ตอนที่ 54 แผนร้าย

๕อนที่ 54 แผนร้าย วันถัดมา หยางเฉียนหลิงชวนเซี่ยอีอีเข้าวังหลวงมาด้วยกัน แต่ว่าหลังจากเข้าวังมาแล้วนางกลับไปกับจางหาย แล้วทิ้งนางไว้ก เซี่ยอีอีไม่ได้อยากจะเข้ามาเกี่ยวข้องอะไรกับวังหลวงอยู่แล้ว หากไม่ใช่หยางเฉียนหลิงขอร้องให้นางมาเป็นเพื่อนด้วย นางพูดยังไงก็ไม่ยอมมา แต่พอตอนนี้เข้าวังมา นางกลับทิ้งนางไว้ตรงนี้ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน? บนสะพานหิน ชุดขาวปลิวไสว กำลังยืนมองทะเลสาบน้ำต้นหลิวสีเขียวที่อยู่ตรงหน้า ซึบซับบรรยากาศนี้ เซี่ยอีอีคิดอยากจะไปตอนนี้ แต่ก็อดห่วงหยางเฉียนหลิงไม่ได้ ดังนั้นก็เลยยืนรออยู่ตรงนี้ “น้องอีอี” เสียงเรียกเบาๆ เสียงนี้เป็นของ...... เห็นคนที่กำลังเดินเข้ามา เซี่ยอีอีไม่มีท่าทีใดๆ ในใจรู้สึกสงสัยแล้วก็ดูถูก น้องหรอ? นางกลายเป็นน้องของนางไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? จางชิงเอ๋อยิ้มหน้าบานเดินเข้ามาหาเซี่ยอีอี แล้วพูดด้วยความสนิทสนมว่า “น้องอีอีทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว? ได้ยินท่านพี่บอกว่าเจ้าจะเข้าวังมาวันนี้ ข้าตามหาซะแทบแย่” “เจ้าตามหาข้า?” ติดใบหน้าที่ยิ้มร้ายแบบนี้ตามหานาง เซี่ยอีอีคิดไม่ออกจะมีเรื่องดีอะไร เห็นเซี่ยอีอีท่าทางไม่ยินดียินร้าย จางชิงเอ๋อก็ยิ้มหน้าบานมากขึ้น “อืม หลายวันมานี้ข้าอยากจะไปหาเจ้า แต่ว่ายังไม่มีโอกาส ได้ยินท่านพ่อบอกว่าตอนที่แม่แท้ๆของเจ้ายังอยู่มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลจางของเรา ท่านพ่อยังสั่งให้ท่านพี่กับข้า ให้ช่วย ดูแลเจ้าให้ดี เรื่องบนภูเขาครั้งที่แล้วเกิดความเข้าใจผิดขึ้น แต่ข้าหวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ห่างเหินกันเกินไปเพราะเรื่องเล็กๆเหล่านั้น” พูดถึงท่านแม่ของนางออก แถมยังพูดถึงความสัมพันธ์ของคนรุ่นก่อน วิธีนี้ทำได้ดีทีเดียว เซี่ยอีอียังคงไม่อยากแยแสจางชิงเอ๋อ แต่ก็จะไม่ให้เกียรติติ้งเหวียนโหวไม่ได้ นางเก็บสายตาแล้วมองไปที่บรรยากาศนอกสะพานอีกครั้ง เอ่ยปากพูดอีกที น้ำเสียงของนางอ่อนลงไปมาก “คุณหนูจางพูดหนักเกินไปแล้ว จริงๆแล้วเรื่องบนภูเขาครั้งที่แล้วพวกเราไม่ได้มีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันเลย เจ้าเองก็ไม่ต้องคิดมาก” เมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ จางชิงเอ๋อก็ขยับเข้าไปใกล้ๆนาง “ที่น้องไม่ใส่ใจเพราะน้องใจกว้าง นิสัยของข้าเป็นยังไงนั้นข้ารู้ดี ข้ามันคนใจร้อน หากมีอะไรที่ทำให้น้องนั้นไม่พอใจ น้องก็อย่าเอาไปใส่ใจเลยนะ” ได้ยินสิ่งที่นางพูดออกมาแล้วก็เหมือนจะจริงใจ แต่หากไม่ได้ออกมาจากปากคนอย่างนางจะดีกว่านี้ สีหน้าของเซี่ยอีอีไม่ได้เปลี่ยนไป นางพูดอย่างเรียบๆว่า “ไม่หรอก” บรรยากาศเย็นลงไปห้าส่วน จางชิงเอ๋อเริ่มเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “งานเลี้ยงครั้งที่แล้วข้ากลับมาไม่ทัน แต่ข้าได้ยินมาว่า องค์ชายสี่ทูลขออนุญาตแต่งงานกับเจ้า เรื่องนี้จริงหรือเปล่า?” “อืม” จู่ๆจางชิงเอ๋อก็พูดเรื่องนึ้ขึ้นมา เซี่ยอีอีไม่ได้รู้สึกตกใจแต่อย่างใด เพราะยังไงซะ นางก็เข้าใจดีว่าไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องแลก เมื่อได้ยินน้ำเสียงเรียบๆแบบนี้ จางชิงเอ๋อยิ้มหนักมากขึ้น หันเดินไปยืนข้างๆเซี่ยอีอีแล้วมองออกไป ไกลๆ“ใครๆก็รู้ว่าในใจของน้องนั้นมีองค์ชายสี่ตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว หากองค์ชายสี่ทำได้ถึงขนาดนี้แล้ว งั้นก็คงต้องขอแสดงความยินดีกับน้องด้วยนะ” เซี่ยอีอีเหลือบไปมองเล็กน้อย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันกลับไปว่า “ขอบใจ” คำว่า ‘ขอบใจ’ มันทำให้จางชิงเอ๋อตกใจ นางมองไปที่เซี่ยอีอี เห็นนางยิ้ม ในใจก็ดีใจ “ฝ่าบาทยังไม่ได้ทรงอนุญาตการแต่งงานในครั้งนี้ น้องคงเสียใจมาก หากต่อไปเจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยก็พูดออกมาได้เลย ข้าจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่” เสียใจ? นางใช้ตาข้างไหนมองว่านางเสียใจ? เซี่ยอีอีหันไปมองจางชิงเอ๋อ แล้วยกมุมปาก ยิ้มอย่างอ่อนโยน “งั้นก็ขอขอบใจแม่นางจางล่วงหน้า” “น้องสาวเกรงใจเกินไปแล้ว จากความสัมพันธ์ของแม่แท้ๆของเจ้ากับตระกูลจางของเรา เจ้าจะเรียกข้าว่าพี่สาวก็ไม่เกินไป เป็นพี่น้องกันไม่มีอะไรต้องขอบอกขอบใจหรอกนะ” ประโยคแบบนี้มันดูใกล้ชิดเกินไปไหม แต่ว่าใครอยากจะเป็นพี่น้องกับนางจังล่ะ? เซี่ยอีอียิ้ม จากนั้นก็มองไปที่อื่น ไม่พูดอะไรอีก ทันใดนั้นเอง! “น้องสาวเจ้าดูทางนั้นสิ นั่นมันองค์ชายสี่ใช่ไหม?” จางชิงเอ๋อชี้ไปที่คนที่อยู่ด้านล่างสะพาน เซี่ยอีอีขมวดคิ้วแล้วหันไปดู เป็นเว่ยเฉินจริงๆด้วย แต่มันจะบังเอิญเกินไปหน่อยไหม? จางชิงเอ๋อจู่ๆก็พูดถึงเขาขึ้นมา เขาก็โผล่มาพออดี หากจะบอกว่ามันคือเรื่องบังเอิญจริงๆ ต่อให้ตัดหัวของเซี่ยอีอีออกมาก็ไม่มีทางเชื่อ “อีอี” เว่ยเฉินยิ้มแล้วเดินมา ความตกใจที่นับว่าตกใจที่อยู่บนหน้าของเขา แต่ในสายตาของเซี่ยอีอีมันคือสายตาเลศนัย เซี่ยอีอียิ้ม สีหน้าของนางที่ดูเคร่งขรึมก็มีรอยยิ้มอ่อนโยนลอยขึ้น “พี่เฉิน ท่านมาที่นี่ได้ยังไง?” ทางตรงนี้เป็นเส้นทางที่จะไปสนามฝึก จางชิงเอ๋อมาที่นี่ เซี่ยอีอียังพอคิดได้ว่านางคงมาหาจางหาย แต่ว่าเว่ยเฉินมาโผล่ที่นี่ด้วยทำให้โอกาสที่นางจะโกหกตัวเองนั้นมันแทบไม่มีเลย “ข้าว่างๆไม่มีอะไรทำก็เลยออกมาเดินเล่น คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะเข้าวังด้วย บังเอิญจังเลย” ไม่ผิดจากที่เซี่ยอีอีคิด เว่ยเฉินโผล่มาตอนนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับค่ายทหาร ส่วนสนามฝึกก็ร้อยปีมาครั้ง หากไม่ใช่จางชิงเอ๋อส่งข่าวไปบอกว่าเซี่ยอีอีอยู่ที่นี่ เขาคงไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้ “อีอี วันนี้ข้าไปขอร้องเสด็จแม่เพื่อให้เราแต่งงานกัน ท่านรับปากแล้วว่าจะลองคิดดูอีกที พอผ่านด่านท่านแม่ไปแล้ว ข้าจะลองขอร้องเสด็จพ่อดูอีกที ข้ารับรองว่าจะไม่ให้เจ้ารอนาน” จู่ๆเว่ยเฉินก็ให้การรับประกันกับเซี่ยอีอีแบบนี้ เซี่ยอีอีรู้ทันทีว่านี่มันคือเกม เห็นเขาจับมือของนางขึ้นมา เซี่ยอีอีก็รู้สึกขยะแขยง หากว่าตอนนี้จางชิงเอ๋อไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย นางไม่รู้จริงๆว่าจะแตะเว่ยเฉินลงไปในแม่น้ำหรือเปล่า เซี่ยอีอีกัดฟันแต่สีหน้ากลับอ่อนหวาน “พี่เฉินตัดสินใจเองก็ดีแล้ว รอมาแล้วตั้งห้าปี ต่อให้ต้องรออีกอีอีก็ไม่กลัว” ทันใดนั้นเอง เซี่ยอีอีรู้สึกเหมือนแผ่นหลังเย็น รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอาซะเลย นางค่อยๆหันหน้าไป คนที่สะดุดตาของนางนั้น สวมชุดสีดำ จางชิงเอ๋อมองไปที่คนที่สีหน้าไม่ดีนั้น ยิ้มแล้วรีบเดินเข้าไปหา “พี่หมิง ท่านก็มาด้วยหรอ?” สายตันอันมืดครึ้มคู้นั้นมองมา ในใจเซี่ยอีอีรู้สึกตกใจ พระเจ้าช่วย เขามาแบบเงียบๆ อยากจะให้ตกใจตายหรือไง? เห็นสีหน้าของเขาซีดเซียว ในใจเซี่ยอีอีรู้สึกไม่ค่อยพอใจ พิษหนอนพิษนั้นร้ายแรงมาก ถึงแม้นางจะเอายาถอนพิษให้เขากินไปแล้ว แต่หากจะขับพิษออกไปจากร่ายกายให้หมดจะต้องใช้เวลาสิบวันหรือไม่ก็ครึ่งเดือนไม่งั้นก็ถอนออกไม่หมด แต่ว่าเขากลับลากสังขารที่ถูกพิษออกมาข้างนอก “พี่หมิง เจ้ามาหาท่านพี่ข้าหรอ?” รอยยิ้มของจางชิงเอ๋อไม่ทำให้ใครรู้สึกว่าผิดปกติ ต่อให้ตอนนี้เว่ยหมิงจะจ้องไปที่เซี่ยอีอี แต่นางก็ไม่มีอาการอิจฉาเลยแม้แต่น้อย จางหายเป็นคนเรียกเว่ยหมิงมา หากไม่ได้บอกว่ามีเรื่องด่วนมากๆ เขาก็ไม่ลากสังขารที่ไร้เรี่ยวแรงแบบนี้เข้าวังมา แต่ว่าเขาแค่คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เข้าวังมาในวันนี้จะเยอะขนาดนี้ และเขายังมาได้ยินเรื่องพวกนี้อีกด้วย แผนการของจางหายกับหยางเฉียนหลิงที่เก็บเงียบสองคนถูกจางชิงเอ๋อได้ยินทั้งหมด ดังนั้นวันนี้นางจึงได้วางแผนซ้อนแผน รอพวกเขาเข้ามาตกหลุมพราง แต่แค่คิดไม่ถึงเลยว่าแผนการจะราบรื่นมากขนาดนี้ ทุกคนโผล่มาได้จังหวะพอดี โบราณว่าตั๊กแตนจ้องจับจักจั่น ไม่รู้ภัยใกล้ตัวจากนกขมิ้น นางไม่เสียแรงที่เป็นนกขมิ้นเลย เว่ยเฉินจับมือเซี่ยอีอีเอาไว้ไม่ปล่อย จากนั้นก็ตั้งใจดึงนางมาข้างๆตัว “ได้ยินมาว่าเสด็จพี่ไม่สบาย น้องยังไม่มีเวลาไปเยี่ยมท่านเลย แต่ว่าวันนี้เห็นสีหน้าของท่านดูดี คิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก” ได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็ขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่เว่ยเฉิน สภาพของเว่ยหมิงเดินออกมากลางดึกคงมีคนตกใจตายได้ เขากลับบอกว่าสีหน้าดูดี? เว่ยเฉินสายตาไม่ดีหรือสมองไม่ดีกันแน่? บรรยากาศในตอนนี้หยุดนิ่ง จากตรงนั้นไม่ไกล หัวหน้าแผนการคิดอยากจะออกไปลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด “พังหมด พังหมดแล้ว สองคนนี้โผล่มาได้ยังไง กว่าจะวางแผนให้พวกเขามาเจอกันก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว กลับมาถูกขัดขวาง” “ซื่อ ...... ซื่อจื่อ เราลงไปได้หรือยัง?” บนต้นไม้ หยางเฉียนหลิงจับกิ่งไม้เอาไว้อย่างแน่น ขาก็สั่นไม่หยุด จางหายไม่พูดอะไรมาจับนางแล้วพาลงจากต้นไม้ ยืนอยู่สูงขนาดนี้ นางคงไม่มีกะจิตกะใจสนใจเรื่องที่เกิดขึ้นข้างล่าง? จางหายมัวแต่สนใจเรื่องข้างล่าง ลืมนึกไปเลยว่าหยางเฉียนหลิงจะกลัว ได้ยินนางพูดขึ้นมา ถึงได้รู้ว่านางตัวสั่นแรงมาก เขาดึงมุมปาก จางหายไม่รู้จะพูดอะไร เขายื่นมือออกไปโอบนางเข้ามา หยางเฉียนหลิงจับเอวของเขาเอาไว้แน่น กลัวว่าหากจับไม่แน่นจะหล่น “ต่อไปหากเรื่องไหนไม่ไหว ก็อย่าฝืน เจ้าไม่พูดข้าไม่รู้ว่าเจ้ากลัว” ขณะที่จางหายพูดก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองสถานการณ์อีกข้างหนึ่ง เห็นเซี่ยอีอีกับเว่ยเฉินจากไป จางหายรีบกระโดดพาหยางเฉียนหลิงลงจากต้นไม้ เห็นหยางเฉียนหลิงยังจับเขาแน่นอยู่ จางหายก็ยิ้ม แล้วพูดว่า “ขี้กลัวจริงๆ คนไปกันหมดแล้ว ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของเจ้าแล้วนะ แผนครั้งนี้ล้มเหลว แต่ว่าจะให้เว่ยเฉินได้เปรียบไม่ได้ เจ้ารู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง” ได้ยินดังนั้น หยางเฉียนหลิงปล่อยมือ แล้วพยักหน้า “ข้าจะไปพานางมา” พูดจบหยางเฉียนหลิงก็รีบหันตัวไป แต่ไม่ทันระวังก็สะดุดก้อนหิน ไม่ทันจะล้มตัวลงก็มีมือยื่นมากระชากตัวเอาไว้อย่างแรง หลังก็ชนเข้ากับแผ่นอกแข็งๆ เห็นนางตื่นตูมแบบนี้ จางหายก็เล่นนางอีกครั้ง ก้มหน้าแล้วกระซิบข้างหูนางเบาๆว่า “ทำไมเจ้าโง่แบบนี้ แม้เดินก็ยังไม่เป็นเลย? จะต้องให้ข้าสอนไหม?” เห็นนางหน้าแดง จางหายก็หลุดขำออกมา ลมหายใจอุ่นๆของเขาก็ลอยไปแตะหูของหยางเฉียนหลิง ทำให้หยางเฉียนหลิงยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเองเข้าไปใหญ่ นางพยายามทำให้ตัวเองหลุดออกมา “ขอโทษ ข้าจะไปหาอีอีเดี๋ยวนี้” กำลังจะเดินไป มือของนางถูกรั้งไว้อีกครั้ง หยางเฉียนหลิงหน้าแดงมองไปที่จางหาย จางหายมองไปที่ด้านหลังแล้วก้มหน้าลง “พวกเขาไปทางนี้” มองไปที่เส้นทางที่จางหายชี้ หยางเฉียนหลิงกำลังจะเดินไป ก็หยุด นางหยิบป้ายเข้าวังที่จางหายให้นางออกมา แล้วยื่นให้เขา “ป้ายนี้ขอคืนให้ท่านซื่อจื่อ ตอนออกจากวังคงไม่ต้องใช้” “เจ้าเก็บไว้เถอะ เผื่อต่อไปอยากให้เจ้าช่วยอะไรอีก ถึงเวลาก็ต้องให้เจ้าอีกอยู่ดี” ฐานะของหยางเฉียนหลิงไม่สามารถเข้าออกวังหลวงได้ตามต้องการ แผ่นป้ายนี้ถึงแม้จะไม่ได้มีมูลค่าอะไรได้ แต่ไม่ใช่ว่าใครจะมีไว้ถือครองได้ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นจางหายคงขอป้ายคืนมาแล้ว แต่ว่าคนที่ยื่มคือคนที่ยืนตัวสั่นอยู่บนต้นไม้ตลอดเวลาอย่างหยางเฉียนหลิง จางหายไม่กังวลว่านางจะคิดอะไรไม่ดีในวังหลวง เมื่อได้ยินดังนั้น หยางเฉียนหลิงเงยหน้ามองไปที่จางหาย แล้วพยักหน้าเบาๆ “ได้ งั้นก็รอเมื่อไหร่ที่ท่านซื่อจื่อไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าค่อยเอาป้ายมาคืนท่าน” บนสะพาน เห็นเว่ยหมิงสีหน้าไม่ดี จางชิงเอ๋อก็ยิ้ม แล้วตั้งใจพูดขึ้นมาว่า “พวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมนะ องค์ชายสี่มีใจเช่นนี้ ไม่นานนักในวังคงมีงานมงคลแน่ๆ” ได้ยินดังนั้น เว่ยหมิงก็ขมวดคิ้ว งานมงคล? เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน นอกจากเขาแล้วยังมีใครคิดจะแต่งงานกับนางอีก ขอแค่นางไม่กลัวว่างานแต่งจะกลายเป็นงานศพ งั้นเขาก็ไม่มีปัญหาหากนางจะทำแบบนี้ ............ หลายวันต่อมา เว่ยหมิงนำทหารไปยังวัดฝู๋ติ่ง แล้วจับเจ้าอาวาสกับหลวงจีนทั้งหมดเอาไว้ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เซี่ยอีอีคิดว่าเขาคงบ้าไปแล้ว พิษในตัวเขายังถอนออกไม่หมดยังไม่คิดจะอยู่เฉยๆ รนหาที่ตายชัดๆ ในเรือน เซี่ยอีอีเดินไปเดินมาไม่หยุด เห็นสาวใช้ของนางเฉินซื่อเดินเข้ามาด่วยหน้าตาตื่นเต้น เจ้านายตัวเองทำเรื่องหน้าอาย แม้แต่สาวใช้ก็นิสัยไม่ต่าง เห็นสาวใช้กำลังเดินเข้ามา เซี่ยอีอีก็ยื่นขาออกไปขัดให้นางล้มลง นางไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงไป กระดาษแผ่นหนึ่งหล่นลงมาที่พื้น เซี่ยอีอีเหลือบไปมอง ก่อนที่สาวใช้จะเก็บมันขึ้นมา นางเห็นชัดหนังสื้อที่เขียนคำว่า ‘เหวิน’อยู่บนนั้นก่อน หากนางจำไม่ผิด เหวินเป็นชื่อจริงของนางเฉินซื่อ แต่ว่านางแต่งเข้าจวนเซี่ยมานานหลายปี ใครกันที่ยังกล้าเรียกชื่อจริงนางแบบนี้อีก? ตอนที่สาวใช้กำลังลุกขึ้นมา นางหันไปมองเซี่ยอีอี ถึงแม้ในใจจะรู้ว่าคนที่ทำให้ตัวนางเองล้มก็คือนาง แต่ว่านางกลับไม่ถามหาความรับผิดชอบ นางรีบทำความเคารพ “คุณหนูสี่” เห็นสาวใช้รีบออกไป เซี่ยอีอีก็ลูบคางตัวเองด้วยความแปลกใจ จดหมายฉบับเดียว ทำไมนางถึงต้องแตกตื่นขนาดนี้ด้วย หากไม่มีอะไรในกอไผ่ นางไม่เชื่อเด็ดขาด ยังไงซะนางก็ว่างอยู่ กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรฆ่าเวลาดี ตอนนี้คิดว่าจะลองสืบเรื่องของเฉินซื่อก็ไม่เลวเหมือนกัน ปากแดงๆปรากฏความร้ายออกมา เซี่ยอีอีหันแล้วเดินตามสาวใช้คนนั้นไป เพียงเวลาไม่ถึงจิบชาเดียว นางเฉินซื่อก็รีบออกจากจวนไป เซี่ยอีอีฉวยโอกาสที่เจ้าของห้องออกไปรีบเข้าไปค้นดูในห้อง แต่กลับหาจดหมายฉบับนั้นไม่พบเลย คิดๆดูแล้ว หากมีความลับอะไร นางเฉินซื่อคงไม่โง่เก็บมันไว้ในห้องหรอก หากให้ท่านพ่อรู้เข้า งั้นความลับก็จะถูกเปิดเผย กำลังคิดจะเปิดประตูออกไป กลับเห็นสาวใช้กำลังจะเดินเข้าห้องมา เซี่ยอีอีจึงถอยหลบกลับห้องไป จนกระทั่งสาวใช้ออกจากห้องไปนางถึงออกมาจากห้อง จากนั้นก็หันตัวเดินเข้าไปข้างใน กระดาษกองหนึ่งที่ถูกเผา ไฟยังไม่มอดสนิท เซี่ยอีอีใช้เท้าเขี่ย จากนั้นก็หยิบอีกครึ่งขึ้นมา เนื้อหาในจดหมายไม่ครบถ้วนแล้ว แต่ว่ายังพอมองเห็นคำว่าท่านแม่ในเนื้อจดหมายอยู่ แต่ที่สำคัญที่สุด เนื้อหาจดหมายที่เหลืออยู่นั้นเป็นเบาะแสสำคัญพอดี มิน่านางถึงคิดไม่ตกสักที ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เสียงหัวเราะต่ำๆ เสียงหัวเราะแบบประชดประชัน ตอนแรกนางตั้งใจปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป แต่ว่าตอนนี้ดูๆไปแล้ว คนที่คิดจะทำแบบนี้เหมือนจะมีแค่นางคนเดียว นางเองก็เหนื่อยแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาแหย่นางอีก เมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่มีเหตุผลต้องทนต่อไปอีก ------------ “ท่านอ๋อง พักผ่อนก่อนเถอะ ท่านไม่ได้พักมาหลายวันแล้วนะ ร่างกายของท่านยังไม่หายดี ทนความลำบากแบบนี้ไม่ไหวนะ” เห็นเว่ยหมิงไม่หลับไม่นอนหลายวัน ตงหมิงไม่รู้ว่ากล่อมไปกี่ครั้งแล้ว เว่ยหมิงลากสังขารอันอ่อนเพลียนั่งอยู่ในห้องขังนานหลายวัน ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่มีแรง แต่เพราะเขาต้องการระบาย ทุกครั้งที่เขาว่างเขาก็จะนึกถึงสายตาที่ไม่สนใจเขาเลยของเซี่ยอีอี หากนางเป็นปีศาจที่คอยยั่วยวนคนอื่น งั้นสายตาของนางก็คือยาพิษที่คอยฆ่าคน มันทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์มาตลอดห้าปี จนถึงตอนนี้ก็ยังถอนตัวไม่ขึ้น เมื่อไม่ได้พักผ่อนมาหลายวัน เว่ยหมิงก็เริ่มรู้สึกเพลีย เขานวดไปที่ขมับ แล้วสั่งอะไรบางอย่างแล้วก็ออกไป กลางดึก เงาดำๆเงาหนึ่งบุกเข้ามาโดยไร้เสียง ตีทหารยามหน้าประตูจนสลบ แล้วเอากุญแจที่อยู่ในเอวของพวกเขาขึ้นมา แล้วก็เดินเข้ามาด้านใน