ตอนที่ 166 ในสายตาของเธอ มีเพียงแค่นิธานเท่านั้น

ต๭นที่ 166 ในสายตาของเธอ มีเพียงแค่นิธานเท่านั้น ไม่นานนักชยานีและชญาภาก็ได้มาถึง มองเห็นตมนาก็อยู่ที่นี่ ชยานีแสดงออกมาถึงความตกใจเล็กน้อย “พี่ตมนาคะ พี่ไม่ได้มาทานข้าวกับเพื่อนพี่เหรอคะ เพื่อนของพี่กลับไปแล้วเหรอคะ” น้อยครั้งนักที่ตมนาจะรู้สึกเก้ๆกังๆและเคอะเขิน แต่แทบเกือบจะทุกครั้งมันเวลาที่เธอพบเจอกับชยานีแล้วเธอจะต้องรู้สึกเช่นนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่อยากตอบคำถาม แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันยิ้มแย้มของชยานีนั้น มันก็เหมือนกับเป็นการเยาะเย้ยเธอ “ชะ ชะ ชะ ใช่จ้ะ!” “อ้อ！” ชยานีพยักหน้าตอบรับ “พอดีเมื่อกี้ฉันโทรศัพท์หานิธาน ก็เลยได้ว่าที่แท้เขาก็มาทานข้าวที่นี่เหมือนกัน พี่ตมนาก็มาฝากท้องกินฟรีที่นี่เหมือนกันเหรอคะ” ฝากท้องกินฟรี ชญาภายืนอยู่ข้างๆชยานี เมื่อใดยินคำพูดนี้ เธอเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่ชญาภายังสามารถที่จะควบคุมตัวเองได จึงทำสีหน้าปกติราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่ตมนาต้องมาเจอเรื่องขายหน้าตัวเองต่อหน้าต่อตาของนิธาน และชยานีก็มาพอแล้ว แต่นี่ยังมีคนนอกอย่างชญาภามาอีกคน มันยิ่งทำให้เธอรู้ยิ่งขายมากกว่าเดิมอีก “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ทานข้าวไปนะ ฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ขอให้ทานกันแบบอร่อยๆนะจ้ะ” “เอ้ย! คุณพี่ตมนาคะ......” ชยานีกวักมือ ทำท่าทางเหมือนยากจะรั้งตมนาไว้ เมื่อเห็นตมนาใช้วิธีการนี้เพื่อเป็นการปลีกตัวและแยกออกไปนั้น ชยานีก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ชญาภาก็เช่นกัน “มานี่!”นิธานกวักมือเรียกชยานี ชยานีก็เบะปากออกมา แต่ก็เดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง “ทำไมคะ” “สนุกมากไหมล่ะ”นิธานถาม ยื่นมืออกไปจับมือของชยานี และบีบไว้แน่น “เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “ทำไมคะ ฉันรบกวนคุณกับพี่ตมนานะเหรอคะ” ชยานีย้อนถาม แต่นิธานกลับไม่รู้สึกตลก เขาเอานิ้วจิ้มที่จมูกของชยานี “ถ้าหากว่าเป็นการรบกวน ฉันจะเรียกให้เธอมาที่นี่เหรอ”เขารู้ว่าชยานีกำลังเสแร้งแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ก็ไม่แน่หรอกค่ะ ถ้าเกิดเป็นเพราะว่าคุณโดนฉันเปิดเผย และรู้ความลับ คุณก็เลยเรียกฉันมาที่นี่ไง”ชยานีมีวาทศิลป์ในการพูด แต่นิธานก็รู้สึกเขินอาย จึงมองไปที่ชญาภา “คุณชญาภาอยากทานอะไรครับ” “คุณนิธานคะ!”ชญาภาพูดออกมาอย่างอ่อนโยน และอ่อนสุภาพ เธอไม่ใช่ชยานีที่จะกล้าพูดอะไรไปเรื่อยต่อหน้านิธาน “ฉันไม่เลือกทานค่ะ สามารถทานได้ทุกอย่าง” นิธานเองก็ให้ความอ่อนสุภาพกับชญาภา จากนั้นก็หันไปหาชยานี “งานที่สตูดิโอเป็นอย่างไรบ้าง” “ก็พอได้นะคะ ราวเรื่องของครั้งที่แล้วได้รับการแก้ไข ที่สตูดิโอก็ไม่มีเรื่องยุ่งยากอะไรแล้ว แต่ตอนนี้ก็มีอยู่ปัญหาหนึ่ง คนมาที่สตูดิโอเยอะมากๆ นั่นคงจะเป็นเพราะฉันเริ่มมีชื่อเสียงแล้วกระมังคะ”ชยานีพูดหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วแหละ! ตอนนี้เธอมีชื่อเสียงแล้วนะ”นิธานพูดอย่างจริงจัง ชยานีอดไม่ได้ที่จะเกลือกตามองบน “ฉันพูดเล่นเฉยๆ คุณก็จริงจังสะงั้น!” “เธอเป็นคนมีความสามารถ !”เมื่อก่อนตอนที่เขายังไม่รู้ว่าเธอนั่นแหละคือคนที่ออกแบงานvivi เขาจะออกสงสัยในความสามารถของชยานีแน่ๆ แต่ตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอคือคนที่ออกแบบงานของ vivi นิธานก็ตั้งใจที่จะสังเกตและตั้งใจดูงานออกแบบของชยานี ว่าสามารถที่จะพัฒนาตัวเองขึ้นไปได้เรื่อยๆ ถึงขนาดที่รับฟังความคิดเห็นของคนอื่น จุดนี้ของนิธานนับว่าเป็นข้อดีมากๆ ดีไซน์เนอร์นั้นถ้าหากว่าไม่ตามเทรนด์ ไม่ทันสมัยปัจจุบัน ก็คงยากเหลือเกินที่จะสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ โดยเฉพาะในประเทศนี้ที่ทั้งใหญ่และมีคนเก่งอีกมากมาย “คิดที่อยากจะขยายขอบเขตออกไปไหม” “แหะๆ ก็เคยคิดนะคะ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหรอกค่ะ！”สตูดิโอเพิ่งจะก้าวเดินได้ รอให้ทุกอย่างมั่นคงก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่ “อื้ม เธอก็ดูเอาเองก็แล้วกันนะ ถ้าเกิดว่ามีปัญหาอะไรที่มันยากมากจนไม่สามารถแก้ไขได้ก็มาหาฉันนะ หรือไม่ก็ไปหาตีรณก็ได้” “ค่ะ! ” “เฮ๊อๆๆๆๆ!” ชญาภาอดไม่ได้ที่จะถอยหายใจออกมารัวๆ “ฉันคิดว่าฉันควรจะต้องออกไปกว่าที่นี่ดีน้า ฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคนและมีแสงไฟที่ส่องประกายลงมา แต่พวกคุณกลับไม่เห็นฉันหรอคะ ฮ่าๆๆ” “ชญาภา!” ชยานีหน้าแดงและ จ้องเขม่นไปที่เขา เป็นการส่งสัญญาณว่าอย่าพูดอะไรไปเรื่อย แต่นิธานกลับมองไปที่ชญาภาอย่างดุดัน ทำให้ชญาภาตกใจจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรล้อเล่นออกมา เธอก็พอดูออก สำหรับนิธานแล้วความอ่อนโยนของเขานั้น คงมีให้แค่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้น สำหรับผู้หญิงคนอื่นในสายตาของเขาแล้วก็เป็นแค่คนแปลกหน้า “เอ่อใช่! เมื่อกี้พี่ตมนามาหาคุณมีเรื่องอะไรกันเหรอคะ” อยู่ๆชยานีก็นึกถึงเรื่องตมนาขึ้นมา “คงไม่ใช่เรื่องที่พูดไม่ได้ใช่ไหมคะ” “เธอคิดว่าเรื่องอะไรล่ะ”นิธานหยอกล้อ ไม่นานนักอาหารก็มาจัดวางอยู่บนโต๊ะ ชญาภามองด้วยสายตา และได้แต่ถอนหายใจในใจ ที่แท้เขาก็เป็นคนที่เข้าใจภรรยา และเอาใจภรรยา อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นมีแต่อาหารที่ชยานีชอบกิน ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยว่าเธออยากจะกินอะไร แต่ดีหน่อยที่ว่าชญาภาคนนี้ไม่ใช่คนที่เลือกทาน และยิ่งเป็นอาหารของร้านสุขวิไม่ว่าจะเป็นผักหรือเนื้อ ก็อร่อยทุกเมนู หลังจากที่ทั้งสามคนรับประทานอาหารเสร็จ ก็ได้ส่งชญาภากลับไป และนิธานเองก็กลับไปที่บริษัท และเรื่องราวของตมนานั้น ชยานีเองก็ไม่ได้ถามอะไร นิธานเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ทั้งสองคนนั้นเข้าใจและพยายามไม่พูดถึงอีก หลังจากที่ชยานีเลิกงาน คิดไม่ถึงว่าทัตตินั้นจะยังคงอยู่ ยิ่งเพิ่มความรำคานให้กับเธอ “คุณปาลีครับ！” “เรื่องทั้งหมดก็ไม่ใช่ว่าเราคุยกันเรียบร้อยหมดแล้วเหรอ ทำไมคะ หรือคุณทัตติกลัวว่าฉันจะกลับคำเหรอคะ”ชยานีมองทัตติด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างถึงที่สุด ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า ทัตตินั้นรู้สึกได้ว่าชยานีเหมือนมองว่าเขานั้นเป็นศัตรูตลอดเวลา “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับคุณปาลี คุณยังจำครั้งแรกที่เราพบกันได้ไหมครับ เป็นคำพูดเดียวกันกับที่น้องสาวของผมพูด” ชยานีนิ่งอึ้ง เธอคิดไม่ถึงว่าทัตติจะยังจำเรื่องในวันนั้นได้ จนไม่สามารถเก็บสีหน้าได้ “ฉันเคยพูดไปแล้ว ว่าฉันคือปาลี ไม่ใช่ชยานีน้องสาวของคุณ！” เมื่อได้ยินชยานียืนยันแบบนั้น ก็น่าจะชัดเจนว่าเธอไม่ใช่คนๆนั้น แต่ทัตติกลับรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ แววตาของเขาเศร้าจับใจ “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ แต่ผมอยากจะขอร้องอะไรคุณปาลีสักเรื่องหนึ่งได้ไหมครับ” “ขอโทษค่ะ ไม่ได้จริงๆ! ”ชยานีไม่แม้แต่จะคิด และเธอก็ปฏิเสธออกไป “ฉันไม่ใช่ชยานีน้องสาวของคุณ และก็ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรคุณได้ คุณทัตติคะ รบกวนคุณออกไป ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจว่าคุณมาเกาะแกะรังควานฉัน” ในใจของทัตติรู้สึกเจ็บปวดหนักมากกว่าเดิม “พวกคุณคล้ายกันเหลือเกิน แม้กระทั่งตอนที่โกรธก็เหมือนมากๆ!” “แต่ฉันไม่ใช่!คุณทิตติคะ!คุณเอาแต่ยึดติดกับความทรงจำของคนที่ตายไปแล้ว แต่กลับไม่ดูแลสนใจคนที่ยังอยู่ตรงหน้าคุณ ฉันเห็นคุณชามากับชยานีน้องสาวของคุณนั้นดูเหมือนจะเป็นศัตรูกันนะคะ!และคุณเองก็ดูมีความเป็นห่วง เป็นใยเธอดีนะคะ” ชยานีหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ระวังคู่หมั้นของคุณจะรู้ว่าคุณมาทำแบบนี้ แล้วมาสร้างความเดือดร้อนให้กับฉันนะคะ”ชยานีเตือนสติทัตติ เกี่ยวกับเรื่องระหว่างเขาและชามา ทัตติได้ยินเช่นนั้นจึงขมวดคิ้ว “แท้จริงแล้วผมกับชามาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอไม่ใช่คู่หมั้นของผม แต่คู่หมั้นของผมนั้นคือ.....ชยานี!” ชยานีหรี่ตามอง “คุณทัตติ นี่คุณกำลังล้อเล่นอะไร! เมื่อกลางวันยังบอกว่าคุณชามานั้นเป็นคู่หมั้น เพื่อนของฉันได้ยิน แต่ตอนนี้คุณกลับมาบอกฉันว่า คุณชามาไม่ใช่คู่หมั้น แต่คู่หมั้นของคุณคือ ชยานี แล้วชยานีนั้นเป็นน้องสาวของคุณไม่ใช่เหรอไงคะ”ชยานีตะคอกใส่เขา “ที่จริงแล้วคุณไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาอธิบายเรื่องแบบนี้ให้ฉันฟัง เพราะฉันก็ไม่ได้สนิทกันกับคุณ และฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้ด้วย ตอนนี้คุณได้รบกวนเวลาฉันมามากแล้ว!” ชยานีมองเห็นรถของนิธาน อยู่ที่ตรงข้ามของถนน ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเลิกงาน รถของนิธานจึงยังไม่สามารถเข้ามาได้ ทำได้แค่จ้องมองชยานีกับทัตติยืนอยู่ด้วยกัน พระเจ้าคงรู้ว่าสายตาของนิธานในตอนนี้กำลังลุกเป็นไฟ ถ้าดวงตาของเขาเป็นมืดหรือปืนนั้น เกรงว่านิธานคงจะสับทัตติเป็นชิ้นๆจนไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว บรรยากาศภายในรถนั้นช่างเยือกเย็น ตีรณนั่งตัวสั่นอยู่ตรงคนขับ อดไม่ได้ที่จะกลัวอยู่ในใจ หวังว่าเจ้านายของตัวเองจะสามารถควบคุมอารมณ์ได้ ตั้งแต่ที่นิธานเข้าใจตัวเองในเรื่องของชยานี แทบจะทุกวันที่เขานั้นมีความยิ้มแย้มแจ่มใส ท่าทางแบบนี้ของนิธานนั้นหาได้ยาก โดยเฉพาะกับในบริษัท เขาเองก็มีทัศนคติที่ดีขึ้นมากๆ จนทำให้การทำงานของบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดมีความราบรื่นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ พนักงานที่บริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดนั้นได้แค่นึกสงสัยและคิดไปมาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนิธาน มีแค่ตีรณที่รู้เรื่อง และตีรณก็พอจะรู้ว่าที่นิธานเปลี่ยนไปขนาดนี้นั้น ก็เพราะชยานีนั่นเอง ดังนั้น ผู้ชายที่อยู่ในฝั่งนี้กดดันจนไม่สามรถที่จะอดทนได้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่ใช่คนที่จะนั่งนิ่งๆ นิธานเปิดประตูรถ ขาอันเรียวยาวของเขาก้าวลงจากรถ ทำให้เป็นที่สนใจและดึงดูดของทุกสายตาในทันที นิธานมองตรงไปทางชยานี ถึงขนาดที่ไม่สามารถละสายตาได้ ก็ถือได้ว่าเป็นระยะที่ห่างไกลกันพอสมควร แต่ชยานีก็สัมผัสได้ถึงความโกรธอันดุเดือนของนิธาน ใครเป็นคนที่ยั่วผู้ชายคนนี้ให้โกรธขนาดนี้ ชยานีได้แต่สงสัย แต่เมื่อเห็นว่านิธานลงมาจากรถด้วยตัวเอง หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเต้นตึกตักๆ การแสดงออกทุกอย่างของชยานีนั้นตกอยู่ภายใต้สายตาของทัตติที่กำลังมองอยู่ ทัตติเกือบจะหมกมุ่นอยู่กับการจ้องมองที่ใบหน้าของชยานี เมื่อได้มองไปที่ใบหน้าของชยานีนั้นก็ทำให้เขาได้นึกถึงดวงใจของเขาที่ไม่เคยจากไปไหน แต่ตอนนี้ในสายตาของชยานีนั้นกลับไม่หลงเหลือทัตติอยู่เลย เมื่อมองเห็นนิธานที่เดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ใบหน้าของชยานีก็ค่อยๆยิ้มออกมา จนที่นิธานมาอยู่ตรงหน้า ชยานีอดไม่ได้ที่จะจับมือของนิธาน “ทำไมวันนี้จอดรถไกลจังเลยคะ” นิธานขมวดคิ้ว เขาเริ่มรู้สึกคลายความเครียดลง เพราะชยานีเป็นฝ่ายกระตือรือร้นที่จะเข้ามาหาเขาเอง โดยเฉพาะเมื่อได้ยินชยานีเป็นฝ่ายทักทายเขาก่อน เขาก็เปลี่ยนเป็นคนที่อ่อนโยน เขายิ้มออกมา มองไปที่มือของชยานีที่จับมือของเขา แววตาของเขามีแต่สะท้อนเงาของชยานี “รถติด ไม่สามารถเข้ามาได้ชั่วคราว!” “อื้ม วันนี้คุณมาช้านะคะ!” ชยานียิ้ม “รอบหน้าฉันจะเลิกงานก่อนเวลา วันนี้ฉันมาช้ามาจริงๆ”น้ำเสียงอ่อนนุ่มของนิธานกำลังอธิบาย “ตอนนี้อยากกลับบ้านหรือยัง” “อยากกลับแล้วค่ะ!” ชยานีพยักหน้า “วันนี้จะกินข้าวที่บ้านหรือข้างนอกคะ” “เธอตัดสินใจเลย”นิธานลูบที่มือของชยานี เหมือนท่าทางกำลังล้อเล่น “หรือว่าเธออยากชาบูร้อนๆมั้ย” “ไม่เอาแล้วค่ะ วันนี้ตอนกลางวันก็คือข้างนอกไปแล้ว งั้นพวกเรากลับไปกินเป็นเพื่อนคุณปู่ดีกว่าค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้กินข้าวกับท่านเลย” “โอเค!”