ตอนที่ 146เรื่องที่นิธานทำให้เธออยู่เบื้องหลัง

ต๭นที่146เรื่องที่นิธานทำให้เธออยู่เบื้องหลัง ชยานีกินจนอิ่มจึงเดินไปเข้าห้องน้ำขณะที่เดินผ่านด้านหน้าโถงได้ยินเสียงคนกำลังทะเลาะกันเหมือนว่าจะไม่มีห้องสำหรับทานอาหารแล้วน้ำเสียงนั้นเธอรู้สึกคุ้นหูชยานีหยุดก้าวเดินไปสักพักพอเห็นด้านหลังของคนนั้นชยานีรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตไปทั้งตัวไม่สามารถดิ้นได้สายตาจ้องมองไปที่คนผู้นั้นไม่ขยับเขยื้อน ชามา เธอคิดไม่ถึงว่าจะเห็นชามาที่นี่ เดิมทีเธอคิดว่าต้องรอให้ถึงงานประกวดถึงจะได้เจอกันคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอก่อน อารมณ์ของชามาร้ายกว่าเมื่อก่อนมาก ตอนนั้นอย่างน้อยอยู่ด้านนอกเธอยังเสแสร้งบ้างไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเธออารมณ์ร้ายแต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย กลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้านข้างชามาเดิมทีเคยเป็นลูกน้องของชยานีกลุ่มที่เป็นกำลังหลักในการออกแบบ ชยานีมองเห็นพวกเขา แววตาแข็งกร้าวสองมือกำหมัดแน่น เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าของบางอย่างเปลี่ยนแปลงได้ คนที่เคยซื่อสัตย์ต่อเธอในสมันก่อนตอนนี้กลับทำงานให้ชามา แต่เธอจะทำอะไรได้ตอนนี้เธอไม่ใช่ชยานีอีกต่อไปแล้ว นึกถึงตรงนี้ชยานีนิ่งเงียบจึงได้ยินทางด้านชามาเหมือนจะไม่ยอมหยุดอาละวาด นิธานเห็นว่าชยานีออกไปนานแล้วยังไม่กลับมาจึงออกมาเดินหาพบว่าชยานียืนอยู่ตรงมุมทางเดินคนเดียวสายตามองตรงไปด้านหน้าเหมือนกำลังมองอะไรบางอย่าง ด้านหลังของเธอให้ความรู้สึกเงียบเหงาเดียวดายมาก ตอนนั้นเองนิธานถึงได้เข้าใจว่าความรู้สึกปวดใจเป็นยังไง เขาก้าวเท้ายาวตรงไปข้างหน้าดึงชยานีเข้ามากอดไว้ "ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ครับ" ชยานีกัดเม้มริมฝีปาก ใบหน้าซีดเล็กน้อยแต่ยังส่ายหน้าปฏิเสธ " ไม่เป็นไรค่ะเมื่อตะกี้ด้านนอกส่งเสียงดังฉันเลยเดินออกมาดูแค่นั้นเอง" นิธานหรี่ตา เรื่องทั้งหมดเขาได้ยินแล้วโดยในสายตาของเขาชยานีสำคัญที่สุดแต่พอนิธานเห็นกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้า แววตาคมกริบฉายแววโหดเหี้ยมขึ้นมา เป็นชามาผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำร้ายชยานีจนตายคนนั้น นิธานคุมอารมณ์โกรธเคืองของตัวเองไว้กลัวว่าจะทำให้ชยานีตกใจ แต้ตอนนี้ความคิดของชยานีไม่ได้อยู่ที่นิธานจึงสัมผัสไม่ได้ถึงอารมณ์โกรธของนิธานเธอจ้องมองไปที่ด้านหลังของชามาอีกสักพักก่อนจะหันไปมองนิธานที่ตอนนี้ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้วสีหน้าปกติ "เรากลับกันเถอะค่ะ" "จะกินต่อไหม" นิธานถามอย่างเอาใจ ชยานีส่ายหน้าปฏิเสธตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์อยากจะกินต่อแล้ว "ไม่อยากกินแล้วค่ะพวกเรากลับกันเถอะ" "ได้ครับ" นิธานจ่ายเงินเสร็จก็พาชยานีเดินออกไป แต่ชามายังคงทะเลาะกับพนักงานยังไงก็ต้องได้ห้องรับรองเมื่อเห็นว่าชามาไม่ยอมหยุดพนักงานไม่รู้จะทำยังไงจึงเข้าไปแจ้งเจ้าของร้านซานนี่ พอเจ้าของร้านได้ยินดังนั้นจึงสั่งให้พนักงานไล่กลุ่มของชามาออกจากร้านไป" ต่อไปนี้ร้านอาหารของเราไม่ต้อนรับผู้หญิงคนนี้รีบไล่เธอออกไปเดี๋ยวนี้" "แกพูดว่ายังไงนะ" ชามาไม่อยากจะเชื่อ "แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันคือคุณหนูใหญ่ของบริษัทอัลฟ่านะพวกแกกล้าทำอย่างนี้กับฉันเหรอ" "บริษัทอัลฟ่าแล้วยังไง ที่นี่คือเมืองนภาพวกเรารู้จักแต่บริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด บริษัทยักษ์ใหญ่บริษัทเดียว"เจ้าของร้านซานนี่ตอกกลับชามา ชามาที่ตอนนี้โกรธจนตัวสั่นมองเห็นเงาด้านหลังที่คุ้นชิน ความจริงตอนที่นิธานจ่ายค่าอาหารได้สั่งเจ้าของร้านเอาไว้แล้วให้เขาไล่เธออกไปมีเรื่องอะไรเขารับผิดชอบเองเมื่อมีนิธานคอยหนุนหลังเจ้าของร้านจะกลัวอะไร " ชยานี" ชามาตะโกนเสียงดังชยานีนิ่งงันเธอเกร็งไปทั้งตัว เธอเกือบจะตอบรับไปแล้วแต่ต้องอดทนอย่างหนักและตอนนี้ชยานีก็ไม่กล้าหันไปมองนิธานกลัวว่าสายตาของนิธานจะมองเห็นอารมณ์ที่แปลกไปของเธอ แต่นิธานกลับกระพริบตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นโอบเอวชยานีเดินออกไป "ชยานี ชยานีแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ"ชามาเหมือนคนบ้าเดินตามออกไปแต่ทิ้งไว้ให้ชามามีเพียงกลิ่นควันของรถยนต์ ชามายืนมองมายบัคสีเงินคันนั้นขับออกไปอย่างอารมณ์เสียทั้งหัวจำได้แต่ด้านหลังของชยานีและแววตาจองชยยานีที่ต้องเธอก่อนตาย "คุณชามาคะ คุณชามา" ผู้ช่วยของชามาวิ่งตามออกมาหอบหายใจถามขึ้น "คุณชามาคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ" "เธอเห็นแล้วใช่ไหม เห็นใช่ไหม" ชามาคว้าแขนของผู้ช่วยมาจับไว้แน่นเขย่าแรงๆ "เมื่อตะกี้เธอเห็นใช่ไหมคนคนนั้นคือชยานี ชยานีเธอกลับมาแล้ว กลับมาแล้ว" ชามาพึมพำเหมือนคนบ้า ผู้ช่วยของชามาเริ่มรู้สึกกลัวแต่ก็ยังพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ " คุณชามาคะ คุณมองผิดรึเปล่าคะคุณชยานีไม่ใช่ว่าครึ่งปีก่อนก็เสียชีวิตไปแล้วเหรอคะแล้วที่นี่ก็เป็นเมืิองนภานะคะไม่ใช่เมืองเมฆาที่เราอยู่ ถ้าจะปรากฏตัวจริงๆก็ต้องปรากฏตัวที่เมืองเมฆาสิคะ" ชามาส่ายหน้า พึมพำออกมาหังไม่เข้าใจว่าพูดอะไรอยู่ก่อนจะพูดขึ้นมาฉับพลัน "นั่นไม่ใช่ชยานี คือปาลี " ใช่ ต้องเป็นปาลียัยผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ เมื่อตะกี้เธอตกใจเกินไปถึงคิดว่าเป็นชยานีแต่เธอกลับลืมไปว่าชยานีตายไปแล้วและปาลีกับชยานีหน้าตาเหมือนกันมากข้อมูลเกี่ยวกับปาลีชามายังพอจำได้บ้าง ปาลีเป็นภรรยาของคุณนิธานดังนั้นจะเข้าออกร้านแบบนี้ก็ไม่แปลกใจและป้ายทะเบียนรถเมื่อตะกี้เป็นเลขหนึ่งทุกตัว ในเมืองนภาคนที่สามารถใช้เลขทะเบียนรถนี้ได้ต้องมีอิทธิพลมากในเมืองนภา หรือว่าจะเป็นคุณนิธาน แต่ในข้อมูลที่เธอสืบมาบอกไว้ว่านิธานไม่ได้ชอบพอปาลีถึงขั้นรังเกียจปาลีถึงจะถูกสิ "ปาลีคุณชามาคะคุณพูดถึงคนที่ออกแบบชุดเกิดใหม่คนนั้นใช่ไหมคะ" ผู้ช่วยถามอย่างไม่เข้าใจ "ออกแบบชุดเกิดใหม่อะไรของเธอ ยัยนั่นลอกเลียนแบบผลงานของคนอื่นต่างหากละ" ชามาทนไม่ไหวตะโกนเสียงดังออกมาอย่างไม่พอใจเพราะอารมณ์โกรธจึงทำให้เธอลืมเรื่องของนิธานไป ถ้าหากชามาใส่ใจกับเรื่องเมื่อตะกี้ ตอนงานประกวดเธอคงไม่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนั้นและคงไม่ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าคนอื่นและแน่นอนว่าคำพูดพวกนี้เป็นคำพูดที่ต้องพูดตอนท้ายแล้ว ชยานีกลับมาถึงคฤหาสน์ภูลพิพัฒน์ อารมณ์ยังไม่ดีขึ้นและดูไม่มีชีวิตชีวา นิธานตามองเห็นแต่เจ็บปวดในใจแต่เรื่องนี้ชยานีไม่ยอมบอกกับเขา เขาทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่พอเห็นชยานีเป็นแบบนี้นิธานสงสารเธอมาก ชยานีขังตัวเองอยู่ในห้อง เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เดิมทีนิธานอยากจะคอยอยู่ข้างๆแต่เป็นห่วงว่าเธอจะคิดมากและอีกอย่างเรื่องแบบนี้นิธานช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย คงต้องพึ่งตัวเธอเอง ดังนั้นเขาจึงเดินไปที่ห้องทำงาน แต่นิธานก็ไม่มีอารมณ์จะทำงาน หลังจากจัดการกับเอกสารไม่กี่ชุดก็รู้สึกวุ่นวายใจยกมือคลายเน็คไทแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับชยานีนิธานไม่ค่อยได้สูบบุหรี่แล้ว เขาอยากจะมีลูกที่เกิดกับชยานีดังนั้นต้องเลิกสูบบุหรี่แต่คืนนี้กลับโดนทำลายลงแล้ว นิ้วเรียวยาวของเขาคีบบุหรี่ไว้ ควันบุหรี่คลุ้งไปทั้งห้อง นิธานเปิดอีเมล์ขึ้นมา ในนั้นมีเอกสารที่ธยาน์ได้รับมาแล้วส่งมาให้ทั้งหมด ธยาน์แทรกตัวเข้าไปในกลุ่มของชามาได้สำเร็จ ชามาคิดว่าผลงานออกแบบของธยาน์คล้ายกับชยานีจึงค่อนข้างดีต่อธยาน์ถึงแม้ตอนนี้ธยาน์จะยังไม่ได้รับเอกสารเกี่ยวกับวัสดุกลุ่มแรกแต่ก็นับว่าไม่เลวแล้ว ชามาคนนั้นอารมณ์ยิ่งร้ายขึ้นทุกวันแต่ก็ไม่ค่อยมีสมองกับเขาเท่าไหร่ นิธานคลิ๊กออกจากหน้าจอคอมก่อนจะโทรหาตีรณ "จัดการทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม" "แทบทั้งหมดแล้วครับรอวันจัดงานวันนั้นขอแค่ชามามีแผนจะทำอะไรพวกเราจะจัดให้เธออย่างสาสมเลยครับ" "อืม" นิธานสูบบุหรี่มืออีกข้างถูตรงหัวเข่าของตัวเองไปมาแววตาทอประกายคมลึก "วันนี้ส่งสอนเธอหน่อยละกัน" "ครับ" ตีรณกดวางสายถึงจะแปลกใจทำไมเจ้านายของตนถึงต้องสนใจคนแบบนั้นอีกทั้งยังจัดการด้วยตัวเองแบบนี้ไม่ค่อยเหมือนสไตล์ของนิธานเลย แต่พอคิดถึงสิ่งที่ชามาทำต่อชยานีแล้วตีรณจึงเข้าใจทันทีว่าเจ้านายของตนคงจะเห็นว่าคุณภรรยาตัวเองได้รับความไม่ยุติธรรมดังนั้นจึงแก้แค้นแทนคุณภรรยานี่เอง อืม ช่วงนี้รู้สึกจะได้กินความหวานเข้าไปเยอะตีรณรู้สึกว่าอีกไท่นานตัวเองคงจะกลายเป็นคนอ้วนแน่ๆ คืนนั้นเองชามาโดนลูกค้าของโรงแรมปลูไลท์ฟ้องว่าชามาไม่มีศีลธรรมและคุณสมบัติผู้ดีทำลายภาพพจน์ที่เขามีต่อโรงแรมและรู้สึกผิดหวังต่อโรงแรมปลูไลท์มากถ้าไม่มีเหตุผลที่เพียงพอพวกเขาก็จะฟ้องร้องโรงแรมปลูไลท์ ผู้จัดการของโรงแรมหมดหนทางจึงเชิญชามาออกตั้งแต่คืนนั้นเลย ชามาที่โดนไล่ออกมากลางดึกเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้ามาก เธอเป็นถึงบุตรสาวของผู้บริหารบริษัทอัลฟ่าคิดไม่ถึงว่าจะโดนกรัทำเช่นนี้กลางดึกคืนนั้นเธอจึงโพสต์ข้อความลงในเพจเวยป๋อ(เว็บไซต์หนึ่งของประเทศจีน)โดยใช้ชื่อของนิกกี้ในการโพสต์บอกว่าตนเองโดนเชิญให้มาร่วมงานประกวดออกแบบที่เมืองนภาคิดไม่ถึงว่าโรงแรมปลูไลท์จะรังแกลูกค้าทำกับเธอแบบนี้ เพราะว่านิกกี้เป็นนักออกแบบที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในวงการถึงแม้เมื่อก่อนจะไม่ค่อยเปิดเผยหน้าตาแต่งานออกแบบของเธอดาราหลายคนต่างชื่นชอบดังนั้นพอชามาโพสต์ลงไปไม่นานก็มีการแชร์ไปทั่ว ก่อนที่โรงแรมปลูไลท์จะขึ้นสู่หัวข้อที่ผู้คนค้นหามากที่สุด ดาราเหล่านั้นคงไม่รู้ว่าเบื้องหลังโรงแรมปลูไลท์คือใครแต่เจ้านายของดาราเหล่านั้นต่างก็รู้ดีพอได้รับข่าวเรื่องนี้ วันต่อมาจึงยังคงแชร์กันต่อไปและมีดาราบางคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับชามาเดิมทีคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วแต่เพิ่งแชร์ได้ไม่นานเจ้านายต้นสังกัดก็สั่งให้ลบออกจากเพจทั้งหมดไม่อย่างนั้นจะทำการแช่แข็งการแสดง แช่แข็งการแสดงหมายความว่าจะหมดโอกาสในการแสดงตลอดไปเลยนะ ในโซเชียลเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงแต่ไม่ส่งผลต่อนิธานแม้แต่น้อยหรือพูดได้ว่านิธานไม่สนใจเรื่องนี้เลย "ท่านประธานครับ หัวข้อในโซเชียลจะลบทิ้งไหมครับ" ตีรณเดาใจนิธานไม่ถูกคิดในใจว่าผู้หญิงที่ชื่อชามาคนนี้ชอบสร้างปัญหาจริงๆ นิธานกลับยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างไม่ใส่ใจ"ให้เธออาละวาดไปเถอะ ยิ่งดังยิ่งดีเรื่องหลังจากนี้จะได้ยิ่งคุมเกมส์ลำบาก งานประกวดเตรียมการไปถึงไหนแล้ว" " ใกล้จะเรียบร้อยแล้วครับ ด้านของคุณผู้หญิง" ตีรณยังคงแปลกใจนิธานทำเรื่องทั้งหมดแต่กลับปิดชยานีไว้ไม่ให้รู้เรื่อง เขาเดาใจเจ้านายไม่ถูกจริงๆว่าทำไปเพื่ออะไร " ให้เธอตั้งใจแข่งขันก็พอ เรื่องเล็กๆพวกนี้อย่าให้ไปรบกวนเธอได้" มัณฑนา: