ตอนที่ 1 โดนวางยา

ต๭นที่ 1 โดนวางยา ร้อน! ร้อนจนจะระเบิดอยู่แล้ว! เซี่ยอีอีขมวดคิ้ว ลืมตา แต่กลับเป็นภาพสีดำมืดสนิท อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ ภายในใจก็รู้สึกทรมานจนทนไม่ไหว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองทำไมยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็รู้ว่า ตอนนี้เธอต้องการชายหนุ่มสักคน ทันใดนั้นเอง เสียงที่ครวญครางก็ดังมาจากข้างๆตัว เสียงๆนั้นมันเป็นเสียงของชายหนุ่มแน่นอน ในตอนนี้ เธอไม่สนใจว่าเขาจะเป็นคนหรือวิญญาณ สรุปแล้วก็คือ ขอแค่เป็นชายหนุ่มก็พอแล้ว! เซี่ยอีอีพลิกตัวแล้วลุกขึ้น แล้วก็ขึ้นนั่งคร่อมบนตัวของชายหนุ่มคนนั้น ฤทธิ์ยาที่รุนแรงมันส่งปฏิกิริยาต่อประสาทของเธอ มือที่อ่อนแรงนัวเนียไปตามเสื้อผ้าของชายหนุ่ม “หยุดนะ” เสียงที่ไร้เรี่ยวแรงดังขึ้น แต่มันก็ไม่สามารถหยุดยั้งเซี่ยอีอีในตอนนี้ได้ สิ่งที่นางอยากจะทำมีเพียงอย่างเดียว ก็คือได้กับชายหนุ่มคนนี้ เมื่อมือของนางสัมผัสถูกเนื้อตัวอันร้อนรุ่มของชายหนุ่ม นางก็หยุด ยิ้มมุมปากเบาๆ หลังจากนั้น ร่างกายก็ล้มลง เสียงครวญครางสองเสียงก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน ภายใต้ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือไม่ชัดเจนในตอนนี้กลับมีเสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น “เจ้าเป็นใคร?” พิษในร่างกายถูกถอนแล้ว เซี่ยอีอีก็ได้สติกลับคืนมา แต่ว่า เธอเป็นใคร อันนี้มันดูพูดยากสักหน่อย เธอคือเซี่ยอีอี แต่ในตอนนี้เธอกลับไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองคือเซี่ยอีอีจริงไหม พิษในห้องทดลองระเบิดออก เธอไม่มีเหตุผลที่ยังคงมีชีวิตรอด ต่อให้เธอมีชีวิตรอดจริง ตอนนี้ก็น่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่ควรมานอนอยู่บนตัวชายหนุ่มแบบนี้ เซี่ยอีอีคิดจะออกจากตัวของชายหนุ่มคนนั้น คิดไม่ถึงว่ามือใหญ่ที่เย็นระเยือกจะโอบจับเอวของเธอเอาไว้ แล้วก็กดตัวของเธอกลับเข้ามา “เป็นอะไรไป ไม่คิดจะพูดอะไรกับข้าสักหน่อยก้ไปรึ?” สายตาที่ดุดันสบตากันในห้องที่มืดสนิท เซี่ยอีอีขมวดคิ้วเบาๆ น้ำหนักมือของเขาจะว่าเบาก็ไม่เบาจะว่าหนักก็ไม่หนัก เขาไม่ได้ใช้แรงมากนัก แต่ว่าฝ่ามือของเขากลับให้ความรู้สึกที่รัดแน่น ทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวล ตอนนี้เธอยังคงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่มีเวลาไปรับมือกับชายหนุ่ม อีกอย่างดูแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ก็รับมือไม่ง่าย เมื่อกี้ตอนที่เข้าได้เข้าเข็มกันนั้นเขาแทบจะไม่ขยับเลย คิดๆดูแล้วก็น่าจะโดนสกัดจุดอยู่ แต่ว่าตอนนี้เขาทะลวงจุดได้แล้ว หรือเป็นเพราะว่าเธอรุนแรงเกินไป? เสียงหัวเราะเบาๆ ร่างกายที่รัดแน่นของเซี่ยอีอีค่อยๆผ่อนคลาย แล้วก็เอ่ยปาก พูดด้วยเสียงเย้ายวนเบาๆว่า: “ข้าหลอกใช้เจ้าช่วยถอนให้จริงๆนั่นแหละ แต่ ข้าเองก็ช่วยเจ้าถอนพิษเหมือนกันไม่ใช่หรือไง? ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็ถือว่าเป็นเพื่อนช่วยเหลือกันยามยาก ต่างฝ่ายก็มีสิ่งที่ตัวเองต้องการ ดังนั้น คำขอบคุณก็ละไปก็แล้วกัน” เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มถึงกลับหรี่ตา ยากำหนัดเป็นยาความไคร่ที่มีฤทธิ์ร้ายแรง หากเขาไม่เดินกำลังภายในคุ้มกันกายเอาไว้ คิดว่าน่าจะกระจายไปทั่วร่างแล้ว แต่ยังไงซะนางก็เป็นผู้หญิง ที่หลังจากที่ได้รับยากำหนัดแล้ว ยังรู้ตัวว่าเขาเองก็รับยาชนิดเดียวกัน แต่เขากลับไม่รู้เลย คิดไม่ถึงเลยว่าบ้านตระกูลเซี่ยจะมีผู้หญิงแบบนี้ “จริงสิ ลืมบอกเจ้าไป ......” เซี่ยอีอีค่อยๆโน้มตัวลงไป ดึงสติชายหนุ่มกลับมา เมื่อมองไปยังดวงตาอันเปล่งประกายของนาง คนที่อยู่ด้านล่างพยายามจะมองหน้านางให้ชัด ทันใดนั้นเอง นิ้วทั้งสองของนางจุดไปบนหน้าอกของเขา จุดที่คลายไปเมื่อครู่ถูกสกัดอีกครั้ง สายตาของชายหนุ่มกลายมาเป็นเยือกเย็นอีกครั้ง ไม่ได้รอให้เอ่ยปาก มืออันนุ่มนวลก็ลูบวนอยู่บนใบหน้าของเขา “หน้าตาดีนิ ลีลาก็ไม่เบา แต่ว่า อย่ามองหน้าข้าด้วยสายตาแบบนี้ได้ไหม? ยังไงเจ้าก็มองเห็นไม่ชัดอยู่แล้ว” ที่นี่มืดขนาดนี้ เซี่ยอีอีไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถมองเห็นใบหน้าของตัวเองได้ชัด! หากไม่ใช่เพราะว่าเธออยู่ในห้องทดลองมืดๆมานาน เธอก็คงมองไม่เห็นชายหนุ่มที่เพิ่งถูกเธอข่มเหงไปเมื่อกี้ว่าหน้าตาหล่อแค่ไหน เธอพลิกตัวลงมา เซี่ยอีอีลุกขึ้นมาต่อสู้กับเสื้อผ้าของตัวเองนานเป็นครึ่งวัน แถมยังใจดีช่วยคนที่นอนอยู่นิ่งๆจัดเสื้อผ้าจนเรียบร้อย “ตกลงเจ้าเป็นใครกันแน่?” เสียงของชายหนุ่มเยือกเย็น ดูไม่ค่อยมีความสุขอย่างชัดเจน เซี่ยอีอีมองเขา ลุกขึ้นแล้วพูดว่า: “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าไม่คิดจะให้เจ้ามารับผิดชอบอะไร แน่นอน ข้าเองก็จะไม่รับผิดชอบอะไรเจ้าเช่นกัน ถึงแม้ว่าข้าจะช่วยเจ้าถอนพิษ แต่เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องขอบใจข้านัก ช่วยคนให้มีความสุข มันก็สมควรแล้ว ข้ามีธุระ ข้าขอตัวก่อน บ๊ายบาย” ประตูไม้ถูกเปิดออก แสงจันทร์สาดส่องเข้ามามาแต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้มองเห็นใบหน้าของนางได้ชัด ขณะที่ประตูกำลังจะปิดลง สายตาของชายหนุ่มค่อยๆหลับตาลง หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ “ใครก็ได้ ------ ช่วยด้วย ------” เมื่อได้ยินเสียง ชายหนุ่มลืมตาทันใด มองไปที่ประตูอย่างคาดไม่ถึง เซี่ยอีอียืนอยู่นอกประตู พูดเบาๆว่า: “ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ จำไว้ อย่ามาหาข้า ไม่งั้นเจ้าจะต้องเสียใจ” หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันรีบร้อนค่อยๆไกลออกไป ชายหนุ่มที่นอนไม่ขยับอยู่บนเตียง ยิ้มมุมปาก สายตาเต็มไปด้วยแผนการร้าย เสียใจงั้นหรอ? เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า นางจะทำให้เขาเสียใจยังไง! …… ณ เรือนโบราณ ที่เต็มไปด้วยดอกท้อ เซี่ยอีอีเงยหน้ามองพระจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้า แล้วก็ยิ้มเบาๆ ในลานบ้านแห่งนี้มันเหมือนกับเขาวงกต หากรู้ว่ามันจะต้องหลงทาง เธอก็คงไม่ออกมาจากห้องมืด “คุณหนู ในที่สุดบ่าวก็หาท่านจนเจอ” เซี่ยอีอีได้ยินเสียงก็เลยหันไป เห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบห้าสิบหก วิ่งเข้ามาจากนอกเรือน “คุณหนู ท่านมาถึงลานเป่ยได้ยังไงกัน? รีบกลับไปกับบ่าวเถอะ ที่นี่ใกล้กับล้านเฉียน หากถูกจับได้ มันจะแย่นะ?” เมื่อเห็นเซี่ยอีอีไม่ขยับ ตงวี่ทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วยื่นมือไปจับหลังนางเบาๆ เหมือนจะปลอบโยน “คุณหนูอย่าดื้อนะ ตามบ่าวกลับไปเถอะ บ่าวรู้ว่าคุณหนูอยากเจอองค์ชายสี่ แต่วันนี้เป็นวันเกิดของท่านยาย อ๋องหยงก็อยู่ด้วย ถึงแม้นายท่านจะไม่ยอมให้คุณหนูไปร่วมงานอาจจะดูใจร้ายเกินไป แต่นายท่านก็อาจจะเกรงว่าจะเสียหน้า ดังนั้นคุณหนู เรากลับกันเถอะนะ!” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็ยังไม่ส่งเสียง เมื่อเห็นนางเป็นอย่างนี้ ตงวี่ก็ค่อยๆถอนหายใจ พลันเห็นเสื้อผ้าของนางแปลกๆก็ขมวดคิ้ว “ทำไมเสื้อของคุณหนูถึงได้ใส่ผิด แบบนี้ล่ะ? บ่าวจำได้ว่า เมื่อเช้าบ่าวช่วยท่านใส่เสื้อผ้านิ ทำไมถึง ......” เมื่อพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ตงวี่ก็เหมือนจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อครู่ คุณหนูไม่พูดอะไรเลย ไม่มีแม้แต่ร้องไห้งอแง นางสติไม่สมบูรณ์แต่เล็ก แต่กลับนิ่งเงียบได้ขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่? “คุณหนู ท่าน ......?”