ตอนที่ 7 ทองคำหมื่นเหรียญ

ต๭นที่ 7 ทองคำหมื่นเหรียญ เซี่ยวี่ซื่อทำตาโต แล้วก็ดึงแขนของเซี่ยอีอีแกว่งไปแกว่งมา “คุณแม่ เรามีเพื่อนแบบปกตินะ กงจื่อซูไงเป็นเพื่อนปกติของเรา” เซี่ยอีอีเบะปาก ยื่นมือไปเขกหัวของเซี่ยวี่ซื่อ “เหลวไหล ซูซิงเฟิงเป็นเพื่อนข้าต่างหาก ไปเป็นเพื่อนของพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันห่ะ? หากพูดแบบรจริงๆจังๆ พวกเจ้าก็ควรเรียกเขาว่าอาจารย์ ช่างเถอะ ในเมื่อพวกเจ้าไม่อยากเรียนแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะส่งจดหมายให้ซูซิงเฟิง ให้เขาพาพวกเจ้าไปที่ตำหนักหลินหลางเก๋อ ให้ท่านซูกงสอนพวกเจ้าด้วยตัวเอง” ตำหนักหลินหลางเก๋อ เป็นสำนักอันดับหนึ่งในยุทธภพ ซูกงเป็นเจ้าตำหนักหลินหลางเก๋อ ส่วนซูซิงเฟิงเป็นลูกชายของซูกง หรือก็คือคุณชายของตำหนักหลินหลางเก๋อ โดยในยุทธพมักเรียกเขาว่ากงจื่อซู สี่ปีก่อน ตอนที่เซี่ยอีอีตั้งครรภ์ได้แปดเดือน มีวาสนาได้ช่วยชีวิตท่านเจ้าตำหนักโดยบังเอิญ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาตำหนักหลินหลางเก๋อก็เห็นนางเป็นผู้มีพระคุณมาโดยตลอด คนในยุทธภพให้ความสำคัญกับมิตรภาพมาก ก็เลยได้รู้จักซูซิงเฟิงในตอนนั้น ถึงแม้เซี่ยอีอีจะเป็นผู้หญิง แต่ด้วยนิสัยรักอิสระก็เลยเข้ากันได้กับเหล่าชาวยุทธ จนกระทั่งนางให้กำเนิดลูกฝาแฝดชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ท่านเจ้าตำหนักก็เลยเห็นเด็กสองคนนี้เป็นเหมือนหลานแท้ๆของตัวเอง ถึงแม้ท่านเจ้าตำหนักจะรักและเอ็นดูเด็กสองคนนี้มากแค่ไหน แต่ในฐานะเจ้าตำหนักเขาจะเสียสง่าไม่ได้ ก็เลยเข้มงวดมาตลอด เมื่อไหร่ก็ตามที่เด็กสองคนนี้เห็นก็จะเกรงกลัวเขามาก เมื่อเซี่ยเฉินวี่ได้ยินว่าจะส่งพวกเขาไปให้ซูกงสั่งสอน สีหน้าท่าทางก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที แต่เขาก็ไม่อยากจะยอมแพ้ ดังนั้นก็เลยยังนิ่งอยู่ เซี่ยวี่ซื่ออ้อนแล้วก็พุ่งเข้าไปกอดเซี่ยอีอี ใบหน้าเล็กๆของนางอยู่บนตัวนาง “คุณแม่ ซูกงอายุมากแล้ว แม่อย่าให้คนแก่มาทรมานเลย เรียกกงจื่อซูมาดีกว่า ซื่อเอ๋อคิดถึงเขาแล้ว” จะว่าไปแล้ว เจ้าเด็กน้อยคนนี้อ้อนขึ้นมาแล้วไม่มีใครต้านทานไหวจริงๆ ไม่รู้นางไปเรียนมาจากไหน แต่จะบอกเลยว่า มันใช้ได้ดีมาก เซี่ยอีอีหันหน้ามามองใบห้าของเซี่ยเฉินวี่ที่ยังนิ่งอยู่ สักพักใหญ่ ก็เริ่มเห็นปากเล็กๆที่ไม่ค่อยเต็มใจ แล้วพูดว่า: “วี่เอ๋อก็คิดถึงซูซิงเฟิง” เสียงคิคิดังขึ้น เซี่ยอีอีกลั้นหัวเราะไม่ไหว ถึงแม้เด็กสองคนนี้จะออกมาจากท้องของนาง แต่นิสัยใจคอกลับต่างกันมาก อยากจะได้ยินคำพูดที่อ่อนโยนจากเจ้าเด็กน้อยนี่ เซี่ยอีอีคิดว่ามันยากกว่าไปสวรรค์อีก แต่เขาในตอนนี้ นางก็เอาชนะเจ้าเด็กน้อยได้อย่างราบคาบ “เอาล่ะ ไม่แกล้งพวกเจ้าแล้ว หลายวันก่อนได้รับจดหมายของซูซิงเฟิง คิดว่าน่าจะประมาณสองวันจะมาถึง ถึงเวลานั้นพวกเจ้าก็เตรียมคิดวิธีการจัดการความขมขื่นในใจของพวกเจ้าเถอะ!” วันต่อมา ณ หน้าประตูใหญ่ของบ้านแห่งหนึ่งบริเวณตีนเขาเฉิงหนานซาน มีรั้วไม้กั้นอยู่ ในบ้านข้างๆมีหญ้ามีไม้ไผ่ จากภายนอกดูค่อยข้างเรียบง่าย แต่ภายในกลับมีผ้าสีแดงกั้น พื้นเป็นหินหยก แกนเหล็กด้านล่างพัดมีน้ำใสๆ ตั้งแต่เดินจากด้านนอกเข้าไปข้างในรู้สึกเย็นสบายมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร ว่ามีหมอพิษเกิดขึ้นมาในยุทธภพ ผู้คนเรียกว่าเหมียวตู๋เซียน ที่มีชื่อเสียงขึ้นมาภายในเวลาไม่กี่ปี กล่าวกันว่า เหมียวตู๋เซียนสามารถฆ่าคนได้ แล้วก็ช่วยคนได้ คนที่เข้าไปใน ‘เหมียวเฉ่าเก๋อ’ ตราบใดที่ยังไม่ตายไปหนึ่งปีครึ่งแล้ว นางสามารถช่วยให้ฟื้นได้ ซึ่งแน่นอนว่า นางจะต้องเห็นเงินก่อนถึงจะรักษา “นายท่าน ที่นี่แหละ” เหว่ยหมิงพยักหน้าเบาๆ แล้วก็เดินขึ้นหน้าไป ตงหมิงเดินตามไป ไม่รู้ว่าเสียงที่เรียบง่ายดูเกียจคร้านดังมาจากไหน “คนป่วยเข้ามา ใครไม่ป่วยก็รออยู่ข้างนอก” ได้ยินดังนั้น ตงหมิงก็หยุดอยู่ที่เดิม เหว่ยหมิงมองไปยังเงาบางๆที่โผล่มาจากมู่ลี่ หลังจากนั้นก็มองไปและพูดกับตงหมิงว่า: “ช่างเถอะ เจ้ารออยู่ข้างนอกนี่แหละ!” “แต่ว่านายท่าน ......” ถ้าเป็นปกติ เขารออยู่ข้างนอกก็คงไม่เป็นไร แต่ร่างกายของเขาตอนนี้ หากเกิดอะไรขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ? “วางใจเถอะ ข้าไม่กินคนหรอก แถมยังเป็นคนป่วยอีก!” เสียงเกียจคร้านดังขึ้นอีกครั้ง แล้วก็เดินทะลุมู่ลี่มาทีละชั้น ฝีเท้าหยุดลงที่มู่ลี่ชั้นสุดท้าย มู่ลี่บางมาก แทบจะไม่สามารถปกปิดรูปร่างของนางไว้ได้ ชุดสีแดงที่สวมใส่สวยพราวไปด้วยเสน่ห์ ผมดำสยาย แต่ว่ามู่ลี่ได้ปกปิดส่วนที่สำคัญที่สุดของนางเอาไว้ เหว่ยหมิงเหลือบไปมองตงหมิงที่อยู่ข้างๆ “ไปเถอะ เฝ้าข้างนอกไว้ให้ดี” “ขอรับ” ตงหมิงไปโดยไม่ค่อยเต็มไป ก่อนไป ยังพยายามมองด้วยว่าคนที่อยู่หลังมู่ลี่นั้นเป็นใคร นิ้วอันเรียวงามค่อยๆวางบนมือของเหว่ยหมิง เห็นนิ้วมือที่เรียวรากับหน่อไม้ ทำให้เหว่ยหมิงรู้สึกล่องลอย นานพอสมควร กว่าเซี่ยอีอียกนิ้วขึ้น แล้วเก็บมือไปวางไว้บนหัวเข่า สักพักใหญ่ นางเหมือนจะมองคนที่อยู่นอกมู่ลี่อย่างสงสัย ถูกพิษร้ายแรงขนาดนี้ หากเป็นคนทั่วไปก็คงต้องหามเข้ามาข้างในแล้ว แต่ว่าเขากลับดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลย คนแบบนี้นางเองก็อยากที่จะเห็นสักครั้ง สายตาของทั้งคู่ประสานกันโดยมีมู่ลี่กั้นขวางเอาไว้ เซี่ยอีอีตกใจมาก เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยนั้น ทำให้นางรู้สึกเริ่มสงสัยกับชีวิต ห้าปีแล้ว ใบหน้าแบบนี้ชั่วพริบตาเดียวนางก็นึกออกมาได้ เดิมคิดว่าชาตินี้พวกเขาจะไม่ได้พบเจออีก ใครจะคิดว่าเขาจะมาหาถึงที่กันล่ะ? “ท่านหมอเทวดา?” เห็นนางเหม่อไปไม่พูดจา เหว่ยหมิงก็เลยเรียกด้วยน้ำเสียงเบาๆ เซี่ยอีอีเรียกสติคืนมา แล้วมองไปที่หน้าแข็งๆของเขา ริมฝีปากแดงๆที่มู่ลี่เริ่มเคลื่อนไหว สายตาเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเจ้าเล่ห์ “พิษในตัวเจ้า ข้าถอนให้ได้ แต่ว่าเจ้าถูกพิษรุนแรงมาก แถมยังใช้ลมปราณควบคุมมันไว้นานเกินไป เวลาถอนมันจะยุ่งยากสักหน่อย ดังนั้นราคาก็ ......” “เท่าไหร่?” เหว่ยหมิงไม่พูดมาก ถามไปตรงๆ เซี่ยอีอีขมวดคิ้วขึ้น สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ได้ใจ “ไม่มากหรอก พิษของเจ้าใช้เวลาถอนสิบวัน วันละหนึ่งหมื่นตำลึงก็พอ” เรื่องที่หมอพิษชอบเงินนั้นเหว่ยหมิงได้ยินมาก่อนแล้ว ดังนั้นก่อนที่จะมาที่นี่เขาเองก็เตรียมเงินมามากพอ เหว่ยหมิงเรียกตงหมิงเข้ามา ตงหมิงหยิบตั๋วเงินออกมาหนึ่งหมื่นตำลึงแล้วยื่นให้ แต่คนที่อยู่ด้านในกลับไม่มีท่าทีที่จะยื่นมือออกมารับเลย เสียงหัวเราะเบาๆก็ดังขึ้น เซี่ยอีอีเงยหน้ามองเหว่ยหมิง “คุณชายน่าจะเข้าใจผิดแล้ว หมื่นตำลึงที่ข้าหมายถึง ไม่ใช่เงิน แต่เป็นทองคำ” สายตาและรอยยิ้มที่กลับกลอกทำให้เหว่ยหมิงไหวหวั่น เขายื่นมือออกไป คิดที่จะเปิดมู่ลี่สีแดงออก แต่ขณะที่เขาสัมผัสมู่ลี่นั้น คนที่อยู่ด้านในก็รีบยื่นมือมาห้ามเขา “เมื่ออยู่ที่เหมียวเฉ่าเก๋อของข้า ก็ต้องเคารพกฎเกณฑ์ของเหมียวตู๋เซียน มู่ลี่นี้เปิดไม่ได้ เงินทองก็ขาดไม่ได้ด้วย หากมีไม่เห็นด้วย เชิญกลับได้ไม่มีการส่ง” เมื่อได้ยินดังนั้น ตงหมิงที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นถึงกับนั่งไม่ติด เขาพูดด้วยความโมโหว่า: “เหมียวตู๋เซียนอะไรกัน ข้าว่าเจ้ามันก็แค่นักต้มตุ๋นชาวยุทธเท่านั้นแหละ อะไรคือมู่ลี่นี้เปิดไม่ได้ เงินทองก็ขาดไม่ได้ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? ก็แค่ถอนพิษ เจ้าคิดค่าถอนถึงหมื่นตำลึงทอง นี่มันรีดไถกันชัดๆ ข้าจะไปฟ้องเจ้าที่ศาลคอยดู” เมื่อได้ยินตงหมิงพูดแล้ว เซี่ยอีอีไม่เพียงไม่โกรธ แถมยังหัวเราะอีก “ข้าเป็นนักต้มตุ๋นหรือไม่ ข้าเชื่อว่าพวกเจ้ารู้ดีแก่ใจ ไม่อย่างนั้น พวกเจ้าก็คงไม่มาถึงที่นี่จริงไหม? การเปิดราคาของเหมียวตู๋เซียนไม่เคยต่ำอยู่แล้ว ก่อนที่พวกเจ้าจะมาที่นี่ไม่ได้หา ข้อมูลมาก่อนหรือไงกัน? หรือว่า พวกเจ้าคิดว่านั่นเป็นข่าวลือเหลวไหลในยุทธภพกันล่ะ?”