ตอนที่ 206 ไปเยี่ยมจริยา

ต๭นที่ 206 ไปเยี่ยมจริยา หลังจากวันนั้นชยานีก็ไม่ได้ถามถึงเรื่องของตระกูลมะเด็งอีกเลย เพราะนิธานพูดไว้แล้วว่าเรื่องนี้ปล่อยให้เขาจัดการเอง ชยานีเองก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งอีกเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องของชามาขึ้นเมื่อครั้งก่อน ชยานีไม่เพียงแต่ไม่ได้รับผลเสีย แถมยังทำให้ห้องเสื้อรับออกแบบของเธอมีชื่อเสียงมากขึ้นด้วย จะว่าไปก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่ดีเลยทีเดียว แต่ก็อย่างว่าต้นไม้ใหญ่มักต้านลม ชยานีรู้ถึงกฎข้อนี้ดี ดังนั้นครั้งนี้ก็ต้องระมัดระวังมากขึ้น เรื่องที่เธอกลุ้มใจมากที่สุดก็คงเป็นการหาคนเก่งที่จะเข้ามาทำงานด้วย แต่ยังดีที่นลินเป็นคนที่ทำงานได้เรียบร้อย แม้จะไม่ถึงขั้นเก่งมากนัก แต่นลินก็ตั้งใจทำงานและมีความละเอียดอ่อนมาก ทำให้แบ่งเบาภาระของชยานีไปได้มากเลยทีเดียว ชยานีมีเวลาให้กับการออกแบบของเธอมากขึ้น หอกแบบนี้เพิ่งสร้างขึ้นได้ประมาณ 4-5 เดือน แต่ลูกค้าก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอรู้สึกดีใจแถมยังตั้งชื่อไว้แล้วด้วยชื่อว่า "เสน่ห์หงส์" ชื่อนี้เป็นชื่อที่นิธานและชยานีร่วมกันคิดขึ้นมาด้วยใจ ช่วงนี้ชยานีมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานในออฟฟิศของตัวเอง พอมีเวลาว่างก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่านานแล้วไม่ได้ไปเยี่ยมจริยาที่บ้านพักของนิธาน ตั้งแต่เกิดเรื่องของฐิติพันธ์ ชยานีก็ได้ไปเยี่ยมจริยาแล้วครั้งหนึ่ง ในตอนนั้นจริยาเป็นห่วงชยานีมาก แต่พอเห็นว่าชยานีไม่เป็นไรถึงได้วางใจลง ช่วงนี้นิธานออกไปดูงานต่างประเทศจึงไม่ได้อยู่บ้าน ในคฤหาสน์หลังใหญ่ก็เหลือแต่ท่านคุณบวรวิชญ์และชยานีอยู่บ้านกันสองคน วันนี้ท่านคุณบวรวิชญ์ก็ออกนอกบ้านไปแล้วเหมือนกัน ชยานีอยู่บ้านคนเดียวก็น่าเบื่อ จึงได้ขับรถไปเยี่ยมจริยา แต่ก็ไม่ได้โทรไปบอกก่อน ระหว่างที่ชยานีกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้านพัก ก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังออกมานอกบ้าน เป็นเสียงพูดคุยของป้าพยาบาลและจริยา "คุณนาย คุณต้องรับประทานอาหารนะคะ!" "ไม่ต้องแล้ว วันนี้ฉันไม่ค่อยหิว!" "แต่ว่าคุณนายคะ!" "พวกเธอไปกินเองเถอะ!" จริยาพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า ป้าพยาบาลพูดขึ้นอีกว่า "คุณนายคะ ถ้าคุณนายคิดถึงนายหญิงคุณนายก็โทรหาเธอได้นี่คะ ยังไงในหญิงก็เป็นลูกสาวคุณนาย!" "ไม่เป็นไร ปาลีเขากำลังยุ่งอยู่" ชยานีรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที ถ้าเดินเข้าไปเบาๆ คุณป้าพยาบาลเห็นเข้าก็ตกใจเตรียมจะลุกขึ้น แต่ถูกชยานีห้ามไว้ ชยานีส่งซิกให้ป้าพยาบาลว่าไม่เป็นไร ป้าพยาบาลหัวเราะเบาๆแล้วพยักหน้าพูดต่อ "คุณนายยังไงก็ทานซะหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปเอามาให้นะคะ คุณนายไปรอที่ห้องอาหารก่อนเลยค่ะ!" "ไม่ต้องแล้ว……." จริยาหันหลังไปเจอชยานีเข้า "ปาลี ลูกมาได้ยังไงเนี่ย!" "แม่คะ!" ชยานีวิ่งเข้าไปกอดจริยา แล้วทำท่าอ้อนจนน้ำตาแทบจะร่วงลงมา "แม่คะ ช่วงนี้หนูยุ่งไปหน่อยไม่ค่อยได้มาเยี่ยมแม่เลย แม่อย่าโกรธหนูนะ!" "ลูกคนนี้ โตป่านนี้แล้วยังจะมาอ้อนแม่อีก!" จริยารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันทีแล้วยื่นมือไปตบหลังชยานีเบาๆ "จะมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อน?" "ก็อยากมาเซอร์ไพรส์คุณแม่ไงคะ!ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าคุณแม่ไม่ยอมทานข้าวล่ะคะ?" ชยานีแกล้งโมโห "แม่คะ กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะคะ แม่จะไม่กินข้าวไม่ได้นะคะ!" "แม่ไม่หิว!" จริยาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนทำผิด "จริงๆนะ!" "แต่ว่าหนูหิวแล้ว!" ชยานีไม่ได้แย้งคำโกหกของจริยา เธอรู้อยู่แก่ใจว่าจริยาเบื่อและเหงา วันๆอยู่แต่กับบ้านไม่ออกไปไหนมาไหน ก็ต้องมีเบื่อกันบ้างแหละ สมัยก่อนตอนที่อยู่ตระกูลมะเด็งก็ถูกห้ามให้ออกนอกบ้าน จริยาเป็นคนที่ถูกรังแกมาโดยตลอด วันๆมีแต่งานบ้านที่ทำไม่เคยหมด จึงทำให้เธอไม่มีเวลาออกไปไหนมาไหน แต่ตอนนี้ไม่ใช่ตอนนั้นแล้ว จริยาไม่ต้องทำอะไรแถมยังมีคนคอยดูแล อาจจะเป็นเพราะจริยาไม่มีเพื่อนฝูง วันๆก็ทำได้แค่อยู่แต่ในบ้าน เป็นใครใครก็เบื่อ แถมชยานีเองก็งานยุ่งเธอไม่สามารถมาเยี่ยมจริยาได้ทุกวัน "แม่คะ แม่เคยคิดจะหาอะไรมาทำแก้เบื่อไหมคะ?" ชยานีพูดพร้อมกับคีบกับข้าวให้จริยา จริยานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วใส่หัวไปมา "ไม่มีจ้ะ!" "แม่ลองนึกดีๆอีกที?" ชยานีคิดว่าถ้าให้จริยาอยู่นิ่งๆในบ้านคงจะน่าเบื่อหาอะไรทำคงจะดีกว่า "แม่คะ ก่อนที่จะแต่งเข้าตระกูลมะเด็งแม่ชอบทำอะไร แล้วเคยทำอะไรมาบ้างคะ?" จริยาตอบนิ่งๆ "จำไม่ได้แล้ว!" แล้วพูดต่อว่า "ที่จริงแล้วเป็นแบบนี้ก็ดี มีกินมีใช้แถมยังมีคนคอยดูแล วันๆไม่ต้องทำอะไรเลยสบายจะตาย ปาลีไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะลูก!" "ได้ยังไงกันคะ!" ชยานีไม่เห็นด้วยกับคำพูดของจริยา "เรื่องนี้หนูก็เคยคิดมาหลายครั้งแล้ว แต่เป็นเพราะร่างกายคุณแม่หนูก็เลยไม่กล้าให้ทำ แต่ตอนนี้คุณแม่ก็ดีขึ้นแล้ว จะให้อยู่แต่ในบ้านก็เบื่อแย่ หนูก็มาเยี่ยมคุณแม่ทุกวันไม่ได้" ชยานีหยุดคิด "แม่คะ ถ้างั้นย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์กับหนูนะ!" "ไม่ได้!" จริยารีบส่ายหัวโดยที่ไม่คิดเลยแม้แต่น้อย "แม่อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว ปาลี ฟังแม่นะลูกหนูไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ!" คฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์คือที่อะไรกัน?ที่นั่นคือที่ที่ผู้นำตระกูลถึงจะเข้าอยู่ได้ แม้แต่พ่อแท้ๆของนิธานก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปอยู่ ในคฤหาสน์มีเพียงนิธานและท่ายคุณบวรวิชญ์ เรื่องนี้ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นความลับอะไร ใครๆก็รู้ว่านิธานเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป ดังนั้นที่แห่งนั้นถือได้ว่าเป็นที่ที่แสดงถึงฐานะและอำนาจของคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ ที่ชยานีเข้าไปอยู่ได้เพราะเป็นภรรยาของนิธาน แต่ถ้าจริยาเข้าไปอยู่ด้วยต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ยังไงจริยาก็ถือว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ เรื่องแบบนี้ก็รู้อยู่ไม่น้อยว่าควรทำอย่างไร "แต่ว่าแม่คะ……" ชยานีกำลังจะพูดต่อแต่กลับโดนจริยาปฏิเสธ "ปาลีลูก แม่รู้ว่าหนูทำเพื่อแม่ แต่แม่รู้สึกว่าที่นี่ดีที่สุดแล้วจริงๆ หนูกับนิธานก็ทำงานหนักกันทั้งคู่ แม่ไม่อยากไปเป็นภาระให้อีก!" "จะเป็นภาระได้ยังไงกันคะ!" หลังมื้อค่ำ ชยานีคุยโทรศัพท์กับนิธาน เขาทำงานอยู่เมืองนอก ตอนนี้ฝั่งนู้นคงเป็นตอนเช้า ชยานีโครงการแต่งตัวของนิธาน เขาหวีผมเรียบเป็นทรง สวมชุดสูทแถมยังใส่แว่นตาอีกด้วย ทำให้ชยานีตกใจจนหัวเราะออกมา "ทำไมนายถึงได้ใส่แว่นล่ะ!" "หื๋ม?ทำไม?สามีใส่แล้วหล่อไหม?" นิธานยกมือขึ้นแตะแว่นตาด้วยแววตายิ้มแย้ม ริมฝีปากอันบอบบางของเขาเผลอรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ และแสดงสายตาที่ทะเล้นออกมา แค่เจอหน้าผ่านหน้าจอโทรศัพท์ก็ทำให้ใจของชยานีเต้นแรงได้ขนาดนี้ ชยานีคุมหัวใจตัวเองไว้แล้วมองจิกตาใส่นิธาน พอเห็นเขาใส่แว่นแล้วก็ยิ่งทำให้ดูหล่อขึ้นไปอีก ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะโดนออกมา นิธานเหล่ตามองแล้วเอามือไปแตะที่แว่นตาของเขา "หื๋ม?" "หล่อจ๊ะหล่อ แต่ว่าถ้าเทียบกับความหล่อแล้วฉันว่านายหลงตัวเองมากกว่า!" ชยานีพูดกวน "มีอย่างที่ไหนวันวันเอาแต่ชมตัวเอง!" "คุณภรรยา นี่เขาเรียกว่าความมั่นใจ โอเค้?" นิธานตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในความแผ่วเบายังแฝงด้วยความเซ็กซี่เล็กน้อย ดั่งความรักอันหอมหวานแรกพบ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นไปเอง "นิธาน นายเล่นขี้โกง!" ชยานีรีบปิดหน้าตัวเองด้วยความเขินอาย เธอรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกแกล้งทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าเขา ทุกครั้งเธอเหมือนจะถูกเขาหยอดคำหวานใส่โดยไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรเลย "หื๋ม?" นิธานยิ้มอ่อน "ดึกมากแล้ว" "ใช่ ดึกมากแล้ว" ชยานีพูด "คุณยุ่งอยู่หรอคะ?" "ไม่เลย ว่างพอดี!" นิธานพูดพร้อมถอดแว่นตาออก "ยังไม่นอนหรอ?" "นอนไม่หลับ!" ชยานีทำหน้าอ้อน "คิดถึงนาย!" นิธานรู้สึกดีใจและอบอุ่นใจขึ้นมาทันที สายตาทั้งคู่จ้องมองไปที่ชยานีด้วยความรัก ชยานีแจ้งกลับด้วยความเขินอาย "นิธาน……" "หื๋ม?" นิธานพยักหน้ารับ "เป็นอะไรไป?" "ไม่มีอะไร ก็แค่อยากเรียกเฉยๆ!" ชยานีทำหน้าอ้อน "นายจะกลับมาเมื่อไหร่อ่ะ?" "อีกไม่นานหรอก!" ตั้งแต่ที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันถ้าจะไม่เคยห่างกันเลย นอกจากเวลางานแล้ว เวลาทั้งหมดก็ตัวติดกันตลอด ทั้งคู่ต่างก็ชินที่มีอีกคนคอยอยู่ข้างๆ พอห่างกันก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป การไปดูงานครั้งนี้ก็เป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้า แต่เป็นเพราะบางโครงการที่ทางฝั่งยุโรปยังคุยกันไม่ลงตัว แถมคนที่ดูแลเรื่องนี้ก็คุยกันไม่ค่อยถูกคอ ไม่งั้นก็ไม่ต้องถึงขั้นให้นิธานออกโรงเองหรอก ทีแรกเขาจะพาชยานีไปด้วย แต่งงานที่ออฟฟิศของเธอยุ่งเป็นพิเศษ แล้วการคุยงานครั้งนี้ก็เลื่อนไม่ได้ ไม่งั้นเขาคงไม่ยอมที่จะอยู่ห่างจากเธอเป็นเวลานานขนาดนี้หรอก พอมานึกดูแล้ว ตั้งแต่ที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ห่างกันนานขนาดนี้ "นีนี" "คะ?" "ผมก็คิดถึงคุณ!" ชยานียิ้มหวานออกมาทันที แถมยังเขินจนกอดโทรศัพท์กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง "ค่ะ!" "คุณไม่ได้อยู่บ้าน?" นิธานสังเกตเห็นที่นอนที่ชยานีนอนอยู่ ไม่ใช่เตียงในห้องนอนของทั้งคู่ "ใช่ค่ะ วันนี้ฉันมาเยี่ยมคุณแม่น่ะ" ชยานีพูดตามตรง "ช่วงนี้ฉันยุ่งจนไม่ค่อยได้มาเยี่ยมท่านน่ะ คุณรู้ไหมตอนที่ฉันเข้ามาฉันได้ยินคุณแม่ถอนหายใจไปตั้งหลายรอบ แล้วถ้าฉันไม่มา วันนี้คุณแม่ก็คงไม่ทานข้าวแล้วล่ะ" นิธานเงียบไปครู่หนึ่ง มือหนึ่งถือโทรศัพท์อีกมือหนึ่งเคาะไปที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างเป็นจังหวะ "คุณเคยคิดจะหางานให้คุณแม่ทำหรือหาอะไรเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของท่านไหมล่ะ?"