ตอนที่ 60 ดูท่าจะบ้าไปแล้ว

ต๭นที่ 60 ดูท่าจะบ้าไปแล้ว นลินเป็นคนฉลาดที่ทำให้คนอยู่ด้วยแล้วสบายใจและไม่โอ้อวดนี่เป็นเหตุผลที่ชยานีชื่นชอบเธอ พูดขึ้นมาแล้ว นลินก็เป็นคนที่นิธานหามาให้เธอด้วย นิธานเป็นคนเก่งกาจและยังเป็นผู้บริหารของบริษัทเอ็ม.เจด้านการเลือกคนเข้าทำงานเขามีประสบการณ์มากกว่านี่คงเป็น เหตุผลนึงที่ชยานียอมรับความช่วยเหลือของนิธาน "เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ" ชยานีขับรถมาเอง ตอนจะออกมาทำงานช่วงแรกคุณ บวรวิชญ์เป็นหว่งเรื่องปัญหาการเดินทางของเธอถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าชยานีมีใบอนุญาตขับขี่ รถยนต์แต่เขาเป็นห่วงว่าจะเดิดอุบัติเหตุขึ้นเดิมทียังยืนยันจะให้คนขับรถขับไปรับส่งท้ายที่สุดแล้วคุณ บวรวิชญ์ก็โดนชยานี กล่อมสำเร็จจนได้จึงซื้อรถสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้าให้เธอไว้ใช้งานที่จริงแล้วรถที่ใช้งานของตระกูลภูลพิพัฒน์มีหลายคันรวมกับรถเก็บ สะสมของนิธานด้วยแล้ว คุณ บวรวิชญ์ต้องการให้ชยานีนำไปใช้งานแต่ถูกเธอปฏิเสธเธอบอกว่ารถยนต์พวกนั้นแพงเกินไปไม่ เหมาะกับชยานีจึงตัดสินใจซื้อคันนี้ให้ชยานีเก็บไว้ใช้งาน "ขึ้นรถ" ชยานีเป็นคนขับนลินรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มดีขึ้น โทรศัพท์ของชยานีดังขึ้นชยานีเรียกให้นลินหยิบขึ้นมาให้เธอ เธอมองมองรายชื่อบนหน้าจอทำไมถึงเป็นนิธานก่อนจะรับสาย "สวัสดีค่ะ" ทางด้านของนิธานพอได้ยินเสียงรบกวนทีาดังออกมาทางฝั่งชยานีแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยตอบกลับ "ผมเองนะ" "ค่ะ ฉันทราบ มีธุระอะไรคะ" ตั้งแต่คุยกับนิธานอย่างชัดเจนแล้วความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีมาตลอดรักษาระยะห่างระหว่างกัน ได้ดีมาตลอด นิธานขมวดคิ้วอีกครั้งมือยาวแต่กระทบข้อเข่าไปมาตอนนี้เขานั่งอยู่บนรถมือข้านึงจับโทรศัพท์ไว้สายตามองไปที่บริเวณที่ ทำงานในห้างดังผ่านไปไม่นานตีรณก็กลับเข้ามาในรถ "ท่านประธานครับ พนักงานบอกว่าคุณปาณีมีนัดกินข้าววันนี้ ตอนนี้ออก เดินทางไปที่นัดหมายแล้วครับ" นิธานเอาแต่ขมวดคิ้วไม่พูดอะไรแต่คนที่อยู่ในสายเมื่อได้ยินเสียงของตีรณแล้วรู้สึกตะลึงงัน"คุณเข้าไปหาฉันเหรอคะ" "อืม คุณปู่ไม่ได้โทรบอกคุณเหรอว่าจะให้ผมมารับคุณกลับด้วยกัน"นิธานกล่าวอธิบายสายตาส่องประกายเล็กน้อยจนนิ่งเงียบไป ชยานีตกตะลึงยาอจะถามอะไรนิธานบางอย่างแต่ก็หยุดไป “แต่ว่าวันนี้ฉันมีนัดคุยกับลูกค้าทางนั้นก็ตอบตกลงมาแล้วเป็นงานของฟลาย นี่เป็นงานแรกที่ได้รับหลังจากเปิดบริษัทมาดังนั้น ฉัน...” “เรื่องนี้ผมรู้แล้ว คุณไปพูดกับคุณปู่เอง”นิธานพูดเสร็จกดตัดสายไปทันที “เอ๊ะ”ชยานีไม่ค่อยเข้าใจ ตั้งใจจะถามต่อแต่ด้านเสียงเตือนว่านิธานกดวางสายไปแล้วทำให้ชยานียังไม่ได้ถามออกมา ชยานีมองหน้าจอโทรศัพท์สักพักก่อนจะบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ “คนอะไรเนี่ย”จากน้ำเสียงของนิธานเมื่อตะกี้มันไม่ดูเย็นชาไปหน่อยเหรอแต่ช่างเถอะชยานีไม่เอามาใส่ใจเพราะนิธานบอกว่า คุณปู่บอกให้เธอกลับบ้าน ชยานีจึงโทรหาคุณ บวรวิชญ์บอกเขาว่าวันนี้เธอมีคุยธุระเล็กน้อยอาจจะกลับบ้านดึก คุณ บวรวิชญ์นิ่งเงียบไปสักครู่ก่อนจะบอกให้เธอดูแลตัวเองแล้วกดวางสายไป ชยานีรู้สึกแปลกใจกับการตอบกลับที่แปลกๆของคุณ บวรวิชญ์แต่ก็ไม่คิดอะไรมากแล้วรีบขับรถไปยังจุดหมาย ทางด้านคุณ บวรวิชญ์ได้รับโทรศัพท์จากหลานสะใภ้อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว คิดแปบนึง เมื่อนึกถึงการอยู่ร่วมกันของนิธานกับชยา นีระยะหลังมานี้แล้วคุณ บวรวิชญ์จึงตบมือลงที่ขาตัวเอง “เฮ้อ ชนัตเอ้ย ฉันก็ว่าไว้แล้วตาธานเด็กคนนั้นมันเหมือนก้อนน้ำแข็ง เดินได้คงมีแต่หนูณีที่คล้ายดวงตะวันถึงจะละลายเขาได้” ชนัตที่โดน บวรวิชญ์เรียกชื่อคือพ่อบ้านและลูกน้องคนสนิทของคุณ บวรวิชญ์พ่อบ้าชนัตเชื่อฟังทุกคนในบ้านนอกจากชยานีผู้ หญิงคนนั้น เมื่อก่อนชยานีอยู่ที่บ้านนี้อย่างลำบากพูดได้ว่าเป็นการจัดการของพ่อบ้านชนัตเหตุผลสำคัญไม่ใช่ว่าพ่อบ้านชนัตไม่ชอบชยานี แต่เป็นการกระทำช่วงก่อนของชยานีไม่คู่ควรกับนิธาน “ครับ ครับ ท่านพูดถูกทุออย่าง”พ่อบ้านชนัตยังจะพูดว่าไม่ใช่ได้เหรอ เจ้านายของตนเองชื่นชอบเอ็นดูแม้แต่คุณนิธานยังมอง ชยานีเปลี่ยนไป พ่อบ้านชนัตนึกถึงที่ชยานีที่ใช้อำนาจต่อหน้าเขาถอนหายใจอย่างสุดทน “คุณท่านครับ คุณท่านไม่รู้ว่าคุณนายใหญ่เปลี่ยนไป แล้วครั้งนี้ที่คุณท่านไม่อยู่ การกระทำของคุณนายไม่เหมือนเดิมแล้วนะครับ” “อ้อ งั้นนายว่ามันดีหรือไม่ดีล่ะ”คุณ บวรวิชญ์ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ “ดีครับ น่นอนว่าดีมากครับ” “แค่นั้นก็พอ”คุณ บวรวิชญ์โบกมือ “ชนัตเอ้ย ลูกหลานมีชีวิตของเขาเองเรื่องนี้ฉันเข้าใจดีแต่นายก็รู้ว่าสุขภาพฉันแย่ลงทุกวัน ตาธานเด๊กคนนี้ลำบากมาเยอะ หลายปีมานี้นายก็เห็นกับตา คนแก่อย่างฉันไม่มีอะไรจะให้ได้แล้วนอกจากจะหวังให้มันจะมี ความสุขทั้งหมดเป็นเพราะฉันทำผิดไป” คัณ บวรวิชญ์ถอนหายใจ “ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงนิธานไม่น้อยไปกว่าฉันฉันยังรู้อีกด้วยว่านายรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ฉันบังคับให้ตาธาน แต่งงานกับหนูณี” “คุรท่านครับ กระผม”พ่อบ้านชนัตรู้สึกผิด “เรื่องพวกนี้คนใช้อย่างผมไม่มีสิทธิโต้แย้งครับ” “พูดอะไรของนาย ฉันไม่เคยมองนายเป็นคนใช้ชนัต นายอยู่ข้างกายฉันมานานที่สุด ฉันนึกว่านายจะรู้ว่าฉันคิดยังไง ดูแลตาธา นกับหนูณีดีๆรู้ไหม” “คุณท่านครับ” “พอแล้ว ฉันต้องโทรไปหาตาธาน ตัวเองอยากจะไปรับหนูณีเองแท้ๆยังใช้ฉันเป็นข้ออ้างอีก” คุณ บวรวิชญ์ถึงแม้จะบ่นแต่พ่อบ้านชนัตฟังออกว่าตอนนี้คุณ บวรวิชญ์กำลังดีใจ ด้านนิธานที่วางสายจากชยานีไปยังนั่งอยู่บนรถตั้งนานสายตานิ่งขรึมสุดท้ายแล้วหยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดสูบไปมวนนึง ก็มีสาย ของคุณ บวรวิชญ์โทรเข้า “ตาธาน แกนะแกคืนนี้ถ้าไม่พาหนูณีกลับมาด้วยอย่างปลอดภัยแกก็ต้องเข้าบ้าน” “คุณปู่ครับ”นิธานหลับตาลง “เธอโทรถามเหรอครับ”น้ำเสียงของนิธานไม่พอใจแต่ก็มีอาการตื่นเต้นรวมอยู่ด้วย ความรู้สึกนี้มาเร็วจนนิธานแทบจะรับมือไม่ทันจนแทบจะรู้ว่าสึกก็เลือนหายไป “คืนนี้เธอมีนัดคุยงานครับ” “ฮึ ฉันรู้ เธอเป็นเมียแก เมียแกแข็งแกร่งขึ้นเป็นเรื่องดีแต่เธอเป็นผู้หญิง แกจะให้เมียแกวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอกคนเดียวมันถูกไหม ยังไงฉันก็พูดถึงแค่นี้แกจัดการเอาเอง”คุณ บวรวิชญ์พูดเสียงเข้มก่อนจะกดวางสายไปหันไปพูดกับพ่อบ้านชนัต “ชนัต ยกอาหารขึ้นโต๊ะ กินข้าว แล้วก็ล็อกกุญแจไว้คืนนี้ถ้าไอ้เด็กนั่นไม่พาหนูณีกลับมาด้วยก็ไม่ต้องเปิดประตูให้เข้ามา” นิธานรู้สึกน่าหัวเราะนวดระหว่างคิ้วอย่างหมดหนทางพอเงยหน้าขึ้น พบว่าตีรณกำลังแอบหัวเราะอยู่ นิธานมองหน้าตีรณนิ่ง ตีรณรีบเก็บรอยยิ้ม มองไปที่นิธานด้วยใบหน้าปกติ แต่แท้จริงแล้วกลั้นยิ้มจนปวดท้อง นิธานกระตุกนิ้วชี้ลงบนขา ตีรณรู้สึกไอ้ถึงอันตรายที่จะเกิด ไอขึ้นสองทีก่อนจะถามขึ้น “เอ่อ คือว่า คุณท่านดีจริงครับ ดีต่อคุณ ปาณีมากด้วย” “เหรอ”นิธานหลับตาลง “ท่านประธานครับงั้นพวกเราจะไปไหน” “เมื่อตะกี้ไม่ได้ยินที่คุณปู่พูดรึไง”นิธานพูดเสียงเย็น เหมือนคำคมที่ว่ารับใช้ราชาก็เหมือรับใช้เสือใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย “ครับ” ชยานียอมรับว่า ตั้งแต่ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาวันนี้เธอมีความสุขที่สุดเพราะเธออยู่ไม่ห่างจากความสำเร็จแล้ว ชยานีกับนลินเข้ามาถึงดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังมาไม่ถึงพวกเธอดึงเดินไปนั่งรอข้างในห้องนี้นลินเป็นคนจองค่าใช้จ่ายถึงจะไม่ถึง กับหรูหราแต่เอาไว้ใช้คุยธุระพอจะใช้ได้ ชยานีมองเมนูอย่างเบื่อๆคุยเรื่องงานกับนลินมาพักใหญ่อีกฝ่ายก็ยังไม่มาชยานีจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไม่พูดกับนลิน “ฉันไป ห้องน้ำนะ เธอรออยู่ที่นี่ก่อนถ้าอีกฝ่ายมาแล้วโทรหาฉันด้วย” ชยานีหยิบกระเป๋าเดินออกมา เดินผ่านสองทางก็พบกับห้องน้ำ ตอนที่ชยานีเดินผ่านหน้องหนึ่งอีกคนเห็นชยานีแววตานัยน์ตา ดำสนิท ตวนานึกว่าตัวเองจะมองผิดไปจึงลุกขึ้นเดินตามไป พอเห็นชัดว่าเป็นชยานีสายตาที่มองชยานีอย่างคิดร้าย เธอกวักมือเรียกพนักงานก่อนจะชี้ไปทางที่ชยานีเดินออกไปหยิบธนบัตรสีแดงออกมาหลายใบถามขึ้น “ผู้หญิงคนเมื่อกี้เดิน ออกมาจากห้องไหน” ชยานีอยู่ในห้องน้ำสักพักนลินก็โทรเข้ามาหาเธอ “ฮัลโหล คุณปาณีคะ อีกฝ่ายมาถึงแล้วค่ะ “โอเค ฉันจะรีบไป” ชยานีไม่รู้เลยว่าตวนาหลบอยู่ตรงมุมมองเธอเดินเข้าห้องไป เธอเห็นว่าชยานีกำลังนัดกินข้าวกับผู้อำนวยการของฟลายตวนา มองไปด้วยแววตาชั่วร้าย ตวนาเป็นคนฉลาด รู้ได้ทันทีว่าวันนี้ชยานีมาทำอะไรที่นี่ไม่กี่วันก่อนเธอรู้มาจากจารุณีว่าผู้หญิงไร้สมองคนนั้นเปิดบริษัทของตัว เองขึ้นมาดูท่าแล้วเธอคงจะต้องบ้าแน่ๆใส่เสื้อผ้าได้บ้านนอกไร้รสนิยมอย่างนั้นยังคิดจะเปิดบริษัทออกแบบเสื้อผ้า