ตอนที่157บริษัทสำคัญหรือศักดิ์ศรีของเธอสำคัญ

ต๭นที่157บริษัทสำคัญหรือศักดิ์ศรีของเธอสำคัญ "คุณหมายถึง" "ปวีน"นิธานพูดเสียงนิ่งก่อนจะเก็บไดร์เป่าผมไปไว้ที่เดิมส่วนชยานีเมื่อได้ยินนิธานเรียกชื่อของปวีนแววตาของเธอเปล่งประกายขึ้นมา นิธานย่นคิ้วจ้องมองอาการของชยานี หรือว่าเธอจะรู้จักกับปวีนนะ คำถามนี้นิธานไม่ได้ถามออกจากปากของเขาเพราะตอนนี้ชยานียังไม่ลดความระแวงในตัวเขาเธอยังไม่ได้เชื่อใจเขาทั้งหมดดังนั้นนิธานยังไม่กล้าที่จะเสี่ยงยิ่งไม่อยากให้ชยานีรู้ว่าที่จริงแล้วเขารู้เรื่องทุกอย่างแล้ว "เอาล่ะ ผมก็เป่าแห้งแล้ว รีบนอนกันดีกว่า ช่วงนี้คุณเหนื่อยมากไปแล้ว" นิธานไม่ได้พูดต่อ ชยานีจึงพยักหน้าเธอรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ควรพูดถึงปวีนมากนักเพราะยังไงตอนนี้เธอคือปาลีที่ไม่มีทางรู้จักกับปวีนมาก่อน และไม่ว่าจะยังไง ปวีนก็นามสกุลกองแก้วถึงแม้เขาจะยังไม่รู้สาเหตุการตายของเธอถ้าหากเขารู้เขาจะยืนข้างชามาหรือว่าจะช่วยเธอกันนะ เรื่องนี้ไม่สามารถจะเดาได้เลยและชยานีก็ไม่ค่อยชอบเรื่องที่คาดเดาไม่ได้แบบนี้ซะด้วย คืนนี้ทางด้านชยานีหลับสบายทั้งคืนแบบไม่เคยเป็นมาก่อนคงเป็นเพราะได้รู้ว่านิธานทำอะไรเพื่อเธอไว้บ้างดังนั้นเธอรู้สึกมีความสุขและสบายใจขึ้นเยอะ ชยานีสบายใจแต่ชามากลับไม่สบายใจเธอผวาหวาดกลัวตลอดทั้งคืนเมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกับชยานีเมื่อคืนแล้วมานึกดูตัวเธอเองที่กลั้นอารมณ์ไม่ไหวต่อว่าชยานีไปอีกครั้งด้วย ชยานีจะต้องให้นิธานจัดการกับตระกูลกองแก้วแน่ๆ พรยศมาเคาะประตูห้องของชามาตั้งแต่เช้าพอเห็นท่าทางหมดเรี่ยวแรงของชามาจึงขมวดคิ้วแน่น "แกคิดได้รึยังว่าเมื่อไหร่จะไปพบคุณปาลี" "ปาลีอะไรก็ปาลี แกคิดว่าหานังปาลีแล้วจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้รึไง" วาจาขอชามาไม่ดีเธอแค่อยากจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมาแต่พอพูดเสร็จแล้วถึงได้เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของพรยศ "คุณพ่อ" " ลูกทรพี ที่แท้แกอยู่ข้างนอกเป็นอย่างนี้นี่เองนี่ฉันเป็นพ่อแกแกยังทำได้ขนาดนี้แล้วกับคนอื่นจะขนาดไหนฮะ นี่แกคงเอาฐานะของแกไปทำอะไรไม่ดีกับเขาไว้ละสิ" "ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะคุณพ่อเป็นปาลีต่างหากที่ผิด เธอทำเกินเกินไปจริงๆนะคะ" ชามารีบดึงมือของพรยศไว้อย่างกลัวๆ" จริงๆนะคะคุณพ่อเชื่อหนูนะคะหนูเชื่อฟังคุณพ่อทุกอย่างเมื่อวานหนูโทรไปหาปาลีแล้วแต่คุณพ่อรู้ไหมว่าเธอพูดยังไงบ้าง หนูขอโทษเธอไปแล้วแต่เธอกลับ กลับบอกให้หนูไปคุกเข่าขอโทษเธอไม่อย่างนั้นเธอจะไม่บอกให้คุณนิธานวางมือคุณพ่อคะ ถึงขั้นคุกเข่าเลยนะคะ ตั้งแต่เล็กจนโตหนูเคยโดนให้เสียศักดิ์ศรีแบบนี้ที่ไหนกัน" ชามาพูดจนเกือบจะร้องไห้ออกมาพอพรยศได้เห็นแบบนี้นก็ใจอ่อนไม่ว่าชามาจะไม่ดียังไงก็ยังเป็นคนของตระกูลกองแก้วเป็นบุตรสาวแท้ๆของเขา ถึงแม้ว่าตระกูลกองแก้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่าตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่มีอำนาจเหมือนคุณนิธานแต่พวกเขาพ็ยังมีหน้ามีตาในสังคม สิ่งที่ปาลีขอมามันเกินไปจริงๆ แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของบริษัทอัลฟ่าเกี่ยวข้องกับตระกูลกองแก้วตอนนี้พรยศไม่คิดอะไรทั้งนั้นแล้ว "ในเมื่อคุณปาลีบอกว่าให้แกคุกเข่าขอโทษแกก็ไปคุกเข่าขอโทษซะเพราะแกไปมีปัญหากับเขาก่อนไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทำถึงขนาดนี้" "คุณพ่อรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา" ชามาใช้สายตาไม่อยากจะเชื่อมองไปที่พรยศคิดไม่ถึงว่าพรยศจะบอกให้เธอไปคุกเข่าให้เขา แค่คิดว่าต้องไปคุกเข่าให้ปาลีชามาก็ไม่สบายตัวแล้วปาลีหน้าตาเหมือนชยานีอย่างนั้นส่วนชยานีก็เป็นฝันร้ายของเธอด้วย ตอนที่ชยานียังไม่ตายเธอก็เก่งกว่าตนเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นผลคะแนนในมหาวิทยาลัยหรือจะเป็นความสัมพันธ์กับคนอื่นหรือแม้กระทั่งความใส่ใจของทัตติชยานีเป็นแค่เด็กกำพร้าเพราะอะไรถึงได้ทุกอย่างไป ชามาทนไม่ไหวแล้วเธอไม่ยอมให้ชยานีแย่งทุกอย่างไปจากเธอเธอจะทำให้ชยานีสูญเสียทุกอย่างไปจนไม่เหลืออะไรเลย พอได้เห็นชยานีตายไปภายในใจของเธอสะใจมากๆ ถึงแม้ปาลีจะไม่ใช่ชยานีแต่เธอมีหน้าตาที่เหมือนกับชยานีก็เป็นความผิดแล้วมาวันนี้ยังต้องการให้เธอคุกเข่าขอโทษต่อหน้า ไม่มีทางเด็ดขาด "คุณพ่อคะ ถ้าหากหนูไปคุกเข่าให้นังปาลีแล้วล่ะก็ต่อจากนี้ไปตระกูลของเราก็จะเงยหน้าขึ้นไม่ได้อีกต่อไปเลยนะคะ" ชามากำหมัดแน่น "คุณพ่อคะ ลองคิดดูสิคะถึงหนูจะคุกเข่าให้แล้วคุณนิธานจะยอมปล่อยพวกเรารึเปล่า" "แล้วแกคิดว่าต้องทำยังไง" พรยศหมดหนทางแล้วจริงๆ ชี้หน้าชามาอย่างหมดหวัง" แกนะแกหาเรื่องใครไม่ว่าดันไปหาเรื่องคุณปาลีกับคุณนิธานเข้านี่ไม่ใช่หาเรื่องตายรึไง" "คุณพ่อคะ เชื่อหนูนะคะ เราทำอย่างนี้ไม่ได้ หนู... " " แกอะไร ช่วงนี้อยู่แต่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น"พรยศไม่รู้จะทำยังไงกับชามาดีแล้วทำได้เพียงขังเธอไว้อย่างนั้น " เรื่องนี้เดี๋ยวฉันคิดหาวิธีเอง" พรยศใบหน้าหมดหวังเดินไปหาปวีน ในเวลานั้นปวีนได้รับโทรศัพท์จากนิธานโดยที่นิธานแสดงออกชัดเจนถึงจุดมุ่งหมายที่โทรมา นิธานไม่ยอมตอบคำถามของเขา เพียงพูดอ้อมๆ ปวีนรู้ถึงฝีมือของนิธานดีและถ้าจะเล่นกลโกงกับเขาถึงจะมีปวีนอีกสักสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนิธานแต่ยังดีที่ปวีนนับว่าเป็นคนฉลาดเฉลียวไม่นานก็รู้จุดประสงค์ของนิธานแล้วว่าเขาไม่ได้ต้องการให้บริษัทอัลฟ่าล้มละลายจริงๆเพียงแค่ต้องการเตือนตระกูลกองแก้วเท่านั้นเองพอได้รับคำตอบแบบนั้นปวีนถึงได้โล่งอกขึ้นมาบ้าง "คุณปวีนเป็นคนฉลาดคงจะรู้ว่าเรื่องไหนพูดได้เรื่องไหนพูดไม่ได้นะครับ" นิ้วยาวของนิธานเคาะลงบนโต้ะอย่างนิ่งเฉย บนโต้ะเจรจานิธานก็คือราชันผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ ปวีนสูดหายใจเข้าลึกๆ "แน่นอนครับเรื่องวันนี้ผมจะไม่พูดกับใครผมเชื่อว่าคุณนิธานมีแผนของตัวเอง" " เป็นไปตามที่คิดคุยกับคนฉลาดเข้าใจง่ายกว่าจริงๆ"นิธานยกยิ้ม" แต่ผมมีอีกเรื่องอยากให้คุณช่วยครับ" "เชิญพูดมาได้เลยครับ" ปวีนรีบตอบกลับ "ถ้าผมพอจะช่วยได้" "คุณช่วยได้แน่นอน" นิธานยิ้มบาง" คุณคิดว่าบริษัทอัลฟ่าจะยังยื้อไว้ได้อีกนานเท่าไหร่หรือให้พูดอีกความหมายคือ คุณคิดว่าคุณพรยศจะยังเป็นผู้นำตระกูลได้อีกนานแค่ไหน" ปวีนกำหมัดแน่นทันทีในแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น "ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายมี่คุณนิธานพูดครับ" นิธานยิ้มบาง "หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรในตระกูลกองแก้วผมต้องรู้ทุกเรื่องถ้าหากคุณปวีนทำตามความต้องการของผมได้สิ่งที่คุณปวีนต้องการผมจะจัดการส่งให้ถึงมือคุณ" ปวีนเบิ่งตากว้างนิ่งชะงักไปพูดไม่ออก "คุณปวีนลองคิดดูให้ดี ผมจะรอคำตอบของคุณ" นิธานกดวางสายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนแอบฟังอยู่ด้านข้างอย่างตีรณ " มีเรื่องอะไร" ตีรณรีบยืดตัวตรง เปิดเอกสารยื่นให้นิธานอย่างสุภาพ" ท่านประธานครับนี่คือแผนการจัดการที่ลาดซินปูครับ ความหมายของคุณปัถย์คือต้องการให้ทางเรารีบดำเนินการทางผู้ใหญ่แจ้งมาว่าถ้าไม่จัดการตอนนี้จะไม่มีโอกาสแล้วครับ" นิธานหรี่ตาเปิดเอกสารขึ้นมาดูเล็กน้อยก่อนจะโยนทิ้งไป "แผนงานนี้หยุดดำเนินการชั่วคราว" "ทำไมครับ"ตีรณถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ" ท่านประธานครับแผนงานนี้คุณปัถย์สนใจมากอีกทั้งผมคิดว่า... " " นายเป็นเจ้านายหรือฉันเป็นเจ้านาย"นิธานมองไปที่ตีรณด้วยสายตาเย็นชาตีรณหดไหล่ลงยิ้มฝืดๆ "ท่านประธานเป็นเจ้านายครับ" "สั่งลงไป แผนงานนี้หยุดไว้ก่อนไม่มีคำพูดของฉันใครก็ห้ามแตะต้องงานนี้" " ครับ"ตีรณรีบเช็ดเหงื่อเขารู้ว่านิธานไม่ชอบให้คนอื่นฝ่าฝืนคำสั่งวันนี้เขาทำผิดพลาดไปแล้วจริงๆ ทางด้านปวีนเมื่อวางสายไปอารมณ์กลับยังไม่สามารถสงบลงได้เลย เขาเป็นคนประเภทความแข็งแกร่งชอบการเอาชนะโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับตระกูลกองแก้วและบริษัท เพราะว่าบิดาของตนเองไม่มีอำนาจใดๆในตระกูลทำให้ลำบากมาตลอด พรยศไม่มีความสามารถทางด้านธุรกิจแต่เพราะเป็นลูกชายคนโตจึงได้รับหน้าที่บริหารบริษัทอีกทั้งคุณนิเษพย์บิดาของปวีนประสบอุบัติเหตุจนพิการจึงยิ่งไม่ได้รับความสำคัญ พูดได้ว่าครอบครัวของปวีนไม่ค่อยมีตัวตนในตระกูลสักเท่าไหร่ยังดีที่เขาเป็นลูกชายไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะตกต่ำกว่านี้มากแค่ไหน หลายปีมานี้เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ดีเพื่อรอโอกาสโลกใบนี้คือโลกที่คนมีความสามารถถึงจะอยู่ได้หลายปีมานี้ถึงคนอื่นจะยังมองไม่ออกแต่ปวีนรู้ดีว่าว่าบริษัทอัลฟ่าขาดทุนอย่างมากพรยศไม่มีความสามารถอีกทั้งพรยศไม่มีบุตรชายมีเพียงแค่บุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างชามาที่ทั้งร้ายกาจและเอาแต่ใจตัวเอง หลายปีมานี้เรื่องที่ชามาทำผิดมากมายจนนับไม่ถ้วนแต่เพร่ะว่าเธอเป็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของพรยศคนในตระกูลจึงเอ็นดูมาตลอดไม่ว่าเธอจะทำผิดร้ายแรงขนาดไหนก็ไม่ถือโทษโกรธเธอและเพราะคนในตระกูลทำอย่างนี้ชามาจึงยิ่งได้ใจจนสร้างปัญหาครั้งนี้ขึ้นมา ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าการกระทำครั้งนี้ของนิธานเป็นโอกาสที่ดีคนอย่างนิธานเป็นคนที่มองการไกลที่เขาติดต่อมาหาตนเองคงเพราะว่าเขารู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดีแล้ว ร่วมมือกัยผู้ชายคนนี้ถึงแม้จะอันตรายแต่ในเวลาเดียวกันก็ได้รับกำไรมหาศาลเช่นกัน ปวีนรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ดีขอแค่มีโอกาสเขาจะต้องคว้าไว้ทันทีและครั้งนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุด "ปวีน" พรยศเคาะประตูอยู่ด้านนอกปวีนรีบเก็บอารมณ์ของตัวเองเก็บแววตาที่มีความเล่ห์เหลี่ยมกลับเข้าไป เขาเปิดประตูพบสีหน้าห่อเหี่ยวของพรยศจึงขมวดคิ้วขึ้น "คุณลุง มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ" พรยศย่นคิ้ว "ก็เรื่องของยัยมา นั่นแหละ เฮ้อ ทั้งตระกูลภูลพิพัฒน์ทั้งปาลี ทำเกินไปแล้วจริงๆ" ปวีนยักคิ้วสงสัย "ยังไงครับ" "เมื่อวานยัยมาโทรไปหาปาลีเพื่อขอโทษแต่หลานรู้ไหมว่าปาลียื่นเงื่อนไขอะไรออกมา" พรยศพูดไปก็โกรธไปด้วย" ถึงขั้นให้ยัยมาไปคุกเข่าขอร้อง หลานคิดดู นี่มันไม่เห็นหัวตระกูลของเราเลยนะ" ปวีนเองก็คิดไม่ถึงว่าภรรยาของนิธานจะยื่นข้อเสนอนี้ออกมาแต่พอมาคิดดูดีๆนิสัยอย่างชามาที่แม้แต้เขาเธอยังไม่ให้ความเคารพ คงทำแบบนั้นกับปาลีเหมือนกัน เพียงแต่ว่าชามาไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะเตะโดนของแข็งซะแล้วเพราะปาลีเป็นภรรยาของนิธานนั่นเอง ผู้ชายอย่างนิธาน จะยอมให้ภรรยาของตนเองได้รับความไม่เป็นธรรมได้ยังไงกันและผู้หญิงที่ได้เป็นภรรยาของนิธานคงจะไม่ใช่คนธรรมดา "คุณลุงครับ คุณลุงคิดว่าตอนนี้บริษัทสำคัญหรือศักดิ์ศรีสำคัญมากกว่ากัน"