ตอนที่101 ความปกป้องของคุณปู่ชเยศกับนิธาน

ต๭นที่101 ความปกป้องของคุณปู่ชเยศกับนิธาน "เป็นอะไรยังไม่รีบเข้าไปอีก ให้คุณปู่กับพี่ใหญ่ต้องคอยนาน" นวีนสัมผัสถึงความผิดปกติของจารุณีเขาได้มองไปจารุณีอย่างสงสัย ชยานีหันมองไปพอดีได้เห็นสีหน้าท่าทางตื่นกลัวของจารุณี ชยานียิ้มบาง"นี่คุณจารุณีกำลังเป็นห่วงคุณตมนามั้งคะเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนตอนดึก คุณจารุณีสนิทกับคุณตวนา ต้องห่วงใยกันเป็นเรื่องธรรมดา" "ปาลี เธอหุบปากไปเลยนะ" จารุณีหันไปทางชยานีแล้วตะโกนด่า แต่พอตะโกนออกไปเธอก็เสียใจทันทีความเงียบเกิดขึ้นในห้องอาหาร เสียงของคุณชเยศตบโต๊ะดังฝ่ามือกระทบเข้ากับโต๊ะอาหาร " ไม่มีมารยาท พูดกับพี่สะใภ้แกอย่างนี้ได้ยังไงหนังสือที่เรียนไปเข้าท้องของสุนัขไปแล้วเหรอไง" คุณชเยศตอนโกรธนั้นน่ากลัวมากๆ จารุณีตกใจกลัวรีบวิ่งไปหลบหลังนวีนกอดแขนของนวีนแน่น นวีนเห็นดังนั้นรีบขมวดคิ้ว "คุณปู่ครับ ยัยณียังเด็กยังไม่รู้เรื่อง" "เด็กงั้นเหรอ" คุณชเยศยิ้มเยาะ "แกบอกว่ายังเด็กเหรออายุของยัยณีกับหนูลีอายุต่างกันไม่เยอะทั้งร่างมีส่วนไหนมีลักษณะของคนที่มีการศึกษาสูงบ้างวันๆพูดแต่คำหยาบคายเหมือนไม่มีใครสั่งสอน" จารุณีหน้าซีดเม้มปากแน่น" คุณปู่เข้าข้างแต่ปาลีหนูไม่กล้ามีปัญหาหรอกค่ะ ที่บ้านหนูสั่งสอนหนูมาอย่างดี คุณแม่.. " " ดังนั้น ที่เธอกล้าต่อปากต่อคำกับคุณปู่กล้าด่าพี่สะใภ้เธอก็ได้แม่ของเธอเป็นคนสอนสินะ" นิธานที่นั่งเงียบยอมพูดออกมาแววตาของนิธานน่ากลัวมาก จารุณีเห็นแล้วกลัวจนตัวสั่นเหมือนโดนบีบคอไว้จนไม่กล้าเอ่ยปากพูดตอบอีก เธอสั่นกลัว" พี่รอง" " คุณปู่ พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ เรื่องนี้ยัยณีผิดไปแล้วจริงๆครับ"นวีนออกปากขอร้อง" ยังไม่รีบขอโทษอีก" ถึงแม้ว่าจารุณีจะไม่พอใจเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่กล้ามีปัญหาอีกอีกทั้งตอนนี้เธอกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเปิดเผยออกมาถ้าหากคุณปู่คุณพ่อคุณแม่รู้เข้าเธอมีหวังโดนตีตายแน่ "ขอโทษค่ะคุณปู่ ขอโทษค่ะพี่ใหญ่พี่สะใภ้" "เอาเถอะค่ะ คุณณียังเด็ก ธานคะอย่าเคร่งครัดอย่างนั้นสิคะ ยังไงซะเราก็ไม่ใช่พ่อแม่ของคุณณีไม่มีสิทธิ์สั่งสอนเธอด้วย" ชยานีพูดคลี่คลายสถานการณ์ใบหน้าเธอยังคงยิ้มแย้มทำให้ไม่มีใครปฏิเสธได้ จารุณีจ้องหน้าชยานี ใบหน้าที่จอมปลอมนั้นแล้วรู้สึกน่ากลัว จารุณีไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปถึงได้รู้สึกกลัวผู้หญิงอย่างชยานี เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดจะสนใจหรือใส่ใจมาก่อน แต่มาตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับชยานี เธอกลับมีความรู้สึกกลัวขึ้นมา "ในเมื่อพี่สะใภ้แกออกปากแล้ว แกยังไม่รีบมานั่งกินข้าวอีกให้ผู้ใหญ่ต้องรอแกลืมกฎระเบียบของตระกูลภูลพิฒน์ไปแล้วรึไง" คุณชเยศไม่ค่อยชื่นชอบหลานสาวคนนี้แต่ให้ทำยังไงได้ก็ลูกชายเขาชอบผู้หญิงคนนั้นนี่นา จารุณีและนวีนนั่งลง เธอไม่กล้าสบตากับชยานีและยิ่งไม่กล้าสบตากับนิธาน แต่นิธานกลัยทำเหมือนไม่มีนวีนกับจารุณีไม่มีตัวตนอยู่ตลอดทั้งมื้อเขาดูแลเอาใจใส่ชยานีคนเดียวอย่างเช่นคอยถามว่าเธออยากกินโจ๊กไหมหรือว่าชอบกินไหมอะไรประมาณนั้นแต่ในสายตาของคุณชเยศนั้นมันเต็มไปด้วยความรัก คุณชเยศรู้สึกยินดี จนกินโจ๊กเพิ่มอีกหนึ่งถ้วย ความอยากอาหารเพิ่มขึ้น "หนูลี เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหนูไม่ต้องเป็นห่วงนะหนูต้องเชื่อว่าตาธานต้องจัดการได้ใครที่ไม่ให้ความเคารพหนูให้ตาธานจัดการแทน หนูเป็นถึงสะใภ้ใหญ่ของตระกูลภูลพิพัฒน์ในอนาคตจะต้องเป็นนายหญิงใหญ่ของบ้านนี้รู้ไหม" "ทราบแล้วค่ะคุณปู่" ชยานีรู้สึกอบอุ่นใจ ไม่ว่าเธอจะเป็นชยานีหรือปาลีก็รับรู้ได้ว่าคุณชเยศนั้นดีกับเธอจริงๆดีแบบไม่มีข้อแม้ "หนูไม่เอาเรื่องเมื่อคืนมาใส่ใจหรอกค่ะอีกอย่างหนูก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย คนที่คิดจะทำร้ายหนูก็รับผลกรรมไปแล้ว" "เพราะฉะนั้นถึงมีคำพูดที่ว่า ไม่ควรคิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรา" ชยานียิ้มบาง "หนูลีพูดถูก คนอื่นไม่ทำร้ายเรา เราก็ไม่ไปทำร้ายคนอื่น แต่ถ้าคนอื่นคิดจะทำร้ายเรา แล้วเราไม่ตอบกลับเขาจะคิดว่าเราอ่อนแอ" คุณชเยศดีใจหลานสะใภ้คนนี้เป็นคนฉลาด ไม่ใชคนที่เก็บชอบเก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้ในใจเทียบกับปาลีคนก่อนที่อ่อนแอเขาชอบแบบนี้มากกว่า สมกับเป็นเด็กที่เขาเลือกไว้ "แต่ว่าถ้าหากเจอปัญหาอะไรอย่าแบกไว้คนเดียว หนูลียังมีตาธานอยู่นะ" "ปู่ครับ" นิธานรู้สึกจนใจ "ปาลีเป็นเมียผม ผมไม่ให้ใครรังแกเธอได้หรอกครับแม้แต่ตัวผมเองก็ด้วย" เมื่อชยานีได้ยินคำพูดนี้ของนิธานมือที่จับช้อนอยู่เริ่มสั่น เธอเงยหน้าสบตากับนิธานพบว่าในดวงตสของนิธานมีแต่เงาของเธอ สายตาที่อบอุ่นของเขาทำให้ชยานีรู้สึกว่าเธอสามารถจมอยู่ในนั้นได้ นิธานที่มองเธออย่างลึกซึ้งเหมือนว่าเธอเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของเขา " อืม ดี พูดได้ดีมาก ลูกหลานตระกูลภูลพิพัฒน์ต้องมีความรับผิดชอบแบบนี้แหละตาธานแกอย่าทำตัวเหมือนพ่อแก น่าผิดหวังมาก" นวีนกับจารุณีตัวแข็งทันทีโดยเฉพาะนวีนที่เดิมทีแววตาอบอุ่นกลับเต็มไปด้วยประกายไฟร้อนแรง เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชยานีก่อนจะจ้องมองที่ดวงตาของชยานี พบว่าเธอใช้สายตา รักใคร่มองไปที่นิธาน มือของเขาจับช้อนไว้แน่น ปาลี เธอหลงรักเขาแล้วเหรอ แล้วผมล่ะ ทุกการกระทำของนวีนตกอยู่ในสายตาของนิธานทั้งหมดนิธานจ้องหน้านวีนแววตาสงบนิ่งไร้คลื่นแต่นวีนกลับรู้สึกถึงความน่ากลัวในแววตานั้นได้ นี่คือพลังที่มีมาตั้งแต่เกิดของนิธานเขาไม่เคยเอาเรื่องของนวีนมาใส่ใจและเพราะอย่างนั้นนวีนถึงรู้สึกลนลานหวาดกลัว เหมือนกับว่าตัวเองจะใช้แรงทั้งหมดที่มียังสู้กับเขาไม่ได้แม้แต่น้อย เพราะนิธานไม่เคยสนใจหรือเอามาใส่ใจ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นชยานีไม่ค่อยสนใจอยากรู้เรื่องต่อจากนั้น ผลสรุปที่ชยานีต้องการเธอได้รับมาแล้วส่วนเรื่องที่ว่าตระกูลชูชาติจะเป็นยังไงต่อไปชยานีไม่สนใจ แต่การกระทำของคุณชเยศกับนิธานทำให้ชยานีรู้สึกดีใจอย่างน้อยพวกเขาไม่เอาความสัมพันธ์ของตระกูลชูชาติแล้วให้เธอยอมทนให้ ความรู้สึกดีที่มีต่อนิธานในใจของชยานีเพิ่มขึ้นไม่น้อย "คุณปาลี วันนี้อารมณ์ดีจังเลยนะคะ" วันนี้ชญาภามาดูสินค้าและลองใส่ดู แต่พอมาถึงก็พบว่าชยานีที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้เหมือนไม่มีงานอะไรต้องทำกลับนั่งเหม่อลอยบางครั้งยังยิ้มโง่ๆออกมา ครั้วที่แล้วที่ชญาภาพบกับชยานีเธอมีท่าทางต้ังใจทำงานวันนี้กลับดูใสซื่อได้น่ารักและมีเสน่ห์มาก ชยานีตื่นจากภวังค์เห็นสายตาหยอกล้อของชญาภาแล้วเริ่มรู้สึกเขินอายหน้าแดงขึ้นมาทันที "คุณชญาดาเชิญนั่งก่อนค่ะ" ชยานีเรียกให้นลินยกน้ำชาเข้ามาสองแก้ว "ไม่ทราบว่าคุณชอบดื่มชาแบบไหนปกติดิฉันชอบดื่มชาผู่เอ๋อร์ ที่นี่ยังมีชาดอกไม้นะคะถ้าคุณไม่ชอบชาผู่เอ๋อร์ดิฉันจะเรียกให้พนักงานเปลี่ยนให้” "ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกค่ะ" ชญาภายิ้้มบาง "คุณปาลี ฉันขอเรียกคุณว่าลีได้ไหมคะ" ชยานีพยักหน้า"ได้ค่ะ" "งั้นลีคุณก็อย่าเรียกฉันคุณชญาภาแล้วนะ ครั้งที่แล้วเราตกลงเป็นเพื่อนกันแล้วนี่นา ฉันว่าเราเรียกชื่อเล่นกันจะดูสนิทสนมกันมากกว่า" ชญาภาเปรียบเทียบกับครั้งที่แล้วที่เจอกันดูจะเป็นมิตร เธอมองชยานีเป็นเพื่อนของเธอไปแล้ว ชยานีพยักหน้า "ภา" นลินยกน้ำชาเข้ามา ชยานีจึงสั่งให้นลินไปเอาเสื้อที่ตัดเย็บเสร็จแล้วออกมา" ไปเอามาเถอะและเรียกแวววัยเข้ามาด้วย" ชยานียิ้มก่อนอธิบาย" แวววัยคือดีไซเนอร์ที่อายุน้อยที่สุดในบริษัทของเราจ้ะเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยออกมาได้ไม่นาน งานที่ออกแบบถึงแม้ว่ามันจะดูเด็กไปหน่อยแต่เธอเป็นคนมีแนวคิดที่สร้างสรรค์มาก" ชญาภาเป็นคนไม่เรื่องมาก ชยานีรู้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว " เธออยากแนะนำให้ฉันเหรอ" ชญาภายิ้มนิดๆ" งั้นฉันต้องเจอซะแล้ว แต่ว่าข้อเรียกร้องของฉันค่อนข้างสูงนะ" "เจอสักครั้งก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่นาฉันคิดว่าคนเราต้องมีความกล้าที่จะท้าทายนะ กล้าที่จะลองอะไรใหม่ๆ เด็กสมัยนี้มีความคิดที่สร้างสรรค์แค่ขาดประสบการณ์และโอกาส" "เธอพูดมาดูเหมือนตัวเองจะแก่มากอย่างงั้นแหละ" ชญาภากำลังพูดอยู่นลินก็พาแวววัยกับเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จเดินเข้ามาแล้ว" คุณปาลีคะ นี่คือชุดที่คุณสั่งไว้ค่ะ" ชยานียังไม่ทันลุกขึ้นชญาดาก็เดินเข้าไปหยิบมาอย่างรวดเร็ว พอเปิดออกดูสายตาของชญาภาก็ส่องประกายอย่างตกตะลึง ไม่ต่างจากตอนที่เห็นรูปงานออกแบบ "พระเจ้า ลีตอนฉันเห็นรูปที่ออกแบบไว้มันก็ตกตะลึงมากแล้วคิดไม่ถึงว่าทำออกมาแล้วกลับยิ่งน่าอัศจรรย์มากกว่าอีก ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ต้องลองแล้วล่ะ ชอบมากๆเลย มันต้องเหมาะกับฉันแน่นอน" ชยานียิ้มออกมาอย่างทนไม่ไหว "ต้องลองสิ ถ้าหากมีตรงไหนมีปัญหาเราจะได้แก้ไขได้ทัน" ชญาภาพยักหน้าตกลง นลินจึงนำทางชญาดาไปที่ห้องลองเสื้อ ชยานีหันไปมองแวววัยก่อนจะกวักมือเรียก " คุณชญาภา เธอรู้จักไหม" แวววัยพยักหน้าตอบรับ" รู้จักค่ะ คุณปาลี" " คิดว่าคุณชญาภาเป็นคนยังไง" ชยานีพยายามให้แวววัยไม่เครียดจนเกินไปทำตัวตามสบาย" ถ้าฉันจะแนะนำเธอให้กับคุณชญาภา เธอคิดว่ายังไง" "คุณปาลีคะ" แวววัยตกใจลุกขึ้นยืน ตื่นเต้นจนทำให้ชยานีรู้สึกตลกขึ้นมา แต่แวววัยเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย " ถ้าหากว่าหนูทำออกมาได้ไม่ดีล่ะคะ" " เธอต้องเชื่อมั่นในตัวเองสิ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเชื่อว่าเธอทำได้" ชยานีพูดให้กำลังใจ" ทำเหมือนที่เธอเคยทำเหมือนปกติเอาอย่างงี้นะ เธอเอางานออกแบบของเธอออกมา" แวววัยเดินออกไปอย่างตื่นเต้น ชญาภาเดินออกมาจากห้องลองเสื้อชเดินตัวตรงออกมาสวมรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วครึ่งเดินเชิดหน้าดั่งราชินี ชุดที่ใส่อยู่นี้ เป็นชุดราตรีสีดำทั้งชุดแต่รายละเอียดต่างๆในชุดกลับจัดการได้อย่างเหมาะสมมีการสร้างเอ็ฟเฟ็กต์เหมือนเป็นภาพ 3 มิติบนเสื้อผ้า ไม่ทำให้รู้สึกเรียบง่ายจนเกินไป ตั้งแต่ที่ชญาภาเดินออกมาชยานีเหมือนจะโดนชญาภาดึงดูดไว้เหมือนภูตสาวในยามราตรีกาล แต่ตรงปลายกระโปรงชยานีได้เพิ่มอัญมณีเล็กๆลงไปด้วยดังนั้นตอนที่ชญาดาเดิน ทำให้อัญมณีส่องแสงระยิบระยับเปล่งประกายออกมา ทำให้งานออกแบบชุดราตรีสีดำชุดนี้เพิ่มแสงไม่ได้มืดสนิทเหมือนได้รับชีวิตใหม่มากกว่า "ลี ฉันชอบมากที่สุดเลย"