ตอนที่ 200 พรุ่งนี้รีบไปขอโทษนิธาน

ต๭นที่ 200 พรุ่งนี้รีบไปขอโทษนิธาน “เธอพูดอะไร?” ท่านย่ามะเด็งไม่กล้าขยับ แต่เธอไม่สนใจเรื่องของทรรศยาแต่เป็น “นิธาน? ทำไมนิธานถึงทำกับบริษัทถิรากรุ๊ปของเราแบบนั้น?” นี่มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย คนยิ่งใหญ่อย่างนิธาน เมื่อก่อนนี้ต่อให้ตีปาลีเขาก็แค่ลงไม้ลงมือนิดหน่อยแต่ไม่ได้กระทบกับบริษัทถิรากรุ๊ปโดยตรง แต่ครั้งนี้อยู่ๆก็ลงมือสายฟ้าแลบแบบนี้ เว้นแต่ว่า... “พวกเธอทำอะไร?” “ผม...” ฐิติพันธ์อยู่ๆก็น้ำท่วมปาก เขากล้าต่อหน้าทรรศยาแต่ไม่กล้าต่อหน้าท่านย่ามะเด็ง เมื่อก่อนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับจริยานั้นดีมาก แต่เพราะตอนหลังท่านย่ามะเด็งคัดค้าน ต่อจากนั้นก็เลย... คนในตระกูลมะเด็งที่เขากลัวที่สุดก็คือท่านย่ามะเด็ง เพราะท่านย่ามะเด็งเด็ดเดี่ยวมาทั้งชีวิต แม้แต่งานแต่งลูกชายตัวเองก็เป็นเธอจัดการให้ “ทรรศยา เธอพูดมา!” ท่านย่ามะเด็งดูปฏิกิริยาของฐิติพันธ์ก็รู้ว่าต้องทำอะไรบางอย่างลงไปแน่ๆ ไม่อย่างนั้นนิธานคงไม่ลงมือกับบริษัทถิรากรุ๊ปจำกัดอย่างไร้เหตุไร้ผลหรอก ดังนั้นทรรศยาจึงเล่าเรื่องคร่าวๆให้ท่านย่ามะเด็งฟัง เมื่อได้ฟังเธอก็ตื่นตระหนกขึ้นมา “อะไรนะ? บริษัทเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แกยังไม่บอกฉัน? แถมยังคิดจะปิดบังอีก? ตอนนี้นิธานปิดทางรอดทั้งหมดของบริษัทถิรากรุ๊ปแล้ว แกยังคิดว่าเราจะพ้นเงื้อมือเขาอยู่อีกงั้นรึ? ตามืดบอดไปกันหมดแล้ว!” ท่านย่ามะเด็งตบฐิติพันธ์ไปหนึ่งฝ่ามือ “เมื่อก่อนฉันบอกกับแกว่ายังไง? ให้แกตกลงกับปาลีดีๆไม่ใช่ไปทำให้มันโกรธ ผลเป็นไง? รู้ๆกันอยู่ว่าปาลีมันรักแม่มันขนาดไหนแกยังมีความคิดโง่ๆนี่ขึ้นมาอีก?” “คุณแม่ครับ ผมก็แค่...คุณแม่ไม่รู้ว่าครั้งก่อนนังแพศยาคนนั้นทำอะไรไว้บ้าง ทั้งตัวผมมีแต่บาดแผล ผมจะกล่ำกลืนความแค้นนี้ไว้ได้ยังไง?” “เลอะเลือน แกเลอะเลือนเกินไปแล้ว!” ท่านย่ามะเด้งจ้องฐิติพันธ์อย่างดุดัน “ปกติฉันสอนแกว่ายังไง? ตอนนี้แกควรเอาปาลีไว้เหนือหิ้งพระ บริษัทถิรากรุ๊ปยังต้องอาศัยปาลีอยู่นะ! ตอนนี้ดีร้ายยังไงมันก็เป็นลูกสาวแก ฉันไม่เชื่อว่าถ้าแกจะดีกับมันแล้วมันจะไม่ตอบแทนแก ตระกูลภูลพิพัฒน์ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ส่วนแกมันก็แค่เมล็ดงาเม็ดหนึ่งเท่านั้น แต่นั่นมันก็ทำให้บริษัทของเราอยู่รอด ตอนนี้มีเงินถึงจะยิ่งใหญ่ คนตัวเล็กๆอย่างแกกลับคิดจะแก้แค้น แก...” ท่านย่ามะเด็งอีกนิดก็เกือบจะโมโหจนหน้ามืด “ตระกูลมะเด็งของพวกเราเทียบไม่ได้กับตระกูลภูลพิพัฒน์ จะดีเลวก็เป็นตระกูลใหญ่มีชื่อเสียง วันนี้ถูกบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดคาดโทษ แกรู้มั้ยว่าพรุ่งนี้เมืองนภาจะมีคนคอยเหยียบเราเท่าไหร่?” “คุณแม่ครับ งั้นตอนนี้เราจะทำยังไงดี?” ต้องบอกว่าตอนนี้ยังเป็นท่านย่ามะเด็งที่เยือกเย็นอยู่ได้ เข้าใจความร้ายแรงของเรื่องทั้งหมด แต่ฐิติพันธ์กลับเทียบกันไม่ได้เลย ตอนนี้ไม้กลายเป็นเรือแล้ว คนก็โกรธแล้ว จะไปแก้ไขกันง่ายๆได้ยังไง? ท่านย่ามะเด็งอ่อนแรงจนเซถอยไปสองก้าว “ตอนนี้ยังจะทำอะไรได้อีก? ตอนนี้ทำได้แค่ภาวนาขอไม่ให้ปาลีต้องการให้แกตาย ไม่อย่างนั้นนิธานไม่ปล่อยบริษัทถิรากรุ๊ปไปแน่!” เธอมองฐิติพันธ์ “ฉันแก่แล้ว คงอยู่ได้อีกไม่กี่ปี แกก็อายุปูนนี้ ลูกก็โตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่รู้เรื่องรู้ราวขนาดนี้?” “คุณแม่ ผม...” “พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ไปตระกูลภูลพิพัฒน์แต่เช้า ไปคุกเข่าขอโทษปาลีซะ มันให้อภัยแกเมื่อไหร่ถึงจะลุกขึ้นได้!” ท่านย่ามะเด็งจ้องทั้งฐิติพันธ์และทรรศยา “ปกติพวกแกลงมือนิดหน่อยก็ช่างเถอะ แต่นี่มันเกี่ยวโยงถึงบริษัทถิรากรุ๊ป ถ้าพวกแกกล้าหน้าไหว้หลังหลอก ทำให้บริษัทของเราตกอยู่ในอันตรายล่ะก็ ฉันจะจัดการพวกแกแน่!” “แต่นังแพศยาปาลีนั่น ไม่มีทางยอมมองหน้าผม เด็กนั่นไม่ใช่...” “หุบปาก!” ท่านย่ามะเด็งโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว ตวัดมือตบไปติดๆหลายครั้ง “ฉันเตือนแกไว้นะ เรื่องนี้พวกแกต้องเก็บมันไว้ในท้องให้ดี ถ้าใครมันกล้าพูดออกไปหรือกล้าขุดคุ้ยเรื่องนี้ของจริยากับปาลี ฉันจะตัดขาพวกแก!” ท่านย่ามะเด็งผิดหวังกับฐิติพันธ์อย่างถึงที่สุด “ฉันสอนแกมาตั้งหลายปี ทำไมเรียนไม่รู้จำ? กลับไปทำแต่เรื่องโง่ๆ!” “แต่ตอนนี้...” “ฉันบอกให้แกหุปปาก! ปาลีนามสกุลมะเด็ง เพราะฉะนั้นมันจะเป็นคนของตระกูลมะเด็งตลอดไป ต่อไปฉันไม่อยากได้ยินเรื่องไร้สาระพวกนี้อีก ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่พวกแกออกจากตระกูลซะ! เจ้าลูกโง่ ปาลีนามสกุลมะเด็ง เมื่อก่อนสำหรับพวกเขาแล้วนี่คือเรื่องน่าอับอาย แต่ตอนนี้กลับเป็นเกียติอย่างที่สุด ขอแค่รักษาสัมพันธ์ดีๆกับปาลี ตระกูลมะเด็งก็สามารถเหมือนดาวหางที่พุ่งแรงที่สุด “วันนี้ทุกคนรีบนอนซะ พรุ่งนี้ค่อยไปขอขมาที่ตระกูลภูลพิพัฒน์” ท่านย่ามะเด็งพูดเป็นคำสุดท้ายไม่ปล่อยให้ใครคัดค้าน จากนั้นก็หมุนกายจากไป เด็กสองคนมองหน้ากัน ทั้งคู่โดนท่านย่าทำตกใจกลัวหมด รอจนเธอเดินจากไปถึงรีบพยุงฐิติพันธ์กับทรรศยาขึ้นมา “คุณพ่อคุณแม่ ไม่เป็นอะไรนะคะ! นังปาลีไม่ใช่...” “หุบปาก!” ครั้งนี้ไม่รอให้ฐิติพันธ์ลงมือ ทรรศยาก็ลงมือตบลูกสาวด้วยตัวเอง “ไม่ได้ยินคุณย่าพูดรึไง? คราวหน้าห้ามใครพูดเรื่องนี้อีก แม้แต่ถามก็ห้าม!” ทรรศยาเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกแต่ไม่ใช่ไม่รู้ความ ความคิดของท่านย่ามะเด็งเมื่อครู่เธอเข้าใจแล้ว ครั้งนี้ที่นิธานลงมือกับบริษัทถิรากรุ๊ปเป็นไปได้ว่าเพราะพวกเธอใช้ความลับข่มขู่จริยา ส่วนเรื่องที่นิธานจะรู้หรือไม่เกรงว่าสำหรับพวกเธอคงไม่สำคัญ ที่สำคัญคือปาลีต้องเป็นคนตระกูลมะเด็ง และวันหน้าห้ามพวกเธอใช้ความลับนี้ไปสร้างปัญหาให้กีบจริยาและปาลีอีก “คุณแม่...” “กลับไปนอนซะ เรื่องวันนี้ทำเป็นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน รู้มั้ย?” ฐิติพันธ์เอ่ยขึ้นบ้าง ตอนนี้ในที่สุดฐิติพันธ์ก็ตาสว่างเสียที รู้แล้วว่าเรื่องมันร้ายแรงถึงขั้นไหน พรุ่งนี้เขาจะต้องไปตระกูลภูลพิพัฒน์เพื่อขอโทษปาลี ขอให้นิธานปราณี ไม่อย่างนั้นบริษัทถิรากรุ๊ปก็ต้องบอกลาเมืองนภาแล้ว นิธานมีอำนาจถึงขั้นนั้นแน่ๆ เทียบกับตระกูลมะเด็งที่วุ่นวายแล้ว ตระกูลภูลพิพัฒน์กลับปรองดองกันเป็นอย่างมาก แน่นอนนี่เป็นเฉพาะบ้านหลักเท่านั้น คุณท่านบวรวิชญ์กับนิธานยังมีชยานี ทั้งสามกำลังรับประทานอาหารอยู่ คุณท่านบวรวิชญ์พอใจกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาก จึงถามว่าเมื่อไหร่ทั้งคู่จะมีพยานรัก ชยานีนั้นหน้าบาง ได้แต่หน้าแดงอ้ำๆอึ้งๆ เป็นนิธานที่ลูบมือของเธอเอาไว้เอ่ย “คุณปู่ครับ ผมกับปาลียังหนุ่มยังสาว เรายังใช้ชีวิตกันไม่เท่าไหร่เลยนะครับ!” “เด็กคนนี้ คำพูดนี้ของแกจะตั้งใจจะทำให้ฉันโกรธตายใช่มั้ย!” คุณท่านบวรวิชญ์เอ่ยอย่างเคร่งเครียด “ปาลี หนูอย่าไปฟังเจ้าเด็กหน้าเหม็นนั่นพูด หนูบอกว่า เป็นมันไม่อยากมีลูกใช่มั้ย? หนูวางใจเถอะ ถ้าพวกเธอมีลูกจะไม่ทำให้เสียเวลาชีวิตคู่แน่นอนแล้วก็ไม่กระทบต่องานด้วย เพราะปู่จะเลี้ยงเอง ปู่อยู่บ้านว่างๆไม่มีอะไรทำ พอดีเลยถ้าจะได้เลี้ยงเด็กสักคน ใช้โอกาสตอนที่ปู่ยังแข็งแรง ถ้าผ่านไปอีกสักสองปี รอจนแก่แล้ว ร่างกายคงไม่ไหว อยากช่วยเลี้ยงก็ช่วยไม่ได้แล้วนะ!” คุณท่านบวรวิชญ์พูด ชยานีได้ยินก็ทำหน้าไม่ถูก “คุณปู่คะ อย่าพูดแบบนี้นะคะ คุณปู่จะต้องอายุยืนร้อยปีนะคะ” “เด็กคนนี้ พูดๆอยู่ทำไมถึงร้องไห้เอาได้!” คุณท่านบวรวิชญ์ทนเห็นคนร้องไห้ไม่ได้ “หยุดร้องได้แล้ว ที่จริงปู่ก็ไม่ได้อยากบังคับแต่ว่าปู่...” “คุณปู่คะ หนูรู้ดี อย่าไปฟังนิธานเลยค่ะ ที่จริงหนูกับนิธานกำลังเตรียมพร้อมกันอยู่” ชยานีจับมือนิธาน ขยิบตาให้เขา “คุณปู่คะ เกรงว่าคุณปู่คงไม่รู้ นิธานเลิกบุหรี่มาหลายเดือนแล้วนะคะ เพราะฉะนั้นเขาเองก็อยากมีลูกเหมือนกัน” “จริงรึ?” คุณท่านบวรวิชญ์มองนิธาน “นิธาน แกว่าไง?” “คุณปู่ครับ เรื่องแบบนี้ควรปล่อยไปตามธรรมชาติ ผมไม่ได้พูดว่าไม่เอา ผมเลิกบุหรี่จริง ส่วนเรื่องลูกก็นั่นก็แล้วแต่วาสนา!” นิธานทำท่าไม่ใส่ใจ ที่จริงก่อนหน้านี้นิธานอยากมีลูกกับชยานี เพราะตอนนั้นเขาก็ยังไม่มั่นใจว่าชยานีคิดยังไงกับตน นอกจากนี้เขากับชยานียังมีสัญญาหย่าแผ่นนั้นอีก ตอนนั้นชยานีเด็ดขาดมากว่าต้องการหย่า เขาจึงมีความคิดนี้ขึ้นมา หากชยานีมีลูก งั้นเธอก็คงไม่จากเขาไปใช่มั้ย? เขากลัวว่าเมื่อถึงเวลาเธอจะจากไป แต่ตอนนี้นิธานมั่นใจว่าชยานีรักเขาแล้ว ไม่มีทางหนีไปจากเขาแน่ๆ นิธานจึงอยากใช้ชีวิตแบบสองเราไปอีก เป็นธรรมดาที่จะไม่อยากมีตุ๊กตาเล็กๆมารบกวน แต่เห็นท่าทางของคุณท่านบวรวิชญ์เขาก็รู้ว่าท่านอายุมากแล้ว แน่นอนว่าอยากมีลูกหลานเยอะๆ คุณปู่คือคนที่เขารักนอกเหนือจากชยานี เขาไม่อยากให้ท่านเสียใจ “ใช่ๆๆ ปล่อยไปตามธรรมชาติ ขอแค่พวกเธอไม่คุมก็พอแล้ว!” คุณท่านบวรวิชญ์รู้ว่าเร่งไปก็ไม่ดีจึงหยุดเพียงเท่านี้ “มาๆๆ ปาลี กินเยอะๆหน่อย!” “ขอบคุณค่ะคุณปู่!” หลังมื้อเย็น ชยานีก็มานั่งเล่นในสวนเป็นเพื่อนดูนิธานกับคุณท่านบวรวิชญ์เล่นหมากรุก ฝีมือวางหมากของนิธานยอดเยี่ยมมาก เรื่องนี้ชยานีไม่รู้มาก่อน เธอคิดว่าผู้ชายอย่างนิธานคงไม่ชอบของพวกนี้ กลับไม่เคยคิดว่าเขาจะเก่งขนาดนี้ นอกจากนี้นิธานยังชอบดื่มชาอีกด้วย ดูเหมือนว่าคงได้รับอิทธิพลมาจากคุณท่านบวรวิชญ์กระมัง! ความจริงแล้ว คุณท่านบวรวิชญ์ก็คือคนที่ใกล้ชิดกับนิธานมากที่สุด และเป็นคนที่น่านับถือมากที่สุดเหมือนกัน! “แก ไอ้ลูกหมา เล่นกับปู่แค่นี้ก็ต้องซีเรียสขนาดนี้เรอะ ก้าวเดียวก็ไม่ยอมถอยหน่อยรึไง!” คุณท่านบวรวิชญ์บ่นกระปอกกระแปด “โอ๊ะ ตานี้ฉันเดินต่อไม่ได้แล้ว ฉันอยากเปลี่ยนฝั่ง” นิธานยกมือกันปู่ตัวเอง เหลือบมองอีกฝ่าย “หมากลงกระดานแล้วห้ามเสียใจทีหลัง คุณปู่เป็นคนสอนผมเอง!” “เฮ้ย นี่แกกล้าย้อนคำฉันเรอะ?” คุณท่านบวรวิชญ์แทบพ่นไฟ “ถ้าฉันจะถอยหมากแกจะทำไม?” “การกระทำของคนขลาด!” นิธานแน่นอนว่าไม่ยอม สองปู่หลานจ้องกันและกัน ชยานีจนใจ รินชาลงในถ้วยส่งให้คุณท่านบวรวิชญ์ “คุณปู่คะ คุณปู่อย่าโมโหเลยค่ะ นิธานก็แค่สมองตายไปแล้ว ใช้การไม่ค่อยดี หนูจะช่วยสั่งสอนแทนคุณปู่เองค่ะ!”