ตอนที่197 คนที่กล้าเป็นศัตรูกับผมนิธานไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว

ต๭นที่197 คนที่กล้าเป็นศัตรูกับผมนิธานไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว มือเล็กถูกคว้าไว้ นิธานลืมตา ดวงตาสีนิลคู่นั้นดูแจ่มใส ไม่คล้ายคนเพิ่งตื่นนอนเลยสักนิด ชยานีฉุนขึ้นมา ดึงมือกลับแต่เขาไม่ปล่อย เธอกัดริมฝีปาก แสดงท่าทางออกว่าหงุดหงิด “ที่แท้คุณก็ตื่นอยู่แล้วจะแกล้งหลับทำไม?” “ผมเปล่าสักหน่อย ผมเพิ่งตื่นตอนคุณพลิกตัวนี่เอง แต่ดูเหมือนคุณมีเรื่องอยากทำ ผมก็เลยอยากรอดูแค่นั้นเอง ไม่รู้มาก่อนว่าคุณภรรยาจะชอบผมขนาดนี้!” นิธานยิ้ม รวมมือของชยานีขึ้นมาจูบซ้ำๆ ชยานีสะดุ้ง ยกมือตีเขา “คุณทำอะไรน่ะ!” “ผมหวังบางอย่างจากคุณจริงๆนั่นแหล่ะ!” นิธานอมยิ้มบางๆ จนแทบจะแหกทุกกฎเกณฑ์แล้ว ถึงจะบอกว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว นอกจากนี้เรื่องที่คนเป็นสามีภรรยาทำกันพวกเขาก็เคยทำกันมาไม่น้อยแล้ว แต่ทุกครั้งชยานีกลับรู้สึกว่าตัวเองถูกนิธานทำให้รู้สึกไม่ทำไม่ได้ ยากกว่าจะควบคุมมันได้ “ใครๆก็พูดว่าผู้หญิงเป็นปีศาจกินคน ฉันว่าคุณก็เป็นเหมือนกันนั่นแหล่ะ!” ชยานีถลึงมองนิธาน “จะมีผู้ชายคนไหนชอบล่อลวงผู้หญิงตลอดเวลาเหมือนอย่างคุณ?” “เอาล่ะ ตื่นแล้วก็ลุกเถอะ!” นิธานเลิกผ้าห่มออก ยื่นมือออกไปทางหญิงสาว ฝั่งชยานีเลิกคิ้วแต่ก็กระโดดดังตึงตังลงจากเตียงจากนั้นก็เข้าโผเข้าไปในอ้อมกอดของนิธาน สองคว้าคอเขาไว้ ขาเรียวยาวทั้งสองโอบรอบเอวเขา นิธานใช้มือรองสะโพกของชยานีเอาไว้กันเธอตกลงมา เขาถอนใจ “ซนจริงๆ!” ชยานีใช้ขารัดเขา ใช้ปากดึงคอเสื้อเขาไม่หยุด “ซนตรงไหนฮึ! คุณบอกฉันซิว่าฉันซนตรงไหน!” “เอาล่ะๆๆ คุณไม่ซนสักนิด คุณเป็นแบบนี้ผมรักที่สุด” นิธานรู้สึกว่าบางครั้งชยานีก็มีนิสัยเป็นเด็กน้อย แต่เป็นเด็กน้อยที่ใครๆต่างก็หลงรัก เขาอุ้มชยานีเข้าไปในห้องน้ำโดยที่เธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี นิธานใช้มือหนึ่งรวบเอวชยานีไว้กันเธอลื่นตก อีกมือยื่นแปรงสีฟันให้เธอส่วนตัวเองถือยาสีฟันไว้ “หืม?” ชยานีส่ายหน้า “คุณทำ!” “อย่าดื้อสิเลนนี่!” ชยานีจึงบีบยาสีฟันด้วยตัวเองจากนั้นซบอยู่ที่ไหล่ของนิธานแปรงฟัน นิธานชุบผ้าขนหนูกับน้ำอุ่นช่วยเธอเช็ดหน้า จนจบขึ้นตอนทุกอย่าง นอกข้างก็มีเสียงเคาะเบาๆ “คุณนิธาน คุณชยานี พวกคุณตื่นหรือยังคะ?” ชยานีตบบ่าของนิธาน บอกใบ้ให้เขาปล่อยเธอลง พอเขาปล่อยมือชยานีก็ไถลตัวลงมาที่พื้นทำท่าจะวิ่งไปปิดประตูแต่นิธานห้ามเอาไว้ “ไปเปลี่ยนชุด!” “โอ!” “ตื่นแล้ว มีอะไร?” “คุณผู้หญิงตื่นแล้วค่ะ อาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้ว คุณผู้หญิงพูดว่าบอกว่า...เธอตัดสินใจจะกลับไปค่ะ!” นิธานหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววอันตราย ดูเหมือนว่าข้อมูลที่ได้มาเมื่อคืนจะเป็นเรื่องจริงสินะ ยังเด็กสองคนนั่นอีก คาดว่าจะต้องมีเบื้อหลังแน่ๆแค่ตอนนี้ซิริอัสยังตรวจสอบไม่พบ แต่ว่าเขาเองก็เดาเรื่องราวคร่าวๆได้แล้วล่ะ “อืม รั้งเอาไว้ก่อน อีกเดี๋ยวฉันลงไป!” นิธานรีบเปลี่ยนเสื้อ เห็นชยานีแต่งตัวใกล้เสร็จแล้วก็กดไหล่เธอลง “คุณแต่งหน้าสักหน่อย อีกเดี๋ยวผมพาออกไปข้างนอก!” “ไปข้างนอก ไปไหน?” ชยานีสงสัย “ไม่เอา ลงไปกินข้าวก่อนดีกว่า อย่าให้แม่รอนานเลย แถมยัง...” “เลนนี่ อย่าดื้อ!” นิธานมองชยานีอย่างจริงจัง ท่าทางซีเรียส ชยานีรู้ได้ทันทีว่านิธานต้องมีเรื่องอยากคุยกับจริยา และเรื่องพวกนั้นก็เกี่ยวกับเธอด้วยกระมัง? “คุณอยากคุยกับแม่ใช่มั้ย? แต่กลัวว่าถ้าแม่เห็นฉันอยู่จะไม่กล้าพูด?” “ฉลาดจริงๆ แต่งหน้าเถอะ จบเรื่องนี้แล้วผมจะพาคุณไปเดินเล่น!” ชยานีรู้ว่าเขาเป็นคนรู้ว่าควรไปแค่ไหนควรจะหยุด จึงเพียงผงกหัวรับคำ เห็นนิธานลงบันไดมาคนแรก จริยากลับทนรอไม่ไหวแล้ว เหลือบเห็นลูกเขยลงบันไดมาก็รีบลุกขึ้น “นิธาน ปาลีล่ะ?” “ปาลียังพักผ่อนอยู่ครับ เมื่อวานได้รับความกระทบกระเทือนมากไปหน่อยก็เลยนอนไม่หลับ!” นิธานฉวยโอกาสลอบมองปฏิกิริยาของจริยา เห็นว่าเธอได้ยินประโยคนั้นดวงตาก็ฉายแววลังเลใจ “งั้น...งั้นตอนนี้ปาลีไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ย! แม่รู้ว่าแม่ไม่ดีเอง แต่ว่า...” “คุณแม่ครับ เชิญนั่งลงก่อน!” นิธานรั้งให้เธอนั่งลงแล้วสั่งให้พยาบาลทั้งสองคนออกไป ห้องอาหารจึงเหลือเพียงพวกเขาสองคน จริยาเดิมทีก็ค่อนข้างกลัวนิธานอยู่แล้ว ครั้นต่อมาก็รู้สึกถูกกดดัน “นิธาน เธอมีเรื่องจะคุยกับแม่ใช่มั้ย?” นิธานยิ้มบาง เขาทิ้งตัวบนเก้าอี้ด้วยท่วงท่าสบายๆ เก็บไอกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างกลับเข้าไป แต่จริยาก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ดี นิธานเคาะนิ้วลงบนเข่าอยู่ครู่หนึ่งถึงยอมมองจริยา “คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามสักหน่อย ผมรู้ว่าถ้าปาลีอยู่ตรงนี้ คุณแม่ต้องตะขิดตะขวางใจเพราะฉะนั้นพวกเรามาคุยกันตอนนี้เถอะครับ!” “ที่จริงนะนิธาน แม่คิดว่าเราไม่มีเรื่องอะไรต้องพูดหรอก ตอนนี้ปาลีเป็นภรรยาของเธอ แม่หวังว่าเธอจะสามารถดูแลปาได้ นี่ก็ถือว่าพอแล้ว!” “ผมกลับคิดว่า ในเมื่อคุณแม่เป็นแม่แท้ๆของปาลี ถ้าหากเกิดเรื่องกับคุณแล้วผมยังนั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว ปาลีจะชี้นิ้วโทษผมเอาได้ นอกจากนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณแม่จริงๆ ปาลียังจะยอมอยู่กับผมอย่างสงบๆอีกหรือครับ?” “แม่...” “ผมมีคำถามสองสามข้อ จะไม่ให้กินเวลาจนเกินไป ถ้าถามเสร็จแล้วคุณแม่ยังอยากไปผมก็ไม่ห้าม!” นิธานให้สัญญา จริยาสงสัย แต่พอเห็นสายตาแน่วแน่ของนิธานก็พยักหน้า “ได้ ถามมาสิ!” “คุณแม่เป็นคนเมืองเมฆาใช่มั้ยครับ?” จริยาเงยหน้าขึ้นมองนิธาน ใบหน้ามีความตกตะลึง ไม่ต้องให้อีกฝ่ายยอมรับนิธานก็รู้คำตอบแล้ว เขาลดเสียงให้ค่อยลง “ปีนั้นพวกคุณแม่กับฐิติพันธ์รักใคร่กลมเกลียวกันและแอบแต่งงานกับลับๆ เพื่อที่จะอยู่กับเขาคุณแม่ถึงขั้นยอมยกเลิกการหมั้นหมาย ตัดขาดจากตระกูลกองแก้ว แล้วหนีมาเมืองเมฆาคนเดียวจากนั้นก็แต่งให้กับฐิติพันธ์ พูดตามเหตุผลแล้วเขาควรจะรักคุณแม่ให้มากๆถึงจะถูก” วินาทีนี้จริยาใบหน้าขาวซีด “เธอรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง? เรื่องนี้นอกจากคนตระกูลมะเด็งก็ไม่มีใครรู้อีก” ข้อต่อของจริยาขึ้นสีขาว ใบหน้าซ่อนความเจ็บปวดไม่มิด “คุณแม่ครับ คุณแม่ไม่คิดว่าคนที่มีอิทธิพลอย่างผม ถ้าอยากรู้อะไรก็ตาม จะต้องอาศัยเวลาเท่าไหร่กันครับ?” นิธานถามกลับ “เธอ...” ทันใดนั้นจริยาก็ฉายความกลัวออกมา “เธอยังรู้อะไรอีก?” “นั่นก็ต้องดูว่าคุณแม่พยายามซ่อนอะไรไว้อีก คุณแม่กลัวปาลีรู้เรื่อง? กลัวว่าเธอจะเจ็บปวด? หรือว่ากลัวว่าถ้าปาลีรู้แล้วจะไม่ยอมรับคุณแม่อีก? เพราะในมือฐิติพันธ์มีเครื่องมือควบคุมคุณแม่อยู่ คุณแม่ก็เลยต้องกระโดดเข้ากองเพลิงครั้งแล้งครั้งเล่าสินะครับ ผมพูดถูกรึเปล่า? ” “นิธาน เธอ...” จริยาคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าไม่ไว้หน้าเธอเลย เรื่องที่เธอกังวลที่สุดก็คือถูกคนอื่นรู้ แต่จริยาคิดไม่ถึงว่านิธานจะมีความสามารถถึงขั้นนั้น แม้แต่เรื่องพวกนี้ยังตรวจพบได้ “ปาลีรู้เรื่องนี้รึเปล่า?” “คุณแม่คิดว่าผมจะยอมให้ปาลีรู้หรือครับ?” นิธานมั่นใจแล้วว่าจริยาต้องมีเรื่องซุกซ่อนไว้ ถ้าหากเขาทายไม่ผิดล่ะก็ “ปาลีไม่ใช้ลูกของฐิติพันธ์ใช่มั้ยครับ? อีกอย่างปีนั้นคุณแม่ก็ไม่ได้คลอดปาลีออกมาคนเดียวแต่ยังมีอีกหนึ่งคน เป็นเด็กแฝด แต่หมอบอกว่าเด็กคนนั้นไม่แข็งแรง มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน จากนั้นสามวันต่อมาก็เสียชีวิตไป ผมพูดถูกมั้ยครับ?” “เธอ...” ตอนนี้จริยาร้อนรนขึ้นมาแล้วจริงๆ สองมือกำกางเกงแน่น สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง “ฐิติพันธ์ใช้เรื่องนี้มาข่มขู่คุณแม่สินะครับ?” นิธานมองจริยาอย่างใจเย็น “คุณแม่คิดบ้างรึเปล่าว่าถ้าผมสามารถตรวจสอบข้อมูลพวกนี้ได้ คนที่อยากรู้ก็ทำได้เหมือนกัน ปัญหาอยู่แค่ที่เวลาเท่านั้น!” “เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครสนใครสนใจเรื่องนี้ ปีนั้นมีคนรู้ไม่กี่คน เพราะฉะนั้น...” “เพราะเรื่องนี้คุณแม่ก็เลยรู้สึกผิดกับฐิติพันธ์ คิดว่าตัวเองโดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว? ก็เลยยอมให้เขากับคนในครอบครัวรังแก? แต่คุณแม่รู้มั้ยครับว่าปาลีเป็นผู้บริสุทธิ์? ความขื่นขมที่คุณแม่ทนรับมาทั้งหมดปาลีก็ต้องพลอยรับไปด้วย ถ้าหากวันนี้คุณแม่ยังคิดจะกลับไป ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ซ้ำรอยเดิม? ทั้งหมดนี้เพราะความลับนี้ความลับเดียว? ” “ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่มันยังพัวพันถึงชื่อเสียงของปาลี ปาลีจะต้องมีชื่อเสียงที่ขาวสะอาด อย่าบอกนะว่าเธอไม่สนใจประวัติด่างพร้อยนี่ของลูกสาวฉัน? ถ้าหากเรื่องนี่ถูกเปิดเผยออกไป เธอจะยังปล่อยวางและยังอยู่กับปาลีต่องั้นเหรอ?” “ทำไมจะไม่อยู่ล่ะครับ?” นิธานยิ้มอ่อน ไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น “ผมรักที่ตัวปาลี ไม่ใช่ประวัติหรือฐานะของเธอ ของพวกนั้นสำหรับผม ชื่อนิธานสองคำนี้ขอแค่เอ่ยออกไปคนก็ยำเกรงแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องใช้ฐานะของปาลีมาเสริมตำแหน่งตัวเอง” “เธอ... ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สนใจ แต่คนอื่นล่ะ?” จริยายิ้มขื่น “แม่เก็บเรื่องนี้มานานมาก กลัวที่สุดคือถูกคนอื่นรู้เข้าแล้วปาลีจะอับอาย” “คุณแม่ไม่ใช่ปาลี จะรู้ได้ว่าเธอจะอับอาย?” จิตใจของปาลีเป็นยังไม่นิธานไม่รู้แล้วก็ไม่เข้าใจด้วย แต่ตอนนี้ที่มีชีวิตอยู่คือชยานี และเขาก็รู้จักเธอดี คนที่ยืนหยัดและแข็งแกร่งอย่างเธอไม่มีทางเพียงเพราะเรื่องนี้แล้วจะยอมเปลี่ยนปณิธานตัวเองอย่างแน่นอน “ที่ผมตรวจสอบออกมาก็บอกคุณแม่ไปแล้ว ผมคิดว่าคุณแม่น่าจะเข้าใจ!” นิธานยันกายลุกขึ้น สองมือสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง “ตระกูลเล็กๆอย่างตระกูลมะเด็งนับเป็นอะไรได้? คุณแม่กลัวพวกเขา แต่ผมไม่ ที่เมืองนภานี้และทั้งประเทศเปรม คนที่กล้าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผมไม่ค่อยเหลืออยู่บนโลกนี้แล้วล่ะครับ” นิธานเอ่ยอย่างเด็ดขาด “คุณแม่เป็นแม่ของปาลีก็ถือเป็นคนที่ผมต้องปกป้อง ถ้าฐิติพันธ์กับครอบครัวกล้าข่มขู่คุณแม่และปาลี ก็ต้องดูว่าผมนิธานจะยอมหรือเปล่า!” “ปาลีกำลังลงมาแล้ว หวังว่าคุณแม่จะให้คำตอบที่น่าพอใจนะครับ!”