ตอนที่155 เชื่อไหมว่าฉันให้คุณนิธานทำลายตระกูลกองแก้วให้ย่อยยับได้

ต๭นที่155 เชื่อไหมว่าฉันให้คุณนิธานทำลายตระกูลกองแก้วให้ย่อยยับได้ ตอนที่ชามากำลังคิดตัดสินใจโทรชยานีอยู่นั้นเป็นช่วงที่ชยานีกับนิธานกำลังเดินทางไปเยี่ยมจริยาพอดีเพราะว่าชยานีได้รับชัยชนะเลิศในการแข่งขันจึงอยากแบ่งปันความรู้สึกกับจริยาเร็วๆ และจริยาที่ได้ดูการแข่งขันผ่านโทรทัศน์ได้เห็นผลงานที่ยอดเยี่ยมของชยานีในเวลาเดียวกันก็ได้รู้ว่าชยานีได้เจอกับอะไรบ้างอดไม่ได้ที่จะปวดใจแต่หลังจากได้เห็นว่านิธานปกป้องชยานีอย่างนั้นในใจของจริยาก็สบายใจขึ้นเยอะ เมื่อก่อนจริยาไม่กล้าที่จะคิดว่านิธานจะรักชยานีได้แน่นอนว่าไม่กล้าที่จะคิดว่าทั้งสองจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้แต่พอได้เห็นถึงความจริงจังที่นิธานมีต่อชยานีผู้เป็นมารดาอย่างจริยารู้สึกมีความสุขมาก ชยานีกับนิธานจบจากการดูแลแอนดี้มาหลายวันก็เดินทางไปหาจริยาเป็นที่แรก ตอนนี้จริยาได้รับการดูแลจากพยาบาลจนอาการดีขึ้นมากอีกทั้งพอไม่มีความกดดันพวกนั้นจริยาจึงไม่ใช่เพียงแค่สุขภาพดีขึ้นสภาพจิตใจดีขึ้นจนดูเยาว์วัยขึ้นมากกระฉับกระเฉงมากขึ้นด้วย จริยาเตรียมอาหารตั้งแต่เช้าพอเห็นว่าชยานีและนิธานเดินเข้ามาในบ้านจึงรีบกล่าวทักทายอย่างดีใจ "หนูลีกับตาธานมาแล้วเหรอจ๊ะ" "ค่ะ แม่" ชยานีพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินไปกอดแขนของจริยาอย่างออดอ้อน "ไม่ได้เจอแม่ตั้งนาน คิดถึงจังเลยค่ะ" "ลูดคนนี้นี่" ที่จริงในใจของจริยาดีใจมากอยากจะจูบชยานีมากแต่มีนิธานอยู่ด้วยจริยาจึงรู้สึกอายเล็กน้อย "แค่มาเยี่ยมแม่ก็พอแล้วทำไมต้องซื้ออะไรมามากมายอย่างนี้" จริยาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่านิธานถือถุงใส่อาหารเสริมมากมายมาด้วย พยาบาลพอเห็นอย่างนั้นก็รีบรับจากมือของนิธานมาก่อนจะนำไปเก็บไว้ที่ตู้เก็บของ นิธานได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นบางๆ "พวกนี้เป็นอาหารเสริมบำรุงร่างกายครับคุณแม่สุขภาพไม่ค่อยดีต้องบำรุงร่างกายเยอะๆ นี่เป็นความหวังดีเล็กน้อยของผมกับลีครับ" นิธานพูดยิ้มๆ "คุณแม่ครับ อย่ายืนคุยกันอย่างนี้เลย นั่งลงคุยกันดีกว่าครับ" "อืม ได้จ๊ะ" ตอนนี้จริยายิ่งมองนิธานก็ยิ่งปลื้มใจรู้สึกว่านิธานดูยังไงก็น่าเอ็นดู" พอได้เห็นพวกลูกๆดีกันแบบนี้แม่ก็ดีใจมากแล้ว" ชยานีเริ่มรู้สึกเขินอายแล้ว" แม่คะ พูดเรื่องพวกนี้ทำไมเนี่ย" " ได้ งั้นแม่ไม่พูดแล้วก็ได้หิวกันรึยังแม่ทำกับข้าวไว้ล้วนแต่เป็นของชอบของหนูทั้งนั้นเลยนะไปกินกันเถอะจ๊ะ" "ค่ะ ช่วงนี้หนูเอาแต่คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ล่ะ"ชยานีพูดอ้อนเสียงหวานจนจริยาดีใจมากๆ "แม่คะพวกเราไปกินข้าวกันค่ะ"ชยานีพูดจบก่อนจะพยุงจริยาไปที่ห้องอาหาร นิธานหรี่ตามองในแววตาปรากฏรอยยิ้มมองดูชยานีที่มีท่าทาวเบิกบานใจแล้วนิธานก็สบายใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่านิธานจะรู้ว่าตอนนี้ชยานีไม่ใช่ปาลีแล้วและจริยาไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิดของชยานีแต่การปฏิบัติตัวของชยานีที่มีต่อจริยายังคงดีอย่างนี้หรือว่าจะเป็นเพราะความรู้สึกในส่วนของปาลีด้วยแต่นิธานดูออกว่าชยานีเองก็รู้สึกรักและเคารพจริยาจริงๆ นิธานเคยสืบเรื่องของชยานีมาแล้วจึงรู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าดังนั้นความปรารถนาที่จะมีความผูกพันในครอบครัวไม่น้อยไปกว่าเขา "ตาธาน ทำไมยังไม่มาจ๊ะ" จริยาเมื่อเห็นว่านิธานตั้งนานแล้วยังไม่ยอมเดินมาจึงถามขึ้น "ไม่หิวเหรอจ๊ะ" "ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ" นิธานก้าวเดินตรงเข้าไปหาแล้วจูงมือชยานีไปที่ห้องครัวเพื่อล้างมือ "ล้างมือก่อนแล้วค่อยกินข้าวนะ" "คุณนิธานปล่อยมือฉันก่อน" ทที่จริงชยานียังไม่ค่อยคุ้นชินกับท่าทางใกล้ชิดของนิธานที่มีให้เธอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้่ แต่พอมือหนาของเขากุมมือเธอไว้เธอกลับรู้สึกอุ่นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อาหารมื้อนี้ชยานีกินจนพอใจ หลังจากกินจนอิ่มแล้วชยานียังพูดถึงเรื่องที่เธอได้รับรางวัลชนะเลิศก่อนจะนำเงินรางวัลยื่นให้จริยาทั้งหมด "แม่คะ นี่เป็นเงินรางวัลก้อนแรกค่ะหนูให้แม่นะ" "ลูกคนนี้นี่ แม่ไม่จำเป็นต้องใช้" จริยาไม่ยอมรับเงิน ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ พักอยู่ที่บ้านพักของนิธานกินดีอยู่ดีเรื่องนี้นิธานทำได้รอบคอบมากทั้งข้าวของเครื่องใช้ของจริยาก็ไม่เคยขาด แม่บ้านธรรมาอย่างเธอไม่จำเป็นต้องใช้เงินพวกนี้" หนูอยู่ข้างนอกยังต้องดูแลตัวเองให้ดีเงินพวกนี้หนูเก็บไว้เถอะ" "ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ หนูมีเงินพอใช้" ชยานีพูดยิ้มๆ "แม่เก็บไว้นะคะ" "คุณแม่ครับ ลีพูดถูก เงินพวกนี้เป็นเงินที่ลีชนะมาเป็นความภูมิใจแล้วคุณแม่ก็เลี้ยงดูลีมาดีมากแล้วอีกอย่างลียังมีผมอยู่ทั้งคนผมไม่มีทางให้ลีไม่มีเงินใช้หรอกครับ" พอเห็นว่านิธานพูดแบบนี้แล้วจริยาก็ไม่รู้จะพูดอะไรจึงรับเงินมาอย่างมีความสุข" จ๊ะ งั้นก็ได้ ครั้งหน้าถ้าพวกลูกจะมาบอกแม่สักคำแม่จะเอาเงินพวกนี้ซื้อของมาทำอาหารเต็มโต๊ะให้พวกลูกนะ" " ได้ค่ะ"ชยานีกอดแขนจริยาไว้แล้วซุกหน้าลงไปถูไถไปมาเหมือนเด็กกำลังออดอ้อน "แม่คะช่วงนี้งานหนูคงจะยุ่งมากไม่มีเวลามาหาถ้าแม่คิดถึงหนูก็โทรหาหนูนะหรือว่าจะไปหาหนูก็ได้แม่ควรจะออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้างให้คุณน้าพยาบาลไปเป็นเพื่อนด้วย" " จ๊ะ"จริยาพยักหน้ายิ้มๆ "หนูลีของโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และยังเข้าใจอะไรเยอะขึ้นแล้วด้วย" ชยานีไม่ค่อยอยากกลับไปนิธานจึงออกความเห็นให้พักที่นั่นเลย ตั้งแต่การมาพักครั้งที่แล้วนิธานจึงคิดได้ดังนั้นจึงเตรียมเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ไว้ด้านนี้ด้วย ชยานีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมาจึงเห็นว่าโทรศัพท์ตัวเองกำลังมีเสียงคนโทรเข้ามา ส่วนนิธานกระพริบตาสายตาจ้องมองไปที่โทรศัพท์ของชยานี "ใครคะ" ชยานีเช็ดผมที่เปียกพร้อมเดินเข้ามา นิธานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปัดไปด้านข้างเพื่อรับสายจึงมีเสียงของชามาดังเข้ามา "ปาลี เธอทำเกินไปแล้วนะ เธอถึงขั้นเรียกให้นายนิธานไปทำลายตระกูลกองแก้ว เธอมันผู้หญิงน่ารังเกียจ เธอ" "ด่าพอรึยัง" นิธานพูดเสียงต่ำ ชามาในตอนนั้นชะงักไปแล้ว เริ่มรู้สึกหวาดกลัว "คุณ คุณคือคุณนิธาน" "ดีมาก ที่คุณยังรู้ว่าผมเป็นใคร" นิธานแสยะยิ้ม เพียงแต่น้ำเสียงของเขากลับทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับตัวสั่น" ดูเหมือนว่าการสั่งสอนวันนั้นจะยังไม่พอนะ" "คุณนิธาน คุณทำอย่างนั้นทำไม ตระกูลกองแก้วไปทำอะไรให้คุณคุณถึงต้องมาทำร้ายพวกเราด้วย"ชามาถามขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว นิธานกลับยิ้มเย็น "แน่นอนว่าตระกูลกองแก้วของพวกคุณทำให้ผมไม่พอใจ สั่งสอนคุณให้เป็นขยะสังคมแบบนี้ แล้วยังกล้าใช้แผนสกปรกต่อหน้าผมอีก คุณมีคุณสมบัติพอรึยังไง" ปากของนิธานถ้าได้ด่าคนขึ้นมาบางครั้งก็น่าโมโหจริงๆ ชยานีที่กำลังเช็คผมอยู่ตอนนี้อ้าปากค้างอึ้งไปแล้วดูเหมือนว่าเมื่อก่อนการกระทําของเขาที่มีให้เธอไม่นับว่าร้ายแรงพอได้เห็นผู้ชายที่แข็งแกร่งอย่างเขาพูดกับชามาแล้วชยานียังรู้สึกว่าถ้าเป็นตัวเองคงจะรับไม่ได้แน่นอน นิธานที่เห็นว่าชยานียืนมึนงงอยู่จึงอดไม่ได้ที่จะเล่นผมของชยานีแล้วพูดขึ้นเสียงอ่อนโยน "มองผมทำไม ยัวไม่รีบเป่าผมตัวเองให้แห้งอีกเดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไงหึ" "ชามาเหรอคะ" ชยานีขมวดคิ้วแน่น "เธอโทรหาฉันทำไมคะ" นิธานย่นคิ้วเล็กน้อย "ไม่มีอะไร เรื่องพวกนี้คุณไม่ต้องใส่ใจ รีบไปเป่าผมเร็ว" "ปาลี เธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ เธอไม่กล้ารับโทรศัพท์ของฉันใช่ไหม"ชามาตะโกนเสียงดัง เสียงมันดังจนชยานีได้ยินทั้งหมด เธอถอนหายใจเบาๆแล้วดึงโทรศัพท์จากมือของนิธานมา " คุณชามาดิฉันคิดว่าไม่มีอะไรจะต้องคุยกับคุณอีก" " ปาลี ถึงแม้พวกเราจะมีปัญหากันแต่เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำลายตระกูลของฉัน" " คุณว่าอะไรนะ"ชยานีกระพริบตาก่อนจะหันไปมองนิธานอย่างตกตะลึง นิธานพยักหน้าไม่ปฏิเสธ เอาเถอะชยานีรู้ว่านิธานเป็นประเภทมีแค้นต้องชำระในเมื่อชามากล้าหาเรื่องนิธาน เขาไม่มีทางปล่อยไปโดยไม่ทำอะไรเลย ชยานีคิดถึงตรงนี้ในใจกลับรู้สึกตื้นตันใจมาก มีปัญหากับชามาคือเธอแต่นิธานกลับช่วยเหลือเธอโดยไม่สนว่าสาเหตุคืออะไรถึงแม้ชยานีจะคิดว่ามันไม่จำเป็นแต่ได้เห็นชามาบ้าได้ขนาดนี้ชยานีก็ซาบซึ้งใจในตัวนิธานมาก "ปาลี แกกล้าทำแต่ไม่กล้ารับแกก็แค่แค้นฉันคิดอยากแก้แค้นจึงให้คุณนิธานมาทำลายพวกฉันใช่ไหม ทำไมเธอถึงได้โหดเหี้ยมแบบนี้" "แล้วยังไงคะ" ชยานีเริ่มทนไม่ไหวเธอไม่อยากได้ยินเสียงของชามา ชามาสะดุ้งคิดไม่ถึงว่าชยานีจะมีท่าทีแบบนี้ "เธอยังไม่คิดจะรับผิดอีกเธอรู้ไหมว่าเธอทำอย่างนี้จะทำลายตระกูลฉันจนไม่เหลืออะไรเลย" " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ไม่ยอมรับผิดงั้นเหรอ เหอะๆ ชามา จุดมุ่งหมายที่เธอโทรหาฉันวันนี้คืออะไร" ชยานีเริ่มยิ้ม กล้ามากที่โยนความผิดทั้งหมดมาให้เธอยังบอกว่าเธอไม่ยอมรับผิด แล้วเธอทำผิดอะไรล่ะ " อย่าบอกว่าฉันไม่รู้ว่านิธานจะทำอย่างนี้เลย ถึงแม้ฉันจะรู้เรื่อง ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะผิดตรงไหน เธอยังกล้าพูดว่าฉันลอกเลียนแบบผลงานของเธอแล้วยังปล่อยข่าวไปทั่วได้แล้วทำไมฉันจะโต้กลับไม่ได้เธอนี่มันสองมาตรฐานจริงๆ" "ปาลีแก" "ชามา ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ การโทรมาครั้งนี้ของเธอคือโทรมาขอร้องฉันให้ไหม"ชยานียิ้มเย็น" จะขอร้องคนอื่นก็ต้องมีท่าทีของการขอร้อง ฉันไม่รู้เลยว่าตระกูลเธอสอนเธอให้ขอร้องคนอื่นเขาแบบนี้เธอไม่กลัวว่าการทำให้ฉันโมโหขึ้นมาอีกครั้งฉันจะให้นิธานไปทำลายบริษัทของตระกูลเธอให้ล้มละลายจนต้องกลายเป็นหมาข้างถนนรึไง" " แกกล้า"ชามาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน " เหอะ ทำไมฉันจะไม่กล้าเธอไม่เชื่อใช่ไหมถ้าไม่เชื่อฉันจะแสดงให้เธอเห็นเพราะเธอเองก็น่าจะรู้ว่าสามีของฉันร้ายกาจแค่ไหน จัดการทำลายบริษัทเล็กๆอย่างบริษัทอัลฟ่าใช้เวลาไม่กี่นาทีหรอก" น้ำเสียงเย็นชาของชยานีเสียดแทงเข้าที่หัวใจของชามาเธอถอยหลังอย่างหวาดกลัวจนเกือบสะดุดล้มลงบนพื้นเมื่อได้ยินชยานีพูดแบบนั้นเธอไม่คิดว่าชยานีจะแค่พูดให้เธอกลัวแต่ผู้หญิงคนนี้จะให้คุณนิธานทำแบบนั้นจริงๆและนิธานมีอำนาจพอที่จะทำให้ตระกูลกองแก้วดับสิ้นไป ชามาพูดอ้ำอึ้ง "ฉัน ฉัน"