ตอนที่ 204 ใช้ความเป็นพ่อมาขอร้อง

ต๭นที่ 204 ใช้ความเป็นพ่อมาขอร้อง นิธานมองไปที่ฐิติพันธ์ด้วยสายตาอันน่ากลัว ทำให้เขาหุบปากลงในทันที และไม่กล้าที่จะเปิดปากพูดอีก นิธานไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มเยาะเย้ยฐิติพันธ์ด้วยสายตามันน่ากลัว มองจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก "คุณชาย..คุณชายนิธาน!" "คุณฐิติพันธ์มาทำอะไรที่นี่?" นิธานถามด้วยน้ำเสียงกดดัน ทำให้ฐิติพันธ์กลืนน้ำลายไปตั้งหลายครั้ง "คุณชายนิธาน คือที่ผมมาในวันนี้ก็แค่อยากมาดูหน้าลูกสาวเฉยๆ คุณก็รู้ว่าตั้งแต่ลูกสาวผมแต่งงานไป เราพ่อลูกก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีกเลย แล้วนี่...วันนี้ที่มาก็เพื่อมาเยี่ยมลูกสาวปาลีให้หายคิดถึง เราก็...รวด…" "พ่อลูก?" ชยานีปล่อยมือจากนิธาน แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของฐิติพันธ์ "ถ้าเกิดฉันจำไม่ผิด คุณฐิติพันธ์ คุณไม่เคยยอมรับว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณเลยนะ แล้วตอนนี้กลับคิดถึงฉันขึ้นมาเลยนะคะ ฮึ๋ม?" "ปาลีลูก คนเป็นพ่อลูกกันเถียงกันเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่มีเรื่องอะไรที่จะทำให้พ่อลูกหันหลังให้กันได้หรอกนะ นี่ลูกยังโกรธพ่อเรื่องครั้งก่อนอีกหรอ?แต่ลูกก็รู้ว่าที่พ่อทำก็แค่...ก็แค่…" ชยานีไม่คิดเลยว่าฐิติพันธ์จะหน้าด้านได้ขนาดนี้ สายตาที่คุมดุจมีดของเธอจ้องไปที่ฐิติพันธ์ด้วยแววตาที่ดุดัน ฐิติพันธ์นิ่งไปในทันที พวกเขารู้สึกถึงสายตาแบบเดียวกับนิธานจากตัวของชยานี ไม่ มันเป็นไปไม่ได้! ในความทรงจำของฐิติพันธ์ปาลีเป็นเพียงหญิงสาวที่อ่อนแอไม่มีพิษภัยอะไร เจอหน้าเขาทีไรก็ต้องวิ่งหนีด้วยความกลัว แถมยังกลัวเวลามีคนเอาเรื่องความปลอดภัยของจริยามาขู่ ถึงได้ยอมทำตามที่ฐิติพันธ์สั่งมาโดยตลอด แม้แต่เรื่องแต่งงานกับนิธานเพื่อความไม่เต็มใจนั่นก็เช่นกัน ในตอนนั้นฐิติพันธ์ไม่มีทางเลือก ในใจก็คิดไปว่าอย่างน้อยนังปาลีก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง ที่ดวงดีถูกท่านคุณบวรวิชญ์เลือกให้แต่งงานกับนิธานเข้า ถ้าไม่ใช่เพราะคุณท่านบวรวิชญ์ยืนยันว่าจะเอาแต่ปาลีเท่านั้น ฐิติพันธ์คิดจะให้ลูกสาวตัวเองไปแต่งแทนด้วยซ้ำ สุดท้ายก็คิดให้ปาลีเอื้อผลประโยชน์ให้ตนเอง แม้ ปาลีจะไม่ได้รับความดูแลเอาใจใส่จากตระกูลภูลพิพัฒน์ แต่ตระกูลภูลพิพัฒน์ก็ไม่เคยคิดจะล้มตระกูลมะเด็ง ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลมะเด็งที่อยู่ใต้การดูแลของตระกูลภูลพิพัฒน์ กิจการยิ่งทำก็ยิ่งรุ่ง ยิ่งกิจการรุ่งโรจน์มากเท่าไหร่ ฐิติพันธ์ก็ยิ่งโลภมากขึ้นเท่านั้น คิดแผนต่างๆนาๆเพื่อให้ปาลีคว้าประโยชน์ให้ตัวเองได้มากที่สุด และเพราะเรื่องนี้เอง จึงทำให้ปาลีอยู่เหนือการควบคุม จนในที่สุดก็ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ "คุณฐิติพันธ์ คุณไม่ต้องมาแสดงละครตบตาฉันหรอก คนที่อยู่ ณ ที่นี้ก็รู้ว่าคุณเป็นคนยังไงกันหมด มีอะไรจะพูดก็พูดมา คุณมาที่นี่เพื่ออะไร!" ชยานีไม่อยากเปลืองน้ำลายกับคนอย่างเขา ฐิติพันธ์และจางหมิงมองตากัน แล้วจางหมิงก็รีบคุกเข่าลงต่อหน้าชยานี "ปาลีลูก แม่ไม่ดีเอง ทุกอย่างเป็นเพราะแม่ แม่ไม่ดีเองแม่ขอโทษ!" เช้าวันนี้ท่านย่าตระกูลมะเด็งได้มาพูดกับจางหมิงว่า ปมของปาลีอยู่ที่เธอ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังโกรธ ที่จางหมิงแย่งคนรักของแม่เธอไป ดังนั้นปาลีจึงแค้นจางหมิง สถานการณ์ตอนนี้คือต้องทำให้นังปาลีมันตายใจก่อน แล้วยอมให้นิธานปล่อยมือจากการโจมตีบริษัทถิรากรุ๊ปไปก่อน จางหมิงจะทนความอับอายนี้ได้ยังไง เธอไม่อยากขอโทษไม่อยากสำนึกผิดต่อนังปาลี แต่จะให้ทำยังไงได้ นอกจากขอโทษก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว สุดท้ายเธอก็ต้องยอมจำนน ชยานีแปลกใจเล็กน้อย อยู่ดีๆจางหมิงก็คุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ด้วยนิสัยของจางหมิงแล้ว ชยานีเคยคิดว่าครั้งนี้ที่พวกเขามาน่าจะไม่ได้มาขอร้องอ้อนวอน เพราะเมื่อก่อนทุกครั้งที่มีการขัดแย้งกัน ปาลีมักจะเป็นฝ่ายแพ้ให้พวกเขาเสมอ แม้ชยานีจะไม่รู้ว่าเมื่อก่อนปาลีจงใจยอมแพ้หรือเปล่า แต่ดูจากท่าทีของฐิติพันธ์และจางหมิงแล้ว ยังไงพวกเขาก็ไม่มีวันทำดีต่อปาลีหรอก คำว่าขอโทษยิ่งเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อจางหมิงพูดมาขนาดนี้แล้ว ชยานีก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที "จางหมิง อย่าหน้าด้านไปหน่อยเลย แม่ของฉันมีเพียงคนเดียวนั่นก็คือจริยา เธอคิดว่าเธอเป็นใคร กล้าแทนตัวเองว่าแม่?" ชยานีก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป อยู่ดีๆก็โกรธ ทั้งที่ก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ปาลีตัวจริง แต่พอเป็นเรื่องของจริยาทีไร เธอก็ห้ามความโกรธนั้นไม่อยู่ เหมือนจะเป็นเพราะปาลีแต่ก็ไม่ทั้งหมด แต่กลับรู้สึกว่าเป็นเหมือนการตอบสนองของร่างกายร่างนี้ "ฉัน……" "ฉันอะไร?ดูท่าแล้วหนูรู้ว่าพวกคุณจะมาเพื่อขอโทษฉันนะ!" ชยานีพูดเยาะเย้ยฐิติพันธ์และจางหมิง สีหน้าของทั้งคู่เปลี่ยนกระทันหัน ทำให้ชยานีรู้ได้ทันที "ที่แท้ก็มาขอโทษจริงๆด้วย แต่ว่านี่มันก็ผ่านไปนานแล้วนะ ไม่คิดว่ามันสายไปหน่อยหรอ อยู่ดีๆพวกคุณก็บอกว่าจะมาขอโทษ ฉันรับแทบไม่ไหวแหนะ!" ชยานียืนมองจางหมิงที่คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเธอ แล้วยกขาถีบไปที่ตัวจางหมิงเต็มแรง "แม่!" จริมเห็นชยานียกเท้าถีบแม่ตัวเอง ถึงตั้งท่าจะพลักชยานีล้ม "นังปาลี แก…..!" ยังไม่ทันพูดจบก็โดนคนถีบจนกระเด็นออกไป "โอ๊ย!" จริมทุกทิศไปกองอยู่กับพื้นอย่างหนัก ท่าทางน่าตลกยิ่งนัก "อู๊ย! ฉันกลัวจังเลย นายจะตีฉันไม่ใช่หรือไง?ทำไมถึงได้ลงไปเองล่ะ!" ชยานีแกล้งทำท่าทางกลัวแล้วตบปลอบตัวเองเบาๆ มองจริมด้วยสายตาแกล้งตกใจ เราจ้องตากับนิธานไปครู่หนึ่ง บางครั้งการที่ใจตรงกัน ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด แค่เพียงส่งสายตากันก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ชยานียิ้มเบาๆ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปที่จางหมิงและจริม "นี่เป็นที่ท่ากันขอร้องของพวกคุณละเนี่ย!" "ปาลี อย่าให้มันเกินไปนะ!" ฐิติพันธ์เริ่มทนไม่ไหว "ยังไงเขาก็เป็นแม่เธอ เป็นผู้ใหญ่กว่าเธอ!" "หุบปากไปซะ!" ชยานีตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับฐิติพันธ์ "แม่อะไรกัน ผู้ใหญ่แล้วยังไง!" ชยานีมองฐิติพันธ์ด้วยสายตาเย็นชา "แม่ของฉันมีอยู่คนเดียวนั่นก็คือจริยา อย่างจางหมิงก็เป็นได้แค่มือที่สาม หรือคุณลืมไปแล้วว่าจนถึงตอนนี้เขาก็เป็นได้แค่….." "ปาลี แกคิดว่าจริยามันเป็นคนดีนักหรือไง?" จางหมิงทนไม่ไหว "ฮ่าฮ่า แล้วแกคิดว่าแกเป็นตัวอะไร แกมันก็แค่……" นิธานจ้องมองไปที่จางหมิงด้วยสายตาน่ากลัว เหมือนจะกลืนกินจางหมิงได้ทั้งเป็น นิธานกำลังจะลงมือ แต่กลับถูกฐิติพันธ์ชิงลงมือก่อน ฐิติพันธ์ตบหน้าจางหมิงอย่างแรง "หุบปาก!" ฐิติพันธ์กัดฟันแน่น จ้องจางหมิงด้วยความโกรธ "ถ้าวันนี้แกกล้าทำเรื่องพัง ต่อไปทุกอย่างในบริษัทถิรากรุ๊ปพ่อจะไม่มีส่วนของลูกสาวและลูกชายแกอีกเลย!" จางหมิงรีบปิดปากเงียบทันที ฐิติพันธ์ถอนหายใจยาว ชยานีรอฟังคำพูดของจางหมิงอย่างตั้งใจ แต่กลับเติมขัดจังหวะซะงั้น แถมฐิติพันธ์ยังพูดซุบซิบอะไรบางอย่างกับจางหมิง แต่ชยานีก็ไม่ได้ยิน แต่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่องดีอะไร เพราะจางหมิงถึงกับเงียบทันที นิธานเหล่ตาเบาๆ แล้วคลายมือออก ถ้าเกิดเมื่อกี้ฐิติพันธ์ไม่ได้ห้ามจางหมิงไว้ล่ะก็ เขาจะทำให้จางหมิงตายทั้งเป็นให้ได้ "ดูถ้าพอเพียงยังไม่เข้าใจว่าวันนี้พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ และยังไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องใช้คำพูดและกิริยาแบบไหนในการพูดกับฉัน!" ชยานียิ้มเยาะเย้ย "ดูเหมือนเรื่องที่พวกคุณเจอมันก็ยังไม่ใหญ่พอที่จะทำให้พวกคุณยอมวางเกียรติของตัวเองลง ใช่ไหม?" ชยานีพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ฐิติพันธ์กลับกลัวจนหัวหด เขารู้สึกว่าปาลีที่ยืนอยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ในตอนนี้ แต่ตั้งแต่ตอนที่อยู่ตระกูลมะเด็งแล้ว เธอเริ่มเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นคนละคนที่ไม่เกรงกลัวใครอีกต่อไป เมื่อก่อนชยานีจะกลัวเวลามีคนเอาจริยามาขู่ แต่ในตอนนี้เธอกลับไม่กลัวเลย นั่นทำให้ฐิติพันธ์รู้สึกได้ถึงวิกฤตบางอย่าง "ปาลีลูก พ่อรู้ว่าเมื่อก่อนพ่อทำผิดไว้เยอะ เห็นแก่การที่พ่อเป็นพ่อแท้ๆของลูก ลูกจะยกโทษให้พ่อสักครั้งได้ไหม?" ฐิติพันธ์แบกหน้าแก่ๆใบนี้เข้าไปขอร้องชยานี ชยานีได้แต่มองฐิติพันธ์ด้วยสายตาเย็นชา เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้ว่าคนคนนึงจะหน้าด้านๆถึงขั้นไหน เมื่อก่อนกินยังไงก็คิดไม่ออก เพราะไม่เคยเจอคนแบบนั้นมาก่อน แต่มาวันนี้เธอจึงได้รู้สักที คนอย่างฐิติพันธ์ทั้งไร้หัวใจแถมยังกลัวตายอีก ถ้าหากตอนนี้เธอไม่มีนิธานค่อยเป็นคนคุ้มกัน มีหวังเธอโดนพวกฐิติพันธ์รังแกแน่ๆ เพราะว่าเธอก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรที่จะทำให้พวกเขากลัวเธอได้ และที่พวกเขามายืนขอโทษเธอในตอนนี้ มันก็เพราะเกรงกลัวในตัวของนิธานทั้งนั้น เธอคิด เพราะนิธานลงมือกับบริษัทถิรากรุ๊ป ฐิติพันธ์ไม่มีทาง จึงได้มาใช้ความเป็นพ่อลูกมาขอร้องเธอ แต่น่าเสียดาย เธอคือชยานีไม่ใช่ปาลี คิดจะใช้แผนนี้เรียกคะแนนความสงสารไม่มีทางซะหรอก "ให้อภัยคุณ?" ชยานีตอบเน้นทีละคำ "ได้สิ!" "จริงหรอ?" คำตอบที่ได้มากะทันหันทำให้ฐิติพันธ์ดีใจจนรีบมองไปทางชยานี "ลูกพูดจริงใช่ไหมปาลี?" "แน่นอนสิ ถ้าจะให้ฉันให้อภัยคุณ งั้นคุณก็เลิกกับผู้หญิงคนนี้ซะ แล้วเปิดตัวฉันให้ผู้คนรู้จัก ว่าคุณฐิติพันธ์มีฉันปาลีเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ส่วนผู้หญิงคนนี้และลูกของเขาเป็นเพียงลูกของผู้หญิงคนนี้กับชายคนอื่น ฮึ๋ม?" "ปาลี แกฝันไปเถอะ!" จริมทนไม่ได้รีบลุกขึ้นมา แล้วจ้องไปที่ปาลีด้วยความโกรธ แต่เห็นว่านิธานอยู่ข้างๆ เขาเลยไม่กล้าทำอะไรปาลี ทำได้เพียงจ้องปาลีตาเขม่น