ตอนที่169นิธานกลัวว่าเธอจะไม่ต้องการเขาแล้ว

ต๭นที่169นิธานกลัวว่าเธอจะไม่ต้องการเขาแล้ว เที่ยวบินที่มุ่งหน้าสู่เมืองเมฆากำลังจะบินขึ้นหลังจากที่ชยานีได้ขึ้นบนเครื่องเธอก็เพิ่งจะค้นพบว่าเธออยู่ในเที่ยวบินเดียวกันกับทัตติและยังมีเรื่องที่แย่มากกว่านั้นก็คือที่นั่งของเธอและเขานั้นติดกันชยานีอดสงสัยไม่ได้ว่าฟ้าต้องการจะกลั่นแกล้งเธอหรือเปล่า และเมื่อทัตติได้มองเห็นชยานีแววตาของเขานั้นก็ตกใจเป็นอย่างมากแต่ก็มองที่ชยานีจากนั้นก็ยิ้มแย้มให้กับเธอ“แหม่คุณปาลีบังเอิญจังเลยนะครับ!” ชยานีจ้องเขม่นจริงๆแล้วเธออยากจะถามพนักงานต้อนรับบนเครื่องว่าเธอสามารถย้ายที่นั่งได้หรือไม่แต่ดูจากตอนนี้ก็คงจะไม่ได้แล้วชยานีแค่พยักหน้าเพื่อเป็นการทักทายกับเขาเท่านั้นและเธอก็หลับตาลงและทำเหมือนกับว่าทัตติเป็นเพียงอากาศเท่านั้น ทัตติแสดงความเคอะเขินและเก้ๆกังๆออกมาบนใบหน้าเขาจ้องมองที่ใบหน้าของชยานีมองเธออย่างใกล้ๆก็ยิ่งรู้สึกว่าทั้งสองคนนั้นคล้ายคลึงกันเหลือเกินโครงหน้านั้นก็ช่างคล้ายกันเหลือเกินแม้กระทั่งอารมณ์ก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด ทัตติเข้าใกล้ชยานีเรื่อยๆเหมือนกับว่าใกล้เท่าไหร่ก็ไม่พอ เดิมทีชยานีอยากจะเพิกเฉยทัตติโดยการที่ทำให้เขาเป็นเพียงอากาศเท่านั้นแต่ถ้าทัตติยังมานั่งจ้องหน้าเธอแบบนี้เธอคงไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ชยานีไม่เพียงแต่โกรธเท่านั้นแต่ยังเบิกตากว้างออกจ้องเขม่นไปที่ทัตติ ทัตติจ้องมองเธอชยานีอยู่ชั่วขณะหนึ่งแววตาที่สะท้อนความโกรธนั้นทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้คุ้นเคยจนขนาดที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะทัตติจ้องมองชยานีอยู่อย่างนั้นกว่าที่จะมีสติได้ยินเสียงของชยานี“คุณทัตติคะคุณจ้องฉันแบบนี้ราวกับว่าฉันเป็นพวกวิปริตอย่างนั้นแหละ!” ทัตติยิ้มแข็งๆที่มุมปาก“ขอโทษครับผมแค่.....รู้สึกว่าคุณเหมือนกับชยานีมากเลยเพราะฉะนั้นผมจึง.....” “คุณทัตติคะคุณไม่ต้องพูดเรื่องพวกนั้นกับฉันแล้วได้ไหมคะฉันไม่ได้อยากจะฟังฉันกับคุณเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้นคุณมามองฉันแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจและฉันจะพูดอีกรอบนะคะฉันไม่ใช่น้องสาวของคุณถ้าหากว่าคุณจะยังเป็นแบบนี้อีกรบกวนคุณช่วยคุยกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องและย้ายที่นั่งด้วยค่ะ” ทัตติเม้มปาก“ขอโทษด้วยครับ!” ชยานีมองทัตติด้วยสายตาที่เย็นชาแต่ก็หลับตาลงอีกครั้งหนึ่งแต่เป็นแบบนี้ไม่ว่ายังไงชยานีก็คงจะนอนหลับไม่ลงจริงๆ ก็ถือว่าทัตติได้ขอโทษแล้วแต่ด้านข้างที่นั่งอยู่นั้นก็คือคนรักเก่าของเธอในอดีตและสุดท้ายก็เป็นคนที่ฆ่าเธอเองเคยเป็นผู้ชายที่เธอเคยคิดว่าเธอรักมากที่สุดเพียงแค่นี้ก็ทำให้ชยานีไม่สามารถนอนหลับลงได้อย่างสงบสุข โดยเฉพาะที่ผู้ชายคนนี้กำลังทำท่าทางเศร้าทรมานและท่าทีที่เหมือนกับว่าคิดถึงเธอ จริงๆแล้วชยานีอยากจะถามทัตติว่าจริงๆแล้วนั้นคิดถึงเธอหรือกลัวว่าเธอจะรู้ว่าเธอกับชามาร่วมมือกันฆ่าเธอและได้พรากอวัยวะร่างกายที่เป็นของเธอนั้นไปจากเธอ! ชยานีกำมือแน่นเธอพิงไปที่พนักพิงเก้าอี้และสมองของเธอก็ผุดภาพที่เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล ตอนนั้นเธอหวังว่าทัตติจะเข้ามาหามาเยี่ยมเธอพูดกับเธอว่าไม่เป็นไรถึงแม้ว่ารูปร่างของเธอจะพังถึงแม้ว่าแขนขาของเธอจะไม่สมบรูณ์เขาก็จะไม่ทิ้งเธอไปและจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต แต่เธอกำลังรออะไรเหรอรอจนที่ชามามาทำให้เธอฝันร้ายที่สุดเธอและทัตติร่วมมือกันฆ่าเธอ น่าตลกที่เธอยังคิดว่าทัตติจะไม่ทอดทิ้งเธอเขาคงอยากจะให้เธอตายไปตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุรถยนต์แล้วแหละ! ในวันนั้นที่ชีวิตของเธอแสนจะทรมานและลำบากคิดไม่ถึงว่าขาจะหักใบหน้าเสียโฉมแต่ยังมีชีวิตอยู่ เหมือนกับว่าชยานีกำลังจะฝันร้ายเป็นฝันร้ายที่ยาวนานในความฝันนั้นก็คือภาพแห่งความทรงจำในห้วงสมองของเธอนั่นเองมันรวมตัวกันเป็นเหมือนดาบที่คมและแทงลงมาที่ใจของเธอ “อย่านะอย่าอย่า..........” ชยานีตกใจตื่นขึ้นมาทันทีและพบว่าทัตตินั้นได้จับมือเธอไว้ข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งก็ได้จับไหล่ของเธอไว้ราวกับว่ากำลังจะปลอบใจเธอ ชยานีได้สติกลับมาก็รับผลักทัตติออก“นี่คุณกำลังจะทำอะไร” ทัตติขมวดคิ้ว“เมื่อกี้คุณกำลังฝันร้ายและโกนร้องออกมาตลอดว่าอย่าๆๆๆและตะโกนออกมาอีกว่าช่วยชีวิตฉันด้วย”ทัตติจ้องเขม่นไปที่ดวงตาของชยานีเขากลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คล้ายกับชยานีมากเกินไปแล้ว โลกใบนี้แสนกว้างใหญ่และก็มีเรื่องที่แปลกประหลาดมากมายรวมถึงเรื่องนี้ที่มีคนสองคนเหมือนกันขนาดนี้ได้อย่างไรและเขาก็มักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คือชยานีของเขา“นี.....เธอไปเจอเรื่องอะไรร้ายๆมาหรือเปล่า” “ไม่มี!”ชยานีตะคอกตอบ“รบกวนคุณทัตติอย่ามาโดนตัวฉันอีกเพราะฉันนั้นแต่งงานแล้วและฉันกับสามีของฉันก็รักกันมากสามีของฉันค่อยข้างจะเคร่งเครียดกับเรื่องผู้ชายมากๆถ้าหากว่าเขาเห็นว่าฉันถูกผู้ชายคนอื่นมาโดยตัวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจฉันคิดว่าเขาคงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่” ทัตติสูดหายใจเข้าปอดและพยายามบังคับใจตัวเองและยิ้มตอบชยานี“คุณปาลีครับผมไม่ได้มีเจตนาหรือคิดอะไรเลยครับไม่ได้มีความหมายอื่นใดและไม่ได้คิดอะไรไม่ได้” “ใครจะรู้หัวใจของคนเรามันยากที่จะคาดเดาได้ฉันคิดว่าคุณทัตติอย่าพูดคุยกับฉันเลยดีกว่านะคะเพราะว่าคนอย่างฉันเป็นพวกชอบคิดเองเออเองสะด้วย!”ชยานีเสร็จก็หลับตาลงก่อนที่เครื่องจะลงจอดชยานีไม่พูดจาใดๆกับทัตติทั้งสิ้นและทัตติเองก็ไม่ได้ละสายตาของเขาไปจากชยานีเลย เขารู้สึกอาลัยอาวรณ์ในตัวเธออาลัยอาวรณ์ในรูปร่างของเธอถึงแม้จะรู้ว่าเธอคือภรรยาของนิธานแต่เขาก็ยังไม่สามารถที่จะควบคุมหัวใจของตัวเองได้เขารู้ว่าอาจจะเป็นไปได้ที่เขาจะไม่ได้เจอเธออีกทัตติจึงไม่อยากที่ปล่อยเธอไปจากเขา และชยานีก็รู้ว่าทัตติกำลังจ้องมองใบหน้าของเธออยู่แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่มันต้องมีสักวันสักวันหนึ่งรอให้เธอแข็งแกร่งกว่านี้ก่อนเธอจะให้นิธานและชามาได้ชดใช้กับสิ่งที่ทำไว้กับเธอ เครื่องบินลงจอดที่เมืองเมฆาชยานีแทบอยากจะเปิดประตูและรีบเอาตัวเธอเดินออกไปเพราะเธอไม่อยากอยู่ใกล้กับทัตติอีกต่อไปท่าทางของชยานีนั้นชัดเจนมากเหลือเกินทัตติเห็นชยานีที่กำลังทำท่ารีบร้อนดวงตาประกายสีเข้ม ตอนนี้ชยานีในใจของเธอไม่มีเวลาที่จะนึกถึงเรื่องของทัตติเลยเพราะตอนนี้ในใจของเธอมีแต่เป็นห่วงและกังวลเรื่องของธนิดาอยากจะไปหาเธอไปดูว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก่อนเธอเป็นลูกสาวของตระกูลคำล้อมไปหาธนิดาได้ในฐานะน้องสาวของทัตติตระกูลคชหิรัญก็ยังให้เกียรติและให้ความเคารพเธอบ้างเพราะในฐานะคนในตระกูลคำล้อมอย่างนั้นก็ไม่ค่อยทำให้ธนิดาลำบากใจมากเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ชยานีได้ตายไปแล้วเธอไม่มีสถานะหรือความสัมพันธ์ใดๆที่จะเข้าไปในตระกูลคชหิรัญโดยเฉพาะตอนนี้ที่เธอมีหน้าตาคล้ายคลึงกันกลับชยานีคนก่อนถ้าหากว่าโผล่ออกไปต่อหน้าพวกเขาตอนนี้คิดว่าผู้คนคงจะตกใจมากแน่ๆทีเดียว เพียงแค่ชยานีคิดด้วยความมึนงงอยู่ๆแขนของเธอก็รู้สึกหนักขึ้นมาทั้งตัวของเธอเกือบจะเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอันใหญ่ๆที่ทั้งกว้างและอบอุ่นของใครบางคน ชยานีนิ่งอึ่งตกใจกลิ่นที่เธอคุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูกของเธอชยานีเงยหน้าขึ้นใบหน้าอันใหญ่ๆอยู่ที่ตรงหน้าของเธอ ชยานีกระพริบตารัวๆเธอกระพริบตารัวๆอีกครั้งเพราะคิดว่าตัวเองนั้นมองผิด นิธานถึงกอดชยานีแน่นๆอีกครั้งหนึ่งราวกลับว่าชยานีจะจากเขาไปไกล สมองของชยานียังรู้สึกมึนงงและเบลออยู่หลังจากนั้นไม่นานชยานีก็รู้สึกว่าตัวเองโดนนิธานกอดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออกเธอจึงตีที่หลังของนิธาน“คุณคะคุณปล่อยฉันออกก่อนฉันกำลังจะหายใจไม่ออกแล้วค่ะ!” นิธานได้จึงคลายอ้อมกอดออกนิดหน่อยแต่ไม่ได้ปล่อยเธอออกไป “คุณทำอะไรของคุณคะ!”ชยานีได้รับอากาศหายใจแล้วมองไปที่นิธานไม่ได้เจอกันแค่ครึ่งวันเท่านั้นเองชยานีมองแล้วทำไมถึงรู้สึกว่านิธานนั้นดูเศร้ามากๆเลยแต่ใบหน้าก็นิธานก็ได้กลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาและดวงตาก็เขาก็ค่อยๆดุดัน “นิธานคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังๆงคะ”ที่นี่คือเมืองเมฆาและที่นี่ก็คือสนามบินของเมืองเมฆาไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้นที่จะมาเจอนิธานที่นี่ นิธานไม่พูดอะไรแต่กลับจ้องเขม่นมาที่ชยานีชยานีถูกนิธานจ้องมองแบบนั้นก็ตัวสั่นในใจของเธอนั้นรู้สึกผิดท่าทางของนิธานเหมือนกำลังจะสื่อว่าเธอนั้นได้ทำความผิดอะไรต่อเขาอย่างไงอย่างนั้นและนิธานก็ได้มาจับที่ตัวเธอ “เธอมาเมืองเมฆาทำไม”นิธานเอ่ยปากถามอย่างเก็บอารมณ์ ชยานีเกลือกตาไปมา“มีธุระส่วนตัวนิดหน่อยทำไมเหรอคะ” “ธุระส่วนตัวธุระอะไรของเธอ!”อารมณ์และน้ำเสียงของเขายังคงดุดัน เขากวาดสายตามองทัตติที่กำลังเดินอยู่ไกลๆในช่วงเวลานั้นดวงตาก็เขาก็ดุเดือดมากกว่าเดิม ชยานีก็ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของนิธานจองมองตามสายตาที่นิธานกำลังมองก็เห็นทัตติที่กำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาที่เคียดแค้นและรังเกียจแล้วเขาก็รีบเก็บสายตากลับมา“มันเป็นธุระส่วนตัวจริงๆนะคะแต่ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณอย่างไรดี” “ไม่รู้ว่าจะบอกฉันอย่างไรหรือจริงๆแล้วมันบอกฉันไม่ได้กันแน่”นิธานถามด้วยความเกิดอารมณ์อยู่ๆเขาก็จับมือของชยานีจนชยานีส่งเสียงร้องออกมาและขมวดคิ้ว“นิธานคุณกำลังทำฉันเจ็บ” นิธานจึงปล่อยเธอมือเธอออกในทันทีใบหน้าของเขามีอารมณ์หงุดหงิด ชยานีมองตัวเองกำลังถูกนิธานมองจนตาแดงก่ำจริงๆแล้วข้างในใจของเธอก็มีความรู้สึกผิดไม่น้อยแต่ชยานีก็มองไปที่นิธานและมองไปที่ทัตติอีกครั้งก็รู้สึกอดหัวเราะไม่ได้“คุณไม่ได้หึงใช่ไหม” นิธานขมวดคิ้วเห็นสายตาของความรังเกียจได้พุ่งพล่านออกมา“ใครหึงเหรอฉันเหมือนคนกำลังหึงหรือยังไง” “ใช่ๆๆๆๆค่ะคุณอาจจะดูไม่เหมือนแต่คุณนะใช่เลยคุณกำลังหึงค่ะ!”ชยานีพูดอย่างมีความสุขและหัวเราะออกมา“ฉันขอร้องคุณล่ะนะอย่าหึงหวงจนกลายเป็นแบบนี้ได้ไหมคะคุณคงไม่ได้คิดว่าฉันมาเมืองเมฆากับทัตติใช่ไหมคะและคุณก็คิดว่าฉันชอบเขาแล้วเหรอ” นิธานขมวดคิ้วมากกว่าเดิม“เธอถอนคำพูดเมื่อกี้เดี๋ยวนี้” “นิธานคะคุณก็ไม่ใช่เด็กน้อยอายุสามขวบแล้วฉันขอร้องอยากจะให้คุณใช้สมองคิดทบทวนสักนิดดีไหมคะเมื่อทัตติเทียบกับคุณแล้วคุณก็คิดว่าตัวเองจะเทียบเขาไม่ได้นั้นเหรอ” “เขานะเหรอเหมาะที่จะเทียบกับฉันที่ไหนกัน”นิธานนั้นดูถูกทัตติตั้งแต่ไหนแต่ไรมา “ก็ใช่ไงคะคุณก็มีความเชื่อมั่นในตัวเองหรือว่าในสายตาของฉันมีอะไรน่าสงสัยเหรอคะฉันมาที่เมืองเมฆานั้นไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเขาเลยเราแค่บังเอิญเจอกันเฉยๆค่ะคุณคิดว่าเพราะทัตติฉันก็เลยจะทิ้งคุณไปนั้นเหรอคะเด็กโง่เขายังรู้เลยว่าควรที่จะเลือกใคร”