ตอนที่ 201 เยือกเย็นไม่เป็น แค่อยากอบอุ่นหัวใจเธอ

ต๭นที่ 201 เยือกเย็นไม่เป็น แค่อยากอบอุ่นหัวใจเธอ "ใช่ๆ หนูปาลีต้องสั่งสอนให้ไอ้หนูนี่รู้จักเคารพผู้ใหญ่ซะบ้างนะ!" คุณท่านบวรวิชญ์พยักหน้าเห็นด้วย ระหว่างที่รับแก้วชาจากมือชญานี แถมยังอุตส่าห์แกล้งทำเป็นมือลื่น ทำให้แก้วชาคว่ำใส่กระดานหมากรุกจนเลอะเทอะไปหมด แล้วถอนหายใจยาวด้วยท่าทีเสียดาย "เฮ้อ~ยังแข่งกันไม่ทันจบเลยก็เละไปซะแล้ว ว่าไหมนิธาน!" นิธานเหล่ตาจ้องมองไปที่คุณท่านบวรวิชญ์ "คุณปู่ ท่านคิดว่าแผนแค่นี้จะหลอกผมได้เหรอ?" นิธานพูดพร้อมเช็ดกระดานหมากรุกให้สะอาด หลังจากนั้นค่อยๆคืนสภาพหมากรุกทีละเม็ดบนกระดานหมากรุก ด้วยนิ้วมืออันเรียวสวยของเขา ชยานีและคุณท่านบวรวิชญ์ต่างก็พากันอ้าปากค้าง และจ้องมองไปที่นิธานด้วยสายตาไม่น่าเชื่อ คุณท่านบวรวิชญ์ "ไอ้หนูนี่ไม่ใช่หลานข้า นี่มันปีศาจชัดๆ!" ชญานี "ไม่ใช่สามีหนูเหมือนกันค่ะ ต้องเป็นปีศาจแน่ๆ!" "ทั้งสองคนบ่นพึมพำอะไรกัน!" นิธานคืนสภาพเกมบนกระดาน แล้วทำท่าเชิญคูณท่านบวรวิชญ์ "คุณปู่ มาต่อกันเถอะ!" "ไม่เอาแล้วไม่เล่นแล้ว ไม่สนุกเลยสักนิด!" คุณท่านบวรวิชญ์ทำลายเกมบนกระดานหมากรุกอีกรอบ แล้วลุกยืนขึ้น เดินไขว้มือจากไปด้วยท่าทีโมโห "คุณปู่!" ชยานีกำลังจะวิ่งตามหลังไป แต่กลับโดนนิธานดักไว้ ชยานีจ้องนิธานแล้วพูดว่า "นิธานนะนิธาน นั่นมันปู่นายนะ เพลามือหน่อยไม่ได้หรือยังไง? อายุท่านก็มากแล้ว ไม่ได้อยากชนะนายสักหน่อย ท่านแค่อยากมีเวลาอยู่กับนายบ้าง แค่นั้นเอง!" "แต่ว่าท่านมารบกวนเวลาของเราสองคนนะ!" นิธานรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม "แล้วเธอดูสิ ท่านปู่ดูเหมือนไม่อยากชนะซะที่ไหนล่ะ?แค่ดูก็รู้ว่าอยากจะชนะ!" นิธานโอบกอดชยานีแล้ววางหัวไว้บนบ่าของชยานี หลับตาลงเบาๆ "นีนีจ๋า สามีเธอคนนี้รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลยนะ!" "นายไม่ต้องมาเสแสร้งเลย อย่างนายเนี่ยนะไม่ได้รับความยุติธรรม?ถึงคนทั้งโลกไม่ได้รับความยุติธรรม คนคนนั้นก็เป็นนายไปไม่ได้ ดูภายนอกเหมือนหมั่นโถวที่ขาวนวล แต่ภายในใจกลับดำเป็นก้อนถ่านหิน แถมยังเป็นแบบที่ดำมากๆด้วย!" นิธาน "......" "ที่รักอย่าพูดใส่ความผมแบบนี้สิ" วันนี้เขาจะต้องทวงความยุติธรรมให้ตัวเองให้ได้ "ดูหน้าตาอันหล่อเหลาของสามีสิ จะเป็นคนใจดำได้ไง ใช่ไหมล่ะ!" "แต่ที่รักครับ ช่วงนี้คำเปรียบเปรยของที่รักดูดีขึ้นนะ หมั่นโถวที่ขาวนวลกับก้อนถ่านหินที่ใจดำ ดีไม่เบาเลยนะ!" นิธานยิ้มหวานใส่ชยานี ชยานีกุมขมับและนิ่งรับอย่างจำใจ "นี่นายจะทำตัวปกติหน่อยไม่ได้หรือไง?สุขุมสักหน่อยได้ไหม?ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนายไม่ได้เป็นคนแบบนี้นะ!" นิธานในตอนนั้นช่างสุขุมเยือกเย็น คำพูดคำจาก็น้อย แม้แต่สายตาที่มองมาที่เธอก็ยังสามารถแช่เธอให้แข็งตายได้ "ตั้งแต่ที่เราอยู่ด้วยกันแล้ว ผมก็ทำตัวสุขุมเยือกเย็นไม่เป็นอีกเลย เป็นก็แต่อบอุ่นหัวใจคุณ!" นิธานโอบกอดชยานีด้วยความอ่อนโยน ชยานีตัวสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความหนาวแต่เป็นเพราะใจสั่น "นี่นายอย่าเอะอะอะไรก็หยอดแต่คำหวานไม่ได้หรือยังไง?" คำหวานขนาดนี้ กะจะหยอดให้ตายเลยหรือไง! นิธานยิ้มแล้วแตะที่ริมฝีปากของชยานี "ผมไม่ได้หยอดนะ ผมแค่พูดความจริงกับคุณเท่านั้น!" ชยานียอมพ่ายแพ้แต่โดยดี "ช่างเหอะ ยังไงฉันก็เถียงนายไม่ชนะอยู่ดี!" "เอาล่ะ เรากลับไปกันเถอะข้างนอกลมมันแรง!" นิธานสั่งให้แม่บ้านมาเก็บกระดานหมากรุกกลับไปคืนคุณท่านบวรวิชญ์ แล้วอุ้มชยานีตรงไปที่ห้องนอน หลังจากที่ทั้งคู่อาบน้ำเสร็จ ชยานีก็นั่งพับเพียบอยู่บนเตียง ส่วนนิธานก็ถือไดร์เป่าผม กวักมือเรียกชยานี ชยานีจึงเข้าไปพิงบนตัวนิธาน "คุณนี่ก็ขี้เกียจจริงๆ ผมยาวขนาดนี้ก็ไม่เป่าให้แห้งก่อน อยากป่วยหรือไงกัน?" ถึงแม้จะพูดแบบนี้ก็เถอะ แต่นิธานก็ยังคงเป่าผมให้เธอต่อไป ชยานียิ้มเบาๆ "ก็ยังมีนายไม่ใช่หรือไง!เมื่อกี้ก็เพิ่งพูดไปหยกๆว่าจะอบอุ่นหัวใจฉัน จะปล่อยให้ฉันไม่สบายได้ยังไงล่ะ ใช่ไหม?" "ปากหวาน!" นิธานหัวเราะแล้วแตะที่ปลายจมูกของชยานีเบาๆ "อย่าดิ้นสิ!" เช้าวันต่อมา ชยานีตื่นอีกทีก็สายตะวันตูดโด่งแล้ว เหตุเพราะชายที่ชื่อว่านิธาน ไม่รู้จักเก็บระงับอารมณ์ตัวเองบ้างเลย สัญญาไว้ซะดิบดีแต่ทำไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว พอชยานีรู้สึกตัวอีกทีก็โดนเขากินจนไม่เหลือซากซะแล้ว "คุณนายคะ ตื่นสักทีนะคะ!" นวตายืนรออยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงดังมาจากในห้อง สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยชยานี นวตามองไปที่ชยานีด้วยสีหน้ามีความสุข ชยานีสะดุ้งเบาๆ รู้สึกเหมือนมีเรื่องไม่ค่อยดีจะเกิดขึ้น ถ้าพูดถึงสาเหตุก็คงเป็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของนวตา ที่ทำให้ชยานีรู้สึกกล้าๆกลัวๆ " เฮ้เฮ้..เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้มายืนอยู่นอกห้องแบบนี้?" "คุณชายบอกว่าเมื่อคืนคุณนายเหนื่อยมาก ก็เลยไม่ให้หนูเข้าไปรบกวนคุณนาย แถมยังบอกอีกว่าต้องให้เฝ้ารออยู่ข้างนอก กลัวว่าคุณนายตื่นมาไม่เจอคุณชายแล้วจะโกรธ!" ชยานี "......" เธออยากจะบอกตรงๆเลยว่า นิธาน!นายคิดมากไปละ กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือยังไงกัน? ดูจากสีหน้าของนวตาที่แสดงถึงความเขินอายนั้น ในใจของชยานีเขินอายยังบอกไม่ถูก "แล้วนิธานล่ะ?" "คุณชายอยู่ชั้นล่างค่ะ ข้างนอกเหมือนจะมีคนมา แต่คุณชายไม่อนุญาตให้เข้า!" นวตาพูดกระซิบข้างหูชยานี "ได้ข่าวว่าน่าจะเป็นคนทางฝั่งบ้านแม่ของคุณนายนะคะ!" บ้านแม่?คนจากตระกูลมะเด็งเหรอ? ชยานีเหล่ตาถาม "คนจากตระกูลมะเด็งเหรอ?" นวตาพยักหน้า ชยานีรู้ในทันที "ปะ! เราลงไปดูกัน!" สงสัยฐิติพันธ์เห็นว่าจริยาไม่กลับไปสักที ก็เลยไล่ตามมาถึงนี่? แต่ว่าอยู่ดีๆฐิติพันธ์มาทำไม?หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ขู่จริยาไว้ครั้งก่อน ฐิติพันธ์คิดจะมาบอกนิธานโดยตรงเหรอ? ถ้าคิดได้ ชยานีก็รีบก้าวเดินลงไป ใต้คฤหาสน์ วันนี้เป็นวันหยุดบวกกับที่ทำให้ชยานีปวดเมื่อยทั้งคืน นิธานอยู่ในบ้านแต่เช้าไม่ได้ออกไปไหน เช้านี้พ่อบ้านชนัตได้แจ้งนิธานไปว่า คนจากทางฝั่งบ้านแม่ของชยานีมาหา แถมคนที่มาก็ไม่น้อย บอกว่าจะเจอนิธานและชยานีให้ได้ แต่นิธานไม่ได้อนุญาต จนถึงตอนนี้คนพวกนั้นก็ยังรออยู่ข้างนอก! บวรวิชญ์มองนิธานที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับวางหมากลงไปบนกระดานหมากรุก "ถึงแม้จะไม่รู้ว่านายเล่นอะไรอยู่กันแน่ แต่ไม่ว่ายังไงฐิติพันธ์ก็ยังถือว่าเป็นพ่อของปาลี จะทำอะไรก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง!" นิธานมองบวรวิชญ์ด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว "เมื่อก่อนทำไมท่านถึงได้เลือกปาลีตั้งแต่แวปแรกที่เจอ?กลับไม่ใช่คนอื่น?ผมก็ไม่เห็นว่าท่านจะสนิทสนมอะไรกับตระกูลมะเด็งเลยสักนิด!" คำพูดของนิธานทำให้บวรวิชญ์นิ่งไปชั่วครู่ เหมือนจะมีความทรงจำบางอย่างโผล่ขึ้นมา แต่บวรวิชญ์กลับส่ายหัวไล่มันออกไป "ก็ไม่เห็นมีอะไรแปลก!แค่รู้สึกว่าชะตาของตาหนูคนนั้นเหมาะกับนาย ฉันก็แก่แล้ว อยู่ได้อีกไม่กี่ปีแล้ว สิ่งเดียวที่เป็นห่วงนั่นก็คือนาย" นิธานเหล่ตามอง "แค่นี้จริงๆหรอ?" "แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?" คุณปู่พูดด้วยท่าทางโมโห "ตาแก่อย่างฉันตัวก็ฝังในดินไปครึ่งนึงแล้ว ยังจะมีอะไรต้องปิดนายอีก เรื่องมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ รู้ไหมว่าหลายปีก่อนนายเลี้ยงไม่ง่ายเลย ทั้งด้านพ่อแม่นาย….เฮ้อ ถึงแม้ว่าสุดท้ายนายก็พัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ แต่นายลืมแล้วหรือไงกับสิ่งที่นายเจอเมื่อหลายปีที่แล้ว? ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง นายจะหาว่าแต่แกยังฉันงมงายก็ได้ อะไรก็เถอะ แต่ว่า ณ ตอนนั้นแม้จะมีโอกาสเพียงเสี้ยวเดียว ฉันก็จะทำ สมัยนั้นฉันจ้างคนหาคนที่ดวงชะตาเข้ากับนายทั่วทั้งเมือง แต่ก็มีเพียงคนเดียวที่เข้ากับนายได้นั่นก็คือปาลี" "งั้นหรอ?" นิธานยักคิ้ว "ท่านปู่ เชื่อเรื่องแบบนี้จริงๆใช่ไหม?" "ตามหลักแล้ว เรื่องแบบนี้เชื่อหรือไม่เชื่อก็อยู่ที่ตัวเอง แต่นายไม่รู้สึกหรอว่า พอเทียบกับเมื่อก่อนแล้วตอนนี้ดีขึ้นเยอะเลย?" บวรวิชญ์ตบไหล่นิธานเบาๆ "ฮืม?" "แล้วถ้าผมจะบอกว่าผมเจอคนที่โชคชะตาเข้ากับผมได้เหมือนกับปาลีล่ะ?" "ว่าไงนะ?" บวรวิชญ์มองนิธานด้วยสายตาไม่น่าเชื่อ "หมายความว่ายังไง?นายกับหนูปาลีก็รักกันดีไม่ใช่หรือไง?หรือว่านายคิดจะ……" "คุณปู่ ท่านคิดมากเกินไปแล้ว" นิธานพูดขัด "ผมแค่สมมุติ ในเมื่อผมแต่งงานกับเธอแล้ว งั้นก็แปลว่าทั้งชาตินี้ผมจะมีภรรยาแค่เธอคนเดียว และเธอก็เป็นภรรยาของผมเพียงคนเดียว!" นิธานพูด นั่นไม่ใช่คำสัญญาที่ให้ไว้กับบวรวิชญ์ แต่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจไว้จริงๆ "แล้วนี่นาย……" บวรวิชญ์เริ่มงุนงง "ช่างเถอะๆ วัยรุ่นอย่างพวกนายตาแก่อย่างฉันก็ทายไม่ออกหรอก แต่สิ่งเดียวที่ฉันอยากเห็นก็คือ นายและปาลีใช้ชีวิตไปด้วยกันอย่างมีความสุข สำหรับตระกูลมะเด็ง……" สีหน้าของบวรวิชญ์จริงจังขึ้นมากะทันหัน "นายคิดจะทำอะไรก็ทำเถอะ!" บวรวิชญ์เองก็ดูออก ไม่ว่าจะเป็นนิธานหรือปาลี ก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไรต่อตระกูลมะเด็ง 2 ปีที่ผ่านมานี้ ที่บวรวิชญ์คอยช่วยเหลือตระกูลมะเด็งก็เป็นเพราะปาลี ถึงแม้ว่านิธานในตอนนั้นจะไม่ชอบตาหนูปาลีก็เถอะ ด้วยความกตัญญูที่มีต่อท่านปู่ของเขา นิธานก็ยังคงเชื่อฟังคำสั่งสอนทั้งหมด ถ้านิธานลงมือกับตระกูลมะเด็ง งั้นแปลว่าทางด้านตระกูลมะเด็งต้องทำอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เขาไม่พอใจ! เสียงเท้าเดินดังมาจากบันได นิธานเลยตาขึ้นมองบวรวิชญ์ บวรวิชญ์รีบหุบปากแล้ววางหมากลงบนกระดานหมากรุก "เฮ้อ...แก่แล้วก็อย่างนี้แหละ แม้แต่เล่นหมากรุก ก็ยังชนะไม่ได้เลย!" "นิธาน คุณปู่!" ชยานีที่เพิ่งลงมาก็ได้ยินคำนี้เข้า จึงหัวเราะออกมา "คุณปู่มาเล่นหมากรุกกับนิธานอีกแล้วหรอคะ หนูว่ายังไงนิธานก็เป็นหลานคุณปู่ คุณปู่สามารถใช้อำนาจสั่งการเพื่อชนะนิธานได้หนิคะ!" ชยานีเดินไปอยู่ข้างๆทั้งสองด้วยรอยยิ้ม "แล้วนี่ ใครชนะคะ?" "จะเป็นใครไปได้ล่ะ ก็ไอ้เด็กนี่ไง เล่นหมากรุกก็ไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่บ้างเลย!" บวรวิชญ์ส่ายหัว "เฮ้อ~แก่แล้วจริงๆ ไม่ไหวเลย" "คุณปู่คะ!" ชยานีหัวเราะ "ไม่เห็นจะแก่ตรงไหนเลย ยังหนุ่มยังแน่นเหมือนเดิมค่ะ!" ชยานีใช้นวตาไปชงชา แต่นิธานกลับดึงมือเธอมาแล้วพูดว่า "ไม่ต้องทำให้มันยุ่งยากหรอก ไม่เล่นแล้วล่ะ" แล้วพูดต่อว่า "หิวแล้วล่ะสิ!" ชยานีพยักหน้าตอบ "หิวแล้วจริงๆด้วย" "หิวก็ดีแล้ว" บวรวิชญ์โตมาจนแก่ป่านนี้แล้ว เจออะไรมาก็เยอะ แต่ก็จุกพอตัว เหตุเพราะนิธานทำตัวหวานกับภรรยาอยู่เสมอ แม้แต่ต่อหน้าคนแก่อย่างเขาก็ไม่เว้น "ไปหาอะไรกินกันเถอะ!"