ตอนที่194 จริยาอยากกลับไปตระกูลมะเด็ง

ต๭นที่194 จริยาอยากกลับไปตระกูลมะเด็ง กดดัน? มุมปากของชยานีกระตุก เมื่อก่อนน่ะมีแน่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว! เป็นเพราะเมื่อก่อนเธอไม่เข้าใจนิธานจึงคิดว่าเขาออกจะน่ากลัว แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นพวกแข็งนอกอ่อนในก็อดเอ็นดูเขาไม่ได้แล้วจะไปกลัวจะไปกดดันได้ยังไงกันล่ะ? แต่ตอนนี้มานึกอีกที ท่าทางคุกคามของนิธานก็ดูไม่เบาเลยแม้แต่เธอเองเมื่อก่อนก็เคยถูกทำให้ตกใจกลัวมาแล้วนับประสาอะไรกับคนอื่น “นิดหน่อย แต่เขาก็เป็นคนดีมากๆเลยนะ” “ดีมากๆเฉพาะกับเธอน่ะสิ!”ญาณีวิจารณ์ “เขาว่าไงนะ วีรบุรุษผู้แข็งแกร่งล้วนพ่ายแก่สาวงาม! ดูท่าเธอคงเป็นสาวงามคนนั้นสินะ!” ญาณีตบที่ไหล่ของเพื่อนสาว “นิกกี้ เห็นเธอมีความสุข ฉันก็สุขไปกับเธอด้วย แต่ว่าทีปต์...” “ญาณี เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ เมื่อก่อนฉันไม่ได้รักทีปต์ หลังจากนี้มันก็จะยังเป็นอย่างนั้น” ชยานีบอก “เธอน่าจะเข้าใจว่าระหว่างฉันกับเขาไม่ควรมีความรู้สึกประเภทนั้นเกิดขึ้นมา” “ฉันรู้ แต่ทีปต์เขาไม่รู้นี่นา! เขายังรอเธอมาตลอดเลยนะ รอจนกว่าเธอจะหันกลับมามองเขา ถ้าหากเขารู้ว่าเธอแต่งงานแล้วล่ะก็จะต้องสติแตกแน่ๆ!” ราวกับว่าญาณีสามารถพยากรณ์เหตุการณ์ล่วงหน้าที่จะเกิดขึ้นได้ “ญาณี เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาจะสติแตก? บางทีนี่อาจจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ก็ได้” ชยานีกุมมืออีกฝ่าย “ถ้าหากว่าเขาก้าวผ่านมันไปไม่ได้ เธอไม่คิดว่านี่จะเป็นการรั้งเขาเอาไว้เหรอ? ถ้าเขารู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว บางทีเขาอาจจะปล่อยวางมันได้เสียทีและได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ญาณี เธอเองก็เหมือนกัน!” ญาณีสะท้านในอกราวกับว่าหัวใจถูกเจาะเป็นรู รีบร้อนเอ่ยขึ้นว่า “เธอพูดเรื่องอะไร!” “เธอรู้ดีว่าฉันพูดเรื่องอะไร!” ชยานีจบบทเพียงเท่านี้ “เธอจะทำงานที่นี่อีกกี่วัน?” “สามวัน ถ้ามีเวลาฉันจะมาหาเธอแน่ๆ!” หลังจากบอกลาญาณี ชยานีก็ออกจากสุขวิแล้วพบว่านิธานกำลังยืนพิงประตูรถอยู่ตรงนั้น นิ้วมือคีบมวนบุหรี่อยู่ ดวงตามองไปด้านหน้าอย่างเลื่อนลอยดูไม่ออกว่ากำลังมองอะไรอยู่ ภายใต้ท้องฟ้ายาราตรีราวกับเขาและท้องฟ้าอันมืดมิดหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน ราวกับรับรู้ได้ นิธานหันหน้ากลับมา วินาทีนั้นคล้ายกับว่าโลกทั้งใบเต็มไปด้วยสีสัน รอบกายของเขาโอบล้อมไปด้วยแสงสว่าง ทั่วร่างของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาไม่น้อย “เลนนี่ มานี่สิ!” นิธานกวักมือเรียกชยานี เธอสาวเท้าเร็วขึ้น “ทำไมคุณไม่ไปรอในรถล่ะ? ข้างนอกนี่หนาวจะตาย!” ตอนนี้อากาศเย็นลงแล้ว อีกทั้งข้างนอกก็ลมแรง “ผมรอคุณ อยากเห็นคุณ!” นิธานเปิดประตูแล้วส่งชยานีขึ้นรถ จากนั้นก็กลับไปประจำตำแหน่งคนขับ ในรถอุ่นมาก นิธานช่วยชยานีคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้วก็ออกรถ “เมื่อกี้...เหมือนกับว่าเพื่อนของคุณพูดถึงเรื่องที่เมืองนอก คุณ...” “คุณอยากจะถามถึงเรื่องที่ฉันพูดค้างไว้อย่างนั้นเหรอ?” เห็นนิธานเอ่ยถามอย่างระมัดระวังเธอก็รู้สึกขำ เมื่อก่อนเขาเป็นคนที่ทะนงตนมาก ถามคำถามคนอื่นต้องมาอึกๆอักๆแบบนี้ที่ไหนกัน แถมยังต้องมานั่งเลือกคำอีก “คนๆนั้นชื่อทีปต์ เขาไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กเหมือนกันกับญาณี ก่อนหน้านี้ฉันไปเรียนกับอาจารย์ที่ประเทศAอยู่หนึ่งปี ญาณีชอบทีปต์ สองคนนั่นก็เหมือนกับเพื่อนที่โตมาด้วยกันแล้วมีใครคนหนึ่งตกหลุมรักอีกคนหนึ่งนั่นแหล่ะ” “แต่ทีปต์ชอบคุณ!” นิธานชี้ประเด็นสำคัญ น้ำเสียงคล้ายมีกลิ่น*น้ำส้มจางๆ ชยานีปวดหัวจนย่นคิ้ว “คุณหลงประเด็ดแล้วล่ะ!” “ผมไม่ได้หลงประเด็ด ผมกับเพื่อนคุณคนนั้นไม่เหมือนกันที่พอเจอศัตรูหัวใจก็ยังทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดีได้!” “ได้ๆๆ คุณนิธานของฉันดีที่สุด!” นี่สิถึงจะสมเป็นเขา เด็ดขาด ปกป้องสมบัติที่เป็นของตัวเองอย่างถึงที่สุด หากเป็นเมื่อก่อน ชยานีต้องคิดว่านี่เป็นการถูกควบคุมชนิดหนึ่ง แต่หลังจากที่อยู่กับเขามา เธอเองกลับก็มีความรู้สึกแบบเดียวกันนี้กับเขาเหมือนกัน จงปฏิบัติกับคนอื่นเหมือนกับที่ตัวเองต้องการได้รับจากอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นการที่นิธานรู้สึกอยากปกป้องเป็นเจ้าของเธอก็ไม่ผิดแปลกตรงไหน “ที่จริงแล้วมีช่วงหนึ่งที่ญาณีทำตัวเป็นศัตรูกับฉัน แต่หลังจากรู้ว่าฉันไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับทีปต์เธอก็ไม่ได้ทำแบบนั้นอีก ญาณีเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง ที่จริงฉันกลับคิดว่าพวกเขาเหมาะสมกันมากด้วยซ้ำ!” “ต่างคนต่างความคิด คุณไม่ใช่เธอ จะรู้ได้ไงว่านี่มันดีสำหรับเธอจริงๆ?” นิธานถามกลับ ชยานีถูกคำพูดนี้ของเขาทำเอาเงียบไป “โอเค คุณพูดมีเหตุผล!” “นี่มันเรื่องปกติ สามีคุณพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น ผลการประเมินต่างๆของผมยังไม่เคยผิดพลาดมาก่อน!” นิธานเอ่ยอย่างภาคภูมิใจส่วนชยานีกลับไร้คำพูด อยู่กับเขานานเกินไปเธอก็พลอยรู้สึกว่าบางครั้งนิธานก็มีมุมแบบเด็กๆไม่น้อย บางครั้งหัวใจเขาดำมืดเหมือนก้อนถ่าน แต่ภายนอกกลับเป็นเพียงก่อนหมั่นโถวสีขาวๆแสนบริสุทธิ์ “คุณไม่เชื่อ?” “เชื่อสิ ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ!” ชยานีตบมือเขา “ก็แค่ว่าครั้งหน้าคุณช่วยเพลาๆลงมาหน่อยได้มั้ย?” “ช่วยไมได้ ก็คนมันเป็นแบบนี้ ให้เพลาลงคงไม่ไหว!” นิธานยิ้มอ่อน ยื่นมือไปขยี้ผมของอีกฝ่าย ชยานีปัดออก “บอกกี่หนแล้วว่าอย่าเล่นผมฉัน” รอยยิ้มปรากฏเต็มแววตาของนิธาน เขามองเธอยิ้มๆ กำลังจะเอ่ยปากพูดโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา ชยานีคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู ที่แท้เป็นเบอร์จากบ้านพักตากอากาศโทรมา เธอกดรับสายทันที “ค่ะ?” “คุณผู้หญิงหรือคะ? นี่ป้าดาวเองนะคะ!” “ป้าดาวมีอะไรรึเปล่าคะ?” ดึกขนาดนี้แล้วพยาบาลพิเศษกลับโทรมาแสดงว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ “คุณแม่เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” “คุณผู้หญิงคะ ไม่ทราบว่าวันนี้คุณแม่คุณรับสายจากใคร วันนี้ดูผิดปกติทั้งวันเลย ตอนแรกพวกเราก็ยังไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อคืนนี้ก็มีสายโทรเข้าอีกจากนั้นท่านดูลุกลี้ลุกลน ตอนนี้กำลังจัดกระเป๋าอยู่ พวกเราถามท่านว่าท่านจะไปไหนก็ไม่ยอมตอบ หมดทางแล้วจริงๆ ก็เลยโทรหาคุณผู้หญิงนี่ล่ะค่ะ!” “พวกคุณพยายามขัดขวางคุณแม่ก่อนฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!” ชยานีรีบตัดสาย คว้ามือของนิธาน “นิธาน รีบเข้า รีบไปหาคุณแม่ฉัน มีบางอย่างผิดปกติกับท่าน ท่าน...” “คุณอย่าลน เลนนี่ ใจเย็นๆ!” นิธานจับมือเธอกลับเวลาเดียวกันก็หลับหัวรถไปทางบ้านพักตากอากาศ “พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ คุณแม่คุณไม่มีทางเป็นอะไร นะ?” นิธานกดฝ่าเท้าเร่งความเร็วจนในที่สุดก็มาถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว จริยากำลังลากกระเป๋าเตรียมจะไป มีพยาบาลพิเศษสองคนขวางทางเธอไว้ แต่คล้ายกับอารมณ์ของจริยาดูผิดปกติต้องการจะไปให้ได้ “แม่คะ เป็นอะไรไป?” ชยานีรีบเปิดประตูรถกระโดดลงไป จริยาเห็นชยานีกลับมา สีหน้าก็มีประกายร้อนรน “แม่ไม่เป็นอะไร ปาลี แม่อยากกลับไปแล้ว” “กลับไป?” ชยานีคิ้วขมวด ถามอย่างสงสัยว่า “กลับไปไหนคะ? แม่อย่าบอกนะว่าจะกลับไปบ้านตระกูลมะเด็ง!” “แม่...” ถูกชยานีจับได้ ใบหน้าของจริยาก็แข็งค้างและมีความจนใจ เธอไม่กล้ามองตาชยานี “ปาลี แม่อยู่ที่นี่มาoนานแล้วนะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของแม่ อีกอย่าง ที่ตระกูลมะเด็งก็.....ก็ดี” “ดีกับผีน่ะสิ!” ชยานีถูกจริงยาทำเอาโมโหขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าที่จริงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เข้าใจแล้วหรือ? ทำไมตอนนี้อยู่ๆถึงอยากกลับไป? แถมยังบอกว่าตระกูลมะเด็งดีอีก? ที่นั่นปฏิบัติต่อเธอกับปาลีเสียขนาดนั้น พูดได้เต็มปากเลยว่าที่ตระกูลมะเด็งกระทำต่อจริยาและปาลีถือเป็นโศกนาฏกรรม ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของฐิติพันธ์ “แม่คะ แม่บอกหนูมาสิว่าคนบ้านนั้นกำลังหาแม่อยู่ใช่มั้ยคะ? เป็นฐิติพันธ์ใช่หรือเปล่า? ฐิติพันธ์ทำอะไรกับแม่กันแน่?” “ไม่มีๆ พวกเขาไม่ได้ตามหาแม่ ฐิติพันธ์ก็ไม่ได้ตามหาแม่ เขาไม่ได้ทำ....” “แม่คะ เรื่องมันมาถึงขึ้นนี้แล้วยังอยากจะปิดบังหนูอีกเหรอคะ? หนูเป็นลูกสาวของแม่นะ หนูก็มีสมองเหมือนกัน อยู่ๆแม่ก็อยากกลับไปสถานที่กินคนกลืนกระดูกอย่างบ้านตระกูลมะเด็ง แม่ว่าเหตุผลนี้เชื่อได้มั้ยล่ะคะ? หนูเป็นลูกสาวแม่ แล้วแม่คิดว่าหนูยังจะปล่อยให้แม่กลับไปที่แบบนั้นอีกเหรอ?” ชยานีคล้ายจะประสาทเสียอยู่รอมร่อแถมยังถูกทำให้โมโหจนพ่นคำออกมาไม่หยุด “ปาลี!” นิธานรีบมาคว้ามือเธอได้ทันเวลา ส่ายหน้าเบาๆ “อย่าใจร้อน ค่อยๆพูดค่อยๆจากับคุณแม่!” นิธานกอดชยานี ดวงตาสีดำขลับเผชิญหน้ากับจริยา ทำเธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ถึงแม้ว่านิธานจะเป็นสามีของลูกสาว เป็นลูกเขยของเธอ แต่ว่ารอบกายของเขาเต็มไปด้วยละอองไอแห่งความแข็งกร้าว จริยารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล โดยเฉพาะเมื่อถูกเขาใช้สายตาที่เหมือนจะสามารถขุดคุ้ยคู่นั้นมองมาเธอก็ยิ่งรู้สึกขาดความมั่นใจ “นิธาน เธอช่วยกล่อมปาลีทีเถอะ แม่ไม่เป็นอะไรจริงๆ แม่เต็มใจอยากกลับไปที่บ้านมะเด็งเองจริงๆนะ!” “คุณแม่ครับ เรื่องนี้ผมไม่สามารถกล่อมปาลีได้ อีกอย่างถ้าคุณแม่อยากลับไปจริงๆผมจะไม่ขวางแต่ว่าตอนนี้คุณแม่รู้ตัวดีใช่มั้ยครับว่ากำลังทำอะไรอยู่?” นิธานมองจริยาตาไม่กระพริบ “ควรทราบนะครับว่าการที่คุณแม่กลับไปบ้านนั้นมันส่งผลกับทั้งตัวคุณแม่เองและตัวปาลียังไง ที่นั่นก็คือนรก ไม่ง่ายเลยกว่าปาลีจะหลุดออกมาได้ทั้งยังพาคุณแม่มาด้วย ตอนนี้บ้านมะเด็งและฐิติพันธ์ไม่กล้าแตะต้องพวกคุณแม่ แต่หากกลับไปล่ะก็ ฐิติพันธ์กับคนที่นั่นก็พร้อมจะเอาคุณแม่ไปทำเป็นแต้มต่อ คนที่เป็นจุดหมายแท้จริงไม่ใช่คุณแม่แต่เป็นปาลีหรือบางทีอาจจะเป็นตระกูลภูลพิพัฒน์!” จริยาซวนเซ ใบหน้าขาวซีด เธอจะไม่รู้ได้ยังไงกัน? แต่ว่าคนพวกนั้น ยังมีฐิติพันธ์อีก.... เธอเก็บความลับนี่อย่างยากลำบากมาตั้งหลายปี แต่อยู่ๆคนบ้านนั้นกลับเอามันมาข่มขู่เธอ เธอหมดหนทางแล้วจริงๆ “นิธาน ถ้าหากว่าฉันอยากกลับไปล่ะ?” “แม่! แม่รู้ตัวจริงๆใช่มั้ยคะว่ากำลังทำอะไร?” ชยานีสติแตก “แม่อยากปล่อยให้คนพวกนั้นใช้แม่เป็นแต้มต่อบีบบังคับหนูใช่มั้ย? แม่คิดว่ายอมประนีประนอมไปหนึ่งครั้งแล้วเรื่องทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นงั้นเหรอคะ? หนูจะบอกให้ ไม่ว่าแม่จะทำยังไง ขอเพียงแค่แม่ยอมลงให้ มีครั้งแรกย่อมต้องมีครั้งต่อไปและมันจะไม่มีสิ้นสุด จะรับมือกับพวกคนตระกูลมะเด็งนั่นเราต้องหน้าหนากว่า ต้องโหดเหี้ยมกว่าเท่านั้น หนูไม่รู้ว่าที่จริงแล้วแม่กำลังกลัวอะไร แต่หนูจะบอกให้ว่าต่อให้พวกเขาเอาแม่มาข่มขู่หนู หนูก็จะไม่ยอมถอยให้ ชีวิตหลังจากนี้ของแม่...หนูจะไม่สนใจอีกต่อไป!”