ตอนที่ 9 เหนือความคาดหมาย

ตอนที่ 9 เหนือความคาดหมาย ดารุช้อนตากลมโตมองชายหนุ่มที่ดูเหมือนกับคนบ้านี้ และดูเหมือนว่าทั้งพยานหลักฐานและพยานบุคคลนั้นจะมัดตัวเธอไว้เสียหมดแล้ว เธอคงจะแก้ต่างอะไรให้ตัวเองไม่ได้อีก ธวลิตจะทำยังไงต่อไปได้ล่ะ ในเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว เขาจะยังยอมรับเธอเป็นภรรยาได้อยู่มั้ยนะ น่าจะไม่ เขาออกจะดูหยิ่งยโสโอหัง เอาแต่ใจตัวเอง ทั้งยังเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เหมือนเจ้าชายอยู่ตลอดเวลานั่นอีก ที่สำคัญเลยก็คือ เขาก็ไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงอยู่แล้วล่ะ การแต่งงานในครั้งนี้นั้นเธอเองก็ไม่ได้ต้องการจะแต่งตั้งแต่แรก และเธอก็ได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วด้วย พ่อคะ แม่คะ หนูคงช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ บางที พรุ่งนี้อาจจะมีการพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งว่า เธอที่เป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูลชาติเปรมศรีโล ถูกว่าที่สามีทิ้งขว้างเสียแล้ว ทั้งที่งานแต่งยังไม่ทันจะได้เริ่มเลย แต่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรนี่ เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีใครรูจักอยู่แล้ว ขอเพียงแค่ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ก่อน หลังจากที่ความสงบฟื้นคืนกลับมาได้แล้วนั้น เธอก็จะได้กลับไปเป็นนักศึกษาธรรมดาคนเดิม ที่ทำงานไปด้วยเรียนหนังสือไปด้วยเท่านั้นล่ะ แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยสักนิดนะ! เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็หันกลับไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ตที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วนำมาคลุมปิดหน้าอกหน้าใจที่มันล่อแหลมนี้ไว้ เธอฝืนความเจ็บปวดที่อยู่บนแผ่นหลังนั่นพลางลุกขึ้นยืน ใบหน้าเล็กที่ละเอียดลออของเธอก็คลายสีหน้าออก พร้อมกับคลี่ยิ้มที่เป็นธรรมชาติและมีเสน่ห์ดึงดูดของเธอขึ้นมา “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว คุณยกเลิกงานแต่งงานลงเถอะค่ะ!”พลางกระชับเสื้อแจ็กเก็ตให้แน่นขึ้นอีกครั้ง เธอเลือกที่จะยุติละครเสแสร้งฉากนี้ลงอย่างนุ่มนวลที่สุด ต้องขอบคุณพี่สองอยู่เหมือนกัน ที่จิตใจอำมหิตของหล่อนสามารถช่วยเหลือเธอไว้ได้ด้วย ธวลิตที่รอคำสารภาพ คำร้องวิงวอนอยู่นั้น คิดไม่ถึงว่าเธอต้องการที่จะยุติเรื่องราวลงเสียเอง ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าไม่อายเสียจริง ถึงกระนั้นแล้ว จู่ๆเขาก็ไม่อยากที่จะปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้เหมือนกัน คนโกหกชั้นเยี่ยมอย่างเธอ ควรจะได้รับบทลงโทษที่โหดร้ายเสียบ้าง! ขณะที่มองดูธวลิตอยู่นั้น จู่ๆเขาก็เผยรอยยิ้มที่ไม่อาจอธิบายได้ออกมา ดารุเย็นวาบไปทั้งตัว ลางสังหรณ์ไม่ดีหวนกลับมาอีกครั้ง นายธวลิต เขาคิดจะทำอะไรกันแน่นะ “เจ้าสาวดีๆแบบนี้ จะให้ผมห้ามใจ ไม่ให้ต้องการคุณได้อย่างไรล่ะครับ งานแต่งงานของเราจะต้อง เป็น-ไป-ตาม-แผน!” หลังจากที่พูดหยุดคำเน้นคำจบลงแล้ว ธวลิตก็หายวับไปจากห้องแต่งตัวราวกับสายลม เหลือเพียงแต่ดารุที่สวมเสื้อผ้าเนื้อบาง มือทั้งสองข้างทาบอยู่ที่หน้าอก ราวกับดอกบัวหิมะที่ถูกพายุฝนพัดกระหน่ำทำลาย จนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะเปิดบานประตูนั้นออก คำพูดของธวลิตยังคงกัดกิน และวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปมา... ห้องโถงกว้างที่วิจิตรงดงามและเต็มไปด้วยบรรยากาศหรูหรา งานแต่งงานครั้งยิ่งใหญ่นี้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วอย่างเป็นทางการ พรมสีแดงสดปูพื้นเป็นเส้นตรงมาตั้งแต่ประตูปากทางเข้า ยาวไปจนถึงจุดจบปลายทาง ซึ่งเป็นที่ที่พวกเขาจะได้เป็นพยานในการสมรสครั้งนี้ หลังจากที่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ดารุก็เดินมาถึงปากทางเข้าโดยได้รับความช่วยเหลือจากเด็กหญิงที่ทำหน้าที่ถือดอกไม้ทั้งสองคน แสงจ้าของสปอร์ตไลท์ที่เหมือนจะเสียการควบคุมไปชั่วขณะอยู่นี้ สะท้อนอยู่บนตัวเธอจนตาพร่า ทำให้ต้องปิดตาลงพักหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้ ลำแขนแกร่งข้างหนึ่งเข้ามาโอบรัดรอบเอวของเธออย่างไร้มารยาท และกระแทกเข้าที่เอวอย่างแรง เธอเจ็บจนหน้าบูดบึ้ง ยามเมื่อเบิกตามอง ธวลิต ว่าที่สามีของเธอก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง โดยใช้สายตายั่วอารมณ์มองมาที่เธอ สายตาของเขานั้นมีเพียงเธอที่สามารถมองเห็นได้ นั่นจึงทำให้ยามที่เขาดึงเธอเข้าไปกอดในอ้อมแขน เสียงปรบมือยินดีก็ดังสนั่น ทุกคนล้วนกำลังอวยพรให้กับคู่รักใหม่คู่นี้ และแน่นอนว่า ยังคงมีคนที่เจตนาจะทำตัวแย่ๆอยู่ด้วยเหมือนกัน ระยะห่างที่อยู่ถัดออกไปราวสิบเมตรนี้ พริมพรโมโหจนเอาแต่กระทืบเท้าไปมา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เธอคิดว่าการกลั่นแกล้งของเธอนั้น จะสามารถทำลายงานแต่งงานของเธอให้ล้มเหลวลงได้อย่างราบรื่นอยู่แล้วเชียว ไม่คิดเลยว่าคนอย่างธวลิตจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรด้วยทั้งนั้น พี่สองผู้น่าสงสาร ผู้ซึ่งใช้ทุกวิถีทางแล้ว ทว่าก้ยังเป็นฝ่ายที่ต้องพ่ายแพ้อยู่ดี ร้อยยิ้มหยันยกอยู่ขึ้นบนแก้ม เสียงหายใจฟืดฟาดจากพวกผู้ชายดังออกมาจากทั่วทุกสารทิศ เขาไม่คิดเลยว่าลูกสาวคนที่สองของบ้านชาติเปรมศรีโลนี้ที่ไม่เคยเปิดเผยโฉมหน้าให้ใครได้เห็นมาก่อนนั้น จะมีเสน่ห์ต่อผู้คนทั้งเมืองได้ถึงเพียงนี้ “เจ้าสาวของผมนี่ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้จริงๆนะครับเนี่ย ขนาดงานแต่งแท้ๆยังเอาแต่ชั่วผู้ชาย”เสียงถากถางที่ดังขึ้นข้างหู ทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยถ้อยคำแดกดันนี้ มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่จะได้ยิน