ตอนที่ 10 จดหมายจากบ้าน

ต๭นที่ 10 จดหมายจากบ้าน เมื่อพูดมาแบบนี้ ซูซิงเฟิงก็ไม่ได้ผิดหวังอะไรมากนัก เพราะคิดจะหลอกถามอะไรจากปากนาง ต้องให้นางอยากจะบอกเอง แต่ว่า เงินหนึ่งหมื่นตำลึงทองมันก็แปลกเกินไปอยู่นะ เซี่ยอีอีเป็นคนชอบเงินชอบทองข้อนี้เขารู้ดี แต่นางก็ไม่เคยเรียกราคามากถึงขนาดนี้ เงินหนึ่งหมื่นตำลึงทอง ยังไม่ต้องพูดถึงว่านางมั่นใจได้ยังไงว่าเขาจะจ่าย แค่เพียงข้อเดียวที่นางรู้ว่าเขามีปัญญาจ่ายค่ารักษามากมายขนาดนี้ได้ ก็ทำให้คนอื่นคิดอยู่ระยะหนึ่งเลยล่ะ “คุณหนู คุณหนู มีจดหมายมาจากเมืองหลวง” ข้างๆสระบัว เซี่ยอีอีพิงอยู่ที่รั้ว มองเด็กน้อยสองคนที่กำลังเล่นกันอย่างไม่รู้จักเหนื่อย เมื่อได้ยินเสียง ซูซิงเฟิงที่นั่งอยู่ข้างๆนางก็ยิ้ม “พี่ชายเจ้านี่รักเจ้ามากนะ มีจดหมายมาหาทุกเดือน ไม่เคยขาดเลย” เซี่ยอีอียิ้มอย่างดีใจ แล้วก็เห็นตงวี่วิ่งเข้ามา มองเห็นตงวี่ที่มีใบหน้าอมแดง เซี่ยอีอียิ้มแล้วพูดบ่นไปว่า: “อากาศร้อนขนาดนี้ เจ้าก็ไม่เบื่อร้อนสักนนิดหรือ จดหมายก็มาทุกเดือน จะรีบร้อนทำไม?” ตงวี่หายใจหอบๆและส่ายหัว “ไม่ใช่ ไม่ใช่จดหมายของคุณชาย คุณหนู เป็นจดหมายของนายท่าน” ได้ยินมาว่า รอยยิ้มของเซี่ยอีอีเจือนไป เหลือบตามองไปจดหมายในมือของนาง แต่ไม่ได้มีความอยากจะไปรับมา “เขาส่งจดหมายมาทำไม? ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” “คุณหนู ท่านอ่านดูหน่อยดีกว่า” ตงวี่ยื่นจดหมายในมือไปให้นาง เซี่ยอีอีหันตัวไป แล้วก็เอาหลังพิงรั้วอีกครั้ง “เจ้าอ่านเถอะ ข้าไม่มีอารมณ์” เมื่อเห็นดังนั้น ตงวี่ก็รู้สึกลำบากใจ ซูซิงเฟิงเห็นเซี่ยอีอีอารมณ์ขึ้นเป็นเด็กน้อย ก็เลยยิ้ม แล้วยื่นมือไปรับจดหมายมา ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาอ่านมันจบ รอยยิ้มที่ใบหน้าก็ค่อยๆหายไป “ท่านยายของเจ้าเสียแล้ว คนที่บ้านของเจ้าจะให้เจ้ากลับไปเฝ้าสุสาน” เมื่อได้ยินดังนั้น ตงวี่ก็ตกใจแล้วมองไปที่เซี่ยอีอี เห็นนางไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นางก็เลยเรียกด้วยความลำบากใจ “คุณหนู” เซี่ยอีอีหันหน้าไปมองตงวี่ แล้วก็พูดโดยไม่ได้สนใจมากว่า: “ทำไม เจ้าคงไม่คิดที่จะให้ข้ากลับไปไว้ทุกข์ให้นางใช่ไหม? ตอนที่นางมีชีวิตอยู่ ข้าไม่เคยเห็นว่านางจะมาสนใจใยดีข้าแบบนี้ ตอนนี้เสียแล้วกลับนึกถึงข้าซะงั้น” “คุณหนู ถึงแม้ตอนที่ท่านยายยังมีชีวิตอยู่ ท่านจะไม่ได้ดีกับคุณหนูมาก แต่ยังไงซะท่านก็เป็นยายของคุณหนูนะ ท่านเป็นผู้น้อย ก็สมควรไว้ทุกข์ให้” เซี่ยอีอีขี้เกียจจะสนใจคำพูดเรื่องความกตัญญูของตงวี่ นางดึงจดหมายมาจากมือของซูซิงเฟิง แล้วดูผ่านๆ จากนั้นก็โยนกระดาษที่มีอักษรไม่กี่ตัวลงพื้นไป “ไม่กลับ” กลับไปทำไม ในเนื้อจดหมายมันไม่ใช่การเชิญนางกลับไปไว้ทุกข์แต่เป็นการสั่งให้นางไปไว้ทุกข์ หลายปีมานี้ นางแทบจะตัดการติดต่อกับเมืองหลวงไปแล้ว แต่ตอนนี้แค่อักษรไม่กี่ตัวก็จะให้นางกลับไป หึ คิดง่ายเกินไป! คนที่ใจแข็งอย่างนาง ตงวี่หมดปัญญาจริงๆ ก็เลยมองไปที่ซูซิงเฟิงด้วยสายตาอ้อนวอน หวังว่าเขาจะช่วยเกลี่ยกล่อม ซูซิงเฟิงได้รับสัญญาณของตงวี่ ก็ลุกขึ้นเก็บจดหมายที่ตกอยู่บนพื้น “อีอี ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะกลับไปนะ บ้านเจ้าถึงขั้นส่งจดหมายมาแบบนี้ แสดงว่าพวกเขาก็ไม่ได้ลืมเจ้านะ แล้วทำไมเจ้าถึง ......” พูดยังไม่ทันจะจบคำ ก็เห็นเซี่ยอีอีมองกวาดมา เขาจึงไม่พูดต่ออีก แล้วก็ฟังที่เซี่ยอีอีจะพูด “เจ้าไม่ใช่บอกว่าอยากให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหรือไง แล้วทำไมถึงยังจะให้ข้าไปอีก ข้าไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าล่ะ?” ซูซิงเฟิงได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ “ข้าอยากให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าจริง แต่ว่าเมื่อวานข้าได้รับจดหมายจากท่านพ่อ ดังนั้น ยังไงซะ พรุ่งนี้ข้าก็ต้องกลับไป แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ฉวยโอกาสนี้กลับไปละ ต่อให้เจ้าจะไม่อยากสนใจพวกเขา ก็ถือซะว่าไปเยี่ยมพี่ชายเจ้าหน่อยก็ยังดี” หากเชื่อการกล่อม นางก็คงไม่ใช่เซี่ยอีอี เมื่อซูซิงเฟิงพูดจบ นางก็สบถเบาๆ หลังจากนั้น ก็ไม่ได้สนใจที่เขาพูดเมื่อกี้เลย “ซื่อเอ๋อ วี่เอ๋อ ไปเถอะ แม่พาพวกเจ้าไปเดินเล่น” เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กน้อยสองคนก็ดีใจมาก รีบวิ่งมาจูงมือนางคนละข้าง ทั้งสามคนก็เดินไป วันต่อมา เซี่ยอีอีตื่นมาในตอนกลางวัน ก็เห็นเงาของคนสามคนผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสอง เซี่ยอีอีขมวดคิ้ว จึงตื่นขึ้นมาด้วยความขี้เกียจ “เจ้าจะไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมยังอยู่นี่อีกล่ะ?” เมื่อได้ยินเสียง ซูซิงเฟิงก็ยิ้มให้นาง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเองแบบไม่เกรงใจ “ข้าตอบจดมหายให้ท่านพ่อแล้ว ว่าเจ้าอยากให้ข้าอยู่ที่นี่นานอีกหน่อย” ประโยคนี้ถือเป็นคำตอบ แต่เซี่ยอีอีกลับไม่ยอม นางลงมาจากเตียง แล้วดึงถ้วยน้ำชามาจากมือของเขา พูดด้วยความโมโหว่า: “เจ้านี่มันยังไงกัน? เจ้าคิดจะไม่กลับก็ไม่กลับ จะมาผลักภาระให้ข้าทำไมกัน? หากท่านซูกงต่อว่ามา ข้ารับไม่ไหว” ซูซิงเฟิงมองไปที่นาง แล้วหยิบถ้วยชาอีกถ้วยหนึ่งรินน้ำต่อ แล้วพูดด้วยความไม่ใส่ใจว่า: “ก็เพราะรู้ว่าเจ้ารับไหว ดังนั้นข้าถึงใช้เจ้าเป็นข้ออ้าง พ่อข้ากล้าที่จะลงโทษทุกคน แต่มีแค่เจ้าคนเดียวที่เขาแข็งใจทำไม่ได้ ฉนั้นเจ้าวางใจได้” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีกระแทกถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างแรง ‘ปึ้ง’ เซี่ยวี่ซื่อกับเซี่ยฉินวี่ที่กำลังเล่นอยู่ตกใจจนหยุดเล่น “ซูซิงเฟิง เจ้ารีบไปเลยนะ หากท่านซูกงรู้ว่าข้าช่วยเจ้าหลอกเขา ต่อไปเขาจะต้องไม่เชื่อใจข้าอีก” ยากที่จะเห็นนางจริงจังขนาดนี้ ซูซิงเฟิงตกตะลึง ตอนนี้ ตงวี่ก็เดินเข้ามาจากประตู เมื่อเห็นว่าบรรยากาศในห้องแปลกๆ นางก็พูดด้วยความระมัดระวัง “คุณหนู คุณชายหวินเทียนส่งจดหมายมา” เซี่ยอีอีจ้องไปที่ซูซิงเฟิงอย่างดูร้าย แล้วก็รับจดหมายในมือของตงวี่มา จากนั้นก็หันตัวนั่งลง เห็นสีหน้าที่ลำบากใจของเซี่ยอีอี ซูซิงเฟิงก็เงยหน้าไปมองตงวี่ แล้วก็กระดกคิ้วเหมือนจะถามว่าในดมหายเขียนว่าอะไร ตงวี่ส่ายหน้าไม่รู้ แล้วพยายามยื่นหน้าไปมอง กลับได้ยินเสียงหัวเราะแบบเย็นชาของเซี่ยอีอี แล้วทิ้งจดหมายลงบนโต๊ะ ซูซิงเฟิงหยิบจดหมายขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ แล้วอ่านจนจบ เขาถึงรู้ว่าทำไมนางถึงได้ทำหน้าแบบนั้น “คุณหนูใหญ่แต่งงานไปไกล คุณหนูรองตั้งครรภ์ คุณหนูสามกำลังจะแต่งงาน ไม่มีผู้น้อยในจวนเหลือแล้วก็เลยเรียกเจ้ากลับไป แล้วที่ให้กลับก็ไม่ได้ให้กลับไปแค่ไว้ทุกข์อย่างเดียว แต่จะให้เจ้าไปเฝ้าสุสาน เฝ้าสุสานเฝ้าทีสามปีเลยนะ อีอี เจ้า ......” ไม่รอให้ซูซิงเฟิงพูดจบ เซี่ยอีอีดึงมุมปาก สายตายังคงเป็นแบบที่ขี้เกียจ “ดูเอาสิ นี่แหละคนในบ้านข้า ข้าก็บอกแล้ว จดหมายเมื่อวานส่งมาตั้งไกล หากต้องเดินทางจริงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบวัน หากว่ารอข้ากลับไปไว้ทุกข์จริง ศพของท่านยายคงขึ้นสวรรค์ไปหลายวันแล้ว?” “คุณหนู แล้วตอนนี้จะทำยังไง ความหมายของคุณชายคือไม่ให้ท่านกลับไปหรอ?” เมื่อรู้ที่มาที่ไปของเหตุผลจริงๆว่าคืออะไร ตงวี่ก็ไม่คิดที่จะให้เซี่ยอีอีกลับไป ในจดหมายของเซี่ยหวินเทียนก็ไม่อยากให้นางกลับไปจริงๆแหละ แต่ฟังจากน้ำเสียงของตงวี่ หลายปีมานี้ ถึงแม้พวกเขาจะส่งจดหมายหากันทกเดือน แต่ในความเป็นจริงแล้ว เซี่ยหวินเทียนยังไม่รู้เรื่องที่เซี่ยอีอีไม่ได้เป็นบ้าแล้ว ดังนั้นในจดหมายถึงไม่ได้บอกให้นางเลือก เมื่อมองไปที่เด็กแสบสองคนที่นั่งเงียบอยู่ สายตาที่ดูเกียจคร้านของเซี่ยอีอีก็เปลี่ยนไปเป็นชั่วร้าย “ข้าจากเมืองหลวงมาไกลขนาดนี้แล้ว พวกเขายังกล้าคิดแบบนี้กับข้าอีก หากข้าไม่กลับไป พวกเขาคงผิดหวังน่าดูจริงไหม?”