ตอนที่195 แต่ผมปวดใจนี่นา

ต๭นที่195 แต่ผมปวดใจนี่นา “แม่...” รอบด้านเงียบสงัดคล้ายกับได้ยินเพียงเสียงลมเท่านั้น จริยาได้ยินชยานีพูดเช่นนั้นก็เซถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าเต็มไปด้วยความสูญหวัง ยิ่งกว่านั้นคือเจ็บปวดที่หัวใจ “ปาลี ลูก...” “แม่คะ แม่รู้ดีว่าที่บ้านมะเด็งนั่นเป็นยังไงแต่ก็ยังอยากจะกลับไป หนูไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่หนูจะไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกที่ไม่ว่าแม่อยากให้หนูทำอะไร ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องแบบไหนหนูล้วนยอมได้หมด การประนีประนอมเป็นสิ่งที่หากเกิดขึ้นมาหนึ่งครั้งมันจะยังมีต่อไปเรื่อยๆ แม่รู้ว่าบ้านมะเด็งอยากทำอะไรแต่แม่กลับยังยอมปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น แม่อยากจะให้หนูกลับไปถูกพวกเขาควบคุมอีกหรือคะ?” ชยานีแสดงออกว่าผิดหวังในตัวจริยา เธอคิดว่าจริยาคิดได้ตั้งนานแล้ว ไม่เข้าใจจริงๆ คนพวกนั้นกระทำต่อพวกเธอถึงขนาดนั้น ทำไมจริยายังต้องการจะกลับไป? ชยานีรู้ว่าเมื่อก่อนนี้ปาลีก็เคยถามจริยาแบบนี้เหมือนกัน แต่จริยาบอกว่าพวกเธอไม่มีอำนาจพอ หรือต่อให้ออกมาแล้วก็ไม่มีทางใช้ชีวิตต่อไปได้ ปาลีในตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรจึงทำได้เพียงหลับหูหลับตาเชื่อฟังคำของจริยา จนกระทั่งได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์เธอจึงสลัดเรื่องทั้งหมดทิ้งไป แต่สิ่งที่แลกมาคืออะไร? การโดนทำร้ายครั้งนั้นทำให้ชยานีรู้ว่าการให้ความหวังกับตระกูลมะเด็งคือสิ่งที่ปาลีทำผิดอย่างมหันต์ ตระกูลนั่นที่ไม่สนใจพวกเธอทำไมถึงจะมอบเห็นอกเห็นใจพวกเธอกัน? และตอนนี้เธอไม่ใช่ปาลีแต่เป็นชยานี เธอมีอำนาจพอที่จะคานตระกูลมะเด็งและเบื้องหลังเธอยังมีนิธานอีกคน เพราะฉะนั้นชยานีไม่เข้าใจจริงๆว่าจริยากลัวอะไรกันแน่? “ปาลี ลูกรู้ว่าแม่มีเรื่องที่ไม่สามารถพูดออกไปได้จริงๆ เรื่องนี้แม่ไม่อาจบอกลูกแต่แม่อยากจะให้ลูกรู้ว่าแม่จำต้องกลับไป ไม่งั้น...ไม่งั้น...” จริยาไม่อาจเอ่ยออกมา ทำเพียงหลับตาลงสีหน้าดูทุกข์ทน “แม่รู้ว่าลูกผิดหวังในตัวแม่ แม่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ปาลี ลูกปล่อยแม่ไปเถอะ!” “นี่แม่...” ชยานียังต้องการพูดอะไรต่ออีกแต่นิธานก็คว้ามือเธอไว้เสียก่อน เขาส่ายหน้า ส่งสัญญาณว่าไม่ให้เธอเอ่ยอะไรต่อไปอีก นิธานเงียบไปอึดใจ มองจริยาอย่างตั้งใจจริง “คุณแม่ครับ ถ้าคุณแม่อยากไปพวกเราก็จะไม่ขวางอีก ยังไงซะนี่ก็เป็นสิทธ์ของคุณแม่ แต่ว่าต้องเข้าใจว่าเมื่อคุณแม่ยังอยู่ที่นี่ผมและปาลียังสามารถคุ้มครองคุณแม่ได้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ไปบ้านมะเด็งแล้ว จะต้องเผชิญกับอะไรคุณแม่คงทราบดี? หรือเมื่อคุณแม่กลับไปแล้วคนพวกนั้นให้คุณแม่ทำเรื่องที่เป็นภัยกับปาลีล่ะ? คุณแม่จะทำยังไงครับ!” “เรื่องนี้...” “ตอนนี้ดึกแล้ว เชิญคุณแม่กลับออกไปก็คงไม่สะดวกและผมก็เดาว่าตระกูลมะเด็งก็คงไมได้รีบร้อนให้คุณแม่กลับไปตอนนี้หรอก!” น้ำเสียงของนิธานไม่ดังมากแต่แฝงความไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจนทำให้จริยาที่เป็นผู้อาวุโสกว่ารู้สึกต่ำต้อยในสายตาเขาจนอยากจะหายตัวไปเสียเดี๋ยวนี้ “นิธาน ไม่ใช่ว่าแม่...” “เอาล่ะ พาคุณหญิงกลับเข้าไป!” นิธานตัดบทจริยาจากนั้นก็กล่าวต่อว่า “พรุ่งนี้เช้าค่อยไปก็ยังไม่สาย! คืนนี้คุณแม่ยังมีเวลาพิจารณาอีกคืน ถ้าหากพรุ่งนี้คุณแม่ยังต้องการจะไปอยู่อีกล่ะก็ ผมกับปาลีจะไม่ขัดขวาง แต่อยากให้ทราบว่าผลลัพธ์ที่ตามมาทั้งหมดคุณแม่ต้องรับมันไว้เอง! นิธานพูจบก็จูงมือชยานีเข้าไปในบ้านพัก “ไปเถอะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว พักผ่อนกันเถอะ!” จริยายังต้องการเอ่ยบางสิ่งแต่ชัดเจนว่านิธานไม่ต้องการอย่างนั้น จริยาอ้าปากสุดท้ายก็ไม่มีคำพูดออกมาทำเพียงมองเบื้องหลังของชยานีอย่างโศกเศร้า หยาดน้ำตาไหลออกมา ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าบ้านตระกูลมะเด็งคือรังแห่งความชั่วร้าย? เป็นสถานที่กินคนกลืนกระดูก ถ้าหากมีทางเลือกเธอจะกลับไปทำไมกัน? แต่วันนี้ที่ฐิติพันธ์กับทรรศยาโทรมาทำให้เธอรู้สึกไม่สงบ กับตัวเธอเองนั้นไม่เป็นไร แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวพันกับลูกสาวของเธอ เธอไม่อาจสะเพร่าได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่าลูกสาวเธอจะได้อยู่กับนิธานและมีชีวิตที่ดี เรื่องนี้ราวมันควรจะจบลงแต่นี้ แต่พวกฐิติพันธ์ไม่มีทางปล่อยเธอกับลูกสาวไปแน่นอน เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางเลือกมีแต่ต้องไปตามที่เขาต้องการ แม้ว่าเธอรู้ดีว่าพวกฐิติพันธ์ไม่ดูเหมือนคนที่จะรักษาคำพูดแต่เทียบกับการที่มันจะนำความอับอายมาสู่ลูกสาวของเธอและทำให้ชยานีต้องสูญเสียนิธานไป จริยาคิดว่าให้ตัวเองทนเหนื่อยทนลำบากหน่อยไม่ถือเป็นเรื่องอะไร คืนนี้ถูกกำหนดแล้วว่าเป็นคืนที่ไม่สงบสุข ในใจชยานีรู้สึกกดดันอย่างมาก ถึงแม้จะรู้ว่าจริยาไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอแต่ไม่ว่ายังไงเธอก็อาศัยอยู่ในร่างของปาลี ตั้งแต่วินาทีที่เธอใช้ร่างของปาลี ชยานีก็คือถือว่าตัวเองเป็นปาลี ในเมื่อปาลีตัวจริงตายไปแล้วเธอก็ควรจะช่วยดูแลจริยาด้วย ตอนนี้เธอถือว่าจริยาเป็นแม่แท้ๆของตัวเองไปแล้ว แต่เดิมควรยึดแผนเดิมค่อยๆเดินไปอย่างถูกทิศถูกทาง แต่ชยานีไม่รู้ว่าเรื่องมันผิดพลาดตรงไหนกันแน่ที่ทำให้จริยาเปลี่ยนความคิดไป? “ยังกังวลเรื่องของคุณแม่อยู่อีกเหรอ?” นิธานที่เดินออกมาจากห้องน้ำมองชยานีที่ซึ่งอยู่บนเตียง หน้าดูมีเรื่องกลัดกลุ้มใจ “จะไม่กังวลได้ยังไง คุณคิดว่าฉันจะไม่สนใจแม่จริงๆหรือไงกัน?” ชยานีหงุดหงิด “ฉันก็แค่ไม่เข้าใจว่าคนตระกูลมะเด็งปฏิบัติต่อแม่กับปา...กับฉันแบบนั้น แม่ก็เห็นไม่ใช่หรือไงกัน? ทำไมถึงเปลี่ยนใจอยากกลับไป” ชยานีรำคาญใจ “นิธาน คุณรู้มั้ย? ฉันกับแม่ต่างก็พึ่งพิงซึ่งกันและกันมาตั้งแต่เด็ก แม่คือชีวิตของฉัน ต่อให้อะไรๆมันแย่ว่านี้ฉันก็ไม่รู้สึกลำบาก แต่เฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับคนตระกูลมะเด็งเท่านั้น ฉันไม่มีทางยอมถอย ชีวิตแบบนั้นฉันไม่มีทางหวนกลับไปอีกเด็ดขาด!” “เลนนี่ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณกลับไปเป็นแบบนั้นอีก คุณคือภรรยาของผม ถ้าหากผมปกป้องคุณไม่ได้ทั้งยังปล่อยให้คุณไปอยู่ในอันตราย อย่างนั้นผมก็ไม่เหมาะจะเป็นสามีของคุณแล้ว!” นิธานคว้าเอวของชยานีเข้ามาในอ้อมกอดกระชับข้อมือแน่น ทำให้ชยานีซึมซับความรู้สึกทั้งหมดรวมถึงอุณหภูมิและพลังจากจากเขา “เรื่องนี้มันต้องมีมูลแน่ เพียงแต่ว่าคุณแม่ไม่ยอมพูดออกมา ไม่อยากให้พวกเรารวมถึงคนอื่นๆรู้ก็เลยแบกรับมันไว้คนเดียว!” นิธานมองออกว่าใจจริงจริยาก็ไม่ได้อยากไป เธอก็แค่ถูกบีบคั้นจนหมดหนทาง “วันนี้ผมทำให้คุณแม่ยอมอยู่ก็หวังว่าท่านจะคิดได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้ท่านยังยืนยันที่จะไป เราก็รั้งท่านไว้ไม่ได้” “แต่ว่า...” ชยานีอดเป็นห่วงไม่ได้ “ที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี้เป็นเพราะอารมณ์ทั้งนั้น ฉันจะยืนมองแม่กลับไปแล้วทนดูท่านถูกรังแกได้ยังไง?” ชยานีเป็นห่างจริยาจากใจจริง เธอจับมือนิธาน “ฉันพูดจริงๆนะ เมื่อกี้เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น!” “ผมรู้!” นิธานยิ้ม เลนนี่ของเขาเป็นคนจิตใจดีคนหนึ่ง ต่อให้ภายนอกดูเข้มงวดขนาดไหนแต่ความจริงจิตใจของเธอมีแต่ความดีงาม ที่ชยานีปฏิบัติต่อจริยาก็ล้วนแต่เป็นเพราะหวังดีจริงๆ เรื่องแบบนี้ใครบอกจะทิ้งก็สามารถทิ้งได้เลยล่ะ? “ผมแค่บอกว่าคุณแม่กลับไปได้ แต่ไม่ได้บอกว่าอนุญาตให้คนตระกูลนั้นจะรังแกท่านได้!” นิธานลูบแก้มชยานีแผ่วเบาจากนั้นก็ฝังเธอไว้ในอ้อมกอด “วางใจเถอะ เรื่องนี้ผมจัดการเอง ในเมื่อคุณแม่ไม่อยากให้พวกเรารู้ เราก็จะไม่บังคับท่าน!” “หมายความว่า?” ชยานีไม่เข้าใจ ดวงตาของนิธานฉายแววดุดันออกมา “ไม่เคยมีใครขโมยของที่ยู่ในมือผมไปได้มาก่อน คนพวกนั้นคงกินอิ่มอยู่สบายเกินไปกระมังถึงได้ถ่อมาหาผมถึงหน้าประตู!” ตอนที่เอ่ยประโยคนี้ออกไปดวงตาทั้งสองข้างของเขาดูเย็นชาไร้ปราณี สำหรับพวกคนไม่รู้จักประมาณตน นิธานไม่เคยปล่อยไปง่ายๆอยู่แล้ว “ผมทำคุณตกใจแล้วสินะ?” ไม่ได้ยินเสียงตอบจากชยานี เขาก็ตบศีรษะเธอเบาๆ “คุณวางใจเถอะ ผมเป็นแบบนี้ไม่ค่อยบ่อยหรอก!” “ฉันรู้!” รอยยิ้มของชยานีหายไป เมื่อครู่เธอแค่รีบร้อนแล้วก็โมโหมากไปจนลืมว่าแท้จริงแล้วสามีเป็นคนอย่างไร ถึงพูดว่าพวกฐิติพันธ์จะข่มขู่จริยาแต่ตอนนี้จริยาก็เป็นแม่ยายของนิธาน นอกจากนี้ยังมีนิธานคอยกางปีกปกป้อง ตอนนี้พวกฐิติพันธ์ออกมาประกาศต้องการแย่งคนกับเขา นิธานจะปล่อยให้คนพวกนั้นขึ้นมาขี่คอเขาได้ยังไง? “ฉันไม่ได้ตกใจ ฉันก็แค่คิดว่าตัวเองกังวลใจจนลืมไปว่าสามีของฉันเก่งกาจขนาดไหน ที่เมืองนภานี่ไม่มีใครกล้าต่อกรกับสามีฉันสักคน ถือว่าครั้งนี้ฐิติพันธ์เดินมาเตะตอเหล็กเองซะแล้ว!” มุมปากทั้งสองของชยานียกขึ้นสูง “ดูท่าครั้งก่อนบทเรียนที่ให้ไปคงยังไม่พอ!” นิธานหรี่ตาลง ดวงตาคู่นั้นคล้ายจะสาดแสงออกมา พอชยานีเอ่ยถึงครั้งก่อน นิธานก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ฐิติพันธ์เฆี่ยนหลังของเธอ เป็นผู้หญิง เป็นภรรยาของเขานิธาน ฐิติพันธ์กลับกล้าลงมือ ดูแล้วคราวก่อนเขาคงจะลงมือเบาไปจริงๆนั่นแหล่ะ พอแผลหายก็เลยลืมความเจ็บปวดทั้งหมด นิธานนวดหลังชยานีอย่างอ่อนโยน “ยังเจ็บรึเปล่า?” “ไม่เจ็บแล้ว!” ชยานีสั่นหน้า ช่วงนี้ดูเหมือนว่านิธานจะใส่ใจแผลบนหลังเธอเป็นพิเศษ ที่จริงบาดแผลดีขึ้นตั้งนานแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังไม่วางใจดังนั้นจึงแอบหาโรงพยาบาลศัลยกรรมรักษารอยแผลเป็นไว้ที่ต่างประเทศแม้แต่หมอเขาก็ไปพบมาแล้ว ต่อมานิธานก็ตามหาโรงพยาบาลแผนจีนโบราณได้แห่งหนึ่ง ได้ยินมาว่าเป็นโรงพยาบาลเกี่ยวกับรอยแผลเป็นโดยเฉพาะ นอกจากนี้บรรพบุรุษของโรงพยาบาลแห่งนี้ยังเคยเป็นหมอหลวงของจักรพรรดิอีกด้วย พวกเจลที่สามารถลบรอยแผลถูกทางบางๆบนแผ่นหลังของชยานี หลังจากผ่านการบำรุงรักษามาหลายเดือน แผ่นหลังของชยานีก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดเท่าเมื่อก่อนอีกแล้ว และยังไม่ดูน่ากลัวเท่าด้วย จะเหลือก็เพียงแต่ร่องรอยไขว้ไปมาก็เท่านั้น เพียงนิธานนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นขึ้นมาเขาก็โกรธจนแทบจะเผาทุกสิ่ง ความโกรธอัดแน่นอยู่ในอกไม่เคยหายไป ในเมื่อครั้งนี้ฐิติพันธ์พาตัวเองมาส่งถึงหน้าประตูงั้นเขาก็จะไม่ทำให้หมอนั่นกับตระกูลจิวะพงษ์ต้องผิดหวัง จะต้องคืนกลับไปให้ครบทั้งตนและดอกแทนชยานี “เอาล่ะ คุณนอนลงให้ผมดูหน่อย วันนี้มากระทันกันไปหน่อยเลยไม่ได้เอายามาด้วย” นิธานอุ้มให้ชยานีนอนราบบนเตียง ส่วนเธอเองก็พลิกตัวให้อย่างโดยดี เอ่ยอย่างเนิบนาบว่า “ที่จริงมันก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ รอบแผลนิดหน่อยคนอื่นไม่สังเกตหรอกแล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ด้วย” “แต่ผมปวดใจนี่นา!”