ตอนที่ 47 สร้างโอกาศ

ต๭นที่ 47 สร้างโอกาศ “ซื่อจื่อ เจออีอีหรือยัง?” สองวันแล้ว หยางเฉียนหลิงกินก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับดี ในใจคิดถึงแต่เซี่ยอีอี ทุกครั้งที่คิดก็จะนึกถึงลูกศรที่ยิงเข้ามา ก็เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จางฮวายก็แค่ออกไปเอาอาหารเข้ามา นางก็ถามแล้วถามอีก เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า“ยังไม่เจอเลย แต่ว่าเจ้าวางใจเถอะนะ หมิงได้สั่งเคลื่อนกำลังพลออกตามหาแล้ว คิดว่าจะเจอในเร็วๆนี้แน่นอน” อาหารวางอยู่ข้างๆเตียงแล้ว แต่หยางเฉียนหลิงไม่มีอารมณ์จะกินมัน “หมิงหยวนซื่อจื่อ จริงๆไม่ต้องมาดูแลข้าแบบนี้ก็ได้ ท่านออกไปช่วยตามหาอีอีได้ไหม ถึงแม้ท่านอ๋องหยงจะเคลื่อนกำลังพลมาตามหาแล้ว แต่ว่าหากได้คนช่วยอีกก็น่าจะดีกว่าจริงไหม?” ได้คนเพิ่มสักคนดีกว่าหลักการนี้จางฮวายเข้าใจดี แต่ว่าก่อนเกิดเรื่องเซี่ยอีอีอยู่กับนางตลอดเวลา หลังจากเซี่ยอีอีช่วยนางแล้วตัวเองก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ถึงแม้หยางเฉียนหลิงจะบอกว่าไม่เห็นอะไรเลย แต่คนที่คิดจะฆ่าพวกนางอาจจะไม่คิดแบบนั้น เพื่อความปลอดภัยเขาอยู่คุ้มกันที่นี่น่าจะดีกว่า “ท่านซื่อจื่อทำไมมองข้าแบบนั้น หน้าข้ามีอะไรเปื้อนหรอ?” เห็นจางฮวายมองด้วยท่าทางแปลกๆ หยางเฉียนหลิงก็จับหน้าตัวเอง จางฮวายไม่ละสายตา จัดระเบียบเสื้อผ้าแล้วนั่งลงริมเตียง จากนั้นก็ยิ้ม “ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าไม่เลวเลยนะ แต่ว่าเท่าที่ข้ารู้มาพวกเจ้ารูส้จักกันไม่ถึงสองเดือนเลยนะ เวลาสั่นๆแบบนี้ทำไมถึงได้เป็นห่วงนางขนาดนี้ล่ะ? หรือว่าเป็นเพราะนางช่วยเจ้ากำจัดเจ้าเฒ่าลามกนั่น?” หยางเฉียนหลิงตกใจ หลังจากนั้นสีหน้าก็กังวลขึ้นมา “ท่าน ... ท่านรู้ได้ยังไง?” จางฮวายไม่ตกใจ เขายิ้ม หลังจากนั้นก็พูดต่อไปว่า “ข้าจะรู้ได้ไงมันไม่สำคัญ ประเด็นที่ข้าอยากรู้คือเรื่องนี้เจ้าเป็นคนคิดหรือเซี่ยอีอีเป็นคนคิด?” หยางเฉียนหลิงมือจับกันแน่น เห็นเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจก็แรงขึ้น นางหลบสายตา แล้วพูดว่า“ข้า ... ข้าเอง” น้ำเสียงที่ไม่เป็นธรรมชาติแบบนี้มันเหมาะที่จะโกหกหรอ? จางฮวายหลุดยิ้ม แต่ก็ทำให้หยางเฉียนหลิงเงยหน้าขึ้นมา หยางเฉียนหลิงหน้าแดง นางรีบหลบหน้า แล้วพูดว่า“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอีอี นางทำเพื่อช่วยข้า แล้ว ......” ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีมือมาจับคางของนางให้เงยขึ้นมา จางฮวายชินกับการบริหารเสน่ห์ของเขา แต่ว่าไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลย ก็เหมือนในตอนนี้ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าที่หยางเฉียนหลิงหน้าแดงเพราะเขาเข้ามาใกล้ “ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย เจ้ากลัวอะไร?” หยางเฉียนหลิงส่ายหัวด้วยความหวั่นไหว จางฮวายปล่อยมือ หยางเฉียนหลิงรีบถอยห่าง “ท่านซื่อ ... ซื่อจื่อคงไม่คิดจะเปิดเผยข้าใช่ไหม?” ข้า แต่ไม่ใช่พวกเรา? จางฮวายฟังดูรู้สึกแปลกๆ นางคิดอยากจะให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของนางคนเดียวไม่เกี่ยวกับเซี่ยอีอี เห็นนางเป็นผู้หญิงอ่อนแอ แต่ไม่คิดว่าจะมีน้ำใจมากขนาดนี้ “ทำไมต้องเปิดเผยเรื่องของเจ้าด้วย? ข้ารู้สึกว่าพวกเจ้าทำได้ดีมากต่างหาก คนอย่างเหลียงเหวินถิงสมควรโดนแล้ว อีกอย่าง คนที่ฆ่าเหลียงเหวินถิงคือเหว่ยหมิง ข้าเปิดเผยเรื่องของเจ้าไปก็เท่ากับขายเพื่อนน่ะสิ? ผู้หญิงอย่างเจ้ามีน้ำใจมากขนาดนี้ แล้วข้าจะทำตัวแย่กว่าเจ้าได้ยังไงจริงไหม?” ในเวลาแบบนี้เขากับพูดกับนางเรื่องมีน้ำใจ? สายตาของนางเหมือนกำลังคาดเดาความคิดของจางฮวาย จางฮวายเองก็รู้สึกว่านางกำลังสงสัย “บอกข้ามาว่าเซี่ยอีอีมีความลับอะไรบ้าง ยังมีอีก ตกลงแล้วนางเป็นคนยังไงกันแน่ เจ้ากับนางเสมือนคนรู้ใจกัน ก็น่าจะรู้หมด!” “ทำไมจู่ๆท่านซื่อจื่อถึงได้อยากรู้เรื่องพวกนี้ล่ะ? หรือว่าท่านก็คิด ......” พูดไปครึ่งหนึ่ง ก็หยุดไป จางฮวายก็ไม่ได้โง่ เข้าใจว่านางกำลังคิดอยากจะไปพูดอะไร “เจ้าบอกว่า ‘ก็’ หรือว่าเจ้ารู้ว่ายังมีใครคิดอะไรยังไงกับนางอีกงั้นหรอ?” จางฮวายยิ้มแบบมีเลศนัย หยางเฉียนหลิงส่ายหัว “ข้าไม่เข้าใจความหมายของซื่อจื่อ” คำพูดปลอมๆแบบนี้จางฮวายไม่มีทางเชื่อ เขาเบะปาก“ดูท่าความสัมพันธ์ของพวกเจ้าไม่ได้ดีอย่างที่คิดเลย เรื่องที่หมิงชอบนางนางก็ไม่บอกให้เจ้ารู้” หยางเฉียนหลิงเงยหน้า แล้วพูดอย่างตกใจว่า“ท่านก็รู้หรอ?” เมื่อได้ยินดังนั้น จางฮวายก็รู้สึกไม่สบายใจ เหว่ยหมิงสมควรตายจริงๆ เขาบอกผู้หญิงคนอื่นไปแล้วแต่กลับไม่บอกอะไรเขาเลย เสียแรงที่เขาคอยหาข่าวมาให้ สุดท้ายเขายังต้องไปหลอกถามคนอื่นมาอีกที “บอกข้าที เซี่ยอีอีบอกอะไรเจ้าบ้าง เช่นว่าเหว่ยหมิงชอบนาง นางชอบเหว่ยหมิงไหมอะไรทำนองนั้น” ในเมื่อทั้งคู่รู้เรื่องนี้ หยางเฉียนหลิงก็รู้สึกว่าก็ไม่มีอะไรต้องปิด นางส่ายหน้าแล้วพูดว่า“นางบอกว่านางเกลียดท่านอ๋องหยง” จางฮวายหน้าชา แล้วพูดต่อว่า “เจ้าว่าไงนะ? เกลียด เกลียดงั้นหรอ?” เห็นท่าทางเขาเป็นแบบนั้น หยางเฉียนหลิงก็พยักหน้าแบบระมัดระวัง “ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า เกลียด ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้านั่นเสียแรงเกิดมาเป็นผู้ชาย ตอแยเขาอยู่ตั้งนานแต่ทำให้เกลียดซะงั้น ฮ่าฮ่าฮ่า ตลกจริงๆ” จางฮวายหัวเราะร่าออกมาหยางเฉียนหลิงตกใจ นางทำหน้าตาลำบากใจแล้วพูดว่า“หมิงหยวนซื่อจื่อ ท่านอย่าบอกเรื่องนี้กับท่านอ๋องหยงนะ เกิดพวกเขาสองคนต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ ข้าจะเป็นต้นเหตุของพวกเขา” จางฮวายหยุดหัวเราะ เขาเก็บสีหน้ากลับไปได้อย่างรวดเร็ว “ได้ ข้ารับปากเจ้าข้าจะไม่บอก ในฐานะเพื่อนสนิของเหว่ยหมิงข้าอยากจะช่วยเขา ส่วนเจ้า ต้องจ่ายค่าปิดปากข้าด้วยการช่วยข้า” นางเหมือนจะเข้าใจความหมายที่เขาพูด แต่ว่าหยางเฉียนหลิงยังมีสีหน้าท่าทางกังวลอยู่ “ท่านซื่อจื่อคิดอยากจะให้ข้าช่วย ความหมายคือให้ข้าทรยศอีอีไปช่วยท่านอ๋องหยงหรอ?” “ผิดแล้ว นี่ไม่ใช่การทรยศนะ มันเรียกว่าการสร้างโอกาส หรือว่าเจ้าไม่คิดว่าพวกเขาเหมาะสมกัน? คนหนึ่งก็นิ่งเย็นชา อีกคนก็ใจร้อนเหมืนอไฟ มาอยู่รวมกันเข้ากันดีออก” “แต่ว่าอีอีบอกว่านางเกลียดท่านอ๋อง!” นางรู้สึกว่าเซี่ยอีอีลองคบกับท่านอ๋องได้ แต่หากบังคับนางให้อยู่กับคนที่นางเกลียด มันจะไม่เป็นผลดีเลย! จางฮวายขมวดคิ้ว รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะกล่อมง่ายๆ เขายิ้มแล้วพูดว่า“นางแค่บอกว่าเกลียดไม่ได้บอกว่าไม่ชอบนิ อีกอย่างในแคว้นเหลียวของเรา ไม่ว่าจะอำนาจหรืออะไรก็ตามมีใครจะเทียบกับท่านอ๋องหยงของเราได้อีกล่ะ? แล้วในบรรดาองค์ชายก็มีเขาเพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้แต่งงาน ในจวนไม่มีชายาไม่มีอนุ จะไปหาผู้ชายดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนกัน?” คำพูดของจางฮวายเหมือนจะทำให้หยางเฉียนหลิงหวั่นไหว เห็นนางกำลังลังเล จางอวายรีบถามต่ออย่างรวดเร็ว“ทำไม คิดได้แล้วหรือยัง?” นางคิดอยู่นาน หยางเฉียนหลิงพยักหน้าเบาๆ “ได้ ข้ายอมช่วยท่าน” ที่กลางเขา ณ ที่ๆเซี่ยอีอีหายตัวไป ที่นั่นนอกจากต้นไม้ก็ไม่มีที่ให้ซ่อนตัว ตลอดทางที่เดินมา ก็เห็นหยกที่เอวของเซี่ยวี่ซื่อเข้มขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าพอมองไปรอบๆกลับไม่มีใครเลย จางชิงเอ๋อรู้เรื่องหยก ก็คิดหนัก นางเดินตามเหว่ยหมิงกับเด็กสองคน ก้าวเดินค่อยๆช้าลง รอบๆไม่มีคนแต่หยกมีปฏิกิริยา แสดงว่าคนต้องอยู่แถวๆนี้ที่พวกเขามองไม่เห็น แต่ว่าที่นี่กว้างมาก ที่ๆมองไม่เห็นก็แสดงว่ามีแค่ ...... พวกเขาหยุดเดิน จางชิงเอ๋อมองไปที่พื้น แล้วพูดว่า “พี่หมิง ระเบิดเขาเถอะ” ในทางลับ เซี่ยอีอีนั่งเดินลมปราณตามตำราจินหลิงตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว ตอนนี้ทั่วทั้งร่างกายเบาหวิว เหมือนกับแสงกลางอากาศ ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดังปั้ง ด้านบนมีฝุ่นตกลงมา เซี่ยอีอีที่อยู่ในสมาธิก็ตกใจ แสงรอบกายก็สั่นตามไปด้วย ยังไงซะมันก็เป็นทางลับใต้ดิน หลังจากเสียงระเบิดนั่น ประตูหินเหมือนกับจะถล่มลงมา เสียงของหินที่กลิ้งลงมาทำให้เซี่ยอีอีขมวดคิ้ว เหมือนกับว่าอยากตื่นจากฝันแต่ก็ตื่นไม่ได้ ปั้ง ------ เสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง แถมครั้งนี้เสียงมันดังเข้ามาเรื่อยๆ อัญมณีห้องข้างๆถล่มลงมา หมอกรอบตัวเซี่ยอีอีหนาขึ้น แสงสีม่วงคล้ำจนเย็นไปหมด นั่งนิ่งอยู่นาน นางเหมือนรู้สึกถึงความสั่นสะท้านของเพดานถ้ำ นานพอสมควร นางก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา หลังจากนั้นก็ค่อยๆฟื้นฟูการมอง แล้วมองไปที่หินที่ถล่มลงมา นางรีบหยิบตำราจินหลิงแล้วสบถว่า“บ้าจริง” ก่อนที่จะไปดันประตูหินที่เข้ามา ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากนอกประตู เมื่อมองไปรอบๆ เหมือนจะไม่มีทางออกทางอื่น ในใจของนางรู้สึกผิด รู้อย่างนี้นางออกไปก่อนค่อยศึกษาตำราจินหลิง เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ก้อนหินที่อยู่ด้านบนตกลงมาก้อนหนึ่ง เซี่ยอีอีหลบออกไปอย่างเฉียดฉิว หินถ้ำหล่นลงมาอย่างต่อเนื่องเซี่ยอีอีหลบซ้ายหลบขวา แต่ก็ยังหาทางออกจากถ้ำไม่ได้ “ข้ามาไหว้ศพไม่ได้เอาตัวเองมาเป็นศพฝังที่นี่ เจ้าบ้านทำร้ายข้าหรอ!” ปั้ง ก้อนหินก้อนหนึ่งตงลงมาใส่พระพุทธรูปหิน วินาทีที่พระพุทธรูปถล่มลงมาเหมือนเซี่ยอีอีจะนึกอะไรออก นางพุ่งไปที่เศษหินข้างพระพุทธรูปหิน โจรขโมยสมบัติในโลงศพแต่กลับมีพระพุทธรูปหินตั้งไว้ มันก็น่าแปลกอยู่ ถึงแม้จะอยู่ในเขตวัด แต่ว่ามันจะมีใครยอมให้พระพุทธรูปมามองตัวเองทำเรื่องแบบนี้หรอ? มันบ้าเกินไปหน่อย! เซี่ยอีอีพยายามคลำหาอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปคลำหาด้านหลังกำแพงหินด้านหลังพระพุทธรูปหิน ไม่ผิดจากที่คาดไว้ มันมีแท่งอะไรบางอย่างยื่นออกมา นางกดแท่นนั้นลงไป จากนั้นเพดานก็เหมือนมีอะไรเคลื่อนไหว กำแพงเปิดออก ด้านนอกกลายเป็นเส้นทางถ้ำ เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ห้องจะถล่มลงมาหมดเซี่ยอีอีรีบวิ่งออกมา แต่เพราะประตูหินมันถูกเปิดออก ทำให้ทางด้านนอกก็สั่นสะเทือนไปด้วย ไม่รู้ว่าทางด้านหน้ามันคือทางไหน ไม่รู้ด้วยว่าตัวนางสามารถหนีออกไปได้ไหม แต่ตอนนี้นางไม่มีทางเลือกอื่นอีก นางจำเป็นต้องเดินไปตามทาง บนยอดเขา จางชิงเอ๋อมองเขาที่ถูกระเบิดกระจัดกระจาย ก็ยิ้มอย่างได้ใจ ทันใดนั้นเอง เซี่ยวี่ซื่อก็หยิบหยกขึ้นมาแล้วพูดว่า“หายไปแล้ว” เห็นสีของหยกค่อยๆอ่อนลง เหว่ยหมิงขมวดคิ้วหนักขึ้น “ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” เซี่ยเฉินวี่จ้องไปที่หยกในมือของเซี่ยวี่ซื่อ เขาตกใจแล้วมองไปที่จางชิงเอ๋อ มือก็กำหมัดแน่น ก่อนหน้านี้เขาเองก็คิดไม่ตกว่าทำไมนางถึงเสนอให้ระเบิดภูเขา ยังคิดอยู่ว่านางหวังดีจะช่วยเขาตามหาแม่ ที่แท้นางต้องการจะทำร้ายพวกเขานั่นเอง “ไม่ต้องระเบิดแล้ว ข้ารู้แล้วท่านแม่อยู่ไหน” พูดจบ เซี่ยเฉินวี่ก็มาหยิบหยกในมือของเซี่ยวี่ซื่อไป หลังจากนั้นก็ตามไปด้านบน …… สวนหลิงหยวน หยกสีเข้มขึ้นอีกครั้ง เซี่ยเฉินวี่ค่อยๆเดินลอดผ่านหลุมสุสานไปทีละหลุม หยกสีเข้มขึ้นเรื่อยๆ กำหยกแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาหยุดเดิน แล้วกระโดดไปบนหลุมสุสาน แล้วลูบดูแต่ก็ไม่เจอกลไก เมื่อเห็นดังนั้น เหว่ยหมิงยิ่งเร่งฝีเท้าเดิน เห็นหยกในมือเขากลายเป็นสีดำ ภายในถ้ำหิน เซี่ยอีอีเดินไปยังทางตัน นางคลำหาหินแล้วจุดไฟในตะเกียงอีกครั้ง แต่ว่าตอนนี้ทางตัน นางถึงกับหดหู่ เสียงระเบิดด้านนอกหยุดลงแล้ว แต่ในถ้ำยังคงสั่นอยู่ ตอนนี้แม้แต่ทางก็ถูกปิดตาย ตอนนี้ทางก็แคบจนเหลือแค่ยี่สิบเมตร เซี่ยอีอีนั่งพิงกำแพงอย่างหมดแรง “ข้าเซี่ยอีอีอยู่มาสองมิติ แต่รวมแล้วก็ไม่ถึงสามสิบปี สวรรค์ ท่านจะทรมานข้าอีกกี่ครั้ง?” นางหยิบตำราจินหลิงออกมาแล้วยิ้ม ดูท่าตำราลับที่หายสาบสูญไปนานก็ยังคงต้องหายสาบสูญต่อไป หลังจากนั้นก็เปิดออกดู แล้วก็ท่องไปตามที่บันทึกไว้ ยังไงก็ออกไปไม่ได้อยู่แล้ว ต่อให้มันถล่มตอนนี้เลยก็ไม่ได้ต่างกัน ในมือกำลังเดินลมปราณอยู่ แต่ก็ไม่ทันได้รอเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง เศษหินตกลมา นางรีบมุดตัวหลบ นางลุกขึ้นยืนปัดเศษหินบนตัว แล้วบ่น“บ้าเอ้ย ไม่ฝังข้าให้ตายไม่สบายใจใช่ไหม!” เหว่ยหมิงซัดฝ่ามือใส่ป้ายหลุม หลังจากเสียงดังถล่มก็ได้ยินเสียงด่า เสียงและน้ำเสียงเหมือนกับกำลังต่อว่าใครอยู่ “เซี่ยอีอี” “ท่านแม่” เซี่ยอีอีได้ยินก็ตกใจ รีบหันตามเสียงไป “เหว่ยหมิง?” เมื่อเห็นคนที่หน้าหินอย่างเหว่ยหมิงนางก็ถอนหายใจ เขากระโดดลงมาในถ้ำ แล้วดึงนางมาดูอย่างละเอียด “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” เซี่ยอีอีคิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากผ่านความเป็นความตายมาแล้วคนแรกที่นางได้เห็นหน้าจะเป็นเหว่ยหมิง วินาทีนั้นนางถึงกับตะลึงนิ่งไป จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย “อืม ยังไม่ตาย” ได้ยินนางพูดจากวนประสาทเขาได้เหว่ยหมิงก็ยิ้ม อ้าแขนแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขา เซี่ยอีอีเองก็ไม่ได้ผลักตัวเขาออกเหมือนอย่างที่เคยทำ “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่ที่นี่?” “วี่เอ๋อหาเจ้าจนเจอ” เหว่ยหมิงไม่ได้เอาหน้า ถึงแม้เขาเองก็ตามหามาสองวันเต็มๆ แต่สุดท้ายแล้วหากไม่ใช่เซี่ยเฉินวี่ เขาเองก็ไม่รู้จริงๆว่าต้องหาไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อพูดถึงเซี่ยเฉินวี่ เมื่อกี้เซี่ยอีอีเหมือนได้ยินเสียงร้องของเซี่ยวี่ซื่อ นางค่อยๆดันตัวเหว่ยหมิง เงยหน้าไปมอง เห็นเซี่ยวี่ซื่อเกาะอยู่ที่ปากถ้ำ แล้วยิ้ม