นมือไปที่หน้าของเขาอีกครั้ง “กินสักเม็ดนะ ไม่มีพิษหรอก” เพื่อที่จะให้นางหุบปาก เว่ยหมิงก็หยิบมันขึ้นมากิน เป็นถั่วที่ไม่มีรสชาติอะไรเลย เว่ยหมิงไม่เข้าใจว่านางทำไมถึงได้กินได้อย่างอร่อยขนาดนั้น ยิ่งเดินไปเรื่อยๆสภาพอากาศก็ยิ่งแย่ หนอนหายใจหอบใช้สายตาเปล่าๆก็มองเห็น เซี่ยอีอีหยุดเดิน “เราน่าจะมาผิดทาง ซือเอ๋อกับวี่เอ๋อไม่น่าจะมาที่แบบนี้ได้” เมื่อได้ยินดังนั้น เว่ยหมิงก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “พวกเขาเป็นแค่เด็กนะ” เซี่ยอีอีมองไปที่เว่ยหมิง แล้วพูดกับเขาอย่างหนักแน่นอีกครั้ง “พวกเขาไม่ใช่เด็กธรรมดา” ถูกต้อง พวกเขาไม่ใช่เด็กธรรมดา ต่อให้มีอากาศพิษสักสิบชั้นก็เอาพวกเขาไม่อยู่ อีกทั้งอากาศพิษของที่นี่ก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น เว่ยหมิงยอมรับว่าเด็กสองคนนี้พิเศษกว่าเด็กทั่วไป แต่ยังไงซะพวกเขาก็แค่สี่ขวบ อยู่ในป่าแบบนี้ ใครจะรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่เป็นอะไร? ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงลมพัดหญ้าสั่น ทั้งสองคนสีหน้าเปลี่ยนไป ใครจะคิดว่าครั้งนี้จะทำจนเกิดเรื่อง ฝีเท้ากลุ่มใหญ่เดินออกมาจากพุ่มไม้ เว่ยหมิงคิดจะไปก็เหมือนว่าจะสายไปซะแล้ว ตอนนี้ล้อมตัวพวกเขา เป็นสัตว์ประหลาดครึ่งคนครึ่งหมาป่า เว่ยหมิงยกมือขึ้นมาคุ้มกันคนที่อยู่ข้างหลังเขา แต่กลับไม่เจอใคร เมื่อหันไปมอง กลับไม่เห็นเซี่ยอีอีแล้ว “เฮ้ เจ้ากำลังตามหาข้าอยู่หรอ?” เมื่อได้ยินเสียง เว่ยหมิงก็เงยหน้าไปดู เห็นเซี่ยอีอีปีต้นไม้ไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นางสวมชุดสีขาวมันเห็นชัดมาก สองเท้าที่กำลังแกว่งไปแกว่งมาอยู่ที่กิ่งไม้นั่น เว่ยหมิงเห็นแล้วก็รู้สึกว่าจิตใจเหี้ยมโหดเหมือนหมาป่าคำๆนี้เหมาะกับผู้หญิงอย่างนางจริงๆ นางกล้าทิ้งเขาขึ้นต้นไม้ไปคนเดียวแบบนี้ ไม่รอเว่ยหมิงพูดอะไรเลย พวกที่คิดว่าเว่ยหมิงจะมาแย่งพื้นที่ของพวกมันก็ล้อมเข้ามา ชายสวมชุดดำกระโดดลอยตัวขึ้นควักกระบี่ออกมา เจ้าอมนุษย์นั่นถึงแม้ร่างกายจะใหญ่โต แต่การเคลื่อนไหวช้า เว่ยหมิงกระโดดลอยตัวถีบพวกเขากระเด็นลอยกลางอากาศ พริบตาเดียว เว่ยหมิงลอยตัวลงมาในมือก็ถือหัวของอมนุษย์มาด้วย เสียงห่ำหันดังไปทั่ว หัวของอทนุษย์หลุดไปหัวแล้วหัวเล่า แต่ว่า ต่อให้เขาเก่งกาจแค่ไหน แต่อมนุษย์พวกนี้มีจำนวนเยอะมาก เขาคนเดียวรับมือไม่ไหว เขาเงยหน้าไปมองคนที่นั่งชิวอยู่บนต้นไม้ จากนั้นก็ซัดไปที่หน้าอกของอมนุษย์ “เจ้าไม่คิดจะลงมาช่วยข้าเลยหรอ?” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็ส่ายหน้า “ไม่ ข้ากลัว วรยุทธ์ข้าไม่ได้เก่งเท่าเจ้า ลงไปเกิดพวกมันกินข้าขึ้นมาจะทำยังไง เจ้ามาที่นี่เพื่อคุ้มครองข้าไม่ใช่หรอ ตอนนี้ก็ให้เจ้าได้แสดงฝีมือไง สู้ๆนะ ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้” ถึงแม้เว่ยหมิงจะไม่ได้มีเวลาหันไปมองหน้าอันยิ้มระรื่นของนาง แต่จากคำพูดของนางแล้ว ก็เดาได้ว่านางมีสีหน้ายังไงตอนนี้ “เจ้าเด็กนี่ งั้นเจ้าก็อยู่บนนั้นตลอดชีวิตเลยดีไหม” เว่ยหมิงกัดฟัน รวบรวมพลังซัดหมัดออกไป พยายามดันเจ้าพวกอมนุษย์ออกให้ห่างตัว เมื่อหายใจทันแล้ว เว่ยหมิงถึงได้รุกเข้าไปอีกครั้ง เซี่ยอีอียักไหล่ คำขู่ของเขาไม่ได้มีผลอะไรกับนางอยู่แล้ว นางเอนตัวพิงต้นไม้ดูการต่อสู้อย่างสนุกสนานต่อไป เห็นเว่ยหมิงสู้กับเหล่าอมนุษย์อยู่นาน เซี่ยอีอีเองก็รู้สึกชื่นชมเขาไม่น้อย อมนุษย์พวกนั้นตัวใหญ่ และจำนวนเยอะมาก นางไม่กลัวว่าเขาจะสู้ไม่ได้ แต่กลัวจะเหนื่อยตายมากกว่า คนที่นั่งอยู่บนต้นไม้ยิ้มมุมปาก จากนั้นก็สะบัดชายเสื้อ ผงสีเขียวลอยออกมาจากแขนเสื้อของนาง มันลอยตกลงไปบนตัวของพวกอมนุษย์ แค่ชั่วครู่เดียว พวกเขี้ยวแหลมก็ตัวสั่น จากนั้นก็ค่อยๆล้มลงทีละตัว เมื่อเห็นดังนั้น เว่ยหมิงก็เงยหน้าไปมองเซี่ยอีอี เห็นนางยักไหล่ ทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้น นางก็กระโดดลงมาจากต้นไม้กำลังเดินขึ้นหน้ามา เห็นเว่ยหมิงเดินพุ่งตัวเข้ามาหา แล้วจับนางกดไปกับต้นไม้ มือใหญ่ๆของเขาโอบเอวของนางไว้ เว่ยหมิงมองนางแล้วพูดว่า: “ใจร้าย เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะถูกพวกมันฉีกกินหรือไง?” เซี่ยอีอีเหลือบไปมองศพที่อยู่ที่พื้น แล้วพูดว่า: “คนที่ถูกฉีกน่าจะเป็นพวกมันมากกว่า ข้าเชื่อใจเจ้าขนาดนี้ เจ้าไม่ดีใจหรอ?” “ดีใจ? เจ้าคิดว่าไง?” พอพูดจบ สายตาของเขาก็ขยับเข้าใกล้ เซี่ยอีอีอยากจะหลบ แต่ว่าด้านหลังเป็นต้นไม้ใหญ่ นางหลบไม่ได้ เห็นใบหน้าใหญ่ๆของเขาเข้ามาใกล้ ต่อให้เซี่ยอีอีโง่กว่านี้ก็คิดได้ว่าถัดไปเขาจะทำอะไร คางของนางถูกเขายกขึ้นมา ริมฝีปากเย็นๆที่กำลังประกบกับปากของนาง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออก นางยอมรับว่าดื่มด่ำกับรอยจูบของเขาอีกครั้งแล้ว สายตาของนางปิดสนิท สองมือโอบไปที่คอของเขา ในใจของนางไม่ยอมรับเขา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า นางไม่สามารถปฏิเสธการจูบของเขาได้ นางชอบสัมผัสที่อ่อนโยนของเขา แล้วก็ชอบกลิ่นหอมๆของดอกไม้ที่ริมฝีปากของเขา ทันใดนั้นเอง สายคาดเอวของนางถูกดึงขาด เซี่ยอีอีตกใจ ยื่นมือไปหยุดเขาไว้ มือที่ยื่นมือถูกขวางไว้ เหมือนจะไม่ให้มีโอกาสได้ขัดขืนใดๆ “เหว่ย เว่ยหมิง!” เสียงที่ดูมึนงงดังขึ้น เว่ยหมิงออกจากริมฝีปากของนาง แต่ก็ไม่ได้หยุดมอ เขายื่นมือไปจับริมฝีปากแดงที่ถูกเขาจูบ แล้วพูดว่า “ข้าชอบฟังเจ้าเรียกชื่อข้า” เซี่ยอีอีไม่ค่อยชินกับสถานการณ์แบบนี้เท่าไหร่ นางขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า: “จะมาช่วยตามหาลูกของข้าไม่ใช่หรอ? แล้วมาถอดเสื้อผ้าข้าทำไม?” ได้ยินดังนั้น เว่ยหมิงก็ก้มหน้ายิ้ม แล้วเอาหน้าไปใกล้ๆแล้วพูดว่า: “เด็กๆต้องหาอยู่แล้ว แต่ว่าเจ้าเห็นคนจะตายแต่ไม่ช่วย ไม่ต้องถูกลงโทษหรือไง?” เห็นคนจะตายแต่ไม่ช่วย? เซี่ยอีอียิ้มแห้ง สมองของเขานี่มันใช้ไปกับเรื่องใหญ่ๆจนหมดแล้วหรือไง ทำไมเขาไม่คิดบ้างว่าอมนุษย์พวกนี้ทำไมจู่ๆก็ล้มลง อย่าบอกนะว่าคิดว่านี่เป็นเพราะพระเจ้าคุ้มครอง หรือว่าเพราะพระโพธิสัตว์กวนอิมสำแดงฤทธิ์หรือไง? “ท่านแม่ ------” เสียงนุ่มๆดังขึ้นมา เว่ยหมิงมองไปตามเสียง เห็นหน้าของเขาประหลาดใจ เซี่ยอีอีก็ยิ้มแล้วพูดว่า: “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าพวกเขาไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เชื่อหรือยัง?” พูดจบ เซี่ยอีอีก็ผลักเว่ยหมิงออก กำลังจะเดินไป ก็ถูกดึงกลับมาอีกครั้ง เว่ยหมิงหยิบสายคาดเอวช่วยนางรัดกลับไปให้เรียบร้อย เขาใช้มือของเขาโอบไปทางด้านหลังเอวของนาง “ผอมเกินไปแล้วนะ จับแล้วมันไม่ได้อารมณ์เลย” เซี่ยอีอีชักหน้า ไม่มีอารมณ์? ใครบอกให้เจ้าจับกันล่ะ? เซี่ยอีอีผลักเขาออกไปอย่างแรง แล้วพูดว่า: “ข้ากำลังลดน้ำหนักอยู่ เจ้าจะไปรู้อะไร” ได้ยินดังนั้น เว่ยหมิงก็ยิ้ม “หยาบคาย” ความเห็นแบบนี้เซี่ยอีอีไม่ได้ดีใจแล้วก็ไม่อยากฟัง กำลังจะตอบโต้กลับ กลับได้ยินเสียงเด็กสองคนกำลังเข้ามาใกล้ ท่ามกลางอากาศหมอกที่หนาเงาของเด็กน้อยสองคนเดินมาตามเสียงตะโกนเรียกของเซี่ยอีอี เมื่อพวกเขาเห็นเว่ยหมิง สายตาของเซี่ยวี่ซื่อพลันเป็นเส้นตรง นางยิ้มกว้างแล้วพูดว่า: “ท่านแม่ เราตามหาท่านตั้งนานแนะ” เซี่ยอีอีก้มหน้ามองเด็กน้อยที่กำลังวิ่งพุ่งเข้ามา ลูบหัวของนาง “ยังจะมาพูดอีก ไม่ใช่เพราะพวกเจ้าหรือไง?” เซี่ยวี่ซื่อหันไปมองเว่ยหมิง แล้วก็กลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว “ข้ากับท่านพี่เมื่อกี้ออกไปแล้ว ได้ยินองครักษ์ของท่านอาบอกว่าพวกท่านเข้ามาตามหาพวกเรา เราก็เลยกลับเข้ามา” เซี่ยเฉินวี่ที่ไม่ได้สนิทแนบเนื้อแบบเซี่ยวี่ซื่อกำลังตั้งใจมองไปที่ศพของอมนุษย์ที่ตายกองอยู่ที่พื้น เขายกมือขึ้นจับไปที่กระดูศีรษะใหญ่ๆนั่น แล้วหันไปมองเว่ยหมิง “ท่านเป็นคนฆ่าหรอ?” เว่ยหมิงเดินไปข้างๆเขา เห็นเขากำลังมองหัวของอมนุษย์ ก็พยักหน้าเบาๆ “อืม ข้าทำเอง” เซี่ยเฉินวี่จ้องเขาอยู่นาน ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจเขาแอบรู้สึกนับถือ ก่อนหน้านี้ไม่นานนักก็พวกเขาก็เห็นอมนุษย์ที่ยังเคลื่อนไหวอยู่ ถึงแม้จะแค่ตัวเดียว แต่เขากับเซี่ยวี่ซื่อก็สู้กับมันอยู่นาน กว่ามันจะตาย แต่ว่าเมื่อดูจากการตายของเจ้าพวกนี้ตอนนี้ มันแทบจะดาบเดียวตายทั้งหมด ความสามรถที่น่ากลัวแบบนี้น่าจะเหนือกว่าซูซิงเฟิ่งเลย พริบตาเดียว เซี่ยเฉินวี่ก็พบว่าบนเสื้อของเว่ยหมิงมีคราบอะไรติดอยู่เป็นผงสีเขียว เขาลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ทำไมเขาถูกผงเฉินซือแล้วไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?” เสียงดังแบบนี้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยการสอบสวน เซี่ยอีอีอึ้งไปครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วมองไปที่เขา: “วี่เอ๋อ แม่ไม่มีทางเลือก” เซี่ยเฉินวี่หันไปมองเว่ยหมิง เหมือนจะไม่มีท่าทางจะพูดเหตุผลด้วย “บอกมา เจ้ากินไปกี่เม็ด? ยาปี้ซีของแม่ข้าราคาแปดร้อยตำลึงทอง เจ้าอย่าคิดกินเปล่า?” ยาปี้ซี? เว่ยหมิงตะลึงไป เขาเคยได้ยินชื่อยาปี้ซี แต่นางให้เขากินยาปี้ซีโดยไม่บอกเขา ให้เขากลั้นหายใจอยู่ตั้งนาน อีกอย่าง ยาปี้ซีนี่ราคาแปดร้อยตำลึงทองเลยหรอ? นี่มันกำลังโขกสับชัดๆ! ในชีวิตของเว่ยหมิงก็มีแค่แค่สองคนเท่านั้นที่เอาเปรียบเขาได้ คนแรกก็เด็กสองคนนี้ อีกคนก็ ...... “หากว่ายานี่มันราคาแพงมากขนาดนี้ งั้นแม่ของพวกเจ้าก็กินเข้าไปได้ประมาณคฤหาสน์หลังใหญ่แล้ว” เซี่ยอีอีกำลังภูมิใจกับการโขกสับของลูกชาย แต่นางคิดไม่ถึงว่าเว่ยหมิงจะลากนางเข้ามาเกี่ยวด้วย เมื่อได้ยินดังนั้น ไม่เพียงแค่เซี่ยเฉินวี่ แม้แต่เซี่ยวี่ซื่อก็กระโดดขึ้นมา “ท่านแม่ ท่านกินยามั่วซั่วอีกแล้วหรอ?” เห็นสายตาที่กำลังตำหนิของเด็กสองคนนี้ เซี่ยอีอีก็ยิ้มเขินๆ แล้วเหลือบไปมองเว่ยหมิง แล้วจ้องเขาเขม่ง “ซื่อเอ๋อเด็กดี แม่ไม่ได้กินยามั่วนะ เจ้าก็รู้ว่าแม่กลั้นหายใจไม่เป็น ข้ากลัวจะถูกพิษก็เลยกินไปหลายเม็ดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เยอะอย่างที่เขาบอกหรอก แม่กินไปไม่กี่เม็ดเอง ไม่กี่เม็ดเองจริงๆ” เซี่ยอีอีแถอย่างหนัก หวังให้เด็กน้อยสองคนนี้เชื่อที่นางพูด นางชอบเอายาเข้าปาก นิสัยนี้ไม่ใช่เพิ่งจะมาเป็นเมื่อวันสองวันนี้ เด็กสองคนนี้ก็เลยต้องดูแลอย่างเคร่งครัดสักหน่อย เห็นเซี่ยอีอีตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแบบนี้ เหว่ยอดที่จำหัวเราะไม่ได้ แต่ว่า ยาปี้ซีนี่นางได้มาจากไหนกัน? เซี่ยเฉินวี่บอกว่ามันราคาแปดร้อยตำลึงทอง ในความเป็นจริงมันก็ไม่เกินไป เพราะมันไม่ใช่ของที่จะหากันง่ายๆ “แปดร้อยตำลึงทอง” เซี่ยเฉินวี่ยื่นมือเล็กๆมา ขัดจังหวะเว่ยหมิงกำลังคิด เว่ยหมิงก้มหน้ามองเขา เห็นสีหน้าของเขาจริงจัง ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “กลับเมืองหลวงเมื่อไหร่มาเอาที่จวนของข้า” เซี่ยเฉินวี่เก็บมือที่ยื่นไปกลับมา จากนั้นก็หันไป เขาหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แล้วพูดว่า: “ท่านให้คนเอามาให้ดีกว่า ข้าไม่ชอบทวงเงินใคร” เห็นผู้ใหญ่คนเด็กคนยืนอยู่ด้วยกันแบบนี้ เซี่ยอีอีก็ยิ้ม นางปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เซี่ยเฉินวี่เหมือนกับเว่ยหมิงจริงๆ ไม่ว่าจะนิสัยอารมณ์หรือท่าทาง “ท่านแม่ ฟ้าจะมืดแล้ว เราไปกันเถอะ” หลังเสียงของเซี่ยวี่ซื่อ ไม่รอเซี่ยอีอีพยักหน้า นางก็วิ่งไปหาเว่ยหมิง แล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไปแล้วพูดว่า: “ท่านอาอุ้มหน่อย ซื่อเอ๋อเดินไม่ไหวแล้ว” เด็กน้อยขี้อ้อนแบบนี้ เว่ยหมิงจะทนได้ยังไง เขาอุ้มเซี่ยวี่ซื่อขึ้นมาก็เห็นเซี่ยเฉินวี่จ้องมาที่พวกเขา สายตาที่คาดหวัง ทำให้เว่ยหมิงมึนงงไปชั่วขณะ พริบตาเดียว เซี่ยเฉินวี่ก็เก็บสายตากลับมา แล้วเดินไปหาเซี่ยอีอี ยื่นมือไปจูงมือของนาง “ท่านแม่ ไปกันเถอะ” ความผิดปกติของเซี่ยเฉินวี่แม้แต่เว่ยหมิงเองก็ดูออก เซี่ยอีอีจะดูไม่ออกได้ยังไง เห็นเขาหน้าตาจริงจังแบบนั้น เซี่ยอีอีก็ถอนหายใจแบบไม่มีเสียง ผู้ชายคนนี้ คิดจะทำลายพวกเขาจริงๆหรอเนี้ย? ............ เรื่องที่เว่ยหมิงกับเซี่ยอีอีไปยังผาเมฆแพร่ออกไป บวกกับเด็กสองคนนั้นกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วก็กลับขึ้นเขาไปอีก เรื่องแบบนี้ยิ่งทำให้มันแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วในเวลาสั่นๆ บนเขาแห่งนั้นมีสัตว์ประหลาดร้ายใครๆก็รู้ แต่ว่าเด็กสองคนนั้นกลับกลับมาอย่างปลอดภัย อีกทั้งยังย้อนกลับขึ้นเขาไปอีก แต่ว่านอกจากเด็กทั้งสองคนนี้แล้ว ไม่มีใครกล้าเข้าไปเลยแม้แต่ก้าวเดียว หลายปีมานี้ ไม่มีใครเข้าออกผาเมฆเลย คนที่เข้าไปก็ไม่มีใครมีชีวิตรอดกลับมาสักคน ตามเขตภูเขา ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน จางชิงเอ๋อร้อนใจแต่ก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม ในใจเกลียดเซี่ยอีอีแม่ลูกเข้ากระดูกดำ เห็นฮ่องเฮาตามมา นางก็ทนไม่ได้ที่จะเข้าไปพูดว่า: “เสด็จอาตอนนี้เสียใจหรือยัง? พี่หมิงเข้าป่าผีสิงไป ตอนนี้เป็นตายไม่มีใครรู้ ต่อให้ท่านเอ็นดูเซี่ยอีอีแล้วยังไง สุดท้ายนางก็ก่อเรื่องจนได้” ฮ่องเฮาฟังออกว่านางกำลังพูดจาด้วยความหึงหวง นางจับมือตัวเองไว้แน่น เพื่อไม่ให้ออกอาการกังวล แล้วมองไปที่จางชิงเอ๋อแล้วพูดว่า: “ต่อให้นางก่อเรื่องจริง แต่นั่นมันคือชีวิตของหมิงเอ๋อ ถึงแม้ข้าจะเป็นแม่ของเขา แต่ก็ไม่มีอำนาจจะไปเปลี่ยนแปลงชะตาของเขาได้” เมื่อได้ยินดังนั้น จางชิงเอ๋อก็ยิ่งโกรธแค้นหนัก นางคิดมาตลอดว่าฮ่องเฮาจะเห็นชีวิตของเว่ยหมิงสำคัญที่สุด แต่ว่าตอนนี้นางรู้แล้วว่า นางคิดเองเออเองทุกอย่าง ในฐานะฮ่องเฮา คิดว่านางคงเห็นตำแหน่งของตัวเองสำคัญที่สุด “ฮ่องเฮา พะยะค่ะ” ฮ่องเฮาหันไปมองตามเสียง เห็นจางหายเดินมา สีหน้าเหมือนเก็บอาการกังวลอยู่ “ฮวายเอ๋อเจ้าก็มาด้วยหรอ?” เมื่อจางชิงเอ๋อรู้ว่าไม่ได้อะไรจากฮ่องเฮา เห็นจางหายก็ไม่ได้มีอารมณ์จะไปสนใจ เหลือบมอง แล้วก็เดินจากไป เห็นจางชิงเอ๋อไปแล้ จางหายก็ไม่ได้สนใจนาง มองไปที่ฮ่องเฮาที่กำลังเป็นห่วง เขาก็พูดขึ้นมาว่า: “เสด็จป้าไม่ต้องกังวลไป ข้าเชื่อว่าหมิงจะต้องไม่เป็นไร เขาเก่งแค่ไหนข้ารู้ดี ต่อให้เจออะไรก็ตาม เขาจะต้องปลอดภัย” คำพูดแบบนี้หากอยู่ในสถานการณ์ปกติฮ่องเฮาอาจจะฟังเข้าหูอยู่บ้าง แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน พวกเขาเข้าป่าผีสิงไป ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะไปเจออะไรบ้าง อีกอย่าง ต่อให้เขาปลอดภัยกลับมา แต่เด็กสองคนนั้นล่ะ? เด็กสองคนนั้นเข้าไปในป่าแค่สองคน จะไม่ให้นางกังวลได้ยังไง? ขณะที่กำลังกังวลอยู่ ฮ่องเฮาก็เหลือบไปเห็นด้านหลังของจางหาย เห็นคนๆหนึ่งค่อยๆเดินมา ฮ่องเฮาค่อยๆยกมือชี้ไป “นาง ......” จางหายมองไปตามที่ฮ่องเฮาชี้ จากนั้นก็ตกใจ แล้วรีบไปขวางคนๆนั้นเอาไว้ “เจ้าบ้าไปแล้วหรอ?”