ตอนที่192 เพื่อนสนิทของของชยานีคือญาณี

ต๭นที่192 เพื่อนสนิทของของชยานีคือญาณี “ฉันก็แค่กังวล ตอนนี้ฉันยังอยู่แล้วไปเถอะ แต่ถ้าฉันตายล่ะ? เจ้าเด็กนิธานนั่น...ตอนนี้เพราะยังเห็นแก่ฉันอยู่ก็เลยยังไม่ได้ลงมือกับพวกเขา แต่รับประกันไม่ได้ว่า...” “คุณท่าน ท่านต้องอายุยืนถึงร้อยปีแน่ๆครับ!” พ่อบ้านรีบบอก “ตอนนี้สุขภาพท่านแข็งแรงมาก จะต้องมีอายุถึงร้อยปีแน่ๆ คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยยังไม่มีเหลนให้ท่านเลยนะครับ!” “เฮ้อ นั่นสินะ!” คุณท่านบวรวิชญ์พยักหน้า “พอแก่ตัวแล้วก็คิดอะไรฟุ้งซ่านไปเรื่อย ช่างเถอะๆลูกหลานยังไงก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง เรื่องวันหน้าจะมีใครบอกได้ล่ะจริงมั้ย?” ถึงแม้ว่าคุณท่านบวรวิชญ์จะอยากเข้าไปมีส่วนร่วมก็ตาม ยังไงเสียก็คงทำได้แต่ได้แค่หวังเท่านั้น “ขอแค่ให้ทางเจ้านวีรู้เรื่องรู้ราว ไม่โผล่หัวออกมาก็พอ ไม่อย่างนั้นล่ะก็...” คุณท่านบวรวิชญ์ไม่กล้าคิดต่อ ถ้านวีภาพยังไม่ตัดใจ อยากจะกลับตระกูลภูลพิพัฒน์เพื่อเอาสิ่งที่ไม่ได้เป็นของตัวเองล่ะก็ เกรงว่านิธานก็คงไมเห็นแก่หน้าเขาแล้วยอมปล่อยนวีภาพไปแน่ๆ ทางฝั่งชยานีหลังจากผลงานออกแบบครั้งก่อน การงานของเธอก็เริ่มมั่นคงแล้วแถมก่อนหน้านี้ยังเคยพูดว่าอยากรับสมัครพนักงานเพราะอนาคตต้องยุ่งมากว่าปกติ ตัวเธอคนเดียวไม่มีทางจัดการได้ทั้งหมดแน่ๆ ก็เลยให้นลินช่วยสอบสัมภาษณ์คนกลุ่มนั้น วันนี้นลินจะพาพวกเขามาให้ชยานีเห็นหน้าค่าตาสักหน่อยเพราะตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจ ดังนั้นคนเหล่านั้นที่ฝึกงานที่บริษัทมาได้สักพักหนึ่งแล้ววันนี้ต้องมาพบกับชยานีทดสอบกับเธอด้วยตัวเองจากนั้นจึงค่อยตัดสินว่าใครจะอยู่หรือไป นลินส่งประวัติให้ชยาณีดูคร่าวๆแล้ว คนกลุ่มนี้ล้วนทำงานได้ไม่เลว ทักษะงานออกแบบต่างก็มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง “เอาอย่างนี้ดีกว่า พวกคุณฝึกงานที่นี่ก็ขอให้ทำต่อไปไม่ต้องกังวล ถ้าหลังจากนี้หนึ่งเดือนพวกคุณทุกคนสามารถผ่านบททดสอบก็ทำงานต่อที่นี่ต่อไปทั้งหมดนั่นแหล่ะ แต่หากว่ามีใครไม่ผ่านหรือในช่วงระยะเวลานี้มีพฤติกรรมที่เป็นผลเสียต่อบริษัทหรือทำผิดกฏล่ะก็ ดิฉันก็ขอเชิญพวกคุณออก เข้าใจรึยัง?” “เข้าใจค่ะ!” สาวๆสามสี่คนล้วนเป็นนักศึกษาจบใหม่ยังมีความสงสัยใครรู้ต่อโลกภายนอก นอกจากนี้ยังมีแววอนาคตไกล ก่อนหน้านี้พวกเธอก็เคยได้ยินเรื่องสตูดิโอของชยานีมากเหมือนกันทั้งยังผลงานออกแบบที่ถ่ายทอดสดครั้งล่าสุดนั่นอีกล่ะ เป็นธรรมดาที่รู้กันผู้หญิงตรงหน้าคนนี้เป็นดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อที่สุดในช่วงขณะนี้ทั้งยังเป็นเจ้านายอีก! “งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว เชิญพวกคุณออกไปได้!” ชยานีสั่งให้ทุกคนออกไปขณะเดียวกันก็มองนลิน “ช่วงที่ฉันไม่อยู่คงไม่มีปัญหาอะไรใช่รึเปล่า!” “เรียบร้อยดีค่ะ หลักๆก็ไม่ได้เกิดปัญหาอะไรค่ะ แต่ว่าคุณชญาภาเคยมาที่นี่แล้วก็เอาชุดนั้นออกไปแล้ว” “อืม เธอเคยบอกฉันเรื่องนี้แล้ว!” ครั้งก่อนนั้นรีบร้อนไปหน่อย เธอก็เลยทำแค่ทำการแก้ไขง่ายๆ นึกไม่ถึงว่าชญาภากลับกล้าเอามันไปด้วย เห็นได้ชัดว่าชุดนั้นคงถูกใจหล่อนไม่น้อย ชยานีลูบคิ้ว “ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า?” “มีคุณญาณีที่เป็นนักแสดงมาหาคุณคนหนึ่งค่ะ!” นลินเอ่ย “คุณญาณียังบอกอีกว่าอยากคุยกับคุณ!” “ญาณี?” ชยานีประหลาดใจ “เขามาหาฉันเมื่อไหร่?” “ก่อนหน้านี้ไม่นานค่ะ สักประมาณสามวันก่อนเห็นจะได้! ตอนนั้นดิฉันติดต่อคุณไป แต่ดูเหมือนว่าคุณกำลังยุ่งอยู่ แล้วฉันก็เผลอลืมไป!” นลินละอายใจ “ไม่เป็นไร ถ้ามีเรื่องสำคัญจริงๆเขาคงจะติดต่อมาอีก ใช่แล้ว เขาได้ทิ้งช่องทางติดต่อกลับไปบ้างหรือเปล่า?” ชยานีถาม “โอ มีค่ะ อยู่นี่!” นลินหาเบอร์ของญาณีเจอแล้ว “เหมือนกับว่าคุณญาณีเธอบอกว่าจะอยู่ที่เมืองนภาช่วงหนึ่ง ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังอยู่หรือเปล่า!” “อืม เธอออกไปเถอะ เรื่องนี้ฉันจัดการเอง!” ชยานีจ้องเบอร์โทรศัพท์ในกระดาษอยู่นานไม่ขยับ คล้ายกับว่านึกอะไรออก ผ่านไปสองสามนาทีชยานีถึงกดหมายเลขนั่นแล้วโทรออกไป “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านั่นใช่คุณญาณีหรือเปล่าคะ?” ปลายสายคล้ายจะประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือ?” “ก่อนหน้านี้คุณเคยมาที่สตูดิโอของฉัน ไม่ทราบว่าคุณญาณีมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” ชยานีถามทั้งยังเลือกใช่คำอย่างระมัดระวัง “นิกกี้ นั่นเธอใช่มั้ย? ก่อนหน้านี้ฉันเห็นข่าวเธอในประเทศเปรม เป็นเธอจริงๆเหรอ?” ญาณีดูคล้ายตื่นเต้น ชยานีลูบคิ้ว เธอก็คิดอยู่แล้วหากวันหนึ่งเธอมีชื่อเสียงขึ้นมาล่ะก็ต้องมีคนเข้ามาเธอแน่ๆและญาณีก็เป็นหนึ่งในนั้น ญาณีเป็นเพื่อนที่เธอรู้จักตอนอยู่ต่างประเทศ ญาณีไม่รู้ว่าชื่อจริงของเธอคืออะไรทำเพียงเรียกเธอว่านิกกี้ ครั้งนี้ญาณีมาหาเธอต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ “ฉันเอง” “ดีเลยๆ เธอรู้มั้ยว่าครึ่งปีก่อนฉันกับทีปต์ตามหาเธอ หายังไงก็หาไม่เจอ ตอนนั้นพวกฉันแทบจะพลิกหินหาทีละก้อนด้วยซ้ำ ใช่แล้วก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอพูดว่าอาศัยอยู่ที่เมืองเมฆาหรอกเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่เมืองนภาได้ล่ะ” ญาณีแปลกใจ ทำไมอยู่ๆนิกกี้ถึงหายตัวไป ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เธอเดินทางไปประเทศเปรมหรือเมืองนภาแล้วล่ะก็ น่ากลัวว่าคงไม่ได้เห็นข่าวนั่นแล้วก็พลาดโอกาสเจอนิกกี้แล้ว “เอ่อ เรื่องมันยาวน่ะ ฉันอยู่ที่เมืองนภานานแล้วล่ะ” ชยานีหัวเราะ “ตอนนี้เธออยู่ที่เหรอ?” “ใช่แล้วล่ะ ฉันมาทำอีเวนท์ที่นี่ อีกสามสี่วันก็กลับแล้ว!” ญาณีบอก “ใช่แล้ว ถ้าทีปต์รู้ว่าเธออยู่เมืองนภานะ จะต้องดีใจมากแน่ๆ!” “งั้นเหรอ?” คิดถึงทีปต์เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าฝันไป ถ้าญาณีไม่เอ่ยถึงเข้าขึ้นมาล่ะก็ ชยานีเองก็คงลืมไปแล้วว่าเขาคนนั้นมีตัวตยอยู่บนโลกใบนี้ “แล้ตอนนี้เขาอยู่ไหนล่ะ?” “ประเทศC มีจัดแสดงที่นั่นน่ะ หลานวันก่อนฉันบอกกับเขาว่ามีข่าวของเธอ เขาว่าจะรีบมาที่นี่ นิกกี้ ตอนนี้เธอมีใครรึยัง?” ญาณีถาม ลังเลใจไปครู่หนึ่ง “เธอรู้มั้ยว่าทีปต์เขา...” “ญาณี ฉันแต่งงานแล้ว!” ชยานีขัดขึ้นมา ญาณีตกใจ “เธอว่าไงนะ? นิกกี้ เธอล้อเล่นใช่มั้ย!” “ฉันเหมือนล้อเล่นหรือไง?” ชยานีพูด “ที่จริงฉันแต่งงานกันจะครบสามปีแล้วล่ะ!” “OMG!” ญาณีเดาเอาว่าตัวเองแทบจะรับข่าวนี้เกือบไม่ไหว “เป็นไปได้ยังไงกัน เมื่อก่อนเธอไม่ได้พูดเหรอว่าจะรอ...” “ฉันรอแล้ว ญาณี มีเวลาว่างก็มาเจอกันบ้างนะ” ชยานีถอนหายใจ ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองแต่งงานแล้วเหมือนกัน ถึงจะพูดว่าใช้ร่างของปาลีก็ตามทีเถอะ แต่ตอนนี้เธอก็ถือว่าอยู่กินกับนิธานแล้ว นัดเวลากับญาณีเสร็จ ชยานีก็ปวดหัวขึ้นมา ก่อนหน้านี้เพราะต้องการฝากตัวเป็นศิษย์แอดดี้ จึงจำเป็นต้องไปประเทศAกับเธอหนึ่งปี แล้วก็เป็นช่วงนั้นเองที่ได้รู้จักกับญาณีกับทีปต์ ญาณีเป็นคนร่าเริง ช่างพูดช่างเจรจา เป็นเพื่อนที่ดีเลยล่ะ แม้ว่าเธอกับญาณีจะรู้จักกันได้ไม่นาน ความสัมพันธ์ไม่ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทมาก แต่ก็ใกล้เคียง ส่วนทีปต์นะเหรอ คนนั้นเป็นพวกดื้นรั้นจนคนอื่นปวดหัวไปตามๆกัน เพียงแค่ชยานีคิดถึงปีนั้นที่เขาเฝ้าตื๊อจนเธอรู้สึกปวดหัวเหมือนสมองจะกระโดดออกมาเต้นอยู่แล้ว เดิมทีเพราะเธอเบื่อหน่ายทีปต์ก็เลยเลิกความคิดที่จะเป็นลูกศิษย์ของแอนดี้แล้วกลับประเทศ กลับคิดไม่ถึงว่าญาณีกันปากโป้งเอาเรื่องเธอไปบอกทีปต์เสียได้ ชยานีรู้สึกจนมุม พอคิดถึงตรงนี้นิธานก็โทรมา “สวัสดีค่ะ! ใครคะ?” “ผมเอง!” นิธานหัวเราะ “คุณไม่ได้เมมเบอร์ผมไว้หรือ?” “เปล่า!” ชยานีถูกจมูก รู้สึกผิดนิดหน่อย “ฉันก็แค่ติดนิสัยเท่านั้นเอง” อันที่จริงเธอเมมเบอร์ของเขาไว้อยู่แล้ว ก็แค่ตอนนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ค่อยดรเท่าไหร่ ชยานีก็เลยเมมเบอร์เขาว่าจอมปีศาจ เพราะเรื่องนี้เองชยานีจึงไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” “ผมแค่จะถามว่าคุณอยากทานอะไรเป็นมื้อค่ำดี!” นิธานด้านหนึ่งพลิกเอกสารด้านหนึ่งพูดชยานีอย่างนุ่มนวล แต่ตีรณซึ่งยืนอยู่ตรงข้ามกลับกำลังรอให้เขาเซ็นชื่อ สวรรค์รู้ดีว่าเขารู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายขนาดไหนที่เข้ามาตอนที่หัวหน้ากำลังคุยโทรศัพท์ส่วนตัว ดูทรงแล้วนิธานคงจะเพิ่งโทรไปเขาก็พรวดพราดเข้ามา นี่คือเป็นจุดที่เขารู้สึกเสียใจที่สุด เขารู้ดีว่าอีกครู่หนึ่งต้องโดนนิธานล้างแค้นแน่ๆ ยังไงซะนิธานคนนี้ก็เป็นพวกวิปลาส เป็นจอมปีศาจยิ่งกว่าแต่ก่อนเสียอีก เมื่อก่อนนิธานเป็นพวกใช้ความเย็นชาฆ่าคน ทำหน้าเหมือนทุกคนติดค้างเขาอย่างไรอย่างนั้น เพราะฉะนั้นจึงมีฉายาว่าพระยม แต่ตอนนี้นิธานดันกลายเป็นพวกแสดงความรักเรี่ยราด ตอนนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ไหนเขาก็ทำให้ทุกคนรู้สึกหวานเลี่ยนเอียนจนแทบขึ้นตาอยู่รอมร่อ! “ตอนนี้เพิ่งกี่โมงกันฮึ! คุณดันมาพูดถึงเรื่องมื้อค่ำแล้ว!” ชยานีกลอกตาไปมา “คุณว่างนักหรือไง?” “อืม ว่างมาก!” นิธานตอบ “บริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดของคุณมาถึงจุดที่ว่างจนไม่มีอะไรทำแล้วรึไงกัน? ประธานใหญ่อย่างคุณเอาเวลางานมาโทรหาฉันเนี่ยนะ!” ชยานีแทบหมดแรง “ที่จริงผมยุ่งมากต่างหากล่ะเลนนี่!” นิธานบอก ท่าทีพลันเปลี่ยนเป็นดูลึกล้ำ ต่อให้ชยานีมองไมเห็นแต่ก็รู้สึกได้ “ยุ่งคิดถึงคุณไงล่ะ!” ตีรณ “...” เขาก็ว่าแล้วว่าตัวเองมาไม่ถูกเวลา ถ้าไม่ใช่ตายเพราะถูกแรงกดดันจากงานที่นิธานใช้ ก็คงตายเพราะอึดอัดตายจากพฤติกรรมแสดงความรักเรี่ยนราดของเขานั่นแหล่ะ! “พอที คุณหยุดพูดอะไรชวนคลื่นไส้สักที!” ชยานีแทบทนตอไปไม่ไหว้แล้ว “พูดถึงเรื่องมื้อค่ำ วันนี้ฉันจะออกไปเจอเพื่อน” “ใคร? ผู้หญิงหรือผู้ชาย? ธนิดาหรือว่าชญาภา!” นิธานน้ำเสียงเหมือนเธอแอบมีใครทำเอาชยานีหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ผู้หญิง แต่ไม่ใช่ทั้งดากับชญาภา ฉันไม่ได้มีเพื่อนแค่สองคนนะ เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก เธอบอกว่ามีวานที่ประเทศเปรมฉันก็เลยจะไปเจอสักหน่อย ใช่แล้ว ถ้าวันนี้คุณว่างล่ะก็ไปกับฉันมั้ยล่ะคะ!” ชยานีทำท่าคล้ายกำลังต่อรอง “แต่ถ้าคุณไม่ว่าง...” “ผมว่างๆ” นิธานรีบตอบ “ภรรยาอยากไปเจอเพื่อนสามีก็ต้องพาไปอยู่แล้ว!” น่าขำ ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย เขาก็ต้องไปดู สำหรับนิธานแล้ว ตอนนี้จะเป็นหญิงหรือชาย ถ้ากล้าแย่งเวลาที่เขาจะได้อยู่กับชยานีตามลำพังไป มันก็คือศัตรู! “เดี๋ยวผมจองสถานที่เอง! คุณว่าเธอมาประเทศเปรม หรือเธอจะไม่ใช่คนประเทศเปรม? แล้วชอบกินอาหารตะวันตกหรืออาหารจีน? ชอบรสหวานหรือรสเค็ม?”