​ตอนที่168เกิดเรื่องขึ้นกับธนิดาแล้ว

ต๭นที่168เกิดเรื่องขึ้นกับธนิดาแล้ว เมื่อนิธานพูดว่าจะวางมือจากบริษัทอัลฟ่าเขาก็วางมือจริงๆในวันที่สองบริษัทอัลฟ่าก็ยังตกอยู่ในวิกฤตที่สืบเนื่องต่อกันมาถึงแม้ว่าการระทึกขวัญยังคงมีอยู่แต่ก็ยังดีกว่าที่จะต้องถูกโจมตีต่อไปเรื่อยๆใครจะไปนึกว่าเพียงนิธานขยับเพียงเล็กน้อยก็มีบริษัทเล็กๆหลายบริษัทโดยลูกคลื่นจนต้องล้มละลายไปด้วย ปัญหาในเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขทำให้ชามารู้สึกคลายความกังวนได้นิดหนึ่ง “ตอนนี้เรื่องราวต่างๆก็ได้รับการแก้ไขชามาฉันจะบอกอะไรเธอไว้อย่างหนึ่งตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปถ้าหากว่าเธอยังกล้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายจนทำให้คุณนิธานและคุณปาลีต้องเกิดความขัดใจอีกล่ะก็แม้แต่ฉันหรือบริษัทอัลฟ่าก็ไม่สามารถที่จะปกป้องอะไรเธอได้!” ในครั้งนี้พรยศพูดอย่างจริงจังและตั้งใจให้ชามาได้ฟังผ่านจากเหตุการณ์นี้พรยศเองก็ได้รับการตักเตือนเช่นกัน เป็นเพราะเมื่อก่อนเค้าตามใจชามามากเกินไปจนทำให้ชามากลายเป็นคนทีมีนิสัยและกล้าทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาคิดถึงไม่ว่าเธอจะกล้ารุกรานไปถึงนิธานด้วย ชามาไม่ได้รู้สึกมั่นใจขนาดนั้นแต่เมื่อเห็นพรยศชี้หน้าจึงไม่กล้าพูดอะไรโดยเฉพาะการที่บริษัทอัลฟ่าต้องมาตกอยู่ในวิกฤตในครั้งนี้ก็เพราะเธอเป็นเหตุถึงแม้ว่าตอนนี้พรยศจะถือโทษโกรธเธอแล้วแต่ที่บริษัทอัลฟ่านั้นก็ยังมีคนอีกมากมายชามาไม่รู้ว่าเมื่อกลับไปแล้วจะต้องโดนคนอีกกี่คนโกรธและเกลียดเพราะฉะนั้นเธอจึงทำได้เพียงเชื่อฟังพรยศเพราะถ้าหากเธอไม่เชื่อฟังพรยศล่ะก็เมื่อกลับไปเขาคงไม่ให้การช่วยเหลือใดๆกับเธออีก “หนูรู้แล้วค่ะพ่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดหนูเป็นคนทำไม่ถูกต้องเองแต่ตอนนี้ฉันก็ได้ไปขอโทษแล้วคุณนิธานเค้าคงไม่ใช่คนที่ไม่รักษาคำพูดหรอกค่ะ” “มันก็ไม่มีอะไรแน่นอนถ้าเธอยังทำเรื่องจัดใจกับคนอื่นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆนิสัยของเธอที่เป็นแบบนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีกี่คนที่โกรธและขุ่นเคืองใจเพื่อเธอแล้วนั้นบริษัทอัลฟ่าต้องเจอกับความยุ่งเหยิงและความเสียหายไปตั้งเท่าไหร่ฉันมองว่าเรื่องๆนี้มันจะเป็นบทเรียนให้กับเธอจะดูว่าจากนี้ไปเธอจะยังเป็นคนที่หยิ่งจองหองแบบนี้อีกไหม!” “หนูสำนึกผิดแล้วค่ะคุณพ่อคุณพ่อเลิกด่าหนูเถอะนะคะ”ชามาขอร้องพรยศเมื่อพรพยศเห็นท่าทีของชามาเป็นแบบนี้เขาก็ใจอ่อนสุดท้ายก็หมดหนทางก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมา“ไม่รู้ว่ากลับไปครั้งนี้คุณปู่พวกเขานั้นจะลงโทษอะไรเธอ” “คุณพ่อคะ!”ชามาร้องไห้ออกมา“ฉันก็เป็นคนที่โดนทำร้ายนิธานก็เป็นคนที่เก่งกาจทำไมเขาจะต้องตั้งใจมารังแกหนูด้วยหนูรู้ว่าหนูมีความเกี่ยวข้องและสัมพันธ์กับบริษัทอัลฟ่าจากนี้ไปหนูจะตั้งใจเชื่อฟังคุณพ่อและช่วยคุณพ่อทุกๆอย่างนะคะ” “พอได้แล้วๆเธอเป็นลูกสาวของพ่อพ่อจะมาทำร้ายหนูมันก็ไม่ใช่เรื่อง”และมองไปที่ปวีณพรยศไม่ได้ลำเอียงต่อลูกสาวของตัวเองจึงทำได้เพียงพูดแบบนั้นออกไป ปวีณมองเห็นเหตุการณ์บนใบหน้าถึงแม้ว่าจะไม่แสดงสีหน้าใดๆแต่ข้างในใจนั้นกำลังยิ้มเยาะอย่างเย็นชา มิน่าล่ะที่ชามาจะมีหัวใจที่โหดร้ายคิดไม่ดีเพราะพรยศและคนในตระกูลกองแก้วโอ๋และเอาใจกันแบบนี้นี่เอง “โอเคๆในเมื่อเรื่องราวทุกอย่างก็ได้รับการแก้ไขที่ดีแล้วถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับเมืองเมฆากันเถอะ!”พรยศพูดแต่ชามากับถลึงตาขึ้นมา“ตอนนี้เหรอคะคุณพ่อคะตอนนี้หนูยังไม่อยากกลับไปค่ะ” “ทำไมล่ะ”พรยศเอ่ยปากถาม“ธุระก็ได้จักการเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจะยังอยู่ที่เมืองเมฆาอีกทำไมกัน” “ฉัน......ทัตติยังอยู่ที่นี่ค่ะเขาออกมาทำงานนอกพื้นที่ฉันเป็นห่วงค่ะ”ชามาพูดออกมาและดึงแขนเสื้อของพรยศไว้“คุณพ่อคะอีกไม่กี่วันฉันค่อยกลับไปได้ไหมคะ” “ไม่ได้มีเรื่องวิกฤตหายนะเกิดขึ้นยิ่งใหญ่ขนาดนี้ทุกคนในบ้านกำลังรอเธอกลับไปเธอบอกว่าจะไม่กลับไปตอนนี้หรือเธออยากจะให้คุณพ่อนั้นโกรธมากกว่าเดิมและคิดบัญชีกับเธอให้หนักกว่าเดิมกันล่ะ” “แต่ว่าหนู......”แต่ว่าที่เมืองนภามีปาลีอยู่และผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกับชยานีเหลือเกิน ทุกครั้งที่ชามาคิดถึงใบหน้าอันนั้นที่เหมือนชยานีราวกับแกะชามาก็รู้สึกกระวนกระวายใจนอนไม่หลับถึงแม้ทัตติจะคิดว่าปาลีคนนั้นไม่ใช่ชยานีแต่ชามาก็ไม่เชื่อในคำพูดของทัตติ ความรู้สึกที่ทัตติมีต่อชยานีนั้นมันลึกซึ้งเสียเหลือเกินแม้ว่าชยานีจะตายไปได้ครึ่งปีแล้วแต่ทัตติก็ยังไม่เคยลืมเลือนชยานีเลย เธอไม่กล้าเดิมพันไม่กล้าเลยจริงๆ“คุณพ่อคะ!” “พอได้แล้วเรื่องนี้ตัดสินใจไปแล้วถ้าวันนี้เธอไม่กลับไปตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตระกูลกองแก้วก็ไม่มีลูกสาวแบบนี้อีกแล้วเธอก็ไม่ต้องกลับมาอีกตลอดไป!” “คุณพ่อออออออออออ!”ชามาคิดไม่ถึงเลยว่าพรยศจะกล้าคิดและพูดออกมาแบบนี้แต่ไหนแต่ไรมาก็เอาอกเอาใจถะนุถนอมเธอไม่ว่าเธอจะพูดหรือไม่เห็นด้วยในเรื่องไหนชามาก็ไม่เคยต้องไปร้องขอจากปวีณ“พี่คะ!” ปวีณขมวดคิ้วแต่พรยศกลับตะคอกเสียงดังมากกว่าเดิม“เธอขอร้องใครก็ไม่มีประโยชน์ปวีณไม่มีทางที่จะรับปากช่วยเธอเด็ดขาด!” ชามาหมดหนทางทำได้แค่ก้มหน้าร้องไห้“คุณพ่อคะถ้าอย่างนั้นพ่อให้ฉันไปเจอกับทัตติก่อนได้ไหมคะ” “จากนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีกทัตติเขามาที่นี่เพื่อมาทำงานจะเอาเวลาที่ไหนมาเจอเธอผู้ชายนั้นนะเรื่องงานก็ต้องสำคัญและมาก่อนอยู่แล้วหลังจากนี้พวกเธอจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอไงเอาเป็นว่าฉันตัดสินใจแบบนี้ปวีณนายรีบจองตั๋วเครื่องบินบินกลับเมืองเมฆาคืนนี้เลย!” ผ่านมาแล้วสามสี่วันชยานีก็ได้พยายามติดต่อธนิดาตลอดแต่ไม่มีทางที่จะสามารถติดต่อกับธนิดาได้เลยในตอนแรกชยานีคิดว่าธนิดาคงกำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำงานแต่พอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่จึงต่อสายโทรศัพท์ไปที่ตระกูลคชหิรัญ เพราะก่อนหน้านั้นตอนที่ชยานีและธนิดายังสนิทกันเมื่อธนิดาเกิดเรื่องอะไรเธอก็จะโทรหาผู้หญิงคนหนึ่งของตระกูลคชหิรัญ ตระกูลคชหิรัญเป็นที่ๆคนนั้นกัดกินคนแต่ธนิดากลับแตกต่างกับคนในตระกูล ชยานีได้แต่หัวเสียและหงุดหงิดตัวเองทำไมเธอเพิ่งจะนึกออกในเรื่องของบ้านธนิดาช่วงนี้เธอมัวแต่ยุ่งวุ่นวายในเรื่องของตัวเองจนละเลยเรื่องของธนิดาไปเลย ชยานีต่อสายโทรหาผู้หญิงคนนั้นปลายสายได้ถาม“เธอคือใคร” ชยานีกำลังจะอ้าปากพูดว่าเธอคือใครแต่ก็นึกได้ว่าชยานีนั้นได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วปากของเธอก็ลังเลที่จะพูดออกไปทำได้เพียงพูดออกไปว่า“ฉันคือผู้ช่วยของคุณดาค่ะในช่วงไม่กี่วันมานี้คุณดาไม่ได้มาที่กองถ่ายเลยทางฝั่งนี้ก็กำลังเร่งรีบที่จะถ่ายทำตอนนี้คุณดาอยู่ที่ไหนเหรอคะก่อนหน้านั้นคุณดาเคยบอกว่าถ้าหากติดต่อเธอไม่ได้ให้โทรมาที่เบอร์นี้ค่ะขอโทษนะคะคุณเป็นอะไรกับพี่ดาเหรอคะ” “เธอเป็นผู้ช่วยของดางั้นเหรอ”ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ในตระกูลคชหิรัญคือเป็นคนที่เลี้ยงดูธนิดาและเลี้ยงดูแม่ของธนิดามาด้วยเธอชื่อว่าริษา“คุณนิดา......ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านตระกูลคชหิรัญกำลังแย่มากๆไม่ดีมากๆเลยค่ะ!” เป็นอย่างที่คิดชยานีทายถูกทุกครั้งที่ธนิดากลับไปไม่เคยจะมีเรื่องดีๆเลยสักครั้ง“หรือว่าคนในตระกูลคชหิรัญทำอะไรไม่ได้กับคุณดาเหรอคะรบกวนคุณช่วยบอกฉันได้ไหมคะทางกองถ่ายของเราที่นี่ไม่รอใครด้วยค่ะ” “เอ่อ....คือคุณดาโดนคุณปู่ขังเอาไว้พูดได้ว่าคุณดาไม่สามารถออกไปได้อีกจนกว่าที่.....จนกว่าที่คุณปูรณ์จะกลับมาค่ะ!” คุณปูรณ์งั้นเหรอ “คุณปู่พูดว่าคุณดาอายุถึงคราวที่จะต้องแต่งงานแล้วดังนั้น.....แต่คุณดาไม่ยอมคุณปู่จึงเอาคุณดาขังไว้ค่ะคุณผู้ช่วยค่ะคุณช่วยรีบมาช่วยชีวิตคุณดาหน่อยได้ไหมคะฉันมันก็แค่คนที่ฐานะเบาบางไม่สามารถที่จะช่วยอะไรคุณดาได้เลยค่ะ” เมื่อชยานีคิดว่าใบหน้าของคุณปู่ในตระกูลคชหิรัญเธอก็รู้สึกรังเกียจคิดไม่ถึงเลยว่าเขาก็ยังเป็นคนที่ไม่มีหัวใจและยังนึกไม่ถึงว่าแต่เอาเรื่องแบบนี้มาทำกับธนิดาด้วยเช่นกัน เมื่อวางสายโทรศัพท์เธอก็ลุกขึ้นและเป็นจังหวะเดียวกันที่นลินกำลังเคาะประตูและเปิดเข้ามาเพื่อจะเข้ามารายงานการทำงาน แต่นลินก็รีบถอยหลังออกไปสองก้าว“คุณปาลีคะคุณกำลังจะรีบไปเหรอคะ” “ฉันมีธุระด่วนต้องรีบไปเมืองเมฆาถ้าหากว่าช่วงนี้ยังไม่อะไรด่วนเธอก็จัดการไปก่อนเลยนะถ้าเกิดมีเรื่องใหญ่อะไรก็รอฉันกลับมาก่อน!”ชยานีพูดเสร็จก็รีบโทรศัพท์ไปจองตั๋วกับสายการบินแม้กระทั่งกระเป๋าเสื้อผ้าเธอก็ไม่ได้เอาสิ่งใดไปด้วยก็รีบร้อนไปที่นั่นทันที “คุณปาลีคุณปาลีคะ!” นลินเดินตามไปแต่เป็นเพราะว่าชยานีเดินไวเกินไปแค่แวบตาเดียวเธอก็หายไปแล้ว นลินไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับชยานีแต่เป็นครั้งแรกที่นลินเป็นชยานีมีท่าทีที่เร่งรีบขนาดนี้เธอรีบต่อสายโทรหานิธานทันที ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมานลินก็มีเบอร์โทรศัพท์ของนิธานเมื่อพอเธอต่อสายปุ๊บไม่นานนักก็มีคนรับสายทันที“ฮัลโหล” “สวัสดีค่ะฉันคือนลินนะคะไม่ทราบว่าคุณคือคุณตีรณใช่ไหมคะ” “ใช่ฉันเอง!”ตีรณขมวดคิ้วให้ความมั่นใจว่าฝั่งปลายสายไม่ได้โทรผิดอย่างแน่นอนเขาคิดอยู่นานจึงนึกออกว่าเจ้านายของตัวเองได้เอาเบอร์โทรศัพท์ให้กับผู้หญิง“มีธุระอะไรเหรอ” “คุณตีรณคะฉันมีเรื่องที่จะคุณกับคุณนิธานค่ะเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณปาลีรบกวนช่วยบอกคุณนิธานรับสายฉันหน่อยนะคะ” “รอสักครู่!” ไม่นานนักนิธานก็รับสายโทรศัพท์“ฉันเองปาลีเป็นอะไร” “คุณนิธานคะฉันไม่รู้ว่าเมื่อกี้คุณปาลีเป็นอะไรเธอดูรีบร้อนมากๆพูดทุกๆอย่างเกี่ยวกับเรื่องงานจบก็บอกว่าต้องรีบไปจัดการธุระด่วนที่เมืองเมฆาและก็ยังบอกอีกว่าถ้ามีเรื่องไม่สำคัญอะไรก็ไม่ต้องรอเธอจัดการคุณนิธานคะฉันไม่เคยเห็นคุณปาลีรีบร้อนขนาดนี้เลยแม้แต่สัมภาระก็ยังไม่เอาไปด้วยเลยค่ะจองตั๋วเครื่องบินและก็จากไปทันทีเลยค่ะ!” “โอเคฉันรู้แล้วเธอตั้งใจทำงานไปนะวางใจได้เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการต่อเอง!”นิธานตัดสายทิ้งพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างรุนแรง ตีรณเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของนิธานจึงเอ่ยปากถาม“คุณนิธานครับคุณผู้หญิงเกิดอุบัติเหตุเหรอครับ” นิธานเงยหน้ามองและจ้องด้วยตาขวาง“ฉันคิดว่าเธอไม่ได้เกิดเรื่องอะไรแต่คนที่กำลังจะมีเรื่องคือนายมากกว่า!”นิธานพูดอย่างเย็นชาตีรณรีบเปลี่ยนคำพูดและยิ้มออกมาแห้งๆ“เอ่อท่านประธานครับมีเรื่องอะไรที่คุณต้องไปจัดการไหมครับ” “หาเที่ยวบินที่จะไปเมืองเมฆาที่ไวที่สุดว่ารอบกี่โมง”นิ้วอันเรียวยาวของนิธานชี้ไปที่โต๊ะและจากนั้นก็พูดต่อว่า“และจองที่นั่งให้ฉันด้วย” “ตอนนี้เหรอครับ”ตีรณตกใจอยู่ๆเจ้านายคิดจะออกไปก็ออกไปงั้นเหรอ“แต่ท่านประธานครับเดี๋ยวต่อไปจะมีการประชุมสำคัญเกี่ยวกับเรื่องการขยายตลาดทางยุโรปนะครับท่านประธาน.........” “เลื่อนประชุมออกไปก่อนเรื่องง่ายๆแค่นี้ยังจะต้องให้ฉันมาสอนนายอีกเหรอ”นิธานขมวดคิ้ว“ถ้าเรื่องแค่นี้นายยังทำไม่ได้ก็กลับบ้านนายไปสะไม่ต้องมาทำงานที่นี่!” “ไม่ไม่ไม่ครับเดี๋ยวจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยครับ” ในเวลาเพียงในนานตีรณก็นำข้อมูลเกี่ยวกับสายการบินมารายให้นิธานฟัง“ท่านประทานครับเที่ยวบินของคุณผู้หญิงกำลังจะบินแล้วครับผมคิดว่าท่านประธานอาจจะตามไปตอนนี้ไม่ทันผมก็เลยซื้อตั๋วให้แล้วแต่ต้องรอถึงสองชม.”ตีรณมองนิธานอย่างกล้าๆกลัวๆ“เอ่อคือ....เที่ยวบินที่คุณผู้หญิงบินไปนั้นยังมีคุณทัตติด้วยนะครับ!” “นายพูดว่าอะไรนะ”อยู่ๆนิธานก็ลุกขึ้นเขาถอนหายใจออกมาอย่างดังจนทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกกลัวจนแข็งทื่อ ตีรณช่วยอะไรไม่ได้นอกจากยืนตัวสั่นค่อยๆมองนิธานอย่างระมัดระวังได้แต่กลืนน้ำลายและค่อยๆพูดออกมา“เอ่อคุณทัตติก็อยู่บนเครื่องเดียวกันกับคุณปาลีครับ” ดวงตาของนิธานเต็มไปด้วยความตกตะลึง“เรียกเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวของฉันมาเดี๋ยวนี้” “แต่ท่านประธานครับ.....”ตีรณยังอย่างจะพูดบางอย่างออกไปแต่สายตาของนิธานนั้นดูเหมือนจะฆ่าคนได้เลยเขาก็เลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรทั้งนั้น“ได้ครับจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้”