ตอนที่198 เรื่องนี้ปล่อยเป็นหน้าที่ผม

ต๭นที่198 เรื่องนี้ปล่อยเป็นหน้าที่ผม “เธอแน่ใจนะว่าถ้าแม่ไม่กลับไปฐิติพันธ์จะไม่ทำเรื่องบ้าๆออกมา?” “คุณแม่คิดว่าเทียบกันแล้วผมกับฐิติพันธ์ใครเก่งกว่า?” ไม่ใช่ว่านิธานหลงตัวเองแต่เพราะว่าเขามีความสามารถอย่างแท้จริง นิธานไม่แม้แต่เอาฐิติพันธ์มารกสมองด้วยซ้ำ คนตัวเล็กๆอย่าหมอนั่นหากไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับชยานี เขาไม่จำเป็นต้องเหลือบตาแลสักนิดด้วยซ้ำ จริยาเงียบลง เธอรู้ว่านิธานเป็นคนมีความสามารถ แต่เธอก็ยังคงกลัว นิธานเก่งแล้วยังไงล่ะ? หากเขาไม่ได้จริงใจกับลูกสาวเธอจริงๆล่ะก็เขาก็คงไม่คิดจะช่วยเธอแน่ๆ แต่ต่อให้ใช่ เขารักปาลีจริงๆ แต่ถ้าเขาไม่ยอมทำเพื่อเธอล่ะ? “คุณแม่วางใจเถอะครับ ปล่อยเรื่องนี้เป็นหน้าที่ผม ผมจะรับผลที่ตามมาไว้เองทั้งหมด ส่วนตระกูลมะเด็งนั่นผมคิดเราก็ควรให้บทเรียนกับพวกเขาหน่อยแล้ว” นิธานบอกอย่างสงบ ยังไงซะเรื่องทั้งหมดก็อยู่ในมือเขาแล้ว จริยากลับไม่มองโลกในแง่ดีเหมือนเขา แต่เธอคิดว่าหากนิธานทำสำเร็จจริงๆ เธอก็ไม่กังวลเรื่องในอนาคตแล้ว “งั้นเรื่องชาติกำเนิดของปาลี...” “ผมจะไม่บอกเธอ!” นิธานยังไม่แน่ใจว่าชยานีจะรับเรื่องนี้ได้หรือไม่ นอกจากนี้เรื่องราวต่างก็ยังไม่ชัดเจน เขาไม่อาจปล่อยให้เรื่องพวกนี้ไปกระทบกับความรู้สึกของชยานีเร็วเกินไปเพราะแม้แต่เขาเองก็ยังมีบางจุดที่ยังไม่เข้าใจชัดเจนแต่ต่อให้ถึงจะเข้าใจ เขาก็ต้องคำนวนความเหมาะสมว่าควรจะบอกกับชยานีดีหรือเปล่า ยังมีเรื่องชาติกำเนิดของชยานีกับปาลีอีกล่ะ นิธานคิดว่ายังมีปัญหาอื่นๆอีก “คุณแม่มั่นใจนะครับว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของฐิติพันธ์?” ใบหน้าจริยาขาวซีด กำมือแน่น “แม่ไม่รู้!” เรื่องเมื่อตอนนั้นผ่านมานานมากแล้ว นานจนเธอไม่อยากจะจดจำ หากไม่มีฐิติพันธ์คอยเตือนเธอให้คิดถึงมันหรือพยายามใช้มันทิ่มแทงเธอ ไม่เอาผลตรวจดีเอ็นเอขว้างใส่หน้าเธอ ไม่พูดว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกเขา เธอคงจะลืมมันไปแล้ว ตอนนั้นครรภ์ของเธอก็ใหญ่มากแล้ว แต่ฐิติพันธ์กลับตีเธอสลบแล้วส่งโรงพยาบาลเพื่อเจาะเอาน้ำคร่ำ พูดอย่างเด็ดขาดว่าไม่ใช่ลูกของเขา ต่อมาเธอถึงมารู้เขามีบ้านเล็กอยู่ข้างนอก แถมเด็กคนนั้นยังโตกว่าลูกเธอเสียด้วยซ้ำ จริยารู้สึกเหมือนโดนโจมตีด้วยอาวุธร้ายแรง ตัดสินใจจะหย่ากับฐิติพันธ์แต่เขากลับไม่ยอมหย่าให้เธอ ยังบอกว่าต้องการทรมานเธอกับลูก และการทรมานนี้ก็ยาวนานหลายปีเหลือเกิน! “ถ้าไม่สบายใจคุณแม่ก็ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ เพราะยังไงเรื่องนี้ผมก็ไม่มีทางบอกปาลี แต่ผมต้องการทราบว่าตอนนั้นคุณแม่ท้องเด็กแฝดจริงรึเปล่า? และหนึ่งในนั้นก็เสียชีวิตไปแล้ว?” “ใช่ เป็นเด็กแฝด แม่เห็นตอนพวกเขาเกิดทำไมจะไม่รู้! ตอนที่อันตราซาวผลออกมาหมอก็บอกว่าเป็นเด็กแฝด อีกอย่างตอนนั้นเขาก็บอกว่าเด็กทั้งสองคนแข็งแรงดี แม่ไม่รู้ว่าทำไมพอคลอดออกมากลับมีคนหนึ่งไม่แข็งแรง” จริยาปิดปากร้องไห้ “แม่ไม่รู้จริงๆว่าทำไม พอถามหมอเขาก็บอกว่าตอนที่แม่ท้องอารมณ์ไม่สงบ ยังบอกอีกว่าร่างกายสารอาหารไม่เพียงพอก็เลยส่งผลกับเด็ก เพราะงั้นร่างกายก็เลยไม่แข็งแรงมีชีวิตแค่สามวันก็เขาก็จากไป!” “เด็กคนนั้นถูกฝังอยู่ที่ไหนครับ?” นิธานมองจริยา “หลายปีมานี้ปาลีรู้รึเปล่าว่าตัวเองมีฝาแฝด” จริยาสั่นหัว “แม่ไม่เคยบอกเขา ตระกูลมะเด็งเองก็ไม่เคยเอ่ยถึงเด็กอีกคนที่ตายไป พวกเขาคิดว่าเพิ่งเกิดก็ตายไปแบบนี้ถือเป็นเรื่องอปมงคล ไม่ยอมกระทั่งปล่อยให้เข้าสุสานด้วยซ้ำ” จริยาหลับตาลง หยาดน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย “แม่ไม่กล้าบอกปาลี เขายังเด็ก เขาไม่รู้อะไรเลย แม่ไม่อยากให้เขาต้องทนแบกรับความทรมานพวกนี้!” “ถ้าตอนแรกเลือกที่จะไม่บอกเธอ งั้นก็ให้มันจบตรงนี้ จากนี้ไปผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ด้านฐิติพันธ์ผมกล้ารับรองว่าเขาจะไม่มีทางพูดเรื่องที่ไม่ส่งผลดีต่อทั้งคุณแม่และปาลีเด็ดขาด!” “ดี!” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จริยาก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เชื่อใจนิธาน ที่นิธานพูดนั้นถูกต้อง เพราะความลับนี้จึงถูกฐิติพันธ์ใช้ประโยชน์และข่มขู่ บัดนี้คงต้องปล่อยเรื่องนี้ให้กับนิธานเป็นคนดูแลและช่วยยุติมัน ในเมื่อเขารับปากว่าจะช่วยแสดงว่ามีวิธีรับมือกับฐิติพันธ์ “คุณแม่ครับ ช่วยทำตัวปกติหน่อย อีกครู่หนึ่งปาลีก็จะลงมาแล้ว เธอจะคิดว่าผมรังแกคุณแม่เอาได้!” นิธานยิ้มบางๆ มุมปากของจริยายกขึ้น “ปาลีแต่งกับเธอถือเป็นวาสนาแล้ว ดันเป็นแม่เองที่ถ่วงเอาไว้!” “ไม่ครับ ปาลีกตัญญูต่อคุณแม่มาก ผมเป็นสามีของเธอก็ควรกตัญญูต่อคุณแม่เหมือนกัน ไม่มีทางที่คุณแม่จะเป็นตัวถ่วงอะไรทั้งนั้น!” ชยานีรออยู่ในห้องนอนนานมากแล้ว ไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างล่างเป็นอย่างไรบ้าง ทำได้เพียงส่งข้อความหานิธาน “เป็นยังไงบ้าง? แม่ฉันพูดว่ายังไง!” “ลงมาเถอะ!” นิธานตอบกลับมาแค่สามคำ เห็นดังนั้นชยานีก็รีบลงไป เสียงเดินดังตึงตังดังลั่นไปทั้งบ้านพัก เห็นดังนั้นนิธานก็ลุกขึ้น ขมวดคิ้วเดินไปรับชยานี “ช้าลงหน่อย! คุณวิ่งทำไม? ไม่กลัวหกล้มรึไง!” “ก็ยังมีคุณอยู่ไม่ใช่รึไงกัน!” ชยานียิ้มโผเข้าไปในอ้อมแขนของนิธาน ดีใจเสียจนตาเป็นประกาย เห็นภาพตรงหน้า จริยาก็รู้สึกอิ่มเอมใจ สามารถดูออกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นดีมากไม่เหมือนเล่นละคร ทั้งแววตาที่นิธานมองชยานีก็ล้วนเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู “ทานเข้าเช้ากันเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว!” จริยายิ้ม กวักมือเรียกชยานีกับนิธานเข้าไป “โตๆกันแล้วยังเล่นเป็นเด็กๆ ชอบโผเข้าไปหานิธานเขาอยู่เรื่อย!” “หนูไม่ใช่เด็กแต่ว่าเป็นภรรยาของเขาต่างหากล่ะคะ เขากอดหนูเป็นเรื่องถูกต้องที่สุด!” ชยานียิ้มมองจริยา “มื้อเช้านี่คุณป้าเป็นคนทำเหรอคะ?” “อืม ลูกชิมดูว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง? ครั้งหน้าเดี๋ยวแม่จะทำเอง!” จริยาเห็นบรรยากาศระหว่างทั้งคู่มีความสุขและเห็นนิธานแสดงออกว่าไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะฐานะของชยานีตัวเธอเองก็วางใจในที่สุด “รีบกินเถอะ!” “อื้ม!” ชยานีหยีตา เห็นท่าทางจริยาแบบนี้ก็รู้ว่านิธานเกลี้ยกล่อมเธอได้แล้ว ชยานีอดอารมณ์ดีขึ้นมาไม่ได้ เธอเอื้อมมือไปคว้ามือของนิธาน ดึงนิ้วของเขาเล่น นิธานเหลือบตาลงเห็นมื้อน้อยๆของเธอกำลังซุกซนก็มองอีกฝ่ายยิ้มๆ ปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ “ดูลูกคนนี้สิ กินข้าวยังอยู่ไม่สุข!” อย่าคิดว่าเธอไม่เห็น เมื่อครู่เธอเห็นสองคนเล่นซนกันใต้โต๊ะอาหารนะ! ลูกสาวเธอนิสัยเปลี่ยนไปมาก แต่นี่ถือเป็นเรื่องดี เมื่อก่อนนี้เธออดทนมากเกินไปจนจริยารู้สึกปวดใจทั้งยังรู้สึกผิด คงเพราะอยู่กับนิธานนานกระมังนิสัยก็เลยเปลี่ยนเป็นร่าเริงขึ้น หลังจบมื้ออาหารชยานีก็อยู่เป็นเพื่อนจริยาอีกครู่หนึ่งราวกับกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจกลับไป จนจริยารับรองครั้งแล้วครั้งเล่าชยานีถึงวางใจลงได้ ก่อนออกมานิธานให้ชยานีขึ้นไปรอบนรถก่อนส่วนเขาอยู่ข้างนอกยืนคุยกับจริยา “คุณแม่ครับ ผมจะให้คนเปลี่ยนเบอร์ให้คุณแม่ รับรองว่าครั้งหน้าจะไม่มีใครมาสร้างความรำคาญให้คุณแม่ได้ง่ายๆแน่ ส่วนฐิติพันธ์ ในเมื่อผมรับปากแล้วก็จะทำให้ได้ เขาไม่มีทางส่งผลต่อตัวคุณแม่แล้วก็ปาลีได้อีก!” “ดี!”จริยาพยักหน้า “นิธาน แม่รู้ว่าเรื่องเมื่อก่อนเป็นความผิดของแม่ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับปาลี เพราะฉะนั้นรับปากแม่ เธอจะไม่มีทางให้ปาลีรู้เรื่อง อย่าทำให้เขาเจ็บปวด! แม่เชื่อว่าเธอทำได้!” “เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วครับ เธอเป็นคนเดียวที่ผมรับไว้ในใจ ไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอ” นิธานพูดจบก็มองไปทางชยานีที่นั่งเล่นโทรศัพท์ เบื่อจนทำหน้าซังกะตายอยู่บนรถ เขาเปิดประตู “บอกลาคุณแม่ก่อน” “แม่คะ หนูกับนิธานจะมาใหม่นะคะ!” “จ้ะ ตอนที่พวกลูกมีเวลาก็มานะ แม่อยู่ทางนี้สบายดี!” จริยาสะบัดมือเป็นเชิงบอกว่าให้ทั้งคู่จากไป รอจนนิธานขึ้นรถ ชยานีก็อดไม่ไหวกอดหมับเข้าที่ตัวแล้วถูหน้าตัวเองที่อกของเขา “นิธาน ทำไมคุณถึงดีอย่างนี้นะ ดีจนฉันทนไปจากคุณไม่ได้เลย!” “ไปจากผมไม่ได้ก็ดีน่ะสิ ทำไม? อย่าบอกนะว่าคุณอยากจะหนีจากผม?” นิธานกอดเธอกลับ ตบหลังเธอเบาๆ “เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่!” “จริงเหรอ?” ชยานีสงสัย “ว่าแต่คุณเกลี้ยกล่อมคุณแม่ยังไงคะ?” เธอยังไม่เข้าใจ เมื่อวานจริยาดูท่าทางแน่วแน่มาก แม้แต่เธอที่เป็นลูกสาวก็ยังทำอะไรไม่ได้ นิธานทำยังไงถึงทำให้จริยาเปลี่ยนใจได้ง่ายๆกัน? “คุณไม่เชื่อใจสามีตัวเองเหรอ?” นิธานถามกลับ อมยิ้มบางๆ “จะดีเลวยังไงผมก็เป็นประธานคณะบริหารของบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดนะ คุยธุรกิจมานับครั้งไม่ถ้วน เจรจาต่อรองมาก็ไม่น้อย ผมรู้ดีว่าเวลาต่อรองต้องคำนึงถึงอะไร หืม?” “โอเค!” ชยานีรู้ว่านิธานเก่ง แต่ก็ยังสงสัย “คุณเกลี้ยกล่อมแม่ยังไง?” “โจมตีความรู้สึก เอาชนะด้วยเหตุผล คุณแม่ไม่ใช่คนไม่รู้ผิดรู้ถูก ท่านก็แค่ร้อนรนไปชั่วขณะ ผมวิเคราะห์เรื่องออกมาให้ฟังท่านก็ต้องเข้าใจเป็นธรรมดา คุณคิดว่าสามีคุณกลัวนายฐิติพันธ์งั้นรึ? ต่อให้คนทั้งตระกูลมะเด็งมาอยู่ตรงหน้าแล้วนึกว่าผมจะกลัวงั้นหรือไงกัน?” “ได้ คุณสามีของฉันเก่งที่สุดในโลก” ชยานีหัวเราะไม่ได้ยิ้มไม่ออกท่าทางทระนงตนของนิธาน ทั้งที่รู้ว่าที่นิธานพูดล้วนเป็นเรื่องจริง แต่ฟังๆดูเหมือนกับว่าดูเขาหลงตัวเองยังไงชอบกล “มีแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว?” นิธานเลิกคิ้วสูง ส่วนชยานีขบริมฝีปาก มองเขาอย่างไม่มีอารมณ์ “ไม่งั้นคุณอยากได้อะไรล่ะ?” นิธานยื่นหน้าเข้าไป ใบหน้าหล่อเหลาขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเขาเขยิบเข้าหาเธอ นิ้วเรียวยาวของเขาชี้ที่แก้มของตัวเอง ส่งความข้อความเป็นนัยผ่านแววตาไปที่ชยานี ชยานีอดกลอกตาไปมาไม่ได้ “ขี้โกง อันธพาล!”ถึงจะพูดแบบนี้แต่ก็ยอมยื่นปากไปจูบเบาๆที่แก้มของเขา นิธานหรี่ตาเจ้าเล่ห์ของตัวเอง ยิ้มทั้งตาและปาก หันหน้ากลับมาใช้มือสองข้างจับใบหน้าของชยานีเอาไว้แล้วประทับรอยจูบลงไป