ตอนที่148ท่านประธานตาแหลมเลือกคนเก่ง

ต๭นที่148ท่านประธานตาแหลมเลือกคนเก่ง เป็นตามที่คณะผู้จัดบอกไว้ว่าตลอดการแข่งขันจะต้องกินนอนที่นั่นเลยไม่มีใครได้สิทธิพิเศษถ้าหากมีคนไหนไม่พอใจทางฝั่งทีมงานยินดีให้สละสิทธิ์การแข่งขันนี่ก็คืออีกเรื่องที่มีความยุติธรรมมากในงานครั้งนี้ ชยานีไม่ค่อยคิดอะไรมากเพราะบางครั้งที่เธอออกแบบเสื้อผ้าอยู่ก็มักจะลืมเรื่องเวลาไปเทียบกับตอนนี้ก็ไม่แตกต่างกันแต่มีอยู่หนึ่งเรื่องที่ไม่ค่อยดี เพราะชยานีเป็นคนกินเก่งเธอชอบกินของอร่อยๆแต่ที่นี่อาหารการกินทางทีมงานจะเตรียมให้เองชยานีจะไม่ได้เลือกเอง ตลอดทั้งวันนี้ชยานีทำเพียงพักผ่อนสายตาช่วงแรกนลินยังร้อนใจแต่พอเห็นชยานีผ่อนคลายไร้กังวลแบบนี้นลินก็ไม่กังวลใจแล้ว ตอนเย็นทางทีมงานส่งคนมาถามแล้วว่าจะออกไปกินที่ห้องอาหารหรือจะให้ยกมาให้ที่ห้องทานคนเดียวเพราะในเวลานี้เธอยังไม่อยากเจอหน้าของชามาและคิดว่าชามาก็คงไม่อยากเจอเธอเหมือนกันและอีกสาเหตุหลักคือเรื่องอาหารเธอให้ความสำคัญมากถ้าแม้กระทั่งตอนกินข้าวยังต้องเจอกับชามาหรือยังต้องทะเลาะกับเธอชยานีคิดแล้วยังรู้สึกปวดหัวเลย ไม่นานก็มีทีมงานส่งอาหารมาให้ นลินเดินไปเปิดประตูให้ก่อนจะมีพนักงานเดินเข้ามา "ไม่ทราบว่าคุณคือคุณปาลีรึเปล่าครับ" "ใช่ค่ะ" ชยานีพยักหน้าตอบรับ มองพนักงานเดินเข็นรถเข้ามาอย่างสงสัยเพราะดูจากจำนวนจานที่วางอยู่เต็มรถเข็นก็รู้แล้วว่าอาหารมื้อนี้จัดหนักแค่ไหนแล้ว เป็นไปตามที่คาดไว้หลังจากที่พนักงานคนนั้นค่อยๆเข็นรถเข้ามาแล้วเปิดออกมาชยานียิ่งแปลกใจมากขึ้นแม้แต่นลินยังพูดขึ้นอย่างตกใจ "โอ้โห ที่แท้ทีมงานได้เตรียมอาหารไว้เยอะขนาดนี้เลยเหรอค่ะทางคณะผู้จัดงานทั้งรวยและใส่ใจดูแลดีมากเลยค่ะ" ชยานีกลับกระพริบตาปริบๆ "นี่ทุกคนได้กินแบบนี้ทุกคนเหรอคะ" พนักงานคนนั้นสะดุ้งหยุดนึกคิดไปสักครู่ก่อนจะตอบกลับมา "ครับ ใช่ครับ เพื่อให้ทุกท่านมีแรงในการแข่งขันทางเราจัดอาหารให้เหมือนกันทุกท่านครับ" ชยานีพยักหน้าเข้าใจ แล้วไม่พูดอะไรอีกรอจนพนักงานเดินออกไปนลินรีบพุ่งเข้าหาอาหารทันที เธอโตมาจนถึงทุกวันนี้นังไมเคยได้เห็นอาหารที่หรูหราแบบนี้มาก่อนเลยเห็นแล้วน้ำลายสอเริ่มคันไม่คันมืออยากจะลงมือจัดการทันทีเลย ชยานีเป็นดังนี้ก็จนใจแต่ก็ปกคลุมไปด้วยความเอ็นดู "เอาล่ะ รีบกินกันเถอะไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อยกันพอดี" "อืมค่ะ" นลินรีบพยักหน้าตอบรับก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งและยังไม่ลืมช่วยชยานีเตรียมตะเกียบและถ้วยชาม นลินไร้เดียงสาและรู้สึกถึงความผิดปกติในอาหารเหล่านี้แต่ชยานีที่พอเห็นอาหารพวกนี้กลับรู้สึกคุ้นเคยก่อนที่จะมีใบหน้าหนึ่งแวบเข้ามาในสมองชยานีเม้มริมฝีปาก อาหารพวกนี่เป็นเมนูที่เธอชอบกินทั้งหมดทางทีมงานมีภูตกระซิบบอกข้างหูหรือยังไงถึงเดาได้ว่าเธอชอบกินอะไรโอกาสที่จะสั่งเมนูที่เธอชอบได้ถูกมีเยอะแค่ไหนกันล่ะ แต่ชยานีก็ไม่พูดอะไร ก็ในเมื่อมีของอร่อยให้กินเธอจะต้องพูดอะไรอีกล่ะ "งำงำงำ อร่อยจริงๆค่ะ ลินไม่เคยกินอะไรที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย" เมื่อเห็นนลินเบิกบานใจชยานีก็ดีใจแล้ว "อร่อยก็กินเยอะๆนะ ลินค่อยๆกินก็ได้ไม่มีใครแย่งหรอก" อาหารจัดมาเยอะมากชยานีกินคนเดียวไม่หมดอยู่แล้ว นลินได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก "คุณปาลีก็กินด้วยสิคะ" " อืม" ชยานีกินข้าวต่อในใจมีความรู้สึกแปลกๆเธอรู้ว่าอาการแบบนั้นเรียกว่าอาการใจสั่นแต่ชยานียังคงพยายามควบคุมมันไว้ คุณนิธานเขา ดูเหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกจริงจังแล้ว แต่สถานการณ์ของเธอในตอนนี้ เธอไม่สามารถวางความแค้นนี้ลงได้แต่ถ้าไม่วางความแค้นลงแล้วตกลงคบกับนิธานละก็เรื่องที่เธอจะทำต่อจากนี้ถ้าหากนิธานรู้เข้าเขาจะคิดยังไง อาหารมื้อนี้ถึงแม้จะอร่อยแต่ชยานีกลับไม่รับรู้รสชาติของอาหารจะมีก็เพียงแต่นลินที่กินอย่างมีความสุขเอ่ยชมคณะผู้จัดงานไม่หยุด หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งสองออกไปเดินเล่นข้างนอกบังเอิญเจอเข้ากับชามาและธยาน์ผู้ช่วยของเธอ ชามามองเห็นชยานีก็ตาแดงก่ำเหมือนมองเห็นศัตรูแต่ธยาน์กลับให้ความรู้สึกแปลกมากถึงแม้บนใบหน้าดูเหมือนจะรับปากทำตามแต่แววตาของเธอกลับแสดงออกชัดเจนมากชยานีคิดว่าตัวเองดูคนไม่ผิดธยาน์คนนี้ไม่ใช่คนประเภทเดียวกับชามาแน่นอน "เป็นเธออีกแล้ว" เมื่อตอนกินข้าวชามายังหวังจะใช้นักออกแบบกลุ่มนั้นบีบชยานีสักหน่อยแต่ชยานีกลับไม่มากินข้าวที่ห้องอาหารทำให้ชามาเก็บอารมณ์โกรธไว้เต็มท้องไม่ได้ปล่อยออกมาดังนั้นตอนนี้พอได้เจอกับชยานี แววตาของเธอจึงเต็มไปด้วยแรงพยาบาท "ปาลี หรือว่าเธอจะกลัวฉันแล้ว" ชยานีกระพริบตา "ใช่สิคะ ฉันกลัวคุณมาก" "เธอ"ชามารู้สึกว่าตัวเองพูดกับลม เหมือนว่าสิ่งที่เธอให้ความสำคัญชยานีกลับไม่ใส่ใจสักเรื่อง "ปาลี เธออย่าได้ใจไป รอให้ผลของการประกวดครั้งนี้ออกมา ฉันจะทำให้เธอร้องไห้คุกเข่าขอความเห็นใจจากฉัน" " งั้นพวกเราจะตั้งตารอนะคะ" ชยานีส่งเสียงเยาะเย้ยก่อนจะจูงมือนลินเดินผ่านตัวชามาไปแต่ตอนที่จะเดินผ่านธยาน์ไปนั้น ธยาน์ยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็วหยิบอะไรบางอย่างใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อของชยานี ชยานีรู้สึกตัวก่อนจะชงักฝีเท้าเล็กน้อยแล้วพานลินเดินต่อไปอย่างปกติ ชามาหันกลับมาพบว่าธยาน์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจึงเริ่มอารมณ์เสียอีกครั้ง "เธอตายไปแล้วรึยังไงเมื่อตะกี้ไม่เห็นเหรอว่ามีคนมาหาเรื่องฉันเธอเป็นผู้ช่วยของฉันแต่กลับไม่ยอมมาช่วยฉันเลยฉันจะเก็บเธอไว้ทำไม" ธยาน์พูดเสียงนิ่ง "ดิฉันแค่รับปากคุณทัตติมาช่วยงานคุณแต่ไม่ได้รับปากจะเป็นผู้ช่วยของคุณ" "เธอ" ชามายกมือขึ้นเตรียมตัวจะตบสั่งสอนธยาน์ ธยาน์เงยหร้าขึ้นจ้องเขม็งแววตาที่มองมาให้ความรู้สึกดุร้าย" คุณชามา ดิฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ ในเวลานี้คุณยังต้องพึ่งดิฉันอยู่ที่สำคัญคุณทัตติเป็นคนเชิญดิฉันมา ถ้าหากคุณทำอะไรดิฉันล่ะก็ไม่รู้ว่าคุณจะแก้ตัวกับคุณทัตติยังไงดีนะคะ" "เธอ ฝากไว้ก่อนเถอะ" ชยานีพานลินเดินไกลออกมาเล็กน้อยก่อนจะหยุดเดินนลินก็หยุดเดินตามเธอ" คุณปาลีคะ คุณรู้จักธยาน์คนนั้นเหรอคะ" ชยานีส่ายหน้าปฏิเสธ" ไม่รู้จักหรอก" " ถ้างั้นเธอ" ชยานีแสดงท่าทางว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้และไม่ใช่สถานที่ที่จะพูดเรื่องนี้ได้ "กลับไปที่ห้องแล้วค่อยพูดเถอะ" กระดาษที่ธยาน์ยัดให้ชยานีได้เขียนเรื่องที่ชามาให้เธอช่วยโกงการแข่งครั้งนี้เธอบอกว่าเป็นทัตติสั่งให้เธอมาช่วยเหลือ ตอนนี้ชยานีไม่เข้าใจความหมายการกระทำของธยาน์ว่าทำไมต้องมาบอกเธอเรื่องนี้แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอย่างน้อยธยาน์คนนั้นกับชามาก็ไม่ใช่พวกเดียวกันพอถึงวันประกวดธยาน์คงไม่ช่วยชามาอย่างแน่นอน "คุณปาลีคะ กระดาษที่ธยาน์ให้มาเขียนว่าอะไรบ้างคะ" ชยานียื่นกระดาษแผ่นนั้นให้นลิน นลินจับมาอ่านแล้วจึงรู้สึกตกใจ "ที่แท้พวกเขาก็ไม่ใช่พวกเดียวกันนี่เอง แต่ทำไมเธอต้องมาบอกคุณล่ะคะ" "ไม่รู้สิ" ชยานียิ้มบาง "เอาล่ะ ลิน เธอช่วยฉันเตรียมอุปกรณ์หน่อยสิเดี๋ยวฉันจะเริ่มทำงานแล้ว ส่วนเธอถ้าหากรู้สึกเบื่อๆก็นอนพักหรือว่าอ่านหนังสือไปนะ" "เอ่อ ลินไม่ง่วงค่ะแล้วก็ไม่เบื่อด้วย ลินจะอยู่เป็นเพื่อนคุณปาลี"ได้ชื่อว่าเป็นผู้ช่วยของชยานีแล้วนลินจะกล้านอนหรือทำตัวตามสบายได้ยังไงกัน เมื่อชยานีเริ่มทำงานก็ยากที่จะหลุดออกมาได้นลินนั่งพิงอยู่ด้านข้างมองชยานีที่ตั้งอกตั้งใจทำงานแล้วเริ่มนับถือชยานีมากขึ้น ฐานะอย่างชยานีที่ได้แต่งงานกับคุณนิธานไปแล้วแค่อยู่อย่างสุขสบายที่บ้านก็ได้แต่เธอกลับเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก มีธุรกิจเป็นของตัวเองแค่จุดนี้นลินก็นัอถือเธอมากแล้ว หัวข้อในงานประกวดครั้งนี้มีจริงแล้วมันดูเลื่อนลอย ไม่ชัดเจนให้เพียงแค่คำว่า ระยิบระยับเป็นหัวข้อ ที่เหลือต้องพึ่งจินตนาการของนักออกแบบเองแล้ว ตอนแรกชยานีก็รู้สึกปวดหัวเหมือนกันเพราะเธอคิดไม่ออกว่าจะอธิบายหัวข้อออกมายังไงดังนั้นตอนแรกเธอถึงไม่รีบที่จะวาดออกแบบแต่กลับหยิบกระดาษและปากกาขีดขีดเขียนเขียนอยู่แบบนั้นเหมือนกับไก่เขี่ย อีกด้านของกล้องวงจรปิด นิธานมองท่าทางของชยานีในแววตามีประกายประหลาดใจถึงแม้เขาจะรู้ว่าเธอคือชยานีหรือก็คือนิกกี้อยู่แล้วนิธานก็ยังรู้สึกเซอร์ไพร์สอยู่ตลอด ที่สำคัญก็คือความตกตะลึงที่ชยานีมีให้กับนิธานนั้นมันเยอะมากจริงๆ ทุกครั้งที่นิธานรู้สึกว่าตนเองรู้จักชยานีมากพอแล้วเธอก็จะสร้างเรื่องให้เขาต้องเซอร์ไพร์สขึ้นอีก หัวข้อระยิบระยับนี้ ตอนแรกนิธานก็รู้สึกว่ามันดูเลื่อนลอยมากเขาตั้งตารอว่าชยานีจะอธิบายมันออกมายังไง เมื่อตะกี้ได้เห็นชยานีขีดเขียนลงบนกระดาษ คนที่ไม่เข้าใจจะคิดว่าเธอเพียงแค่เขี่ยเล่นและเหมือนเด็กวาดเล่นๆมากกว่าแต่ถ้าดูให้ลึกเข้าไปก็จะเข้าใจได้ทันทีว่าที่วาดออกมาก็คือดวงดาวบนท้องฟ้า และแน่นอนว่าดวงดาวบนท้องฟ้าก็คือแพรวพราวในท้องฟ้าที่มืดมิดดวงดาวก็จะยิ่งส่องแสงแพรวพราวยิ่งขึ้นแต่ชยานีกลับไม่ใช่สีดำทั้งหมด ภายหลังเธอเพิ่มสีน้ำที่เป็นสีน้ำเงินเข้าไปบนพื้นสีดำจนมันค่อยๆแตกออกที่ละชั้น เพียงแค่วาดออกมานิธานก็อึ้งแล้ว ตีรณที่ยืนอยู่ด้านข้างของนิธานก็ตกใจมากเช่นกัน "ที่คุณผู้หญิงวาดมาสวยมากๆเลยครับ" ตีรณไม่ค่อยเข้าใจงานออกแบบเขาเพียงแค่แยกออกว่าสวยกับไม่สวย ตามที่ตีรณเข้าใจมันสวยจริงๆ นิธานยกยิ้มอย่างภูมิใจ ในแววตาเหมือนจะเขียนว่า ถรรยาของเขาเก่งอยู่แล้ว แบบนั้น "แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ดูซะก่อนว่าเธอเป็นใคร" ตีรณกระตุกมุมปาก บนใบหน้าแสดงอาการตะลึงงัน นี่มันเจ้านายของใครเนี่ยรีบมาพาเขากลับไปหน่อย ไม่ยอมไปเจราจาธุรกิจร้อยล้านอยู่ที่บริษัทไม่ยอมทำงานแต่กลับวิ่งออกมาจ้องอยู่ตรงหน้าจอควบคุมอย่างมีความสุขแบบนี้ในโลกนี้มีไม่กี่คนแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าช่วงนี้ตีรณแห่งความเปลี่ยนแปลงของนธานมาตลอดเขาคงแทบจะคิดไปว่าเจ้านายเปลี่ยนเป็นคนอื่นไปแล้ว ผู้ชายที่ทั้งร่างแผ่รังสีแห่งความรักออกมาจนตีรณแทบจะทนไม่ไหวแล้ว "ครับ ครับ คุณผู้หญิงเก่งกาจที่สุดครับ และท่านประธานก็เลือกคนเก่งด้วยครับ" ตรีณเดาออกว่านิธานต้องการอะไรที่พูดออกมาซะเยอะขนาดนี้ก็แค่ต้องการให้ชมเขาและภรรยาเท่านั้นเอง เขาชมทั้งสองเลยก็ได้ เป็นไปตามที่คาด นิธานพยักหน้าอย่างพอใจ "เงินเดือนของเดือนหน้าเพิ่มสิบเปอร์เซ็น" ตีรณดวงตาเปล่งประกาย " ท่านประธานใจกว้างมากครับ" นิธานส่งเสียงหึเบาๆ "ทางด้านอาจารย์เป็นยังไง" "คุณแอนดี้อยากเจอท่านกับภรรยาของท่านมากครับ" ตีรณรายงาน"หรือไม่ท่านประธานจะไปพบคุณแอนดี้แบบส่วนตัวสักครั้ง" นิธานส่ายหน้าปฏิเสธ "ยังไม่ต้อง" ถ้าเขาเจออาจารย์ล่ะก็ท่านจะต้องถามเรื่อง เทพธิดาผู้เป็นแรงบันดาลใจของเขาคือใครแน่นอนเขายังอยากเก็บไว้เซอร์ไพร์สในวันสุดท้ายให้อาจารย์ได้เห็นชยานีของเขาที่ยืนเด่นอยู่กลางเวที