ตอนที่ 207 นายจะกลับมาเมื่อไหร่

ต๭นที่ 207 นายจะกลับมาเมื่อไหร่ "เรื่องนี้ฉันเคยคิดไว้แล้ว แต่พอยุ่งๆก็เลยไม่ค่อยได้สนใจน่ะ แล้วร่างกายของแม่ก็ยังพักฟื้นไม่สมบูรณ์ ฉันก็เลยยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับคุณสักที แต่วันนี้ฉันมาเยี่ยมท่าน ฉันรู้สึกว่าแม่ก็ไม่ได้ลำบากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ท่านก็ยังหาเป้าหมายในชีวิตของตัวเองไม่เจอสักที ฉันก็ไม่สามารถอยู่ข้างกายท่านได้ตลอด ฉันก็เลยอยากหาอะไรให้ท่านทำ!" ในแง่มุมบางแง่ของนิธานและชยานีเหมือนกันมากจริงๆ โดยเฉพาะเรื่องนี้ ทั้งคู่ก็คิดแบบเดียวกัน "อื้ม ผมก็เคยคิดไว้ งั้นเรื่องนี้คุณปล่อยให้ผมจัดการหรือไม่คุณก็ถามคุณแม่ดูว่าท่านอยากทำอะไร อย่างน้อยก็เลือกทำในสิ่งที่ตัวเองชอบจะดีที่สุด" ในเรื่องนี้นิธานให้ความร่วมมือกับชยานีเต็มที่ ชยานีพูดด้วยรอยยิ้ม "อื้ม!ฉันจะลองคิดดีๆละกัน!" ชยานีพูดพร้อมกับกลิ้งไปมาบนเตียง แล้วเผลอขมวดคิ้วกระทันหัน "เออจริงด้วย! เรื่องของตระกูลมะเด็ง……" "ผมไม่ได้ทำอะไรต่อแล้ว แค่รอบก่อนก็ทำให้ทางด้านตระกูลมะเด็งเสียหายหนักอยู่เหมือนกัน!" นิธานไม่คิดจะปิดบังเรื่องนี้กับเธออยู่แล้ว ในทางกลับกันเขาพูดทุกอย่างที่คิดกับเธอ "หรือคุณอยากลงมือเอง ผมก็ช่วยคุณได้นะ!" "ไม่ต้องหรอก!" ชยานีส่ายหัว "ถ้าฐิติพันธ์ไม่คิดร้าย ฉันก็ไม่อยากไปยุ่งกับเขา" เป็นไงแล้วฐิติพันธ์และตระกูลมะเด็งก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น "แล้ว…...นายจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ!" "อื่ม!" นิธานยักคิ้วข้างนึงด้วยความตกใจ น้อยนักที่จะได้เห็นชยานีอ้อนเขาแบบนี้ ในสมัยก่อนนิธานก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับปาลีมากนัก จึงไม่รู้ว่าปราณีตัวจริงเป็นคนนิสัยยังไง แต่ผู้หญิงที่คุยกับเขาผ่านหน้าจอคนนี้ เขากลับรู้ทุกอย่างของเธอ เธอเป็นคนจิตใจแข็งแกร่งไม่ยอมใครง่ายๆ น้อยคนที่จะได้เห็นด้านที่อ่อนหวานขนาดนี้ของเธอ และนิธานเองก็พ่ายแพ้ต่อความต้องการของเธอเสมอ "คิดถึงผมแล้วหรอ?" นิธานยิ้ม "เรื่องทางฝั่งยุโรปยังไม่เรียบร้อย แต่ก็ใช้เวลาไม่นานหรอก!" นิธานพูดพร้อมเอามือลูบหัวเข่าตัวเองเบาๆ "เรื่องนี้ผมวางแผนไว้หมดแล้ว เหลือก็แต่ส่งงานต่อให้นิธูรเท่านั้น!" "นิธูร?" ชยานีถามด้วยความสงสัย "นิธูร ลูกชายของคุณลุงสามน่ะ!" นิธานพูดอธิบาย "ผมลืมบอกกับคุณไปว่า นิธูรเป็นคนดูแลงานทางฝั่งยุโรป" "อ้อ!" ชยานีพยักหน้าเบาๆ ที่จริงแล้วเมื่อกี้ชยานีแค่นึกไม่ออกเท่านั้น พอนึกได้ ข้อมูลสำหรับนิธูรก็โผล่ขึ้นมาบนหัวทันที นิธูร ลูกชายของลุงคนที่ 3 ที่ชื่อว่าบาลินนี่เอง แถมยังเป็นน้องคนสนิทของนิธานอีกด้วย เพราะว่าอายุของทั้งคู่ก็ใกล้เคียงกันและยังมีอีกหนึ่งคนก็คือปรวัน ได้ข่าวว่าอายุเท่านิธานเหมือนกัน เป็นลูกชายคนสุดท้องของท่านคุณบวรวิชญ์ แล้วก็สนิทกับนิธานด้วย ข้อมูลเหล่านี้เป็นความทรงจำในส่วนของปาลี ดูจากข้อมูลพวกนี้แล้ว เหมือนว่าเมื่อก่อนปาลีจะรู้จักกับนิธูร "ฉันรู้แล้วค่ะ ฉันรู้จักนิธูรค่ะ!" ชยานียิ้มตอบ "เมื่อก่อนเขาก็กลับประเทศมาตั้งหลายครั้ง เรารู้จักกันตั้งนานแล้ว!" "อื้ม!" นิธานเหล่ตาเล็กน้อย "ถ้าเทียบกับนวีนแล้วนิธูรไว้ใจได้มากกว่า!" ชยานีทำสายตาปิ๊งปิ๊ง เธอรู้ว่าเขากำลังอธิบายความสัมพันธ์ของคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ให้ฟัง เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเธอและนิธานแย่มาก นิธานเลยไม่ได้สนใจอะไรเธอ ยิ่งเรื่องความสัมพันธ์ของคนในตระกูลภูลพิพัฒน์นี่ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเล่าให้เธอฟัง แต่ตอนนี้เขากลับยอมพูด งั้นแปลว่าคนที่ชื่อว่านิธูรนี้เป็นคนที่เชื่อใจได้ ในความทรงจำของชยานี นิธูรก็ดูแลปาลีเป็นอย่างดี แถมนิสัยก็แตกต่างจากนิธานและนวีวมาก นิธูรเป็นคนอ่อนโยนพูดจาอ่อนหวาน ชยานีจำได้ว่าครั้งหนึ่งปาลีถูกคนทำร้าย แต่คนในตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่มีใครเชื่อเธอเลยสักคน จะมีก็แต่นิธูรคนเดียวที่เชื่อเธอแถมยังบอกอีกด้วยว่าเธอเป็นคนจิตใจดี พอเห็นความทรงจำในอดีตของปาลีแล้ว ชยานีก็อมยิ้มออกมา "ในเมื่อนิธูรอยู่ทางโน้นแล้ว ทำไมคุณยังต้องไปอีกล่ะ?" "นิธูรเองก็มีเรื่องที่เขาจัดการไม่ได้เหมือนกัน" นิธานไม่ได้อธิบายอะไรมาก "รอผมนะ อีกไม่กี่วันผมก็จะกลับไปแล้ว โอเค้?" "ค่ะ!" ทั้งคู่คุยกันนานจนโทรศัพของชยานีเริ่มร้อน ทั้งคู่จึงได้ตัดสายไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยเต็มใจ ชยานีนั่งกอดโทรศัพท์แล้วยิ้มโง่ๆอยู่คนเดียวตั้งหลายนาที แล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนเด็กไม่มีผิด เดี๋ยวก็นอนยิ้มเดี๋ยวก็ลุกมานั่งยิ้ม "อะแฮ่มๆ!" เสียงไอดังมาจากหน้าประตูห้องนอน แต่เหมือนเสียไอนี้จะฟังดูประมาทไปหน่อยนะ ชยานีรีบหันกลับไปดู "คุณแม่ ...คุณแม่เรียกหาหนูหรอคะ?" ชญานีรีบจัดผมและเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ววางโทรศัพท์ลงด้วยใบหน้าแดงก่ำปนความตื่นเต้นนิดหน่อย "คุณแม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?เข้ามานั่งก่อนค่ะ!" ชยานีลงจากเตียงแล้วรีบไปพยุงจริยาให้นั่งลงบนโซฟา "แม่คะ ดื่มอะไรหน่อยไหม?" "ปาลีลูก!" จริยาเรียกชยานี "ไม่ต้องจ้ะ แม่ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอก แม่แค่อยากมาดูหนูเฉยๆ!" "งั้นวันนี้คุณแม่ก็ดูให้พอใจไปเลยค่ะ!" ชยานียิ้มแล้วนั่งลงข้างจริยา แถมยังเข้าไปกอดแขนจริยาแน่นด้วยท่าทีออดอ้อน "แม่คะ เหมือนว่าเราสองแม่ลูกจะไม่ได้นั่งเงียบๆกันสองคนแบบนี้มานานแล้วนะคะ!" "อื้ม! ก็รูปลงแล้วไง!" จริยาส่ายหน้าไปมา "จนถึงตอนนี้แม่ก็ยังจำเราในตอนดึกได้อยู่นะ แต่เวลาผ่านไปแป๊บเดียวลูกสาวแม่ก็โตขนาดนี้แล้ว" "ฮิฮิ!" ชยานีอ้อนจริยา "โตก็ดีแล้วนี่คะ โตแล้วจะได้ดูแลคุณแม่ได้ไงคะ!" "ลูกคนนี้ก็ ตอนนี้แม่สบายดีไม่ต้องให้หนูมาดูแลหรอก!" จริยาพูดแล้วมองไปที่ชยานี "ลูกปาลีของแม่ดูแล้ว!" น้ำเสียงของจริยาแผ่วเบาและแฝงด้วยความเศร้าเล็กน้อย ชยานีรู้สึกจุกในอกขึ้นมากะทันหัน ชยานีรู้สึกว่าจริยาเหมือนมีเรื่องปิดบังตัวเองอยู่ "แม่คะ แม่……" "ปาลีลูก แม่รู้ว่าลูกเป็นห่วงแม่ ที่แม่มาหาลูกก็เพื่อมาบอกเรื่องนี้ให้ลูกรู้!" "เรื่อง?" "เมื่อกี้แม่กลับไปคิดๆแล้วที่ลูกพูดมันก็ถูก จะให้อยู่แต่ในบ้านก็ไม่ได้ แต่แม่ก็ไม่มีสังคมของตัวเองมาตั้งนานแล้ว จะให้ออกไปเจอสังคมเลยมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!" จริยาถอนหายใจเบาๆเพราะเธอนึกถึงอดีต ในตอนนั้นเธอยังสาวเรายังไม่รู้จักกับฐิติพัน เธอยังคงเป็นคุณหนูตระกูลคำล้อม เป็นคุณหนูที่มีแต่คนรักใคร่ มีกินมีใช้ วันๆเอาแต่เที่ยวเล่น แต่ทั้งหมดนี้ก็เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จนถึงปัจจุบัน…… "งั้นก็ดีแล้วค่ะ!" ชยานียิ้ม พอได้ยินที่จริยาพูดชยานีก็ดีใจขึ้นมาทันที ตอนแรกเธอคิดว่าการจะพูดโน้มน้าวใจจริยาต้องใช้เวลานาน แต่การตัดสินใจของจริยาในวันนี้กลับทำให้เธอรู้สึกตกใจและดีใจเป็นอย่างมาก "แม่คะ แม้ว่ามันจะยาก แต่แค่แม่อยากจะลองทำไม่มีเรื่องที่แม่ทำไม่ได้หรอกนะคะ!" ชยานีกอดแขนจริยาด้วยความดีใจ "แม่ค้าค่อยตัดสินใจไม่ต้องรีบนะคะ ไม่ว่าแม่จะทำอะไรหนูก็จะคอยสนับสนุนค่ะ!" "จ้า!" จริยาตบมือชยานีเบาๆ ในใจก็พลสงคิดไปว่าตัวเองก็ใช้ชีวิตมาตั้งหลายปีแล้ว เริ่มแก่แล้ว ถ้าไม่คิดเผื่อตัวเองไม่มีเป้าหมาย งั้นเธอก็คงจะเกิดมาเสียเปล่า "แม่จะพิจารณาอย่างดีเลย!" หลังจากที่จริยาไปแล้ว ชยานีก็ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ เธอดีใจที่เรื่องทุกอย่างมันกำลังดีขึ้น ไม่ว่าเรื่องอะไร แค่จริยาต้องการ เธอก็จะคอยสนับสนุนและไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ชยานีคิดไปมาหลายรอบ ดึกดื่นป่านนี้แล้วก็ยังนอนไม่หลับ จึงหยิบแบบแล๊ปท๊อปขึ้นมาวาดรูป เพราะในตอนนี้ในสมองของเธอเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์ต่างๆ ก็อย่างว่าเวลาสมองแล่นจะห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่ ชญานีนั่งวาดรูปบนเตียงได้ประมาณชั่วโมงกว่า พอหันไปดูเวลาก็ดึกมากแล้ว เธอต้องไปที่ภาคที่เธอว่าขึ้นเมื่อกี้แล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ เช้าวันต่อมาชยานีตื่นเช้าเป็นพิเศษ เธอเดินลงจากห้องนอนแล้วไม่เจอทั้งจริยาและป้าพยาบาล ชยานีจึงเดินผ่อนคลายในสวนแล้วโทรหาจริยา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย พอเธอเดินกลับห้องก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของจริยาดังขึ้น ที่แท้จริยาก็ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนี้เอง ชยานีเดินสำรวจในห้องแล้วได้ยินโทรศัพท์ตังค์มาจับลิ้นชักบนหัวเตียง เธอจึงเปิดลิ้นชักออกแต่สายตาเธอกลับจ้องมองไปที่สมุดเล่มเล็กเล่มนึงที่วางไว้ในลิ้นชัก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรชยานีถึงได้หยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมา สมุดเล่มนี้ดูเหมือนสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ชยานีรู้สึกคุ้นเคยกับสมุดเล่มนี้เป็นพิเศษ เหมือนว่าปาลีจะเคยเจอมันในตอนเด็ก แต่ว่าเนื้อหาในนี้คืออะไรชยานีเองก็ไม่รู้ เธอมองไปที่สมุดเล่มนั้นเนิ่นนาน ไม่รู้ว่าความรู้สึกในใจตอนนี้คืออะไร แต่เหมือนว่ามีเสียงหนึ่งในหัวเรียกให้เธอเปิดมัน ชยานีมองไปที่สมุดเล่มนั้น แม่สมุดจะถูกล็อคไว้แต่กุญแจแบบนี้ล็อคก็เหมือนไม่ได้ล็อค มือของชญานีสั่นเล็กน้อย สายตาก็เริ่มพล่าเบลอ เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง แต่แค่มองสมุดเล่มนี้หัวใจเธอก็เต้นขึ้นลงผิดปกติแล้ว ชยานีมือนึงถือสมุด อีกมือนึงกลับไปที่หัวใจ "ปาลี นั่นเธอใช่ไหม?" จังหวะหัวใจที่เต้นเร็วขนาดนี้คือเธอใช่ไหม?