ตอนที่160 นิธานก็รู้สึกกลัวเป็นเหมือนกัน

ต๭นที่160 นิธานก็รู้สึกกลัวเป็นเหมือนกัน นิธานคอยดูแลจนชยานีเข้าไปนั่งในรถก็ขับรถออกไปทันทีนิธานเห็นว่าชยานีค่อยๆหลับตาลงด้วยท่าท่งเหนื่อยล้าจึงยื่นมือไปด้านหลังหยิบผ้าห่มผืนบางที่เตรียมไว้คลุมลงบนร่างของชยานี ชยานีลืมตาขึ้นมองนิธานส่งยิ้มบางให้ "เหนื่อยมาทั้งวันแล้วพักสักหน่อยนะเดี๋ยวถึงที่แล้วผมปลุก" "ได้ค่ะ" ชยานีเหนื่อยแล้วจริงๆโดยเฉพาะหลังจากที่เจอกับทัตติแล้วไม่ว่าเธอจะควบคุมอารมณ์ที่เดือดดาลของเธอยังไงแต่คงมีแต่ตัวเธอเองที่รู้ในตอนนั้นเธอแทบจะอยากบอกกับทัตติว่าเธอยังไม่ตายตอนนี้เขากลัวแล้วใช่ไหมหรือว่าว่าฆ่าคนแล้วจะฝันร้ายไหมอีกอย่างในเมื่อรวมหัวกับชามาฆ่าเธอแล้วทำไมยังต้องทำสีหน้าเศร้าใจอย่างนั้นออกมาให้คนที่ไม่รู้จักได้เห็นด้วย แต่สุดท้ายชยานีก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นเธอทำอย่างนั้นไม่ได้ตอนนี้เธอคือปาลีไม่ใช่ชยานีและเรื่องการเกิดใหม่ที่น่าเหลือเชื่อแบบนี้คนทั้งโลกคงไม่เชื่อแน่ๆ เธอคิดว่าถึงเวลานั้นคงโดนคนคิดว่าเป็นบ้าแล้วพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลจิตเวชแน่นอน นิธานที่ขับรถอยู่ตอนที่หันไปมองชยานีในใจก็รู้สึกกลัวขึ้นมา หลังจากที่เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ปาลีแต่เป็นชยานีจากที่เมื่อก่อนนิธานเป็นคนที่ไม่เคยกลัวอะไรเลยทำอะไรก็ไม่เคยทิ้งเยื่อใยคิดหน้าคิดหลังแต่หลังจากที่ตกหลุมรักชยานีเรื่องทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเขาที่เมื่อก่อนไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดกลับรู้สึกถึงความกลัวขึ้นมา กลัวว่าชยานีจะจากเขาไปกลัวว่าชยานีจะยังไม่ลืมทัตติไปจากใจ ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบใจในตัวทัตติแต่ตอนที่เขาขับรถมาถึงใต้ตึกที่ทำงานของชยานีแล้วพบว่าชยานีกำลังยืนอยู่กับทัตตินั้นนิธานก็เริ่มวุ่นวายใจจนทำให้เขาไม่อยู่นิ่งแล้วจึงรีบลงจากรถไปยืนอยู่ข้างตัวชยานี โชคดี โชคดีที่ชยานีไม่ทำให้เขาผิดหวังเธอไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งกับทัตติหรืออาจเป็นเพราะตอนนี้เธอโดนความแค้นบังตาเธออยู่ดังนั้นความเคีอดแค้นทัตติบดบังความรักที่มีลงไป แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง คนหรือสิ่งของของเขาไม่มีใครจะสามารถแย่งไปจากเขาได้ มองดูสีหน้าตอนหลับของชยานีเหมือนจะหลับไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่คิ้วของเธอขมวดเป็นปมเหมือนตอนที่เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาตอนนั้นเขาจำได้ว่าช่วงนั้นเธอมักจะละเมอร้องออกมาว่าเจ็บถึงแม้ช่วงนี้จะไม่ร้องแล้วแต่สีหน้าของชยานีก็ยังไม่ดีขึ้น นิธานนิ่งไปสักพักก่อนจะตัดสินใจกลับรถแล้วขับเคลื่อนอย่างนุ่มนวล ชยานีรู้สึกว่าตนเองหลับไปนานพอสมควรก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาหวิวขึ้นมารอจนตอนที่ชยานีลืมตาขึ้นมาจึงพบว่าตอนนี้นิธานกำลังอุ้มเธอเดินขึ้นบันไดอยู่ เธอกระพริบตาปริบๆก่อนจะมีสติกลับมาเธอครึ่งหลับครึ่งตื่นขยี้ตาเบาๆ "ที่นี่มันคฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์นี่คะ" ชยานีประหลาดใจ "ไม่ใช่ว่าคุณเฉลิมพลนัดกี่กินข้าวเหรอคะ" "ปฏิเสธไปแล้ว" นิธานพูดเสียงนิ่ง "ถ้ายังง่วงก็นอนต่ออีกสักพัก" ชยานีส่ายหน้าตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้วยังจะนอนหลับได้ยังไงกันจึงบ่นพึมพำ "คุณนิธาน ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ก็ได้นะคะ คุณกัยคุณเฉลิมพลเป็นเพื่อนสนิทกันยากมากที่จะมีโอกาสมากินข้าวด้วยกันคุณยังปล่อยให้เขารอเก้ออีกเจอกกันครั้งหน้าจะรู้สึกไม่ดีนะคะ" นิธานเม้มปากใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "เวลากินข้าวมีเยอะแยะ อีกอย่างในเมื่อพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทของผมพวกเขาก็ไม่คิดอะไรมากหรอก เนอะ" ชยานีพยักหน้ายังไงก็เป็นเพื่อนสนิทของนิธานไม่ใช่ของเธอซะหน่อย" คุณนิธานปล่อยฉันลงก่อนเถอะค่ะ" " อย่าดิ้น" น้ำเสียงของนิธานต่ำมาก หัวใจของชยานีเต้นรัวเร็วดูเหมือนจะไปแตะโดนอะไรเข้าเธอกัดริมฝีปากไว้แน่นและไม่กล้าดิ้นอีก นิธานอุ้มชยานีเดินมาถึงในห้อง "หิวรึยังผมสั่งให้ทางห้องครัวเตรียมอาหารที่คุณชอบไว้เรียบร้อย คุณจะนอนอีกสักพักหรือว่าจะกินข้าวตอนนี้เลย" "ตอนนี้เถอะค่ะ" ชยานีหิวนานแล้วถ้าไม่ใช่ว่าเมื่อตะกี้เผลอนอนหลับไปตอนนี้เธอคงอิ่มไปนานแล้ว "งั้นก็ได้" นิธานกดกริ่งเรียกภายในบ้านไม่นานนวตาก็ยกอาหารขึ้นมาให้" คุณชาย คุณนายน้อยคะ" " อืม"นิธานพยักหน้า" คุณปู่กลับมาแล้วเหรอ" " ค่ะคุณชาย"นวตาโดนคุณปู่พาตัวไปด้วยเหตุผลที่สวยงามว่าให้ไปดูแลคุณปู่แต่ความจริงแล้วคุณปู่แค่อยากให้นิธานและชยานีอยู่ด้วยกันสองคนไม่อยากให้ใครรบกวนแค่นั้นเอง นิธานกับชยานีเข้าใจดีถึงแม้นวตาจะอยู่ด้วยหรือไม่นั้นไม่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับทั้งสองคนเลยแต่เพื่อให้คุณปู่สบายใจและเพื่อสุขภาพของคุณปู่จึงให้นวตาเดินทางไปกับคุณปู่ด้วย "ออกไปได้" นิธานปัดมือให้นวตากลับออกไป นวตาพยักหน้าก่อนจะออกไปยังหันไปยิ้มให้ชยานีด้วยท่าทางน่ารักจนชยานีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาก่อนจะหันกลับไปเจอสายตาของนิธานที่จ้องมองเธออยู่จึงที่ขมวดคิ้วขึ้น "เป็นอะไรคะ" "ชอบนวตามากรึไง" "ก็นิดหน่อยค่ะ เธอดูแลฉันมาตลอดไม่ว่าเมื่อก่อนฉันจะบ้าบอแค่ไหนเธอก็ดูแลฉันอย่างดี" ชยานีพูดเรื่องจริงเพราะว่าเมื่อก่อนนิธานจะไม่ชอบปาลีจึงมองยังไงก็ไม่เข้าตาในความทรงจำของเธอถึงแม้ปาลีจะทำอะไรหรือแม้กระทั่งโดนคนทั้งตระกูลภูลพิพัฒน์รังแกหรือเข้าใจผิดปาลีแค่ไหนก็จะมีนวตาคอยอยู่ข้างๆไม่ยอมไปไหน " อืม แต่ตอนนี้คุณมีผมแล้วเธอคงไม่สำคัญกับคุณเท่าไหร่แล้วล่ะ" นิธานพูดช้าๆ ชยานีได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา "คุณนิธาน คุณทำอะไรเนี่ย" "หึงคุณ คุณมองไม่ออกรึไง" นิธานย่นคิ้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชยานี "ผมหึงคุณแล้ว คุณปลอบผมหน่อย" "หลีกไปเลยนะคุณนิธาน"ชยานีไม่รู้จะทำยังไงกับนิธานแล้วยกมือตบที่หน้านิธานเบาๆเพื่อผลักหน้านิธานออกไปถึงแม้แรงที่เธอใช้จะไม่เยอะแต่เพราะว่านิธานยื่นหน้าเข้ามาเองจึงทำให้เสียงที่ตบหน้าของเขาดังไม่น้อยเลย นิธานจุบมือของชยานีไว้ขมวดคิ้วนิดๆสีหน้าท่าทางน่าสงสารจนชยานีแทบจะทนไม่ไหว "เมียจ๋า ไม่ปลอบใจผมก็ไม่ว่านี่ยังตบตีผมอีก ไม่ได้ ตอนนี้ผมโกรธจริงๆแล้ว คุณมานี่เลย มาจูบผมก่อนแล้วผมจะไม่โกรธคุณ" นิธานชี้ไปที่แก้มของตนเองแล้วยื่นหน้าเข้าไปออดอ้อนชยานี "เมียจ๋า ผมจะเอาจูบ กอด อุ้มยกขึ้นสูงๆด้วย" "คุณนิธาน คุณไว้หน้าตัวเองเอาไว้บ้าง" ชยานีทนไม่ไหวยกมือขึ้นผลักนิธานออกห่างแต่เหมือนนิธานจะรู้ตั้งแต่แรกว่าชยานีจะทำอะไรจึงคว้ามือของเธอมาจับไว้ใช้แรงไม่เยอะก็สามารถดึงชยานีเข้ามาในอ้อมกอดของเขาแล้ว ชยานีดิ้นรนจนสุดท้ายทั้งสองก็ล้มบนเตียงนอน ชยานีตั้งใจจะลุกขึ้นแต่นิธานกลับพลิกตัวขึ้นมาทับเธอไว้ด้านล่างก่อนจะมองลงมาที่เธอแววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่จนสามารถทำให้คนหวานจนตายได้เลย ชยานีชะงักงันเกือบจะตกลงไปในแววตาที่อ่อนโยนของนิธาน นิธานยิ้มกริ่มลมหายใจเริ่มติดขัดแววตากรุ้มกริ่มลำรามในลำคอก่อนจะพุ่งเข้าหาในขณะที่ชยานียังไม่ทันตั้งตัวจูบเข้าตรงริมฝีปากนุ่มนิ่มของชยานีแล้วกระซิบสียงแหบพร่าข้างหูของเธอ "จะไว้หน้าเอาไว้ทำไม เอาคุณก็พอแล้ว" นิธานยิ้มเจ้าเล่ห์ ชยานีมีึความรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะที่มันขึ้นๆลงๆความรู้สึกแบบนั้นมันช่างมหัศจรรย์จริงๆเธอมองนิธานนิ่งจนไม่รู้จะทำอะไรดีแล้ว นิธานเอื้อมมือไปคล้องผมที่เริ่มยุ่งของชยานีไว้ที่ข้างหู "เมียจ๋า ระหว่างเราสองคนจำเป็นต้องมีสักคนที่เริ่มก่อนในเมื่อคุณเขินอายงั้นต่อจากนี้ไปผมจะเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ" นิธานพูดก่อนจะบดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มของชยานีฝ่ามือหนาลูบไล้ไปบนเรือนร่างนุ่มละมุนของชยานี เดิมทีตั้งใจจะกินข้าวทั้งสองคนกลายเป็นชยานีที่โดนนิธานกินไปทั้งตัว นิธานมีท่าทีอิ่มหมีพีมันแต่ที่น่าสงสารที่สุดคือชยานีที่ตอนนี้หมดแรงตัวอ่อนระทวยไปหมด ชยานีจ้องเขม็งอยู่ที่ร่างกำยำบริเวณกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เห็นได้ชัดของคนบางคนแล้วมองขึ้นไปตรงบริเวณกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงสุดท้ายคือหน้าตาที่หล่อมากจนทำให้คนน้ำลายสอได้นั้น พูดตามจริงนิธานเป็นผู้ชายที่ชยานีเคยพบมาทั้งหมดแล้วดูดีที่สุดหน้าตาดีที่สุดความสามารถโดดเด่นที่สุด ได้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายแบบนี้หรือจะได้อยู่ด้วยกันแค่คืนเดียวก็ไม่เสียเปรียบเลย ถ้าหากชยานีคิดว่าถ้าหากเธอมีสถานะที่บริสุทธิ์แล้วมีผู้ชายอย่างนิธานมาจีบเธอคงจะตอบรับทันทีเลยแต่สถานการณ์ตอนนี้เธอกลับไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น "กำลังคิดอะไรอยู่ทำหน้าเหมือนเสียดายผมอย่างนั้น" นิธานพาดผ้าขนหนูปกปิดด้านล่างของตนเองไว้ กล้ามเนื้อที่เผยออกมาทำให้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะเลือดพลุ่งพล่าน ชยานีเบือนหน้าหนี "ใครจะเสียดายคุณกันอย่ามาคิดเองเออเองนะคุณมันพวกชอบโชว์ รีบใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ" นิธานกระตุกยิ้มเดินเข้ามาหายื่นมือช้อนร่างชยานีขึ้นมาบดจูบลงที่หน้าผากเธอเบาๆ "อยากไปอาบน้ำไหม" เห็นว่าเธอเหงื่อท่วมตัวคงจะเหนียวตัวมากแน่ๆชยานีเป็นผู้หญิงที่ชอบความสะอาดช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเธอทำให้เขาเริ่มรู้ความเคยชินของเธอ เป็นไปตามที่คาดไว้ชยานีได้ยินแล้วขมวดคิ้วไม่พอใจกับกลิ่นตัวของตนเอง "ถอยไปเลย ฉันจะไปอาบน้ำคนเดียว"เธอไม่ยอมไปกับเขาแน่ นิธานไม่ยอมฟังรีบดึงเอวเธอแล้วอุ้มขึ้นมาเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำไม่ว่าชยานีจะดิ้นรนเพียงใดนิธานก็ไม่ยอมปล่อยมือ ทั้งสองคนทำสงครามกันในห้องอาบน้ำอีกรอบอย่างหนีไม่พ้นจนกระทั่งชยานีทนไม่ไหวแล้วร้องไห้ตะโกนร้องขอส่วนนิธานยังคงจูบริมฝีปากบางหน้าของเธอยังมีคิ้วของเธอก่อนจะจัดรอบสุดท้ายและเป็นรอบที่ยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด ชยานีนอนหมดแรงอยู่บนตัวของนิธาน ยืนยังยืนไม่ตรงมองนิธานด้วยสายตาโกรธเคืองกัดฟันพูด "ผู้ชายอย่างพวกคุณมันพวกชอบโกหกหลอกลวง"