ตอนที่ 4 ความบริสุทธิ์หายไป

ต๭นที่ 4 ความบริสุทธิ์หายไป เมื่อเห็นดังนั้น เซี่ยอีอีก็ยิ้มมุมปาก แต่กลับถูกสายตาอันเยือกเย็นน่ากลัวทำให้ตกใจ อะไรเนี่ย ผู้ชายคนนี้โรคจิตหรือเปล่า มีเรื่องสนุกให้ดูไม่ดู มองเธอทำไม? เซี่ยอีอีแกล้งทำเป็นหดตัวกลัว ก้มหน้ากัดเล็บ “แต้มพรหมจรรย์คืออะไร กินได้ไหม?” ตงวี่รีบเดินไปหาแล้วลูบหลังปลอบเธอ แล้วตั้งใจอธิบายให้ฟังว่า: “คุณหนูลืมไปแล้วหรอ บ่าวเคยบอกท่านไปแล้ว แต้มพรหมจรรย์คือความบริสุทธิ์ของผู้หญิง คุณหนูเห็นแต้มแดงที่แขนของตัวเองไหม นั่นก็คือแต้มพรหมจรรย์เจ้าค่ะ” เซี่ยอีอีพยักหน้าแบบเหม่อๆ หลังจากนั้นก็หันไปมองที่แขนเสื้อที่ขาดของเซี่ยวี่เสวียน “ที่แขนของท่านพี่ไม่มีแต้มแดง งั้นก็แสดงว่านางไม่บริสุทธิ์แล้วสิ นางไม่ใช่เด็กดี” “คุณหนู เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าอาย ท่านไม่รู้จะดีกว่า สรุปแล้วก็คือก่อนผู้หญิงจะแต่งงานจะไม่มีแต้มพรหมจรรย์ไม่ได้เจ้าค่ะ” บทสนทนาแบบตบหน้าของนายบ่าวคู่นี้ที่พูดต่อหน้าทุกคน เซี่ยวี่เสวียนแทบจะอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด นางมองไปที่เหว่ยเฉินด้วยความน้อยใจ ส่วนเหว่ยเฉินก็ขมวดคิ้ว บอกนางว่าอย่าพูดอะไรเหลวไหล การแต่งงานของเขากับเซี่อีอีเป็นราชโองการจากอดีตฮ่องเต้ นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่อาจยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้ได้ ตอนแรกตั้งใจทำลายความบริสุทธิ์ของนาง ก็จะได้ถอนหมั้นอย่างเปิดเผย แต่ใครจะคิด เรื่องราวจะกลายมาเป็นแบบนี้ สองคนนี้โดนยากำหนัดแน่ๆ แต่เพราะอะไรทำไมพวกเขาถึงได้ดูเหมือนไม่โดนยาเลย เซี่ยอีอียังคงเป็นสาวบริสุทธิ์ พวกเขาทำได้ยังไงกัน? ถึงแม้ตอนนี้จะพิสูจน์ได้แล้วว่าเซี่ยวี่เสวียนคือคนที่ไม่บริสุทธิ์ แต่สายตาของเหว่ยหมิงยังคงอยู่ที่เซี่ยอีอี ผู้หญิงที่เขาตามหาเป็นคนพูดจาฉะฉาน ทำอะไรอิสระ ช่วยเขาใส่เสื้อผ้า แต่แยกไม่ออกเสื้อตัวในกับตัวนอก นิสัยของนางต่างกับเซี่ยวี่เสวียนมาก ดังนั้นเขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นนาง ดวงตาที่หรีลงเต็มไปด้วยการตรวจสอบ เหว่ยหมิงค่อยๆเดินขึ้นหน้าไป ขมวดคิ้วหนักมาก ใบหน้าของชายหนุ่มไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม เซี่ยอีอีเห็นเขาเดินเข้ามา ก็เข้าไปหลบที่หลังของตงวี่ “รอยเลือดบนชุดมาได้ยังไง?” เหว่ยหมิงหยุดเดินตรงหน้าของตงวี่ เห็นเซี่ยอีอีหลบไป ก็เลยมองถามไปที่ตงวี่ คำถามนี้ถามจนตงวี่จุกไป นางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาจากไหน ขณะที่นางกำลังคิดว่าจะตอบยังไง มือที่คลุมด้วยผ้าสีขาว ก็ยื่นอกมาจากข้างตัวตงวี่ “เจ็บ” ปลายนิ้วที่เรียวยาวราวกับก้านหน่อไม้ ทันใดนั้นเองในหัวของเหว่ยหมิงก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น ทำให้เขาคิดถึงมือเล็กที่สัมผัสเขาในห้องมืด เพื่อพิสูจน์ว่าคนที่ใกล้ชิดกับเขาไม่ใช่คนบ้า เขาจึงยื่นมือของเขาไปดึงผ้าที่มือของนางออก บนมือเล็กๆมีรอยแผลลึกอยู่ ดูเหมือนยังคงมีคราบเลือดหลงเหลืออยู่ เหว่ยหมิงผ่อนคิ้วออก บาดแผลเหมือนจะยังไม่ได้ใส่ยา ส่วนผ้าที่ผันแผลเอาไว้ก็เป็นผ้าที่ตัดมาจากเสื้อชุดนั้น คิดๆดูแล้ว ตระกูลเซี่ยน่าจะไม่ได้ใส่ใจเจ้าคนบ้าคนนี้นัก แต่หากเป็นนาง นางจะยอมให้พวกเขาทำแบบนี้หรอ? ไม่มีทางหรอก เหว่ยหมิงหัวเราะกับตัวเอง เซี่ยอีอีค่อยๆเหลือบตาจากด้านหลังตงวี่ เห็นสีหน้าเหว่ยหมิงที่รู้สึกผิดหวัง ปากอันนุ่มนวลก็ค่อยกว้าง คิดจะตามหาเธอหรอ? หึ นอกจากเธอจะยอมรับเอง ไม่งั้นชาติน้เขาก็จะไม่มีทางรู้ว่าเธอเป็นใคร ............ “ฮือฮือ ท่านแม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าชอบองค์ชายสี่จริงๆ องค์ชายสี่เคยบอกข้าว่าเขาจะแต่งงานกับข้า ขอแค่เซี่ยอีอีตายไป เขาก็จะแต่งงานกับข้า ฮือฮือฮือ!” เซี่ยวี่เสวียนคุกเข่าร้องไห้ไส้ตัวแทบขาด เฉินซื่อโกรธจนแทบหยุดหายใจยิ่งกว่า เซี่ยวี่เสวียนเห็นว่าแม่ของตัวเองไม่พูดไม่จา ก็เลยคุกเข่าลงไปต่อหน้าท่านยาย เกาะขาของนางเอาไว้ ร้องไห้แล้วพูดว่า: “ท่านยาย ท่านเอ็นดูเสวียนเอ่อที่สุด เสวียนเอ่อขอร้องท่าน เสวียนเอ่อไม่มีองค์ชายสี่ไม่ได้ ท่านยายให้ความเป็นธรรมกับเสวียนเอ่อด้วย” ท่านยายขมวดคิ้ว จริงๆแล้วโกรธมาก แต่เห็นนางเป็นแบบนี้แล้วก็ทนไม่ไหว “เจ้านี่มันเหลวไหลจริงๆ เป็นเด็กที่ไม่มีความเป็นหญิงเอาซะเลย ทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้? การแต่งงานของอีอีกับองค์ชายสี่อดีตฮ่องเต้เป็นคนกำหนด จะเปลี่ยนแปลงกันง่ายๆได้อย่างไร? เจ้ายอมมอบกายไปง่ายๆแบบนี้ เจ้าเคยคิดบ้างไหมหากองค์ชายสี่แต่งเจ้าไม่ได้จริงๆ เจ้าจะทำยังไง?” เซี่ยวี่เสวียนร้องไห้หนักขึ้น พูดอะไรไม่ออกอีก ท่านยายเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดใจ ปกติแล้ว เซี่ยวี่เสวียนเป็นคนที่ท่านยายรักมากที่สุด แต่ในวันนี้ก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมา นางเองก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นนางไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้วไม่ช่วย เมื่อคิดครู่ใหญ่ ท่านยายก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า: “ช่างเถอะ ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงต้องให้อีอีไปจากที่นี่ ยังไงซะนางก็เป็นบ้า องค์ชายสี่ก็ไม่ค่อยชอบนางเท่าไหร่ ก็หาเหตุผลอะไรสักอย่างส่งนางไปที่เมืองหวินเฉิงล่ะกัน ตระกูลเซี่ยของเราก็มีบ้านอยู่ที่นั่น ถึงแม้จะร้างมาหลายปี แต่ก็ยังเป็นที่เป็นทางอยู่ เรื่องของเสวียนเอ่อรอให้อีอีไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน!” หลังจากนั้นสองวัน รถม้าที่จะออกนอกเมืองก็มาถึง เซี่ยอีอีนั่งพิงอย่างสบายใจ ปิดตาลง แทบไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่จะต้องจากไปเลย ส่วนตงวี่นั้นกลับไม่ค่อยพอใจมาก นางเห็นอีอีเป็นแบบนี้ ในใจก็ร้อนรน ไม่นานก็จะออกนอกประตูเมืองแล้ว ตงวี่ทนไม่ไหวจริงๆ “คุณหนู เราจะไปแบบนี้จริงๆหรอเจ้าค่ะ? คนที่ทำผิดคือคุณหนูรอง ทำไมคนที่ต้องไปกลับเป็นท่านล่ะ ท่านยายลำเอียงปกป้องคุณหนูรองชัดๆ คุณหนูไม่รู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมบ้างหรอเจ้าค่ะ?” เซี่ยอีอีพิงหลังบนรถ ยังไม่ลืมตา ค่อยๆพูดขึ้นมาว่า “ไม่เป็นธรรมเรื่องอะไรล่ะ? ยังไงซะข้าก็ไม่ได้ชอบคนในบ้านนั้น ยิ่งไม่ชอบองค์ชายสี่อะไรนั่นด้วย แทนที่จะอยู่ให้พวกเขาวางแผนทำร้าย ข้ายอมไปซะดีกว่า ไม่ต้องไปมาหาสู่กันจนตายดีกว่า” ที่พูดมาก็ไม่ผิด ตงวี่ก้มหัวสักพัก แล้วบ่นเบาๆว่า: “คุณหนูจะไปอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าคุณชายจะได้ข่าวหรือยังเจ้าค่ะ ด้านนี้ก็ไม่รู้จะต้องอีกนานแค่ไหน ท่านยายก็ใจร้ายนัก ยังไงซะก็ควรจะให้พวกท่านพี่น้องได้พบกันอีกสักครั้งเจ้าค่ะ!” ดวงตาที่ปิดอยู่ค่อยๆลืมขึ้น เซี่ยอีอีมองไปที่ตงวี่ แล้วพูดด้วยความสงสัย: “เมื่อกี้เจ้าพูดว่า ข้ายังมีพี่ชายอีกคนงั้นหรอ?” ตงวี่พยักหน้า “อืม คุณหนูท่านจำไม่ได้แล้วหรอ คุณชายหวินเทียนเป็นพี่น้องท้องเดียวกันกับคุณหนู เขาเป็นคนเดียวในตระ กูลเซี่ยที่รักและเอ็นดูคุณหนูที่สุด ถึงแม้คุณชายจะไปเป็นทหารหลายปีไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่ว่าทุกครั้งที่กลับมาเขาก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณหนู แล้วก็จะช่วยจัดการคนที่รังแกคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ” “อ่อ” เงียบไปครู่หนึ่ง เซี่ยอีอีขยับปากเป็นตัวอักษร หลังจากนั้นก็หลับตานอนอีกครั้ง เรื่องนี้มันฟังแล้วรู้สึกประทับใจมาก แต่ว่ากับพี่ชายที่ไม่เคยพบหน้าแม้แต่ครั้งเดียว เซี่ยอีอีประทับใจไม่ได้จริงๆ เมื่อนางไปแล้ว ต่อไปจะได้เจอกันอีกไหมก็พูดยาก นางเองก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องไปเสียเวลาประทับใจ ไม่รู้ว่าเดินทางกันมานานเท่าไหร่ เซี่ยอีอีหลับไปนานแล้ว แม้แต่ตงวี่เองก็ง่วงจนต้องพิงหลับ ทันใดนั้นเอง เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น รถม้าหยุดกะทันหัน เซี่ยอีอีลืมตาขึ้นมา ความง่วงเมื่อกี้หายไปหมด