ตอนที่191 นิธานผู้ไร้ความรู้สึก

ต๭นที่191 นิธานผู้ไร้ความรู้สึก “ฉันปกป้องคุณที่ไหนกัน ฉันทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองต่างหากล่ะ!” ชยานีค้าน “ฮึ คุณไม่รู้รึไงว่าก่อนหน้านี้ตระกูลภูลพิพัฒน์ของคุณปฏิบัติต่อฉันยังไง? ฉันก็แค่ป้องกันไม่ให้พวกเขารังแกฉันได้อีกก็เท่านั้น ไม่ใช่เพื่อคุณ!” “ได้ๆๆ ไม่ใช่เพื่อผม!” นิธานอ่อนใจ กุมมือของชยานีแนบริมฝีปากจูบ “ก่อนหน้านี้เป็นผมไม่ดีเอง เลนนี่ หลังจากวันนี้ไปผมจะดีกับคุณแค่คนเดียว ดีจนคุณไม่อยากห่างจากผมเลย!” “คลื่นไส้!” ชยานีดันนิธานออก หมุนกายไม่ยอมมองเขาแต่ริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มบางๆ นิธานเห็นดังนั้นก็สวมกอดชยานี “คุณไม่ได้บอกว่าหิวแล้วหรือไง?” นวตาที่เหตุภาพตรงหน้าก็กำชับคนครัวให้ทำอาหารเพิ่มอีกชุด “คุณชายน้อยคะ คุณหนูน้อยคะ อาหารเย็นหมดแล้ว ดิฉันให้คนกำลังไปทำมาใหม่ รบกวนรอสักครู่นะคะ” “อืม!” พอนิธานสะบัดมือนวตาจึงถอยจากไป รวมถึงสาวใช้และพ่อบ้านที่เข้ามาก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆทยอยออกไปด้วย ภายในห้องรับแขกใหญ่จึงเหลือเพียงนิธานและชยานี ชยานีอยู่ในอ้อมกอดของนิธานตำแหน่งที่สบายที่สุดแล้วอิงกับร่างของเขา สองมืออยู่ไม่สุขของเธอกระตุกเนกไทของนิธานเล่น นิธานไม่ขัดขวางเธอทั้งยังอนุญาตให้เธอทำมันต่อไป “อยากพูดอะไร?” เห็นท่าทางมีเรื่องกลัดกลุ้มของชยานี นิธานก็อดถามไม่ได้ ชยานีที่เห็นได้ชัดว่าลังเลใจเอ่ยว่า “เมื่อกี้ที่พวกเราทำไปมันจะเกินไปหน่อยหรือเปล่า?” ที่สำคัญคือยังไงเสียนวีภาพก็เป็นคนตระกูลภูลพิพัฒน์ ยิ่งกว่านั้นยังเป็นพ่อของนิธานอีกด้วย ทั้งยังเป็นผู้อาวุโสกว่า ถึงแม้ว่าชยานีจะไม่ชอบนวีภาพกับนิวราแต่ถึงอย่านั้นพวกเขาทั้งคู่ก็แก่กว่าเธอ “ไม่หรอก! เมื่อครู่ผมพูดไปแล้ว บ้านนี้นอกจากผมกับคุณปู่แล้วคุณคือคนที่มีอำนาจสูงสุดรองลงมา เพราะฉะนั้นไม่ว่าหลังจากนี้คุณจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอื่นอีก เข้าใจมั้ย?” นิธานจูบมือของชยานี “อย่ากังวลไปเลย!” “พ่อ?” นิธานเอ่ยเสียงเย็นชา “ตั้งแต่วินาทีที่เขาหักหลังความสัมพันธ์ หักหลังครอบครัวเขาก็ไม่ใช่พ่อของผมอีกแล้ว!” นิธานมองชยานี “คุณว่าผมไร้หัวใจเกิดไปรึเปล่า?” ชยานีส่ายหน้า “ไม่เลย!” กลับเป็นรู้สึกสงสารเขาเสียมากกว่า ทั้งที่คนๆนั้นคือพ่อของตัวเอง ทั้งที่เขาเองก็มีแม่ แต่กลับต้องพึงพิงปู่ของตัวเองแทนตั้งแต่เล็ก นอกจากนี้ตั้งแต่นิธานลืมตาดูโลกก็มีภาระของตระกูลภูลพิพัฒน์กดอยู่บนบ่า เพราะฉะนั้นตอนยังเล็กนิธานไม่เคยมีชีวิตวัยเด็กเลย ช่วงชีวิตวัยเด็กจนถึงวัยรุ่นและมาตอนนี้อีก นิธานต้องศึกษาเรียนรู้ตลอดเวลา ต้องพยายามเอาชนะตัวเอง ไม่อย่างนั้นเขาก็คงมาไม่ถึงจุดที่ตัวเองอยู่ทุกวันนี้ “ที่จริงผมไม่ค้านหรอกนะถ้าเขาจะปฏิบัติกับผมอย่างไร้ความรู้สึก ถ้าหากว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับแม่ผมแล้วแยกกันอยู่ก็ดี ปีนั้นผมยังเด็ก เห็นความความสัมพันธ์แตกหักของพวกเขาอย่างนั้นก็หวังอยากให้พวกเขาแยกทางกันไปซะ ความคิดของผมยังไม่ได้ดื้อรั้นขนาดนี้” “เพราะฉะนั้นคุณถึงอยากจะทรยศความรู้สึกของเขา? เพราะว่าเขายังไม่ทันหย่าก็มีชู้ ถึงขั้นมีลูกอีกสองคนอีกทั้งเด็กสองคนนั่นก็อายุห่างจากคุณไม่เท่าไหร่?” ชยานีเข้าใจแล้ว ต้องเพราะเหตุนี้แน่ๆไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขาดไมตรีกับนวีภาพขนาดนั้น “อืม!” นิธานไม่คุ้นเคยกับการเล่าเรื่องความคิดของตัวเองให้กับคนอื่นฟัง หลายปีมานี้ถึงแม้ว่าเขากับคุณท่านบวรวิชญ์จะพึงพาอาศัยกันมา แต่แท้จริงแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกันมาก เพราะว่าเขาคือผู้สืบทอดของตระกูลภูลพิพัฒน์ และคนที่อยู่ตำแหน่งนี้ไม่ต้องการอารมณ์ความรู้สึกที่มากเกินไป มีเพียงความสามารถก็พอแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเขาจะพบเจออะไรก็ตามก็ล้วนเป็นตัวเขาเองที่เป็นคนตัดสินใจ ไม่เคยหาผู้รับฟังมาก่อน เดิมทีเขาคิดว่าเรื่องนี้คือประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุด แต่ว่าตอนนี้กลับดูเหมือนว่าไม่ได้แย่อย่างที่คิด โดยเฉพาะเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่รู้สึกเห็นใจเพราะชีวิตตอนเด็กอันขมขื่นของเขา นิธานคิดว่าความรู้สึกนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน? “นิธาน ตั้งแต่นี้ไปคุณยังมีฉัน ฉันไม่มีทางหักหลังคุณ คุณยังมีคุณท่าน คุณท่านดีกับคุณมากไม่ใช่หรือ?” ชยานีโอบกอดศีรษะของนิธาน ตบเบาๆที่หลังของเขา “คุณยังมีเพื่อนๆที่ดีของคุณ เฉลิมพลกับดนพถูกมั้ยคะ!” “ใช่ ผมยังมีคุณแล้วก็พวกเขา!” ความจริงแล้วนิธานไม่ได้เป็นคนเปราะบาง แต่แค่บางครั้งก็อยากแสดงท่าทางอ่อนแอของตัวเองต่อหน้าชยานีเท่านั้นเอง ดูเหมือนว่าจะไม่เลวเลยแฮะ ชยานีเห็นสีหน้าของนิธานยังมีแววตาคู่นั้นอีกก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ภายนอกเหมือนกับไม่รู้สึกอะไรแต่แท้จริงแล้วก็มีช่วงเวลาที่อ่อนแอเปราะบางเหมือนกัน ใช่แล้ว ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ก็แค่ก่อนหน้านี้นิธานไม่ชอบแสดงความรู้สึกพวกนี้ออกมาเท่านั้น “คุณชายน้อยคะ คุณหนูน้อยคะ อาหารค่ำเตรียมพร้อมแล้วค่ะ!” เสียงของนวตามาได้ถูกจังหวะ ชยานีจึงหยัดกายขั้นอย่างทำตัวไม่ถูก ใบหน้าแดงก่ำผละออกจากนิธาน “บ้าที่สุด ทำเอาฉันอ่อนไหวไปด้วยเลย แถมยังให้ฉันหิ้วท้องหิวๆนี่ตั้งนาน” “ผมผิดเอง ครั้งหน้าจะไม่ทำให้คุณภรรยาต้องเสียเวลาทานอาหาร!” นิธานรีบรับผิดจากนั้นก็กุมมืออีกฝ่าย สิบนิ้วของคนทั้งสองประสานกันแน่นขณะเดินเข้าห้องอาหาร นวตาตาค้าง มือข้างหนึ่งปิดปาก เห็นท่าทีที่นิธานกับชยานีมีต่อกันน้ำตาก็พานจะไหลอยู่รอมร่อ ในที่สุด*รสขมจางรสหวานมาแล้วสินะ? นวตาดีใจที่สุดจนร้องเสียงแหลม “ความสัมพันธ์ของคุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยดีขึ้นจริงๆ!” ชยานีชะงักหันหน้ามองนวตา เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอพูดออกไปก็ยกมือปิดปาก “ขอโทษค่ะคุณชายน้อยคุณหนูน้อย!” นิธานปัดมืออย่างอารมณ์ดีซึ่งหาได้ยาก “ช่างเถอะ ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณหนูน้อยของพวกเธอดีจริงๆ ว่างๆเธอก็ออกไปข้างนอกร้องดังๆสักหน่อยก็ได้ ให้ตระกูลภูลพิพัฒน์รู้ว่าปาลีเป็นภรรยาของฉัน ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็วันข้างหน้าพวกไม่มีตาคงมาวุ่นวายกับคุณหนูของพวกเธอเอาได้!” “ถูกแล้วๆๆ คุณชายน้อยค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!” นวตารับคำก็วิ่งพรวดออกไป เธอรอแทบไม่ไหวที่จะประกาศให้โลกรู้แล้ว ชยานีเป็นแก้วตาดวงใจของคุณชายน้อยของพวกเธอ นายหญิงของตระกูลภูลพิพัฒน์ ห้ามใครเข้าสุ่มสุ่มห้าและห้ามใครรังแกคุณหนูน้อยอีก “ทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะ” ชยานีทุบไหล่นิธาน “แบบนี้มัน...” “หืม?” “มันเหมือนกับว่าฉัน LOW น่ะสิ!” ชยานีงึมงำ นิธานลูบริมฝีปากเธอ “ใครเขาจะกล้าบอกว่าคุณ LOW? ที่รักของผมเป็นผู้หญิงที่สูงค่าที่สุดต่างหาก! เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ!” มีเรื่องคืนนี้แพร่ออกไปต่อไปคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ก็คงไม่มีใครไม่รู้ว่าบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์นอกจากห้ามทำให้นิธานที่ไม่พอใจแล้ว ตอนนี้ยังมีชยานีเพิ่มมาด้วยอีกคน แน่ล่ะ ที่จริงตอนนี้นอกจากตัวปัญหาสามสี่คนแล้ว ยังมีคนอื่นๆในตระกูลภูลพิพัฒน์อีก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รังเกียจฐานะของชยานีแต่ก็ไม่ได้ยกย่องเธอเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะมีสักกี่คนก็ไม่เกี่ยวกับพวกเขา ยังไงซะพวกเขาก็ต้องสนับสนุนผู้นำตระกูลที่แท้จริงอยู่ดี ซึ่งก็คือผู้นำตระกูลภูลพิพัฒน์ เมื่อก่อนคือบวรวิชญ์ แต่ตอนนี้ก็คือนิธาน ถึงจะบอกว่านิธานยังไม่ได้รับไม้ต่ออย่างเป็นทางการ แต่ว่าคุณท่านบวรวิชญ์นั้นวางมือไปนานแล้ว อำนาจต่างๆก็ถูกถ่ายโอนมาอยู่ในมือของนิธาน เพราะฉะนั้นนิธานในตอนนี้ก็ขาดเพียงแค่พิธีอย่างเป็นทางการเท่านั้น นอกจากนี้ความสามารถของนิธานยังเก่งกาจกว่าคุณท่านบวรวิชญ์ในปีนั้นเสียอีก แน่นอนว่าอำนาจก็ต้องแข็งตามไปด้วย ทุกคนที่ยังต้องพึ่งบารมีเขาอยู่ เป็นธรรมดาที่จะไม่ไปทำให้ผู้หญิงคนนี้หงุดหงิดโดยไม่มีเหตุ ช่วงเวลาสงบสุขแบบนี้ผ่านไปได้สักพัก คุณท่านบวรวิชญ์ช่วงนี้ก็มักไม่อยู่ เนื่องจากตอนนี้อายุที่เพิ่มมากขึ้นจึงวางงานในมือทั้งหมด เวลาส่วนมากถูกใช้ไปกับการออกไปเดินเล่นข้างนอก พบปะเพื่อนเก่าๆ ตอนคุณท่านบวรวิชญ์กลับมาก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่เพียงเท่านั้น ที่ท่านรู้เดาว่านิธานเป็นคนบอกด้วยตัวเอง เขาคงไม่ต้องการให้ตนเป็นสอดมือยุ่งเรื่องนี้กระมัง! คุณท่านบวรวิชญ์เคาะซองบุหรี่ ทิ้งตัวนั่งพักในสวนถอนหายจำม่หยุด พ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยินดังนั้นจึงอดสงสัยไม่ได้ เขายกถ้วยชาส่งให้ คุณท่านบวรวิชญ์โบกไม้โบกมือไปมา “นายว่าปีนั้นฉันทำเรื่องผิดพลาดลงไปหรือเปล่า?” “ที่คุณท่านกำลังพูดถึง? เรื่องของคุณชายใช่มั้ยครับ?” พ่อบ้านก็เป็นหนึ่งในคนเก่าคนแก่ของตระกูลภูลพิพัฒน์ เรื่องราวก่อนๆในบ้านแน่นอนว่าเขาก็รู้เช่นกัน “นั่นไม่ใช่ความผิดของท่านครับ” “เฮ้อ!” บวรวิชญ์ถอนหายใจ “เจ้านวีทำแต่เรื่องงามหน้านัก เจ้าชู้ประตูดิน เดิมทีเห็นพวกเขาสามีภรรยาก็ดูเหมาะสมกันที่สุด ฉันยังนึกว่าพวกเขาจะอยู่ครองคู่กันจนแก่เฒ่า!” บวรวิชญ์หลับตาลง คิดถึงที่นาร์ ในใจยังหลงเหลือความรู้สึกผิดไม่น้อย ที่นาร์เป็นเด็กที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยแถมยังสวยแล้วก็ฉลาดอีกด้วย ตระกูลมีทรัพย์สั่งสอนลูกสาวได้ไม่มีที่ติจริงๆ “เจ้านวีไม่มีวาสนา เป็นได้แค่คนไม่ได้ความ!” ที่นาร์เก่งกาจขนาดไหนทำไมบวรวิชญ์ถึงจะดูไม่ออก เพราะฉะนั้นจึงปล่อยให้เธอเข้าร่วมกับบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด คิดไปแล้วนี่ก็ถือเป็นเรื่องดีอีกอย่างหนึ่ง ผลคือนวีภาพเป็นพวกหน้าไม่อายจริงๆ เห็นว่าตัวเองทำไม่ไหวก็โยนปัญหาทั้งหมดใส่ตักที่นาร์ จนตอนนี้แล้วยังคิดว่าต่อหน้าเธอ ตัวเองยังมีเกียติและศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ ตอนแรกที่ถูกเธอจับได้ว่าอยู่บนเตียงกับนิวรา ที่นาร์ก็ตั้งใจจะหย่าทันที เด็ดขาดอย่างที่สุด แม้แต่สมบัติของตระกูลภูลพิพัฒน์สักสลึงเดียวก็ไม่เอา เขาในตอนนั้นรู้สึกเสียดายจริงๆ เพราะฉะนั้นจึงอยากให้คนทั้งสองกลับมาคืนดีกัน เดิมมีที่นาร์ก็ใจอ่อนแล้ว แต่นวีภาพกลับพานิวรากลับมา แถมยังมีเด็กอีกสองคน เด็กโตถึงขนาดนั้น ทั้งยังอ่อนกว่านิธานแค่สองปี นี่มันน่นกระอักกระอ่วนขั้นสุดยอดแล้ว? ตอนนั้นตระกูลมีทรัพย์ยังเป็นคนออกหน้าหย่าให้ที่นาร์เองแล้วตัวเขายังจะมีหน้าไปขอให้เธออยู่ต่ออีกหรือ ในเมื่อเรื่องก็เป็นแบบนี้ ที่จริงแล้วบวรวิชณ์เองก็ไม่ได้ยอมรับนิวรา เพราะฉะนั้นวันนั้นจึงริบสิทธิ์ผู้สืบทอดตำแหน่งตระกูลภูลพิพัฒน์ไปเสียแล้วมอบมันให้นิธานแทน หลังจากนั้นเขาก็เป็นคนที่ดูแลเลี้ยงดูนิธานมาโดยตลอด “เจ้านิธาน ข้างตัวไม่มีพ่อแม่คอยดูแล ต่อให้ฉันที่เป็นปู่ก็ทำหน้าที่ถึงที่สุด แต่ก็ทำให้เขาขาดความรักไป จนตอนนี้เขากลายเป็นเด็กไร้ความรู้สึกไปแล้วก็ไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องดีหรือแย่กันแน่!” “แต่คุณท่าน ถ้าหากคุณชายน้อยยังยึดติดกับอารมณ์มีแต่ความลังเลล่ะก็ ตอนนี้ยังจะมีบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดที่ล้ำหน้ากว่าวันวานในวันนี้หรือครับ?” คนที่เป็นคนนอกอย่างเขากลับเห็นเรื่องราวได้ชัดกว่าใคร “คุณท่าน ที่จริงท่าไม่จำเป็นต้องกังวลจนเกินไป คุณชายน้อยในตอนนี้ไม่เหมือนกับคุณชายน้อยคนก่อนแล้ว ท่านไม่เห็นหรือครับ?” “ใช่ ไม่เหมือนเมื่อก่อนจริง ฉันรู้มาตั้งนานแล้วว่าเด็กปาลีคนนั้นน่ะเหมาะสมกับเจ้านิที่สุด ไม่เสียแรงที่ฉันลงแรงพยายาม ตอนนั้นอีกนิดเดียวเจ้านิธานก็แทบจะเป็นกินหัวกับฉันอยู่แล้ว!”