已经是第一章了
ตอนที่ 5 ชีวิตใหม่
ตนที่ 5 ชีวิตใหม่
ตงวี่หัวกระแทกอย่างแรงจนตื่น ลุกขึ้นมาด้วยความมึนงงอยากจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เซี่ยอีอีดึงนางเอาไว้ แล้วส่งสัญญาณไม่ให้นางส่งเสียง
“อีอี!”
เมื่อได้ยินเสียง หน้าตาของตงวี่ดูดีใจมาก แล้วหันหน้าไปหาเซี่ยอีอีแล้วพูดด้วยความตื่นเต้นว่า: “คุณหนู คุณชายหวินเทียน”
คิ้วของเซี่ยอีอีกระตุกขึ้นเล็กน้อย พวกนางออกเดินทางมาแล้วประมาณสองสามชั่วโมง รถม้าก็ไม่ได้หยุดพักเลย เขายังสามารถตามมาได้ทัน? เซี่ยอีอีปล่อยมือ ตงวี่ลงจากรถม้า
“คุณชาย ท่านมาได้ยังไงเจ้าค่ะ?”
นอกรถม้า เซี่ยหวินเทียนสวมชุดทหารนั่งอยู่บนหลังม้า สีผิวที่คล้ำก็ไม่อาจจะปกปิดความหล่อเหลาของเขาได้ คิ้วทั้งสองที่คมเข้มขมวดมาติดกัน เมื่อเห็นตงวี่ลงมาจากรถม้า คิ้วก็ผ่อนคลายลงไป “อีอีล่ะ?”
ตงวี่เปิดมู่ลี่ปิดรถออก เซี่ยหวินเทียนรีบกระโดดลงมาจากหลังม้ามาที่หน้ารถ ยืนอยู่นานแต่กลับไม่เห็นน้องสาวคนบ้าออกมาจากรถ เขาก็เลยเรียกด้วยเสียงเบาๆว่า: “อีอี ออกมาเถอะ มาหาพี่ชายตรงนี้มา”
เซี่ยอีอีเห็นพี่ชายที่หน้าตาคล้ายคลึงกับตัวเอง ก็นึกถึงเรื่องที่ตงวี่เล่าให้ฟัง แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น นางก็ไม่ได้คิดจะบอกกับเซี่ยหวินเทียนว่าน้องสาวคนบ้าของเขานั้นไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
นางลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล แล้วก็มานั่งยองๆอยู่หน้าเซี่ยหวินเทียน เซี่ยหวินเทียนลูบศีรษะของนางอย่างเอ็นดู ยิ้มด้วยความขมขื่น “เป็นเพราะพี่ไม่ดีเอง ไม่มีปัญญาเอาเจ้ามาคุ้มครองไว้ข้างกาย หลายปีมานี้อีอีจะต้องอยู่อย่างลำบากแน่ๆ พี่อยากจะพาเจ้ากลับไป แต่เมื่อคิดๆดูแล้ว ไปก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกใครรังแกอีกจริงไหม?”
เซี่ยหวินเทียนหยิบป้ายหยกออกมาหนึ่งชิ้น วางเอาไว้ในมือของเซี่ยอีอี “อีอี ต่อไปอยู่คนเดียวก็ต้องระวังตัวให้มาก นี่เป็นแผ่นป้ายที่สามารถผ่านออกไปในหลายๆแคว้น โดยไม่ต้องยื่นขอหนังสือผ่านทาง ถึงแม้ว่าแผ่นป้ายชิ้นนี้จะไม่สามารถคุ้มครองให้เจ้าปลอดภัยได้ตลอดเวลา แต่อย่างน้อยมีมันอยู่ติดตัวเจ้าไว้ พี่ก็เบาใจ”
เซี่ยอีอีก้มหน้าเล่นแผ่นป้ายที่อยู่ในมือ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป นางดูออกว่าพี่ชายของนางคนนี้ดีกับนางมาก ที่นางไม่พูดเพราะนางไม่รู้จะต้องเผชิญหน้ายังไง นางไม่อยากหลอกเขา แต่ว่านางก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้ว่านางไม่บ้าแล้ว
อ๋องหยงให้เวลาท่านพ่อสามวันในการจับคนร้าย นางไม่อยากถูกจับกลับไปรับโทษก่อนจะไป การข่มขืนท่านอ๋อง คิดว่าโทษคงหนักไม่เบา เขายังบอกอีกว่าเขาโดนลอบทำร้าย นางยังไม่อยากตายในคุกแบบนี้
“ตงวี่ อีอีก็ฝากเจ้าด้วยนะ ต่อไปจะต้องเขียนจดหมายให้ข้าทุกเดือน ให้ข้ารู้ว่าพวกเจ้าสบายดี”
เมืองหวินเฉิงอยู่ทางเหนือ เมืองใหญ่ แต่ไกล จากเมืองหลวงไปยังเมืองหวินเฉิงอย่างเร็วก็ต้องเดินทางกว่าครึ่งเดือน เขาต้องไปฝึกทหาร ไม่ค่อยมีเวลา นางไปคราวนี้ จะพบกันอีกเกรงว่าคงยาก
ตงวี่รับความรู้สึกของการจากลาไม่ไหว ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า นางพยักหน้ารับคำ แล้วพูดว่า: “อืม บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะดูแลคุณหนูอย่างดีที่สุด คุณชายเองก็รักษาตัวด้วยเจ้าค่ะ”
............
รถม้าเริ่มออกเดินทางใหม่อีกครั้ง เซี่ยอีอีเอียงตัวพิงรถม้าอีกครั้ง เขาหยิบแผ่นป้ายขึ้นมาสำรวจอย่างละเอียด ต้องพูดว่า พี่ชายของนางดีกับนางจริงๆ ถึงแม้ของชิ้นนี้จะไม่ค่อยสะดุดตานัก แต่หากมีแผ่นป้ายผ่านทางอยู่ในมือ นางอยากจะไปไหนก็ไปได้ ของชิ้นนี้คิดว่าจะได้มาคงไม่ง่าย แต่เขากลับยกมันให้กับน้องสาวคนบ้าของเขา เขานี่ก็ไว้ใจจริงๆเลยนะ!
น้ำตาบนหน้าของตงวี่ยังแห้งไม่สนิท แล้วมองไปที่เซี่ยอีอีที่ไม่มีความรู้สึกเสียใจที่ต้องลาจาก “คุณหนู ทำไมท่านดูไม่เสียใจเยลยล่ะเจ้าค่ะ? คุณชายท่านดีกับท่านมากเลยนะ ทำไมท่านถึงไม่บอกเขาว่าท่านหายแล้วเจ้าค่ะ หากคุณชายรู้ ท่านต้องเบาใจไปไม่น้อยเลยนะเจ้าค่ะ”
เซี่ยอีอีหยิบแผ่นป้ายเก็บเข้าหน้าอกไป แล้วมองไปที่ตงวี่ “พูดไม่พูดจะต่างอะไร? ยังไงข้าก็ต้องไปอยู่ดี พูดออกไปจะทำให้เขาลำบากใจเปล่าๆ ในเมื่อเป็นอย่างนั้น จะพูดอีกทำไมล่ะ?”
“ก็จริง แต่ว่า ......”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เจ้านี่นะ ตีตนไปก่อนไข้จริงๆเลย นิสัยแบบนี้ช้าเร็วโดนเอาเปรียบแน่ๆ เจ้าจะต้องรู้ว่า น้ำตามันไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไร เราจะต้องทำให้คนอื่นเสียน้ำตา ไม่ใช่ตัวเอง เราไม่ได้รับความเป็นธรรมมาหลายปียังไม่พออีกหรอ? ตอนนี้เราจากมาเพื่อเริ่มต้นใหม่ มันเป็นเรื่องดี จะต้องร้องไห้ทำไม?”
ตงวี่ได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงไป ก่อนหน้านี้คุณหนูทั้งบ้าทั้งปัญญาอ่อน แม้แต่คำพูดประโยคเดียวก็พูดไม่ออก นางไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งนางจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ความมั่นใจของนางทำให้ตงวี่รู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ว่ากลับยิ่งยินดีมากกว่า
เซี่ยอีอีรอคอยอนาคตของตัวเองมาก ออกจากบ้านตระกูลเซี่ยนางก็จะไม่ใช่คุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างสูงส่งอีกแล้ว เมื่อเทียบกันแล้ว นางชอบชีวิตอิสระแบบนี้มากกว่า
ปากเล็กๆอ่อนนุ่มค่อยๆกระดกขึ้น ความหมองหม่นในดวงตาเปล่งประกายขึ้น ใบหน้าที่งดงาม ถูกแทนด้วยสีหน้าที่เจ้าเล่ห์ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณหนูคนบ้าของบ้านตระกูลเซี่ยจะหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล ส่วนเซี่ยอีอีในตอนนี้ จะใช้วิถีการใช้ชีวิตแบบใหม่มาทักทายโลกใบนี้
............
ห้าปีผ่านไป ณ เมืองหวินเฉิง
“นายท่าน ข้าไปสืบมาแล้ว โรงหมอของเหมียวตู๋เซียนอยู่ที่ตีนเขาเฉิงหนานซาน แต่ว่าวันนี้เขาไม่ออกตรวจ ท่านอ๋องจะไปพักที่โรงเตี๊ยมก่อนไหม พรุ่งนี้ค่อยไปใหม่?”
สีหน้าที่เรียบนิ่งบวกกับเสื้อผ้าสีดำ ทำให้คนรู้สึกหวิวๆ เหว่ยหมิงไม่พูดไม่จาทำให้ตงหมิงเงียบไป ตงหมิงอยู่ข้างกายเหว่ยหมิงมานานหลายปี คุ้นเคยกับนิสัยของเจ้านายเขาเป็นอย่างดี ตอนนี้เขาไม่พูดอะไรแสดงว่าเขาไม่อยากพูด ถามมากไปก็เท่านั้น เงียบไว้เป็นดีที่สุด
“อ๊า!”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงนุ่มนวลเสียงหนึ่งดังขึ้น เหว่ยหมิงรู้สึกเหมือนตัวเองชนถูกกับอะไรบางอย่าง เมื่อก้มมองลงไป ก็พบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งตัวแข็งอยู่ที่พื้น มองดูเขาอยู่ด้วยสายตาที่น่าสงสาร
ในตอนนี้เอง ในใจก็เหมือนสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง เหว่ยหมิงค่อยพยุงเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ค่อยๆเช็ดฝุ่นที่เปื้อนดินออกอย่างระมัดระวัง “บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
เมื่อน้ำเสียงที่อ่อนโยนหลุดออกมาจากปาก ทำเอาตงหมิงตกใจคางแทบตกถึงพื้น
เด็กผู้หญิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงเล็กๆที่อ่อนโยนแบบนั้น เหว่ยหมิงก็ยิ้มเบาๆ ใช้มือของเขาค่อยๆลูบหัวของนาง “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ต่อไปก็ระวังด้วยนะ”
ในตอนนี้เอง ก็มีเงามืดเล็กๆไม่รู้ว่ามาจากไหน ดึงแขนของเด็กผู้หญิงมาไว้ด้านหลังของนาง มองเหว่ยหมิงด้วยสายตาป้องกัน “เจ้าคิดจะทำอะไรนาง?”
เมื่อเห็นเด็กที่หน้าตาเหมือนกันสองคน เหว่ยหมิงตกใจ ตงหมิงที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ตกใจจนหัวเราะออกมา “เหอะเหอะ นายท่านดูสิ เด็กสองคนนี้หน้าตาเหมือนกันเลย ราวกับเทพบุตรเทพธิดาเลยขอรับ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กผู้ชายก็จ้องไปยังตงหมิง แล้วก็หันไปต่อว่าเด็กผู้หญิงว่า: “คุณแม่เคยบอกไว้ไม่ใช่หรอ ว่าห้ามพูดกับคนแปลกหน้า เจ้าลืมไปแล้วหรอ? ข้าจะกลับไปฟ้องคุณแม่”
เด็กผู้หญิงก้มหน้า เม้มปากแบบไม่ได้รับความเป็นธรรม ดวงตาของนางเริ่มมีน้ำตาเอ่อนอง พริบตาเดียวเท่านั้น ก็ไหลลงมาเป็นสายน้ำ
已经是最新一章了
加载中
