ตอนที่ 205 โยนคนพวกนี้ออกไปให้หมด

ต๭นที่ 205 โยนคนพวกนี้ออกไปให้หมด จริมไม่กล้าทำอะไรชยานี เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นที่ของตระกูลภูลพิพัฒน์ และนิธานเองก็ยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อกี้จริมเกือบจะลงไม้ลงมือกับชยานีแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนนิธานถีบจนกระเด็นไปไกล จริมมองไปทางนิธาน นิธานกลุ่มมือยืนอยู่นิ่งๆไม่มีปฏิกิริยาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้จริมรู้สึกทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก ชายที่ชื่อว่านิธานนี้ ช่างเป็นชายที่น่ากลัวซะเหลือเกิน ทำให้จริมไม่กล้าแม้แต่จะเดินก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว ถ้าทีก็กล้าๆกลัวๆของจริม ทำให้ชยานีรู้สึกอยากหัวเราะออกมา ถ้าเกิดเขากล้าที่จะทิ้งทุกอย่างแล้วลงมือกับเธอจริงๆ เธอคงจะรู้สึกว่าเขามีความกล้ามากพอ แต่ดูท่าแล้วเขาก็เป็นแค่เสือกระดาษ ท่าทางน่ากลัวแต่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย "พูดอย่างกับว่านายกินเข้าไปแล้วไม่ขี้งั้นแหละ!" ชยานีมองจริมด้วยสายตาเย็นชา "ฉันรักครอบครัวนายทั้ง 3 กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ตระกูลมะเด็งที่จะปล่อยให้พวกนายมาใส่อารมณ์ตามใจชอบนะ!" "ไม่ได้ยินที่คุณนายพูดหรือไงกัน?โยนคนพวกนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!" นิธานออกคำสั่ง เหล่าบอดี้การ์ดเสื้อดำที่ซ่อนตัวอยู่รอบๆบ้านต่างก็พากันเดินออกมาจับกุมตัว 3 คนนั้นทันที "ปาลี ฉันเป็นพ่อแกนะ พ่อแท้ๆของแก แกจะปล่อยให้บริษัทถิรากรุ๊ปและตระกูลมะเด็งของเราล่มจมจริงๆหรอ?ฐิติพันธ์เห็นว่าชยานีและนิธานเริ่มเอาจริง จึงได้กลัวขึ้นมาทันที "ปาลี แกก็เป็นคนของตระกูลมะเด็งนะ แกจะทนดูตระกูลมะเด็งล่มจมไปอย่างนี้จริงๆหรอ?" "ทนได้สิ!" ชยานีตอบ "ตอนนี้ฉันเป็นคนของตระกูลภูลพิพัฒน์ เป็นภรรยาของนิธานมะเด็งสักหน่อย ทำไมจะทนดูไม่ได้ล่ะ!" ชยานียักษ์ใหญ่ทำท่าไม่สนใจ "นังปาลี อย่าคิดว่าแกจะได้ดีนะ จะบอกอะไรไว้ให้นะ ตอนนี้แกมีนิธานค่อยคุ้มกะลาหัวแกเพราะเขายังหลงแก แต่แกอย่าลืมนะว่าผู้ชายมันหลายใจ เพียงแค่เขาเริ่มเบื่อแก ชะตาแกก็จะเป็นเหมือนแม่แก สุดท้ายก็ถูกชายที่รักหักหลังและไม่มีความสุขไปทั้งชาติ!" จางหมิงที่ถูกบอดี้การ์ดจับตัวไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ มองจ้องไปที่ชยานีด้วยความโกรธจนหน้าแดงก่ำ "แก……" ชยานีกำหมัดแน่นด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่เพียงเพราะคำสาปแช่งของจางหมิง แต่เป็นเพราะจางหมิงพูดถึงจริยาต่างหาก แถมยังเอาฐิติพันธ์มาเทียบกับนิธานอีก ผู้ชายมากๆอย่างเขาจะเทียบอะไรกับนิธานได้? ชยานีแสดงความโกรธออกมาอย่างชัดเจน เธอเดินเข้าไปตบจางหมิงด้วยความโกรธ "ที่ฉันตบแก ก็เพราะแกกล้าพูดถึงแม่ฉันและนิธานในทางที่ไม่ดี ปากเหม็นขนาดนี้สงสัยฉันต้องสั่งคนมาล้างให้สักหน่อยแล้ว!" ชยานีพูดต่อ "ใครก็ได้ ลากมันไปในห้องน้ำแล้วใช้น้ำในชักโครกล้างปากมันให้สะอาด!" นิธานเหล่ตาไปมองเล็กน้อย หลังจากที่ฟังคำแช่งของจางหมิงแล้ว ในตัวของนิธานเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนชยานี แต่พอได้ยินคำที่ชยานีสั่ง เขาถึงได้เก็บความโกรธนั้นลง แล้วกวักมือเรียกบอดี้การ์ดนำตัวจางหมิงไปในห้องน้ำ "กรี๊ด!นังปาลีแกไม่ได้ตายดีแน่ บังอาจทำแบบนี้กับฉัน" บอดี้การ์ดนำตัวจางหมิงเข้าไปในห้องน้ำไม่นานนักก็มีเสียงกรีดร้องของเธอและเสียงกดชักโครกตามมา นิธานรีบเดินไปจับมือชยานีเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เธอ "ผมอยู่นี่นะ ไม่มีวันที่ผมจะทิ้งคุณเด็ดขาด ไหนว่าสุดท้ายคุณจะไม่อยากอยู่กับผมแล้ว ผมก็จะตามคุณไปทุกที่ ถึงตายก็จะไม่ปล่อย!" ดวงตาของชยานีเริ่มแดง เธอพยักหน้าเบาๆ "ฉันเชื่อคุณค่ะ!" "ปาลี!" ฐิติพันธ์ไม่นึกไม่ฝันว่าชยานีจะกล้าทำขนาดนี้ อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นพ่อของปาลี คนอื่นต่างก็อิจฉาที่เขามีลูกสาวคนหนึ่งที่ได้แต่งงานกับนิธาน เขาคิดว่าเขามีไพ่ที่เหนือกว่าชาวบ้าน แต่สุดท้ายก็แพ้ราบคาบ ฐิติพันธ์รู้ซึ้งถึงการเปลี่ยนแปลงของสาวคนนี้ เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ แต่เหมือนทุกอย่างมันจะผิดที่ผิดเวลาและไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้ ถ้ารู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เขาคงไม่คิดจะทำร้ายเธอจะดูแลเธออย่างดี อย่างน้อยเวลาเจอใครก็พูดได้เต็มปากว่านิธานคือลูกเขยของเขา ชยานีในตอนนี้เกลียดเขาเข้ากระดูก จนหวังให้ตระกูลมะเด็งล่มจม และถ้าเขาตายไปได้เลยยิ่งดี ด้วยความกลัวตายและเสียงกรีดร้องของจางหมิงที่ดังออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ฐิติพันธ์กลัวจนรีบคุกเข่าคลานเข้าไปตรงหน้าของชยานี และกำลังจะยื่นมือไปแตะมือของเธอ แต่กลับโดนนิธานกันไว้ นิธานมองฐิตพันธ์ด้วยสีหน้าและแววตาที่เย็นไปถึงก้นบึ้งของธารน้ำแข็ง ฐิติพันธ์ทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้งๆ "ปาลีลูก คุณชายนิธานพ่อรู้สึกผิดไปแล้วจริงๆ ทั้งหมดที่ผ่านมาพ่อเป็นคนผิดเอง ปาลีลูก ยกโทษให้พ่อเถอะ!" "พ่อกับจางหมิงเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ปาลีลูก แม่ของหนูก็ยังคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อนะ เพียงแค่ลูกยอมช่วยพ่อในครั้งนี้แล้วปล่อยพ่อไป พ่อสัญญาว่าจะไล่จางหมิงและลูกๆของเธอออกไปจากตระกูลมะเด็ง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปลูกแล้วแม่ของลูกจะเป็นคนสำคัญของพ่อเพียงหนึ่งเดียว พ่อสัญญา" "พู!" บางครั้งชยานีก็นึกอยากจะคารวะต่อใบหน้าที่เปลี่ยนเร็วของฐิติพันธุ์เหลือเกิน ใบหน้าที่ไม่มียางอายแบบเขามันหายากจริงๆ "ปาลี ลูกเชื่อพ่อแล้วใช่ไหม?" ฐิติพันธ์มองชยานีด้วยความหวัง "ปาลี พ่อสำนึกผิดแล้วจริงๆ!" "สำนึกผิด?" ชยานีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนได้ยินคำพูดตลกคำนึง แม้เธอจะกำลังยิ้มแต่นั่นเป็นรอยยิ้มที่เย็นเข้ากระดูกของฐิติพันธ์ ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ "ฐิติพันธ์ คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กอายุ 3 ขวบหรือไง?คุณคิดว่าฉันหลอกง่ายขนาดนั้นเชียวหรอ?" "ปาลี...ลูกหมายความว่าอะไรกัน?" สีหน้าของฐิติพันธ์เปลี่ยนเล็กน้อย "ลูกไม่เชื่อพ่อเหรอ?" "พ่อ?อย่ามาพูดตลกหน่อยเลย ตั้งแต่ที่คุณภาษาแม่ลูกนั้นเข้ามาในตระกูลมะเด็ง และตั้งแต่ที่คุณถีบไสไล่ส่งฉันและคุณแม่ พ่อใกล้ตายไปจากใจฉันไปนานแล้ว ทำไม?ตอนนี้เห็นว่าฉันอยู่สุขสบายก็เลยนึกขึ้นมาได้งั้นหรอ แต่ว่าเสียใจด้วยนะ บนโลกใบนี้ไม่มีของที่ได้มาฟรีๆหรอกนะ!คุณรู้ไหมว่าคุณในตอนนี้เขาเรียกว่าอะไร?ทำเลวไว้เยอะกรรมมันเลยตามสนองไง ถ้าเกิดครั้งก่อนคุณไม่ได้จงใจมาหาเรื่องแม่ฉันไม่บีบบังคับเธอ ฉันว่าฉันก็จะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปโดยที่ไม่ทำอะไร แต่นี่พวกคุณมารนหาที่ตายเอง ถ้าฉันยังไม่ลงมือจะตอบแทนที่พวกคุณอุตส่าห์มาได้ยังไงกันล่ะ?" "ปาลีแก……" "นี่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง เข้าใจไหม?" ชยานีไม่ได้ยินเสียงร้องออกมาจากห้องน้ำ เธอจึงได้เงยหน้าขึ้นดู แล้วถอนหายใจยาว "ทนได้แค่นี้เองหรอ ตอนที่ทรมานฉันและคุณแม่ทั้งวันทั้งคืนก็เห็นมีแรงเยอะหนิ พวกแกชอบไม่ใช่หรือไงที่ทรมานคนอื่นเพื่อความสนุกสนานของพวกแกเอง!" ชยานีนิ่งแล้วพูดต่อว่า "แต่ดูเหมือนว่าฉันยังสนุกไม่พอเลยนะ" บอดี้การ์ดลากตัวจางหมิงออกมาจากห้องน้ำ "คุณชายครับคุณนายครับ เขาสลบไปแล้วครับ!" "งั้นหรอ งั้นก็ทำให้ตื่นแล้วล้างต่อ!" "ปาลี!" "ปาลี!" มีเสียงดังเสียงดังขึ้นมาพร้อมกัน เสียงแรกเป็นของฐิติพันธ์ที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เสียงที่ 2 เป็นของจริมที่เต็มไปด้วยความโกรธ "จะตะโกนทำไมดังขนาดนั้น!" ชยานีแคะหูด้วยความไม่พอใจ "วันนี้ก็พอแค่นี้แหละ เรื่องพวกเขาออกไปให้หมด!" "รอเดี๋ยว!" ฐิติพันธ์ร้องตะโกนขึ้นมากระทันหัน "ปาลี แกไม่อยากรู้หรือไงว่าฉันใช้อะไรคุณแม่ของแก จนทำให้เขาต้องมาหาฉันด้วยตัวเอง แม่แกเคยบอกกับแกแน่ๆว่าฉันเคยไปหาเขา แต่คงไม่ได้บอกแกสินะว่าเขาปิดบังเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งอยู่ เขากลัวว่าแกจะรู้ไง ฮ่าฮ่าๆ แกอยากรู้หรือเปล่าล่ะ ฉันรับรองว่าถ้าแกรู้แล้วต้องช่วยฉันแน่ แถมยังจะเกลียดนางนั่นจนเข้ากระดูกไปเลย!" "หุบปาก!" ชยานีวิ่งไปถีบหน้าอกของธิติพันธ์ด้วยความโกรธแล้วซ้ำอีกตั้งหลายที "แกคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของแกหรือไง?ที่จะทำให้เราขัดแย้งกัน นายอยากตายหรือไง!" "ใครก็ได้!โยนคนพวกนี้ออกไปให้หมด!" ครั้งนี้คนที่สั่งคือนิธาน สายตาอันเย็นชาของเขามองไปที่ฐิติพันธ์ เรากลับมาป่าที่ดุร้ายกำลังโกรธ ออร่าความน่ากลัวแพร่มาจับตัวเขา ฐิติพันธ์รู้สึกเหมือนถูกคนบีบคอจนทำให้หายใจไม่ออก พวกฐิติพันธ์ถูกโยนออกนอกบ้านทันที ภายในคฤหาสน์ของตระกูลภูลพิพัฒน์กลับสู่ความเงียบตามเดิม เหล่าบอดี้การ์ดเสื้อดำเองก็หายไปแล้วเช่นกัน เพียงชั่วครู่ทั้งคฤหาสน์ก็เหลือเพียงนิธานและชยานีสองคน ชยานีหันหัวไปมาแล้วมองไปที่นิธานด้วยความรู้สึกประหม่าและเขินอายเล็กน้อย "คือ….นิธาน……" "มานี่!" นิธานกวักมือ ชยานีวิ่งเข้าไปอย่างเชื่อฟัง นิธานยกแขนขึ้นมาโอบกอดชยานีด้วยความอ่อนโยน "นีนี คุณยังมีผมนะ!" "ฉันรู้ค่ะ!" ชยานีรู้ว่านิธานกลัวเธอจะเสียใจกับเรื่องที่ฐิติพันธ์พูดเมื่อกี้ "คุณคะ วางใจเถอะค่ะฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ!" "อืม!" นิธานพยักหน้า สายตามองไปที่หน้าของชยานี แล้วยกมือไปลูบใบหน้าของเธอเบาๆ ชยานีรู้สึกจั๊กจี้เบาๆเหมือนแมวที่ถูกแกล้ง ชยานีทำตัวเป็นแมวเข้าไปออนนิธาน นิธานกับแก้มเธอเบาๆแล้วจุมพิตลงไปอย่างอ่อนโยน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ทั้งคู่จุมพิตด้วยความเร่าร้อน กอดกันแน่นเรากลับถูกไฟดูดไว้ยังไงอย่างนั้น สักครู่ทั้งคู่ก็ก้มหัวชนกันด้วยความเขินอาย และหายใจเข้าออกเบาๆ ชยานียิ้มขึ้นมากะทันหัน แล้วถามนิธานไปว่า "นิธาน นายจะทำให้บริษัทถิรากรุ๊ปล้มละลายจริงๆหรอ?" นิธานเหล่ตามองชยานี "คุณว่าไงล่ะ?คุณตัดสินใจเรื่องนี้เองได้นะ!" สิ่งที่เขาทำก็เพื่อเธอทั้งนั้น สุดท้ายจะเป็นยังไงเธอก็ต้องตัดสินใจเองอยู่ดี ชยานีเม้มปาก "อันที่จริงแล้วฉันว่าคุณไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ก็ได้ บริษัทถิรากรุ๊ปจะเป็นยังไงหรือฐืติพันธ์จะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าครั้งนี้ฐิติพันธ์ไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่ง ฉันเองก็ไม่คิดจะทำอะไรหรอก แต่ว่านะ ฉันลงมือเองได้นายก็รู้ คนอย่างฐิติพันธ์ไม่เหมาะที่จะให้นายลงมือเอง สกปรกเปล่า!" นิธานยิ้มเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปลูบแก้มของเธอเบาๆ "แต่ผมไม่อนุญาตให้ใครมารังแกคนทั้งนั้น!" "นายคิดว่าฉันถูกรังแกง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน?" ชยานีหัวเราะ "นายวางใจเถอะ ไม่มีใครรังแกฉันได้ทั้งนั้น!"